Επιστολή-κραυγή μιας μαθήτριας

	() )
Την οργή και την απογοήτευσή της εξέφρασε η νέα γενιά, καταφεύγοντας στο γραπτό λόγο προκειμένου να ακουστεί η φωνή της. Η 15χρονη Μαρία Καλομοίρη, μαθήτρια της Γ’ Γυμνασίου, πήρε το θάρρος να εκπροσωπήσει επάξια τη γενιά της, έπειτα από προτροπή της φιλολόγου της στο σχολείο, και να κεντρίσει την προσοχή όσων μέχρι σήμερα αγνοούσαν τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις τους. Με μία επιστολή που έστειλε στον «Ε.Τ.», η μικρή – στην ηλιία μόνο όπως αποδεικνύεται – Μαρία επιχειρεί να χτυπήσει το «καμπανάκι» στους πολιτικούς που κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους, μόνο το σήμερα και τη θέση τους. «Αυθόρμητα έστειλα αυτή την επιστολή και πιστεύω πως αυτό είναι και το καλύτερο. Αύριο εμείς είμαστε αυτοί που θα υποστούμε τις συνέπειες των ενεργειών των σημερινών πολιτικών», λέει στον «Ε.Τ.» η Μαρία. «Είμαι πολύ απογοητευμένη από τη σημερινή κατάσταση. Δεν ξέρω τι θα γίνει ή τι μπορεί να γίνει . Εγώ ελπίζω, μόνο ελπίζω», συμπληρώνει. Η επιστολή «Ίσως είναι η ώρα να πάρουμε το αίμα μας πίσω» «Σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα θα έπρεπε να υπήρχαν άνθρωποι που θα στήριζαν το λαό και θα ενδιαφέρονταν για το καλό σου. Καθημερινά βλέπουμε τη χώρα μας αλλά και τους συνανθρώπους μας να καταρρέουν, ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι και καταλήγουμε απάνθρωποι, πασχίζοντας μόνο και μόνο για το προσωπικό μας συμφέρον. Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί με τις επιλογές μας; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε το μέλλον μας και το κοινό καλό ή απλώς προτιμάμε να αφήσουμε μια χώρα με ιστορία και πολιτισμό να χαθεί εξαιτίας μιας περαστικής αλλά ταυτόχρονα μιας δύσκολης κρίσης; Εδώ θα δείξουμε την αξία μας ως άνθρωποι και τη φιλοπατρία μας ως λαός και ως έθνος. Έχοντας στο μυαλό μας τις αρετές των προγόνων μας, αλλά και την απαράμιλλη και ανυπολόγιστης αξίας ιστορία μας. Χωρίς να ξεχνάμε πως είμαστε Έλληνες, δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να αλλοιώσει αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα. Οφείλουμε και έχουμε την υποχρέωση να υπερασπιζόμαστε την πατρίδα μας και τα δικαιώματα που έχουμε ως πολίτες. Πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα προβλήματα που δημιουργούνται και μας επιβάλλονται. Επιτέλους... ας γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι καλοδεχούμενα! Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί πάρα πολλά δεινά. Σήμερα βιώνουμε εμείς οι εκσυγχρονισμένοι πια άνθρωποι την εξέλιξη και την τεχνολογία, και δεν μπορούμε να βρούμε λύση σε ένα από τα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν; Κατά τ’ άλλα ονομαζόμαστε έλλογα όντα και υπερηφανευόμαστε για την προσωπική μας ιδεολογία. Αν πιστεύαμε πραγματικά στη χώρα μας θα καταφέρναμε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Κάποιοι επωφελήθηκαν από αυτόν τον “ύπνο” μας. Ίσως είναι η ώρα να πάρουμε το αίμα μας πίσω. Φτάνει πια η υποκρισία του... “πατριώτη”. Όποιος θέλει να λέγεται “πατριώτης” ας σκεφτεί ότι έχει μια πατρίδα που γονατίζει από σκάνδαλα, λιτότητα, περικοπές, ανεργία... και ΤΩΡΑ τον χρειάζεται. Έχει σκεφτεί κανείς τη νέα γενιά; Γιατί νομίζω πως όποιος δε νοιάζεται για την πατρίδα του, ούτε για τα παιδιά του νοιάζεται. Και αυτό το λέω εγώ... ένα παιδί... που βλέπει, αντιλαμβάνεται , κρίνει και γίνεται σκληρό... νωρίτερα απ’ όσο θα έπρεπε. Με απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπο των υπουργών και των άλλων ανώτατων αρχόντων, έχω να τους πω πως οι θέσεις που κατέχουν δεν είναι ιδιωτικές αλλά δημόσιες και πως αλλάζουν. Θα έπρεπε να αφήσουν στην άκρη τον κακό “εγωισμό”, έχοντας στο μυαλό τους το μέλλον, αλλά και το κακό όνομα που κάποιοι απ’ αυτούς αφήνουν. Σε εμάς τα παιδιά, κάποια στιγμή θα πέσουν στα χέρια μας και στα στόματά μας τα αποτελέσματα των εξελίξεων. Είμαστε υποχρεωμένοι να καταδικαζόμαστε εμείς για ένα αβέβαιο μέλλον και οι γονείς μας για ένα τόσο επώδυνο παρόν; Ακούστε με... Με σεβασμό και ταπεινότητα σας λέω ότι ο πόνος του παρόντος θα προκαλέσει την οργή του μέλλοντος! Αν λοιπόν τα μέτρα που ΤΩΡΑ λαμβάνονται και αυτόματα νομιμοποιούνται αλλά και μπαίνουν σε λειτουργία δεν μας ενοχλούν και τα αποδεχόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη, τότε είμαστε άξιοι της μοίρα μας... που δεν είναι άλλη από τη θέλοντας και μη ολοκληρωτική καταστροφή της Ελλάδας μας. Κι αν ακόμα και έναν “άρχοντα” πονέσει η αλήθεια, τότε ελπίζω να μετανιώσει και να καταλάβει τις πράξεις του. Είναι κάτι κι αυτό... Εμείς τα παιδιά απαιτούμε την Ελλάδα ζωντανή... γι’ αυτό και περιμένουμε...». ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

Η Πορεία Μετάβασης από τον Φορντισμό στην Ευέλικτη Συσσώρευση

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Εισαγωγή

Στην παρούσα εργασία πρόκειται ν΄ αναλύσουμε τις κοινωνικές και τις οικονομικές συνθήκες που ίσχυσαν μετά το πέρας του Β΄ Παγκόσμιου  Πολέμου.  Οι οποίες  όπως ήταν αναμενόμενο σηματοδότησαν νέες κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες στη λήψη και εφαρμογή πολιτικών με στόχο την ανάπτυξη και την άμεση αντιμετώπιση μιας σειράς προβλημάτων, που προέκυψαν ως συνέπεια του πολέμου αλλά και των  μεγάλων  οικονομικών κρίσεων  του καπιταλισμού σε Η.Π.Α. και Ευρώπη στη δεκαετία του 1930. Ένα σημαντικό μέρος λοιπόν του κόσμου καλούνταν να επανασχεδιάσει τις πόλεις και τις χώρες σε νέους άξονες και υποδομές που αυτές αφορούσαν τη χρήση της γης , την βιομηχανία, την ενέργεια, τις μεταφορές, τα επικοινωνιακά δίκτυα.  Το πέρασμα επομένως στη νέα εποχή διαμορφώνονταν μέσα από ένα νέο κύκλο κεφαλαιακής συσσώρευσης όπου αποσκοπούσε αφενός στην οικονομική μεγέθυνση κι ανάπτυξη περιφερειών αλλά συγχρόνως και στην κάλυψη  κοινωνικών αναγκών.

1.       Το Μοντέλο του Φορντισμού

Το νέο αυτό καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου ήταν ο φορντισμός . Ένα μοντέλο βιομηχανικής μαζικής παραγωγής και ανάπτυξης πλήρως εντασσόμενο στην Κεϋνσιανική αντίληψη και στο “ New Deal” ως απότοκο εγχείρημα της βαθιάς οικονομικής κρίσης του 1929 -1933. Η κρίση αυτή αναμφίβολα επέφερε δραματικές ανατροπές στις Η.Π.Α. και στον υπόλοιπο κόσμο και σαφώς επηρέασε καταλυτικά την Ευρώπη και ειδικά τη γερμανική οικονομία.  Υπήρξε δε τέτοιος ο κλονισμός του καπιταλιστικού συστήματος που η κοινωνική αμφισβήτησή του εκδηλώθηκε έντονα και παντοιοτρόπως στις αναπτυγμένες χώρες. Η εμφάνιση άλλωστε των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών κινημάτων και των κομμάτων σε δύναμη και μαζικότητα καθόλου τυχαία και άσχετη με την κρίση δεν θα πρέπει να θεωρείται.  Ο φόβος άλλωστε μιας ενδεχόμενης συστημικής ανατροπής ανάγκασε την πολιτική ηγεσία πρωτίστως των Η.Π.Α. και στη συνέχεια πολλών ευρωπαϊκών κρατών ν΄ αναζητήσουν τη διέξοδο μέσα από τον κρατικό παρεμβατισμό.  Επομένως,  είναι αξιοσημείωτο πως το θεμέλιο του φορντισμού τέθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα όταν ο Αμερικανός αυτοκινητοβιομήχανος Henry Ford εγκαθίδρυσε την ημέρα των 8 ωρών εργασίας και των 5 δολαρίων στο εργοστάσιο του που τότε παρήγαγε το περίφημο μοντέλο “Model T”(Η. Κορλιούρος επιμ. 2008 σελ 155). Με τη μαζική παραγωγή τυποποιημένων αγαθών προκειμένου να ικανοποιηθούν μαζικές και ομοιόμορφες καταναλωτικές ανάγκες ο φορντισμός ως  ένα ακόμη εναλλακτικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης οικοδόμησε το υλικό πλαίσιο της μεταπολεμικής κοινωνίας της ευημερίας στην Ευρώπη και το οποίο συνοδεύτηκε με μια σειρά από κοινωνικές παροχές με τις οποίες χτίστηκε ένα πρότυπο μοντέλο κράτους πρόνοιας το οποίο διασφάλιζε την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα στη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι αλήθεια πως τη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας την υποστήριξαν οι Η.Π.Α. καθώς διέβλεπαν τον άμεσο κίνδυνο της καπιταλιστικής ανατροπής και της πρόσδεσης πολλών χωρών της Δυτικής Ευρώπης  με το άθροισμα των χωρών που συναπάρτιζαν το σοσιαλιστικό μπλοκ. Άλλωστε η ισχυροποίηση των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων στη γεωγραφία της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης αναμφίβολα διαμόρφωνε έναν σοβαρό κίνδυνο ικανό να απειλήσει την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη και την μακροημέρευση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων ανάμεσα σε χώρες της Ευρώπης και των Η.Π.Α.  

2.       Τα Χαρακτηριστικά του Φορντισμού και η Διαδικασία της Μετάβασης  

Με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινούν και αναπτύσσονται νέες θεωρίες που επιδιώκουν τη σύνδεση της  ανάπτυξης με τη χωροθέτηση των οικιστικών και των οικονομικών δραστηριοτήτων. Παράλληλα το Κεφάλαιο και η Τεχνολογία ως δυναμικοί εξελεγκτικοί μηχανισμοί επιφέρουν αλλαγές και δίνουν νέο ώθηση στην καπιταλιστική επέκταση.  Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η ανάπτυξη είναι αποτέλεσμα του μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων. Η οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση όπως και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας διαμορφώνουν ένα καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου στο οποίο κυρίαρχο κριτήριο καθίσταται η μαζική παραγωγή. Πρόκειται για το μοντέλο του φορντισμού η επικράτηση του οποίου σφυρηλάτησε τα χαρακτηριστικά μιας εποχής και κοινωνίας. Το μοντέλο αυτό διέπεται από την καθετοποίηση της παραγωγής και τη χωρική συγκέντρωση των επιμέρους διαδικασιών της, με απόρροια τις εγκαταστάσεις μεγάλης έκτασης, εξοπλισμό παραγωγής και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό. Επιπλέον, ο «φορντισμός» στηρίχθηκε στην πολιτική της διανομής του εισοδήματος και της  κοινωνικής πρόνοιας όπως το περιέγραψε ο Άγγλος οικονομολόγος Τζων Κέυνς αποσκοπώντας στη διασφάλιση της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και της κατανάλωσης. Ο φορντισμός εδραιώθηκε τα μεταπολεμικά χρόνια καθώς ήταν απαραίτητη η ποιοτική βελτίωση των οικονομικών συνθηκών όπως επίσης και η  κάλυψη ζωτικών καταναλωτικών αναγκών του πληθυσμού. Με λίγα λόγια η ανθρωπότητα και ειδικά ο δυτικός κόσμος ανακαθόρισε το αξιακό του υπόβαθρο δίνοντας έμφαση στον αυστηρά ορθολογικό οικονομικό προγραμματισμό. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ακριβώς αυτή την νέα νοοτροπία την ερμηνεύουν  αναλυτές σαν  έναν «νέο» τύπο ανθρώπου τον Homo Ecominicus.  Επιπροσθέτως,  να υπογραμμίσουμε πως στο μοντέλο του φορντισμού έγκειται και η σαφής διαίρεση του κόσμου σε χώρες αναπτυγμένες και υπανάπτυκτες. (Μ. Τσάμπρα επιμ. 2008 σελ 221. Η γεωγραφική επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου οικονομικής ανάπτυξης σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί και τη θεμελιώδη αιτία της ιμπεριαλιστικής δράσης και συγχρόνως δημιουργεί ζήτηση τόσο για επενδυτικά όσο και για καταναλωτικά αγαθά. Μολονότι κάλλιστα μπορεί και προκαλεί ανισορροπίες σε τομείς και περιφέρειες καθώς και κυκλικές διακυμάνσεις της οικονομίας όπως και τοπικής κλίμακας υφέσεις (D. Harvey 2006 σελ 146)

3.       Η Κρίση του Μοντέλου του Φορντισμού και το Πέρασμα στην Ευέλικτη Συσσώρευση

Οι εδραιωμένες συνθήκες του μοντέλου ανάπτυξης που βασίζεται στην φορντική παραγωγή αλλάζουν, όταν οι μεγάλες πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970 επιφέρουν αναδιαρθρώσεις εξαιτίας του κύματος αποβιομηχάνισης που επέρχεται ως παρεπόμενο της δραματικής αύξησης της τιμής του πετρελαίου και την ταυτόχρονη αναπροσαρμογή προς τα άνω του κόστους παραγωγής κατά συνέπεια και των τιμών των τελικών προϊόντων και υπηρεσιών. Η αποβιομηχάνιση εκτινάσσει το δείκτη της ανεργίας και ως συνέπεια εκδηλώνεται μείωση της ζήτησης και της κατανάλωσης και τελικά οικονομίες των αναπτυγμένων χωρών του δυτικού κόσμου εισέρχονται σε κύκλο ύφεσης. Ασφαλώς, στην κρίση του φορντισμού συνέβαλαν κι άλλοι δυνητικοί  παράγοντες όπως ο κορεσμός της αγοράς, οι πιέσεις του εργατικού συνδικαλισμού, η κάμψη της παραγωγικότητας. Όλοι αυτοί επέφεραν αρνητικά αποτελέσματα στη βιομηχανική παραγωγή κι έτσι αναπόφευκτα οι δυνάμεις του συσσωρευμένου κεφαλαίου αναζήτησαν επενδυτικές ευκαιρίες σε αποκεντρωμένες μέχρι τότε αγορές. Έτσι λοιπόν, η δραματική αλλαγή που συμβαίνει στο εσωτερικό των κρατών της Δυτικής Ευρώπης στο μέγιστο βαθμό  και των Η.Π.Α. σε λιγότερο,  αναμφίβολα αποτελεί μια ιδανική σχεδόν ευκαιρία που ανοίγεται για την ξεχασμένη μέχρι τότε περιφέρεια της Νοτιοανατολικής Ασίας. Δυναμικά στο προσκήνιο επομένως έρχονται χώρες όπως η Κίνα, η Σιγκαπούρη, η Μαλαισία να προκαλέσουν τσουνάμι καταρχήν εργασιακών ανατροπών στις χώρες του «Κέντρου». Είναι συνεπώς οι διαβόητες «Τίγρεις» της Ανατολής που με αιχμή του δόρατος τις σφιχτές και περιορισμένες δημοκρατικές ελευθερίες, τις  νέες τεχνολογίες, την πληροφορική και του εξαιρετικά φιλικού - για το επιχειρηματικό κεφάλαιο – εργασιακό περιβάλλον, των μηδενικών δικαιωμάτων και της εξαιρετικά χαμηλής αμοιβής, επιτρέπουν όλοι αυτοί οι παράγοντες μαζί και  καθιστούν  την χωρική αυτή περιφέρεια ισχυρό ανταγωνιστικό παίχτη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

 Ο συνδυασμός της ευέλικτης τεχνολογίας με την επίσης ευέλικτη οργάνωση της παραγωγής και της εργασίας παρέχει τη δυνατότητα μεγάλης προσαρμοστικότητας στις διακυμάνσεις της ζήτησης που αφορά είτε την ποσότητα είτε το είδος των προϊόντων χωρίς επιπτώσεις στην αποτελεσματικότητα των επιχειρήσεων (Μ. Τσάμπρα επιμ. 2008 σελ 225). Οι συνθήκες αυτές της διευρυμένης ευελιξίας στο ενδο-επιχειρηματικό επίπεδο επέτρεψαν στη μείωση του εργάσιμου χρόνου όπως και την ανακατανομή του όγκου της εργασίας που επέφερε αύξηση της υπο-απασχόλησης και επίσης της

ανεργίας στα κράτη του ευρωπαϊκού χώρου, και στις Η.Π.Α.  Στο βιβλίο του ο Αμερικανός συγγραφέας Jeremy Rifkin  με τίτλο το «Το τέλος της Εργασίας» τονίζει τον ιδιαίτερο ρόλο που πρόκειται να διαδραματίσει η νέα τεχνολογία και οι  συνέπειες θα μοιάζουν με εκείνες που γνώρισαν οι αγρότες όταν εισήχθησαν στην παραγωγή τα γεωργικά μηχανήματα, τα οποία αχρήστεψαν  την εργασία πολλών αγροτών. Επίσης, το ίδιο συνέβη και στον μεταποιητικό κλάδο όταν πραγματοποιούνταν το ιστορικό άλμα από την μανιφακτούρα στη βιομηχανία. Ο Rofkin  λοιπόν εκτιμά τη βαθμιαία απαξίωση της μαζικής εργασίας και τη δημιουργία μιας ελίτ εργαζομένων που θα διαχειρίζονται την νέα τεχνολογία.

 Ασφαλώς μια τέτοια εξέλιξη η οποία είναι παρούσα σήμερα - αν και το βιβλίο του αμερικανού συγγραφέα εκδόθηκε το 1995 – είναι μια από τις βασικές αιτίες που εκτινάσσεται ο δείκτης της ανεργίας σε πολλές χώρες και του δυτικού κόσμου. Παρά το γεγονός πως η κατάρτιση και η εξειδίκευση των ευρωπαίων, για παράδειγμα, και η προσαρμογή τους στα τεχνολογικά δεδομένα της εποχής κρίνεται ως υψηλή και συγχρόνως  παρά το γεγονός πως η έρευνα και η καινοτομία ως «εργαλεία» ανάπτυξης και απασχόλησης βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Είναι αλήθεια πάντως πως ο κοινωνικός αυτός μετασχηματισμός που συμβαίνει στην Ευρώπη κυρίως, σηματοδοτούν για τους μελετητές την «μεταβιομηχανική» ή «μετανεωτερική» κοινωνία.  Την οποία πρώτος την προσδιόρισε ο κοινωνιολόγος  Daniel Bell το 1973. Επί της ουσίας, πρόκειται για ένα νέο στάδιο αναδιάρθρωσης της παραγωγής και της επαγγελματικής δομής όπου παρατηρείται θεαματική άνοδος του «τεταρτογενή» τομέα παραγωγής μέσα όμως στον πρωτογενή , δευτερογενή και τριτογενή τομέα της οικονομικής δραστηριότητας.

  Εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια παρατηρούμε σειρά ριζικών ανακατατάξεων και καταδεικνύουν  πως αφενός δεν έχουν ολοκληρωθεί αφετέρου εξακολουθούν να προκαλούν εντάσεις αφού το εξαιρετικά χαμηλό κόστος υπηρεσιών και προϊόντων που παράγεται στις χώρες της περιφέρειας της Νοτιοανατολικής Ασίας και της Λατινικής Αμερικής όπως και των Βαλτικών χωρών και της Βαλκανικής χερσονήσου αποσταθεροποιούν την κοινωνική συνοχή και επιφέρουν μείζονα πολιτικά προβλήματα που απολήγουν στην θεσμική αμφισβήτηση του δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού  κοινοβουλευτισμού στις χώρες του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου και κυρίως στην Ευρώπη.

Όλα δείχνουν λοιπόν πως η περίοδος αυτή της ρευστότητας δεν θα ολοκληρωθεί γρήγορα. Ο κόσμος θα ζει για μερικές δεκαετίες ακόμη στην ασάφεια και την αβεβαιότητα. Μέχρι να παγιοποιηθούν οι νέοι συσχετισμοί των οικονομικών και των πολιτικών δυνάμεων και η νέα εποχή να πάρει ένα τελικό χαρακτήρα. Εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ο «Κεϋνσιανισμός» ως οικονομική θεωρητική αντίληψη δέχτηκε αρκετά «ραπίσματα» κι αμφισβητήθηκε εντόνως κατόπιν της κατάρρευσης των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού από τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού. Ιδιαίτερα δε οι επικρίσεις τους αφορούσαν την αδυναμία του  να εκφράσει μια πολιτική αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων. Διανύουμε ήδη επομένως τρεις δεκαετίες που το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα προσαρμόζεται κι ευθυγραμμίζεται σύμφωνα με την παγκόσμια κυριαρχία των Αγορών.(Α. Ανδριανόπουλος 1996 σελ 23).  

4.        Περιφερειακές Γεωγραφικές Ανισότητες Εντείνουν τον Ανταγωνισμό.

Εκείνο που χρήζει επισήμανσης είναι πως η νέα κρίση που σαφώς έπαιρνε παγκόσμια χαρακτηριστικά δεν επηρέασε με την ίδια ένταση τις χώρες εκείνες που λειτουργούσαν στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Όπως ήταν φυσικό οι φτωχές και αδύναμες χώρες είτε εξαιτίας της γεωφυσικής θέσης τους είτε λόγω των καθυστερημένων ρυθμών ανάπτυξης επιδείνωσαν τις ούτως ή άλλως εμφανείς ανισότητες μεταξύ τους. Οι άνισες γεωγραφικές συνθήκες δεν προκύπτουν αποκλειστικά και μόνο από την επάρκεια ή και αυτάρκεια σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους, πόροι δηλαδή που είναι άνισα κατανεμημένοι αλλά κυρίως από το γεγονός ότι παράγονται από τους άνισους τρόπους με τους οποίους ο πλούτος και η ισχύς συγκεντρώνονται σε ορισμένα μέρη λόγω των ασύμμετρων σχέσεων ανταλλαγής (D. Harvey 2006 σελ 61).

Προς την κατεύθυνση της εξομάλυνσης  και της γεφύρωσης της οφθαλμοφανής ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης εντός των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (Ε.Ο.Κ.)  στόχευαν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π. )όπως και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (Κ.Π.Σ.). Με τις χρηματοδοτήσεις  αυτές οι οποίες αποτίνονταν στις φτωχές αγροτικές περιφέρειες του Νότου ( Ελλάδα – Νότια Ιταλία – Ισπανία – Πορτογαλία – Νότια Γαλλία) πρωτίστως και στη συνέχεια μαζί με τα στάδια της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τα ανατολικά και τη ένταξη νέων κρατών από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη  όπως και την Βόρεια Βαλκανική παρέχονταν η ευκαιρία για την επίτευξη της κοινοτικής – κοινωνικής – συνοχής εντός της Ε.Ε. των 27 κρατών μελών. Είναι αλήθεια πως η πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θεωρούσε πως πράγματι η συνοχή αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για την Ευρώπη του 21^ου αιώνα( Π. Σκλιάς επιμ 2008 σελ 199).  Μετά κιόλας την ψήφιση από τα επιμέρους εθνικά κοινοβούλια ή σε κάποιες χώρες με δημοψηφίσματα της συνθήκης Σένγκεν με την οποία ουσιαστικά τα γεωγραφικά σύνορα της Ένωσης εξαλείφονται κρίθηκε ως απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση ο βαθμιαίος περιορισμός των κοινωνικών ανισοτήτων εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες άμβλυνσης των ανισοτήτων μεταξύ των κρατών στην Ε.Ε. των 27 μελών πλέον αναπτύσσονται ανισότητες μεταξύ υπο-περιφερειών εντός της Ευρώπης με κριτήρια αμιγώς οικονομικά. Αυτό συμβαίνει επειδή η Ε.Ε. καταρχάς στερείται ενιαίας πολιτικής έκφρασης και συνεπώς οι εθνικισμοί ως αιτία ή κι ως αποτέλεσμα των έντονων οικονομικών ανταγωνισμών συμβάλλουν δυναμικά στην μεγέθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ενδεικτικό του χάσματος που σοβεί ανάμεσα στις εύρωστες περιφέρειες της Δυτικής Ευρώπης και τις υπόλοιπες αναφορικά με την αξιοποίηση της γνώσης και της τεχνολογίας είναι πως από τις 213 περιφέρειες στην Ε.Ε. οι 8 συγκεντρώνουν το 25% των συνολικών δαπανών που πραγματοποιούνται στους  δυναμικούς τομείς της έρευνας και της τεχνολογίας και μόνο 31 το ήμισυ αυτών των δαπανών (Π. Σκλιάς επιμ 2008 σελ 201). 

5.        Ποιες Εξελίξεις Φέρνει η Αναδιάρθρωση της Παγκόσμιας Οικονομίας

Τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια οι αναδιαρθρώσεις της παγκόσμιας οικονομίας μεταλλάσουν τα οικονομικά μοντέλα ανάπτυξης των χωρών ενώ παράλληλα διαμορφώνουν καινούργιες συνθήκες εργασίας καθώς οι δομές του μεταπολεμικού εργασιακού κι εν γένει οικονομικού συστήματος σαρώνονται από την δυναμική επίδραση που ασκούν οι Αγορές του χρηματοπιστωτικού κυρίως κεφαλαίου καθώς ο ραγδαία αναπτυσσόμενος κλάδος της πληροφορικής καταργεί κάθε είδους σύνορο και φραγμό με αποτέλεσμα να ισχύουν  οι ταχύτατες μεταφορές τεράστιων κεφαλαίων προκαλώντας  κρίσεις επάλληλες και πυκνές, καθώς τα συσσωρευμένα κεφάλαια αναζητούν νέες επενδυτικές ευκαιρίες.  Ωστόσο πρέπει να κατανοήσουμε πως στον καπιταλισμό πιθανοί φραγμοί στην κυκλοφορία του κεφαλαίου μπορεί να προκληθεί κρίση. Σε μια τέτοια περίπτωση η ανάπτυξη διακόπτεται και τότε μοιραίως επέρχεται μια κατάσταση υπερβολικής συσσώρευσης κεφαλαίου. Εάν η ανάπτυξη δεν ανανήψει σύντομα το συσσωρευμένο κεφάλαιο αναγκαστικά υποτιμάται η ακόμη και  καταστρέφεται (D. Harvey , 2011 σελ 55).

Εύλογη συνέπεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και των κρίσεων που συμβαίνουν εντός του συστήματος αυτού  η διεύρυνση του χάσματος, ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και χώρες. Συγχρόνως η απελευθέρωση των κεφαλαιακών ροών επιτρέπει και παρωθεί στην απρόσκοπτη μετακίνηση εργαζομένων. Πάντως οι υποδομές όπως και η ποιότητα του εργασιακού περιβάλλοντος αναμφίβολα αποτελούν βασικά κριτήρια για την άφιξη επενδύσεων στην περιφέρεια.   Παρακολουθούμε το boom στις αγορές κεφαλαίου να συμβαίνει σε γρήγορα αναπτυσσόμενες χωρικές περιφέρειες όπως αυτή της Νότιας και Ανατολικής Ασίας οι οποίες υποδέχονται τις βιομηχανικές επενδύσεις και τις  νέες τεχνολογίες την ώρα που μαζικά κεφάλαια αποχαιρετούν αναπτυγμένες χώρες. Η παραγωγή επομένως αποκεντρώνεται από τις παραδοσιακές «φορντικές» βιομηχανικές περιφέρειες όπου εξαιτίας του καθεστώτος της ευέλικτης συσσώρευσης αξιοποιείται η αγορά και το πολυάριθμο εργατικό δυναμικό τους. Στην εποχή μας ο ανταγωνισμός είτε χωρικός είτε περιφερειακός επιφέρει ανατροπές στις οικονομίες οι οποίες αναστατώνουν τις κοινωνικές ομάδες ειδικά των εργαζομένων . Η  συσσώρευση κεφαλαίων μέσω της αφαίρεσης πολύτιμων πόρων από άλλους εξακολουθεί να προκαλεί στην ιστορία του καπιταλισμού και στον 21^ο αιώνα  πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και να  δημιουργεί ευρείες  ζώνες  αντίστασης.  Πολλοί απ  αυτούς τους αγώνες εντάσσονται πλέον στο μαζικό και πολύχρωμο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. (D. Harvey 2006 σελ 164)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ανδριανόπουλος Α. : Μετά το Μέλλον 1996 εκδόσεις LIBRO

Σκλιάς Π. : Ευρωπαϊκές Γεωγραφίες, Τεχνολογία και Υλικός Πολιτισμός, επιμ. Εκδόσεις Ε.Α.Π. Πάτρα 2008

Τσάμπρα Μ.: Ευρωπαϊκές Γεωγραφίες, Τεχνολογία και Υλικός Πολιτισμός, επιμ. Εκδόσεις Ε.Α.Π. Πάτρα 2008

 Harvey D.: Ο Νέος Ιμπεριαλισμός εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2006

Harvey D. :  Το Αίνιγμα του Κεφαλαίου Και οι Κρίσεις του Καπιταλισμού εκδόσεις Καστανιώτη Αθήνα 2011

Η Τελευταία Πολιτική Πράξη του Δημήτρη

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας  

Κάθε ανθρώπινη πράξη έχει και το δικό της τον ιδιαίτερο συμβολισμό. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε μια αυτοχειρία. Δυστυχώς  δεν είναι ούτε η πρώτη και δεν θα είναι και η τελευταία -  αν και θέλουμε να το απευχόμαστε -  αυτοκτονία. Και μάλιστα για λόγους αδυναμίας επιβίωσης με αξιοπρέπεια. Η θλιβερή όμως πράξη του συμπολίτη μας να τερματίσει ο ίδιος τη ζωή του απόλυτα συνειδητοποιημένα ενώπιον συμπολιτών του αναμφίβολα φέρει το δικό της συμβολισμό που πράγματι συγκλονίζει.

Το γεγονός συνέβη χθες Τετάρτη 4 Απριλίου το πρωί στην Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα. Ο Δημήτρης ηλικίας 77 ετών συνταξιούχος φαρμακοποιός,  προσβεβλημένος από την απαξιωτική προς τον ίδιο και το λαό του  αντιμετώπιση του κράτους, ύστερα από μια επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, βρέθηκε με τις ασκούμενες πολιτικές των μνημονίων απεγνωσμένος  κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης η οποία πλήττει ευθέως   πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις κι επέλεξε να στείλει ο ίδιος ένα καθαρό πολιτικό  μήνυμα που αναμφίβολα αποστομώνει, αυτοπυροβολήθηκε στο μέσον της πλατείας, απέναντι από το Κοινοβούλιο, μη αντέχοντας άλλο τη βάναυση εξαπάτηση των ονείρων του από τους εκμαυλιστές και τους θρασύδειλους υπονομευτές της κοινωνικής συνοχής.  


Είναι αλήθεια πως ο τρόπος που επέλεξε ο συμπολίτης μας  να τερματίσει τη ζωή του άφησε αποσβολωμένη την κοινωνία μα πλήρως αμετανόητη την αστική πολιτική ηγεσία της χώρας. Η οποία είναι υπόλογη και υπεύθυνη για το κλίμα  απελπισίας στο οποίο ζει η κοινωνία. Πάντως, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η τρόικα δεν συγκινείται καθόλου από τέτοιες πράξεις. Δεν διακατέχονται ο Πώλ Τόμσεν και η κουστωδία των χαρτογιακάδων που τον ακολουθεί  από καμία απολύτως ευαισθησία, καθώς  αυτοί που αποφασίζουν να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση είναι πάνω απ΄ αυτούς. Οι επιλογές και οι τακτικές της Τρόικα και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου είναι σαφείς και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Επιθυμούν - και γι΄ αυτό στοχοποιούν τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα προκειμένου να τα φοβίσουν και εν τέλει να τα υποτάξουν, - την υποδούλωση τους. 

Η ώρα της ευθύνης για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους είναι τεράστια και πλησιάζει, καθώς πορευόμαστε προς τις εκλογές. Οφείλουν οι κοινωνικές ομάδες που "χτυπιούνται" από την πολιτική των δύο μνημονίων να συντρίψουν, αρχικά διά της ψήφου, τα σχέδια των ολιγαρχών και της Τρόικα. Αν ψηφίσουμε δίνοντας μεγάλα ποσοστά στην εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. τότε οι συνέπειες για το λαϊκό εισόδημα και την επιβίωση θα είναι ολέθριες. Ο εργαζόμενος και γενικά ο καθένας βιοπαλαιστής έχει χρέος να σταματήσει να αυταπατάται. Επιτέλους όχι άλλη εθελοτύφλωση και αφέλεια ! Στο εξής θα είναι ασυγχώρητη !  

Πάλι θα Δειλιάσουμε ;

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Να εξηγούμαστε΄, είμαστε ένας λαός που ακόμη και τώρα που διάγει μέρες σχετικής έως απόλυτης φτώχειας, για τους περισσότερους μισθωτούς και συνταξιούχους, παραμένει εγκλωβισμένος στις μεμψίμοιρες αυταπάτες του. Παρά τις γενικόλογες, ασαφείς και δημαγωγικές διατρανώσεις των πολιτικών του ταγών και δη των κομμάτων που διακυβέρνησαν και συνεχίζουν να κατέχουν την εξουσία στη χώρα  μέχρι και σήμερα, εξακολουθεί να τρέφει φρούδες προσδοκίες σε αυτούς  που τον εξώθησαν στην κατάντια και τον εξευτελισμό, στην απόγνωση και στην απελπισία όπου  απτόητοι κι αναιδείς επιμένουν να εγγυώνται τη λύτρωση του λαού από την εξαθλίωση. Αν οι Έλληνες εκτιμούν ή ακόμη χειρότερα πιστεύουν πως ο εχθρός που τους καταδυναστεύει και υποθηκεύει τη ζωή τους είναι αποκλειστικά η Γερμανίδα καγκελάριος είναι τουλάχιστον αφελείς.

Τα προβλήματα που συνάδουν με την οικονομική κρίση προέρχονται από τη λειτουργία του καπιταλισμού ως οικονομικού συστήματος. Οι συχνές κι επαναλαμβανόμενες κρίσεις παγκοσμίως αυτό ακριβώς καταμαρτυρούν. Όσο το συσσωρευμένο κεφάλαιο δεν βρίσκει τρόπους και δρόμους επένδυσης προκειμένου αυτό να κερδοφορήσει δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταλανίζεται η Ελλάδα από την ύφεση και την αδιαλείπτως αυξανόμενη τάση της ανεργίας.   Η ερμηνεία ότι πληρώνουμε τις συνέπειες αυτές που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό οφείλεται στο τεράστιο δημόσιο χρέος, σίγουρα δεν είναι μια πειστική και αξιόπιστη εξήγηση. Αφού πολύ απλά υπάρχουν χώρες με μεγαλύτερα δημόσια χρέη και  δεν εξαιρείται η Γερμανία με τα 2 τρις ευρώ δημόσιο χρέος. Παράλληλα, ο κυνισμός της γερμανικής κυβέρνησης δεν εκδηλώνεται μόνο απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Σφικτή εισοδηματική πολιτική ακολουθείται εδώ και χρόνια τόσο από  την Αγκελα Μέρκελ όσο και από τον προκάτοχό της σοσιαλδημοκράτη Γκ. Σρέντερ και εντός της χώρας της. Έτσι διαβάζουμε στον τύπο αλλά και στους ιστοτόπους εγχώριους και διεθνείς πως επτάμισι εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, ενώ υπάρχουν συνταξιούχοι που λαμβάνουν 140 ευρώ μηνιαίως σύνταξη και η αιτία βρίσκεται στο γεγονός πως όλοι αυτοί οι Γερμανοί πολίτες δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια σταθερή και πλήρη εργασία καθ΄ όλη τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, καθώς επικρατούσαν  συνθήκες απασχολησιμότητας.  Η ειδοποιός -για την ώρα - διαφορά βρίσκεται στο γερμανικό  κοινωνικό κράτος που παρά τις σημαντικές περικοπές του εντούτοις παραμένει σε ισχύ και με αυτόν τον τρόπο εξουδετερώνεται ο κίνδυνος της λαϊκής εξέγερσης εντός της Γερμανίας.

Επομένως, οφείλουμε να καταλάβουμε πως το πρόγραμμα αναδιαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μπαράζ εχθρικών προς τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους πολιτικών. Σήμερα στην Ελλάδα και παντού στην Ευρώπη εφαρμόζεται μια πολιτική ενιαία,  με σαφή αντιλαϊκά χαρακτηριστικά και με καθαρές τις προθέσεις να επέλθει ραγδαία υποτίμηση του εργατικού εισοδήματος και απόλυτη κατάρρευση του παρεχόμενου μέχρι και σήμερα υποτυπώδους προνοιακού πακέτου υπηρεσιών. Επιπροσθέτως, στην πατρίδα μας συμβαίνει η επιδείνωση΄αυτή στην αγοραστική δύναμη να πραγματοποιείται συλλήβδην, ισοπεδώνοντας οριζόντια κοινωνικές ομάδες, δίχως να υπάρξει κάποια κλιμάκωση ή έστω δημοκρατική  διάκριση σύμφωνα με τις αντοχές και τις δυνάμεις καθεμιάς. Η κατάσταση αυτή εδράζεται στο τραγικό έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος.  Η ένταση και η ταχύτητα υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου είναι πρωτοφανής και εδώ βρίσκεται και το πείραμα που εξελίσσεται. Σκοπός της ημεδαπούς και διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας εκτός από το να ελέγξει στην Ελλάδα τα μέσα παραγωγής, να σφετεριστεί τον ορυκτό και γενικά τον παραγόμενο πλούτο της χώρας είναι και να την εκμηδενίσει εντελώς. Επιχειρείται από τη μεριά της τάξης των πλουτοκρατών η αποστέωση του λαϊκού εισοδήματος και ο εξανδραποδισμός του εργατικού πληθυσμού. Έτσι ώστε αυτό να καταστεί εύκολα χειραγωγήσιμο και δουλικό σύμφωνα προς τις ορέξεις και τις στρατηγικές επιλογές του διεθνούς Κεφαλαίου.

Συνεπώς η μόνη λύση που δίνεται  στους πολίτες είναι να αποφασίσουν ολική συστημική ανατροπή στις προσεχείς εκλογές που πιθανόν να διεξαχθούν στις 6 Μαΐου 2012. Αυτό μεταφράζεται σε συντριπτική υποστήριξη όχι απλά του αντιμνημονιακού μπλοκ αλλά σε συνειδητή ενίσχυση του Κ.Κ.Ε για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης χωρίς καμία επιφύλαξη και δυστοκία. Δεν υπάρχουν τα περιθώρια για μετριοπαθέστερη επιλογή. Μας οδηγούν ως κοινωνία στον αφανισμό. Είναι ώρα να αρθούμε και να υψώσουμε την κρίση μας χωρίς έπαρση και φόβο. Αν Θέλουμε να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ειδάλλως οι αβυσσαλέες δυνάμεις της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Αγοράς που σε καμία περίπτωση δεν διέπονται από ευαισθησία και ανθρωπισμό θα κατασπαράξουν τα ιερά και τα όσια της Ελληνικής Γης μα  και τα οστά από το ήδη λεηλατημένο κουφάρι της πατρίδας και των ανθρώπων της. Το εύλογο κι αδυσώπητο ερώτημα που γεννάται είναι αν πάλι θα δειλιάσουμε και την επομένη των εκλογών θα έχουμε πέσει σε ανείπωτους κλαυθμούς  ωσάν "μωρές παρθένες"!

Η Δ.Α.Σ. Ο.Τ.Α. Ν. Μαγνησίας Ανατρέπει τον Κυβερνητικό Συνδικαλισμό !

Ρεπορτάζ του Βασίλη Στεφ. Λάππα

Στις κάλπες προσήλθαν οι 973  εργαζόμενοι στους Οργανισμούς  Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο νομό Μαγνησίας  την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012 στο Δημαρχείο του Βόλου προκειμένου ν΄ αναδείξουν το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου τους. Στο διάστημα της εβδομάδας που κύλησε είχε προηγηθεί η ψηφοφορία των εργαζομένων στους Δήμους των νησιών των Σποράδων. Παρά την κόπωση και την ταλαιπωρία για πολλούς εργαζομένους στους περιφερειακούς δήμους του νομού Μαγνησίας η προσέλευση υπήρξε σημαντική. Η καταμέτρηση των ψηφησάντων ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ με  συντριπτική υπεροχή να  καταλαμβάνει η Δημοκρατική Ανεξάρτητη Συνεργασία των Ο.Τ.Α.  στον νομό Μαγνησίας. Η παράταξη υποστηρίζεται από το ΠΑΜΕ απέσπασε 431 ψήφους και έρχεται στο προσκήνιο με εκπληκτική  δύναμη αφού κατοχυρώνει τις 5 έδρες από τις εννέα (9) στο σύνολο του Συλλόγου Εργαζομένων των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πρόκειται για ένα σαφές και ηχηρό μήνυμα το οποίο στέλνουν πλέον ευθέως οι εργαζόμενοι τόσο στις Δημοτικές Αρχές του Ν. Μαγνησίας όσο και στην κυβέρνηση. Άλλωστε στα σχέδια των μνημονιακών κομμάτων περιλαμβάνονται όχι μόνο μειώσεις στους πενιχρούς - για τους περισσότερους εργαζόμενους - μισθούς αλλά και απολύσεις καθώς το μνημόνιο 2 ορίζει ευθαρσώς ραγδαία συρρίκνωση των υποδομών και των υπηρεσιών που παρέχονται από τους Ο.Τ.Α. Δεν χωρά αμφιβολία πως το θετικό και αισιόδοξο αυτό αποτέλεσμα πιστώνεται στο πολύ δυναμικό ψηφοδέλτιο της Δ.Α.Σ. Ο.Τ.Α. και σίγουρα στην καθαρή αγωνιστική πολιτική γραμμή που ανέπτυξε. Οι υπόλοιπες έδρες μοιράστηκαν 3 στην Ανεξάρτητη Συσπείρωση παράταξη που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ -ΔΗΜΑΡ. λαμβάνοντας  209 ψήφους   και μία έλαβε η  Ανεξάρτητη Κίνηση που οι υποψήφιοι του συνδυασμού προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ και η οποία μέτρησε 173 ψηφους. Τέλος  μόλις 11 σταυρούς προτίμησης πήρε  ανεξάρτητος υποψήφιος ενώ τα άκυρα λευκά ήταν 39 ψηφοδέλτια. Από τα παραπάνω   Είναι ηλίου φαεινότερο πως οι εργαζόμενοι  είναι έτοιμοι να συντρίψουν σχεδόν καθολικά τα μνημονιακά κόμματα που ενορχήστρωσαν την υποταγή της χώρας στα αρπακτικά της Τρόικας και στην εξαθλίωση τους.

Ισχυρό ΚΚΕ για να ανατραπεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα

Του Γιώργου ΤΟΥΣΣΑ*

Η ακρόαση των εκπροσώπων της τρόικας (O. Ρεν, Π. Τόμσεν και Γ. Ασμουσεν) στην κοινή συνεδρίαση των Επιτροπών Οικονομικών και Απασχόλησης - Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 27 Μάρτη 2012, για «την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα», ήταν μία κακοστημένη παράσταση, ώστε να αποκτήσει δήθεν «νομιμοποίηση» η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, που συνθλίβει την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) μαζί με τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, σφαγιάζουν τις εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις για την ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Η Ελλάδα δεν είναι εξαιρετική περίπτωση. Από κοινού η ΕΕ με τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών και με αιχμή του δόρατος την αντιδραστική στρατηγική «Ευρώπη 2020» επιτίθενται με την ίδια αγριότητα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε όλη την ΕΕ.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τις δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Σοσιαλδημοκρατών και Φιλελεύθερων, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα της Μπακογιάννη και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, πρωταγωνιστεί στην αντιλαϊκή επίθεση. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων στηρίζουν στο Ευρωκοινοβούλιο και σε κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ την επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη. Τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα φέρουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή και την ψήφο τους. Αυτές οι δυνάμεις είναι υπεύθυνες για την καταλήστευση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, γιατί στήριξαν και επέβαλαν την αντιδραστική στρατηγική «Ευρώπη 2020», την «Ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», το «Σύμφωνο για το ευρώ +», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», τους μηχανισμούς ελεγχόμενης πτώχευσης, ζωή κόλαση για την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πάει πολύ η απύθμενη υποκρισία, το θράσος των ευρωβουλευτών των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., του κόμματος της Μπακογιάννη να εμφανίζονται προεκλογικά ότι εναντιώνονται στην τρόικα και να την εγκαλούν για σκληρότητα, ενώ έχουν ψηφίσει και στηρίξει τα αντιλαϊκά μέτρα στο Ευρωκοινοβούλιο και στην ελληνική Βουλή, είτε βρίσκονταν στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση, τόσο κατά την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όσο και με ιδιαίτερη βαρβαρότητα κατά την περίοδο της κρίσης. Στη γνωστή οπορτουνιστική γραμμή κινήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζοντας πως το μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα λιτότητας επιβάλλονται από την τρόικα, αθωώνοντας το ρόλο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και πλουτοκρατίας.

 Η αντεργατική επίθεση δεν έχει επιβληθεί απέξω, από το ΔΝΤ, από τους Γερμανούς, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε. Από κοινού με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η ελληνική πλουτοκρατία και τα κόμματά της έχουν αποφασίσει να λεηλατήσουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και να επιβάλουν τα βάρβαρα μέτρα στην εργατική τάξη. Τι λένε τα δικά τους στοιχεία; Το Ενημερωτικό Σημείωμα της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα, που αποτέλεσε και τη βάση της κοινής συνεδρίασης των εκπροσώπων της τρόικας με τους ευρωβουλευτές των Επιτροπών Οικονομικών και Απασχόλησης - Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν περιέχει κάποια καινούρια στοιχεία σχετικά με την εξέλιξη και τις προοπτικές της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Ωστόσο, από τα στοιχεία που παραθέτει και τις κρίσεις κάποιων αστών οικονομικών αναλυτών, στις οποίες παραπέμπει, μπορούν να εξαχθούν ορισμένα συμπεράσματα: Γίνεται προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης που εκδηλώθηκε συγχρονισμένα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες και δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο. Με αντιεπιστημονικό τρόπο επιχειρείται να εμφανισθεί η κρίση ως αποτέλεσμα κακής διαχείρισης και λαθών από τις αστικές κυβερνήσεις.

Τα στοιχεία της οικονομικής ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού 2001 - 2011 δείχνουν ότι οι υψηλοί ρυθμοί αύξησης του ΑΕΠ το διάστημα 2001 - 2007 δεν έφεραν κανένα όφελος για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αύξηση του παραγόμενου πλούτου πήγε ολόκληρη στις τσέπες της πλουτοκρατίας, χωρίς καμία ουσιαστική βελτίωση της ζωής και την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Αντίθετα, όσο αυξανόταν ο παραγόμενος πλούτος, τόσο αυξανόταν σε αριθμούς και σε ποσοστό το δημόσιο χρέος, δηλαδή χρήματα που δανειζόταν το ελληνικό αστικό κράτος για να χρηματοδοτεί τα μονοπωλιακά συγκροτήματα. Ταυτόχρονα, μάλιστα, αυξανόταν και η ανεργία φτάνοντας από το 10,7% το 2001, στο 11,3% το 2002 και παραμένοντας σταθερά στα ίδια υψηλά επίπεδα μέχρι το 2005. Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη που οδήγησε στην κρίση, την οποία τώρα το κεφάλαιο και τα κόμματά του τη φορτώνουν στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, καλώντας τους να υποστούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα για την εξόφληση του χρέους, που πήγε ολόκληρο στις τσέπες της πλουτοκρατίας.

Τα στοιχεία για τη δομή του ελλείμματος φανερώνουν ότι στους βασικότερους δείκτες «κοινωνικών δαπανών» (περιβάλλον, στέγαση, πολιτισμός, εκπαίδευση, υγεία), η Ελλάδα ήταν κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ και της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακα). Οι μόνοι τομείς που ήταν πιο πάνω ήταν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και οι δημόσιες υπηρεσίες, γεγονός που αποτυπώνει ότι το έλλειμμα και το χρέος δημιουργήθηκαν από τις δαπάνες που ξεκοκάλισε το κεφάλαιο. Στόχος τους η εσωτερική υποτίμηση Ομολογείται ότι επιδίωξη των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και της τρόικας είναι η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η καταστροφή της ζωής και των δικαιωμάτων τους, για να ξαναξεκινήσει κύκλος καπιταλιστικής ανάπτυξης, που και το ίδιο το σημείωμα διαπιστώνει ότι είναι αβέβαιη, δύσκολη και ασταθής.

 Η ανάπτυξη στην οποία προσβλέπει το κεφάλαιο είναι ανάπτυξη στα συντρίμμια της ζωής της εργατικής οικογένειας, αφού οι ίδιοι προβλέπουν ότι η ανεργία θα παραμείνει σε εξοντωτικά για την εργατική τάξη (ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες) επίπεδα, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις πρέπει να φτάσουν στα επίπεδα της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Ομολογείται ακόμη ότι η χρηματοδοτική στήριξη της Ελλάδας από την ΕΕ και το «κούρεμα» έγιναν στην πραγματικότητα για να εξοφληθούν οι ιδιώτες δανειστές. Είναι εντυπωσιακή η αλλαγή της σύνθεσης των πιστωτών στο διάστημα 2010 - 2016. Ενώ το 2010 297 δισ. ευρώ του χρέους είναι σε χέρια ιδιωτών και μόλις τα 31,5 δισ. στα χέρια του ΔΝΤ και του Μηχανισμού Στήριξης της ΕΕ, τα ποσά αυτά αντίστοιχα γίνονται 282 δισ. και 73,7 δισ. το 2011, 139,4 δισ. και 193 δισ. το 2012, για να φτάσουν το 2015 σε 89,6 δισ. και 225,5 δισ. αντίστοιχα.

 Ετσι, οι ιδιώτες δανειστές εξοφλούνται, το χρέος εκτοξεύεται και βρίσκεται πλέον στα χέρια των κρατών - μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ταυτόχρονα, με την αντικατάσταση των ομολόγων με νέα, για τα οποία ισχύει το αγγλικό δίκαιο - που προβλέπει δρακόντεια μέτρα για την εξόφλησή τους - εξασφαλίζονται με τους πιο σκληρούς όρους οι νέοι δανειστές. Ομολογείται, επίσης, ότι είναι εξαιρετικά αβέβαιη η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και διατυπώνονται διάφορα σενάρια για νέο «κούρεμα», για έξοδο από την Ευρωζώνη, γεγονός που σημαίνει ότι ο σφαγιασμός της ζωής του λαού θα συνεχιστεί ανελέητα για δεκαετίες, χωρίς τελειωμό. Από τους πίνακες στο τέλος προκύπτουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το ποιος ωφελήθηκε από την καπιταλιστική ανάπτυξη από το 2001 έως το 2010. Παρά τον παραγόμενο πλούτο, που ήταν τεράστιος, το εμπορικό έλλειμμα συνέχιζε να αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς, η επενδυτική θέση να χειροτερεύει και η ανεργία να παραμένει στο επίπεδο του 10%.

Η ανεργία εκτινάχθηκε στο 21% το 2011 με πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους και τάση συνεχούς αύξησης. Αυτός είναι ο παρασιτικός τρόπος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που αποκαλύπτει και τα σημερινά ψέματα των αστών για την ανάπτυξη που δήθεν θα ακολουθήσει την κρίση. Ο πίνακας, τέλος, των εκτιμήσεων των καπιταλιστικών οργανισμών για το ελληνικό ΑΕΠ δείχνει την αποτυχία τους σε όλες τις προβλέψεις τους και επιβεβαιώνει τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης. Αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία Η ΕΕ - λυκοσυμμαχία των αστικών κυβερνήσεων - ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου, μόνο δεινά φέρνει για τους λαούς. Είμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, με πολύ ισχυρές δόσεις τρομοκρατίας, εκβιασμού και εκφοβισμού του λαού, αλλά και κοροϊδίας και αποπροσανατολισμού, επιδιώκοντας άλλους να κοροϊδέψουν και άλλους να τρομοκρατήσουν.

Η απάντηση του λαού στις προκλητικές προσπάθειες κοροϊδίας τους, διάσωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, εξωραϊσμού της λυκοσυμμαχίας των μονοπωλίων, της ΕΕ μπορεί να είναι μόνο μία: Ισχυρό ΚΚΕ, ενδυνάμωση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας, της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, κλιμάκωση της αντιμονοπωλιακής πάλης, για την ανατροπή των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. * Ο Γιώργος Τούσσας είναι μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ

Της σκούπας το... ανάγνωσμα

Γράφει η Λίανα Καννέλη

Από τον "Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 01- 04-2012"


Κάνατε τον οίκο του πατρός μου οίκον εμπορίου, ανέκραξε ο Ναζωραίος και πήρε το φραγγέλιο, μαστίγιο δηλαδή, και πλάκωσε στο ξύλο τους σαράφηδες, τους αργυραμοιβούς, τους ληστές τοκογλύφους με τα παγκάκια τα στημένα έξω από το Ναό. Κι ύστερα έξαλλος αναποδογύρισε τα μαγαζάκια τους, κλώτσησε την πραμάτεια τους, βοηθούμενος προφανώς κι από μαθητές και πλήθος που όμως δεν πρόλαβαν μήτε διανοήθηκαν να τον σταματήσουν. Κατάπληκτοι οι... πιστοί, με εγκεφαλικό οι... πνευματικοί ταγοί τους, είδαν τον υιό του Ανθρώπου κατά τον ίδιον, τον υιό του Θεού κατά τους αντιπάλους του, να βγαίνει εκτός δεδομένου εαυτού μπροστά στην Αγορά και τη θεοποίησή της, έξαλλος για το εκμεταλλευτικό πάρτι των πιστών άμα τε και αφελών της εποχής. Σ' αυτό το επεισόδιο, παράξενο πώς, για τη διασάλευση της τάξης δεν παρενέβησαν οι δυνάμεις των επικυρίαρχων Ρωμαίων. Ούτε κοόρτη δεν εμφανίστηκε. Αφησαν οι λεγεωνάριοι τους ιθαγενείς να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με τα παζάρια και τους επιτόπιους θεούς τους. Υστερα από αιώνες κι ύστερα από πολλές σταυροφορίες, το θεμελιωμένο από μαρτυρήσαντα μαθητή του θυμωσιάρη θεού Βατικανό, με τις τράπεζες και την ελβετική φρουρά του, με τις μπίζνες του και τις ιεραποστολές του, έγινε και παραμένει ένας γίγαντας του κεφαλαίου και κτηματομεσίτης ολκής. Σε ανταγωνισμό με άλλα λιγότερο ή περισσότερο πλούσια «πνευματικά» κέντρα - πατριαρχεία, που θυμούνται το πνεύμα του θεού μόνον όταν αφήνουν απλήρωτους τους εργαζόμενους σ' αυτά ή παρηγορούν τους φτωχούς που παράγουν με τη σέσουλα οι διάσπαρτοι πάγκοι των λαθρεμπόρων των εθνών, οι πολιτικοί της πανάρχαιας καπιταλιστικής πολιτικής. Απέμειναν και μερικοί χριστιανοί, όπως και μουσουλμάνοι και βουδιστές και σαμάνοι κι άλλοι υποκειμενικά εκφρασμένοι ως θρησκευάμενοι, που ομολογούν με έργα την πίστη τους σε ελεήμονα και φιλεύσπλαχνο θεό, δυσδιάκριτοι ανάμεσα σε ομόθρησκους έμπορους της πίστης και λάτρεις του... ίματζ, της ευγενούς εικόνας του κτήνους δηλαδή, που προσφέρει η ιερή αγελοποίηση. Είναι αυτοί που διαχρονικά ντρέπονται για τις γενοκτονίες, τις σταυροφορίες, τις καθάρσεις των κοινωνιών με εντολές αφεντικών, μπερδεμένοι ανάμεσα σε στίφη σταυροκοπούμενων και γονατιζόντων. Αυτών οι οποίοι παρακαλάνε να βοηθήσει το πνεύμα του θεού να βρεθεί πετρέλαιο στην αυλή τους, κρυμμένος θησαυρός στον τοίχο τους, λαχείο στο πορτοφόλι τους και κανάς καλός γάμος για τα παιδιά τους για να μην πούμε για καμιά ΑΟΖ στον τόπο τους. Μ' αυτό το ιστορικό, κοινωνιολογικό και πολιτισμικό σκηνικό στις σημερινές παραστάσεις πρωταγωνιστεί ο δίκαιος θυμός των πολιτών, η δίκαιη απελπισία των απόκληρων μεταναστών και κατά περίσταση μια χρυσαυγή πασπαλισμένη με χρυσοχοΐδια κατσαριδόσκονη που απολυμαίνει το καμίνι της πρωτεύουσας και τα παγκάρια των επαρχιών της. Από τότε που ο θυμός έγινε θαύμα, πωλείται σε συσκευασία ακριβή, είτε ως φάρμακο είτε ως φαρμάκι. Η διαχείρισή του έγινε χειραγώγηση μαζών. Πολιτική που βαφτίστηκε πότε εκτόπιση, πότε εξορία, πότε Αουσβιτς, πότε Γκουαντάναμο, πότε σε πρώιμο στάδιο εκτέλεσης θεάρεστου έργου... σκούπα. Προσοχή στη γλώσσα σύντροφοι! Αυτή είναι πρωτίστως η... πατρίδα εν κινδύνω. Γιατί η γλώσσα είναι ζωντανή και υπαρκτή μόνον όταν μιλιέται και γράφεται από το λαό που την φέρει κι όταν δουλεύει κι όταν ερωτεύεται κι όταν ονειρεύεται κι όταν πολεμάει. Το σύνδρομο του Σωτήρα, η άμεση και βίαιη κάθαρση της κοινωνίας από τα οικονομικά της παράσιτα, τους φτωχούς κι ευάλωτους σε λουμπενοποίηση ντόπιους και ξένους μετανάστες, η απολύμανση χώρων από τους εκάστοτε «ακάθαρτους» περνάει από γκουλάγκ και γκέτο, ανακατεύει τις αντικειμενικές συνθήκες ζωής με το θυμικό των βασανισμένων μαζών και τότε το ίματζ, η εικόνα του θυμωμένου θεού, περνάει στα χέρια της απάνθρωπης εξουσίας. Τότε ο Πακιστανός γίνεται σκυλί γιατί κόβει με τα δόντια το δάχτυλο του οργάνου της τάξης και ο δικτάτωρ λευκός άνθρωπος παίρνει τη σκούπα ανά χείρας και καθαρίζει την πόλη από τα σκουπίδια. Ανθρωποι είναι. Αλλά άμα δεν τους πεις έτσι δεν τους βλέπεις κιόλας. Ενα λάθος έκανε ο θεός κι έβαλε την καρδιά να χτυπάει ζερβά. Του το συγχωρεί ο κύριος, κατ' εικόνα και ομοίωσή του άνθρωπος αφέντης, που έγινε το δεξί του χέρι και κρατάει σκούπα - φραγγέλιο. Επειγόντως να δώσουμε επίδομα κωφώτητος στους αμέτρητους πιστούς που ποτέ δεν τον άκουσαν πριν θυμώσει τον θεό τους, να λέει πως Ναός είναι το σώμα των ανθρώπων...

Σύνταξη 140 ευρώ στη Γερμανία

Η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και η μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδώρημα δεν είναι «προνόμιο» μόνο των «υπερχρεωμένων» κρατών-μελών που βρίσκονται υπό καθεστώς μνημονίου, αλλά σε όλα, φυσικά και στα πιο ισχυρά, κράτη-μέλη της ΕΕ, αφού αποτελεί κεντρική επιλογή της στρατηγικής διεξόδου από την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων. Τα στοιχεία που έρχονται από τη Γερμανία είναι πραγματικά αποκαλυπτικά, αφού δείχνουν ότι έχουν δρομολογηθεί συντάξεις απόλυτης εξαθλίωσης 140 ευρώ το μήνα (!) για τα εκατομμύρια των «μισοαπασχολούμενων». Οπως αναφέρει η εφημερίδα του Μονάχου «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», επικαλούμενη στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, ένας εργαζόμενος που παίρνει τον κατώτατο μισθό των 400 ευρώ το μήνα, μετά από ένα χρόνο εργασίας, θα έπαιρνε σύνταξη σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργείου, μόλις 3,11 ευρώ το μήνα. Ενώ μετά από 45 χρόνια εργασίας το ποσό φθάνει στα 139,5 ευρώ το μήνα. Οπως είναι γνωστό, χάρη στη «μεταρρύθμιση» που εφάρμοσε από το 2005 η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκ. Σρέντερ, στη Γερμανία απασχολούνται 7,4 εκατομμύρια άνθρωποι σε εργασίες που αμείβονται με 400 ευρώ το μήνα, δίχως εργοδοτικές εισφορές και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, μέχρι τα μέσα του 2011 σχεδόν τα 4,65 εκατομμύρια από τους «μισοαπασχολούμενους» ήταν γυναίκες. Βέβαια, το γερμανικό υπουργείο Εργασίας επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, δηλώνοντας πως γίνεται μια υπερτίμηση των αριθμών και πως η χαμηλή σύνταξη δε σημαίνει απαραίτητα χαμηλό εισόδημα στα χρόνια της συνταξιοδότησης, αλλά η εφιαλτική πραγματικότητα δεν αλλάζει. Κι όμως τα κόμματα του ευρωμονόδρομου επιχειρούν να τρομοκρατήσουν το λαό με το ψευτοδίλημμα «Ευρώπη ή χάος». Χάος και καταστροφή για το λαό είναι η διαιώνιση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας των μονοπωλίων. Από την εφημερίδα "Κυριακάτικος Ριζοσπάστης"