Γράφει ο Φιλικός Εταίρος
Στη χώρα που γεννήθηκε το μέτρο ως αντίληψη ισορροπημένης ζωής παρατηρούμε στις μέρες μας να το έχουμε απωλέσει. Και είναι πανθομολογούμενη αυτή η διαπίστωση καθώς η εικόνα που αντικρίζει ο καθένας μας στην Ελλάδα είναι το καθεστώς της γενικευμένης ανομίας να απλώνεται παντού, σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου. Και μάλιστα να διαπερνά όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις του πληθυσμού. Η ασυλία που απολαμβάνουν συνταγματικά οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου είναι η κύρια και πρωταρχική αιτία που παρωθεί ένα μέρος απ΄ αυτούς σε έκνομες πράξεις ως προϊόν οικονομικών διαπλοκών και συναλλαγών με ημεδαπή κι αλλότρια επιχειρηματικά συμφέροντα.
Βυσσοδομεί ο δημόσιος βίος από την ανεξέλεγκτη δράση των διεφθαρμένων πολιτικών που ρέπουν συστηματικά, δίχως να επωμιστούν την παραμικρή τιμωρία, προς το ποινικό αδίκημα της δωροληψίας, της υποχθόνιας χρηματοδότησης, της φοροδιαφυγής μέσα από το άνοιγμα off - shore εταιριών και τη κατ΄ εξακολουθήσιν διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αναθέτοντας δίχως την προκήρυξη δημοσίων διαγωνισμών για την κατασκευή έργων υποδομής που χρηματοδοτούνται από το κράτος στους χορηγούς τους -εργολάβους.
Θλίψη και συνάμα οργή διέπει την ελληνική κοινωνία που καθημερινά ακούει μεν ακόμη και τον πρωθυπουργό της χώρας να ομιλεί για την αναγκαιότητα επιτέλους να οδηγηθεί κάποιος στη φυλακή μα μέχρι σήμερα όλα αυτά αποτελούν ευσεβείς πόθοι μιας νοσηρής κοινωνίας. Και είναι ασφαλώς άρρωστη η ελληνική κοινωνία αφού οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος την εγκλωβίζουν και τη θρυμματίζουν και την ίδια. Όλοι μας αισθανόμαστε ανήμποροι και κυρίως ανεπαρκείς να αντιδράσουμε. Ο λόγος βρίσκεται στην ολιγωρία και επιπλέον στην εξάντλησή μας στην πρόσκαιρη βιωτή. Ένας ανομολόγητος εσωτερικός ωχαδερφισμός διακατέχει την αδράνεια μας. Είμαστε παροπλισμένοι καθώς έχουμε επωμιστεί με τη θέληση μας μια κατάπτωση πνευματική και προπάντων ήθους κι αισθητικής. Είναι το φυσικό άλλωστε επακόλουθο μιας συνειδητοποιημένης αλλοτρίωσης και υποδούλωσης στα φθαρτά και φθοροποιά υλιστικά καταναλωτικά προϊόντα της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».
Είναι προφανές πως το τρανό και αποκαλυπτικό έλλειμμα παιδείας που μας περιβάλλει διαφαίνεται καθώς το μέγιστο πρόταγμα για τον καθένα μας ανάγεται το αυτοκίνητο, το σπίτι και το κινητό τηλέφωνο και όχι η καλλιέργεια της συνείδησης ώστε να οικοδομηθεί εντός της ένας ακέραιος χαρακτήρας μέσα στις γραμμές του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικότητας. Αναρωτιέμαι πως να υπάρξει ένας ανιδιοτελής πατριωτισμός. Αφού ακόμη κι αυτός ο πατριωτισμός ο τόσο πράγματι απαραίτητος είναι κάλπικος, καθώς διαμορφώνεται από κόμματα και μηχανισμούς που επιχειρούν την ιδεοληψία.
Έτσι παρατηρούμε από την μια πλευρά τον κοσμοπολιτισμό και από την άλλη τον εθνικισμό να υφέρπουν και οι δύο όψεις στην έπαρση, στο κυνισμό, στη σύγχυση δια της ακατάσχετης δημοκοπίας και του ακραιφνούς λαϊκισμού τον οποίο καλλιεργεί ιδιοτελώς η καθεστηκυία τάξη των αστικών πολιτικών μας ηγεσιών, σπρώχνοντας την κοινωνία στον φανατισμό και στη φενάκη.
Είμαι βέβαιος πως οι επιλογές που έχουμε ως λαός κι έθνος να διαλέξουμε για να κυβερνηθούμε δημοκρατικά χωρίς να χάσουμε τα ειδοποιά κριτήρια που διαφοροποιούν και ορίζουν τον Ελληνικό πολιτισμό μπορούμε να τα αναζητήσουμε χωρίς βερμπαλισμούς και δονκιχωτισμούς μόνο εντός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Είναι πλέον διάχυτη και σφοδρή η λαϊκή απαίτηση πως Πρέπει να τελειώνουμε με τη σαπίλα και τα κομματικά στεγανά του θλιβερού δικομματισμού που τόσα χρόνια εξέθρεψαν τη νοσηρότητα και την αποτελμάτωση στο κοινωνικό σώμα.
Τη λύση θα τη βρούμε μόνο μέσα από τις ανεξίτηλα χαραγμένες στην εθνική μας συνείδηση αξίες και αρχές που διέπουν ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία. Όχι όμως ως ιδεολογήματα και μάλιστα ξεφτισμένα αλλά ως αφετηρίες και αξιακές αναφορές που κομίζουν και ανακαινίζουν ένα νέο τρόπο ζωής στον οποίο η αδικία, η ανομία, η ασυδοσία και τα παράγωγά της η ανελευθερία και ο φασισμός θα δώσουν τη θέση τους στην εδραίωση των ευαγγελικών προταγμάτων όπως και στα κελεύσματα της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ανοχής και της συνεργατικότητας. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να θεμελιώσουμε τις βάσεις για μια δημοκρατικά συγκροτημένη κοινωνία που θα γεφυροποιεί τις διαφορές και θα αποκλείει συνθήκες και κοινωνικά στρώματα που σήμερα όλο και μαζικότερα συνωθούνται στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
