Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Με την ανάδειξη στην προεδρία της Ν.Δ. τον Αντώνη Σαμαρά επί της ουσίας αναστέλλεται επ΄ αόριστο η φιλελεύθερη ταυτότητα του κόμματος. Ο κ. Σαμαράς ρέπει συνεχώς σε αντιφατικές επιλογές που σε καμία περίπτωση δεν κομίζουν έναν πολιτικό λόγο αξιόπιστο και υπεύθυνο. Οι επικίνδυνες δολιχοδρομίες του και η ταύτιση του με τις ντιρεκτίβες της τρόικα επ΄ουδενί δεν συνάδουν με το γράμμα και κυρίως με το πνεύμα του πολιτικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού Πολιτικός των ακραίων τάσεων και των φραστικών βερμπαλισμών επιδιώκει δια της προσφιλής του οδού του λαϊκισμού και της δημαγωγίας να παρασύρει τους ακροατές και τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. στην κατεύθυνση που υπαγορεύεται από ξένα κέντρα αποφάσεων, τα οποία ευθέως υπονομεύουν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της χώρας και την ταυτότητα του Έθνους. Επιχειρεί ο Α. Σαμαράς να εκμηδενίσει το λαϊκό εισόδημα και να καταστήσει τα φτωχά κοινωνικά στρώματα χειραγωγήσιμη μάζα έτοιμη προς εκμετάλλευση. Η Ν.Δ. μετά την εκλογική της συρρίκνωση τον Οκτώβριο του 2009 δεν μπορεί και ορθότερα αδυνατεί ν΄ ανακτήσει το χαμένο έδαφος.
Η αρχική αντιμνημονιακή ρητορική του Α. Σαμαρά έδωσε μια αισιοδοξία πως το κόμμα θα σταθεί στη θέση του και θα παραμείνει σταθερό και αταλάντευτο απέναντι στις επιταγές και εντολές που αποφασίζονται, λαμβάνονται και ανακοινώνονται στο Βερολίνο. Η Ν.Δ. ένα συνεπές φιλοευρωπαϊκό κόμμα που ουδέποτε αμφέβαλλε για την ορθότητα της απόφασης του ιδρυτού της αειμνήστου Κωνσταντίνου Καραμανλή να πορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα επιλέγει να καταρρακώσει τις αξίες και τις αρχές του φιλελευθερισμού και της Ευρώπης και να αποδεχτεί τις κατοχικές και αποικιοκρατικές επιλογές μιας κρυπτοφασιστικής Γερμανίας και ενός εγχώριου και ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος χρεοκοπημένου
Είναι λοιπόν ιδανικό το περιβάλλον ώστε οι "Ανεξάρτητοι Έλληνες" και ο Πάνος Καμμένος ως επικεφαλής του νεοσύστατου και πολλά υποσχόμενου κόμματος να ξαναπιάσουν τον μίτο της φιλελεύθερης προοπτικής για την παράταξη της Κεντροδεξιάς. Δεν πρέπει άλλωστε να μας αφήνει ανυποψίαστους η στάση και η επιθυμία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να αποσυρθεί από τον δημόσιο βίο και να μην συμμετάσχει ούτε καν ως υποψήφιος βουλευτής με τη Ν.Δ. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η δήλωση του Κ. Καραμανλή στην έγκυρη εφημερίδα Real News να μη λάβει μέρος στις επερχόμενες εκλογές, εμμέσως πλην σαφώς σηματοδοτεί μια εύσχημη αποστροφή του προς τη γραμμή του Α. Σαμαρά.
Ο Πάνος Καμμένος έχει πλέον τη μεγάλη ευκαιρία να γίνει και να εξελιχθεί σε έναν αξιόπιστο και αυθεντικό εκφραστή του ελληνικού φιλελευθερισμού δίχως τις ακρότητες της Ντόρας Μπακογιάννη και του Στέφανου Μάνου και προπάντων διατηρώντας και προστατεύοντας την ελληνική αξιοπρέπεια.
Σάββατο 24 Μαρτίου 2012
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012
Θα Τολμήσει το ΚΚΕ ;
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Στο φως της δημοσιότητας εμφανίζονται δημοσκοπικές έρευνες στις οποίες καταγράφεται μια σαφής στροφή του εκλογικού σώματος προς επιλογές που προσδιορίζονται αριστερά του πολιτικού χάρτη. Έτσι, παρατηρούμε η Δημοκρατική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να καταγράφουν σημαντικά ποσοστά τα οποία ισοδυναμούν αθροιστικά με εκείνη που συγκεντρώνουν τα πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ήτοι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επίσης σε αθροιστικό σύνολο.
Η δημοσκοπική, για την ώρα, αυτή προτίμηση προς τις πολιτικές δυνάμεις του ευρύτερου αριστερού χώρου σε καμία περίπτωση δεν αξιολογείται ως τυχαία και συμπτωματική Η απόλυτη ευθυγράμμιση των δύο αστικών κομμάτων που διακυβέρνησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τη χώρα και την οδήγησαν στην σημερινή αναξιοπρεπή κατάσταση με τις ντιρεκτίβες της Τρόικα και τα μνημόνια, με ότι αυτά συν επάγουν για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, σίγουρα παρωθούν τους εργαζόμενους και γενικά τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα σε επιλογές αντίθετες απ΄αυτές που εκβιαστικά θέλησαν να επιβάλλουν στο λαό ως αναπόφευκτες. Οι εκφοβισμοί που θέτουν σε εφαρμογή τα επιτελεία των δύο κομμάτων της ελληνικής χρεοκοπίας και της πολιτικής απαξίωσης στερούνται έμπνευσης, με συνέπεια ο απροκάλυπτος και ιταμός αυτός τρόπος βίαιου πειθαναγκασμού του εκλογικού σώματος προκειμένου να υποστηρίξει τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις δεν δείχνουν για την ώρα ικανές να αλλάξουν το δημοσκοπικό σκηνικό.
Είναι αλήθεια πράγματι πως οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν εκλογικό αποτέλεσμα ούτε ασφαλώς αποδεικνύουν κάτι περισσότερο από μια στιγμιαία καταγραφή των προτιμήσεων ενός συνόλου πολιτών. Ωστόσο, είναι επίσης παραδεκτό πως τα στελέχη και κυρίως οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη και τις παρακολουθούν σχολαστικά. Συνεπώς, ακόμη κι αν δεν βγαίνουν να το δηλώσουν ευθαρσώς ότι προβληματίζονται έντονα από τη σημερινή δημοσκοπική στάση του εκλογικού σώματος, αναμφίβολα τη συζητούν. Αυτό άλλωστε διαφαίνεται και από την επίθεση, τη βάναυση και λαϊκίστικη στην οποία επιδίδεται τις τελευταίες μέρες ο αρχηγός της Ν.Δ. Α. Σαμαράς προς το ΚΚΕ καθώς και ο νεοεκλεγείς - μέσα από μια διαδικασία στημένη, διαβλητή και αντιδημοκρατική - πρόεδρος του εκφυλισμένου ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος η επιθετικότητα του οποίου έναντι της Αριστεράς στο σύνολο της βρίσκεται σε κλιμάκωση εδώ και οχτώ μήνες. Δηλαδή από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντα του ως αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι πως στέκονται απέναντι σε αυτή τη δημοσκοπική μετατόπιση του λαού προς ένα σαφές αντιμνημονιακό μπλοκ, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ένα μέρος της κεντροδεξιάς όπως αυτό ορίζεται μέσα από τη νεοσύστατη κινηματική προσπάθεια ή έστω απόπειρα του Πάνου Καμμένου με τους Ανεξάρτητους Έλληνες,να συμπαραταχθεί η κοινοβουλευτική έκφραση της Αριστεράς. Παρατηρούμε αρχικά δυστοκία.
Συγκεκριμένα ο Φώτης Κουβέλης, ενώ αρχικά είχε πλαγιοκοπήσει το ΠΑΣΟΚ και όλα έδειχναν πως θα αποτελούσε έναν μελλοντικό συνεταίρο σε κυβέρνηση κεντροαριστερής απόχρωσης, τα τελευταία εικοσιτετράωρα αυτό το σενάριο πάγωσε, αφού καταψήφισε το μνημόνιο 2, το PSI, αλλά και τη δανειακή σύμβαση. O Αλέξης Τσίπρας επιμένει να ζητά από τις όμορες αριστερές δυνάμεις συνεργασία και συσπείρωση, όμως, αυτό προσκρούει στην ίδια την πολιτική του στρατηγική. Η οποία είναι ομιχλώδης, αντιφατική κι εν πολλοίς μη ρεαλιστική. Η Αλέκα Παπαρήγα εξακολουθεί να κρατά μικρό καλάθι και να μην παρασύρεται, καθώς ορθά αναγνωρίζει πως αυτό το ποσοστό που δείχνουν οι δημοσκοπικές έρευνες πιθανόν να μην εκδηλωθεί στο τέλος έμπρακτα στην κάλπη. Μολονότι, οφείλει η έμπειρη και σκεπτόμενη Γ.Γ. του ΚΚΕ να θέσει απερίφραστα ζήτημα διεκδίκησης της εξουσίας και σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία. Οφείλει να δείξει ακόμη και σ΄ εκείνους που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν ή ακόμη και να αμφισβητούν τις κυβερνητικές βλέψεις του ΚΚΕ πως το κόμμα δεν περιορίζεται απλά σε ένα ρόλο άσκησης αντιπολίτευσης έστω και ηχηρής. Χρειάζεται η πολιτική ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος να θέσει ενώπιον του λαού ένα πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης το οποίο θα διέπεται από σαφήνεια και σφικτά χρονοδιαγράμματα υλοποίησης.
Είναι σκέτη ματαιότητα να περιμένει η Γ.Γ. του ΚΚΕ την αφύπνιση της εργατικής τάξης και στη συνέχεια την ενότητα της όταν παρά την απροκάλυπτη, βίαιη και ανεπίστροφη υφαρπαγή του λαϊκού εισοδήματος που στωικά δέχεται από την παρούσα συγκυβέρνηση Λ. Παδαμήμου εντούτοις εκείνη παραμένει κατακερματισμένη και εγκλωβισμένη σε ιδεολογικά στερεότυπα, συμπλέγματα και ψευδαισθήσεις. Έχει χρέος η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ να αποτανθεί στις ευρύτερες λαϊκές κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και να μιλήσει δυναμικά και αποφασιστικά. Πρέπει να τολμήσει και όπως διλημματικά θέτουν τα δύο αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα το ζήτημα "Ευρώπη ή χάος" με τον ίδιο τρόπο και τόσο μα τόσο εκβιαστικά να το θέσει απέναντι στο λαό το δίλημμα και η Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε "Υποταγή ή Ανεξαρτησία".
Οι μέρες που ζούμε είναι αυτόχρημα δύσκολες και συνάμα ιστορικές. Η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα έχει χρέος στην μεγάλη, έντιμη και αγωνιστική πορεία του Κ.Κ.Ε να θέσει το λαό και δη τις φτωχές και αδιαλείπτως πληττόμενες κοινωνικές τάξεις στο μεγάλο διακύβευμα : Αταλάντευτη και ισχυρή υποστήριξη για να κυβερνηθεί η χώρα μέσα στο πλαισιο του κοινοβουλευτισμού πλην όμως σε άλλη κατεύθυνση και με ανθρώπινη προοπτική. Άλλη οδός διαφυγής για την πλειοψηφία του λαού δεν υπάρχει. Είναι καιρός η πολιτική ηγεσία και η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ να πουν στον κόσμο απευθυνόμενοι παντού ακόμη και στο μικροαστικό - μεσοαστικό τμήμα της κοινωνίας πως επιβάλλεται η εκλογική στήριξη του κόμματος για να κυβερνηθεί επιτέλους η χώρα από Έλληνες κι ακηδεμόνευτους πολιτικούς και όχι από ξενόδουλους υποτακτικούς και εντολοδόχους του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Στο φως της δημοσιότητας εμφανίζονται δημοσκοπικές έρευνες στις οποίες καταγράφεται μια σαφής στροφή του εκλογικού σώματος προς επιλογές που προσδιορίζονται αριστερά του πολιτικού χάρτη. Έτσι, παρατηρούμε η Δημοκρατική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να καταγράφουν σημαντικά ποσοστά τα οποία ισοδυναμούν αθροιστικά με εκείνη που συγκεντρώνουν τα πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ήτοι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επίσης σε αθροιστικό σύνολο.
Η δημοσκοπική, για την ώρα, αυτή προτίμηση προς τις πολιτικές δυνάμεις του ευρύτερου αριστερού χώρου σε καμία περίπτωση δεν αξιολογείται ως τυχαία και συμπτωματική Η απόλυτη ευθυγράμμιση των δύο αστικών κομμάτων που διακυβέρνησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τη χώρα και την οδήγησαν στην σημερινή αναξιοπρεπή κατάσταση με τις ντιρεκτίβες της Τρόικα και τα μνημόνια, με ότι αυτά συν επάγουν για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, σίγουρα παρωθούν τους εργαζόμενους και γενικά τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα σε επιλογές αντίθετες απ΄αυτές που εκβιαστικά θέλησαν να επιβάλλουν στο λαό ως αναπόφευκτες. Οι εκφοβισμοί που θέτουν σε εφαρμογή τα επιτελεία των δύο κομμάτων της ελληνικής χρεοκοπίας και της πολιτικής απαξίωσης στερούνται έμπνευσης, με συνέπεια ο απροκάλυπτος και ιταμός αυτός τρόπος βίαιου πειθαναγκασμού του εκλογικού σώματος προκειμένου να υποστηρίξει τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις δεν δείχνουν για την ώρα ικανές να αλλάξουν το δημοσκοπικό σκηνικό.
Είναι αλήθεια πράγματι πως οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν εκλογικό αποτέλεσμα ούτε ασφαλώς αποδεικνύουν κάτι περισσότερο από μια στιγμιαία καταγραφή των προτιμήσεων ενός συνόλου πολιτών. Ωστόσο, είναι επίσης παραδεκτό πως τα στελέχη και κυρίως οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη και τις παρακολουθούν σχολαστικά. Συνεπώς, ακόμη κι αν δεν βγαίνουν να το δηλώσουν ευθαρσώς ότι προβληματίζονται έντονα από τη σημερινή δημοσκοπική στάση του εκλογικού σώματος, αναμφίβολα τη συζητούν. Αυτό άλλωστε διαφαίνεται και από την επίθεση, τη βάναυση και λαϊκίστικη στην οποία επιδίδεται τις τελευταίες μέρες ο αρχηγός της Ν.Δ. Α. Σαμαράς προς το ΚΚΕ καθώς και ο νεοεκλεγείς - μέσα από μια διαδικασία στημένη, διαβλητή και αντιδημοκρατική - πρόεδρος του εκφυλισμένου ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος η επιθετικότητα του οποίου έναντι της Αριστεράς στο σύνολο της βρίσκεται σε κλιμάκωση εδώ και οχτώ μήνες. Δηλαδή από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντα του ως αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι πως στέκονται απέναντι σε αυτή τη δημοσκοπική μετατόπιση του λαού προς ένα σαφές αντιμνημονιακό μπλοκ, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ένα μέρος της κεντροδεξιάς όπως αυτό ορίζεται μέσα από τη νεοσύστατη κινηματική προσπάθεια ή έστω απόπειρα του Πάνου Καμμένου με τους Ανεξάρτητους Έλληνες,να συμπαραταχθεί η κοινοβουλευτική έκφραση της Αριστεράς. Παρατηρούμε αρχικά δυστοκία.
Συγκεκριμένα ο Φώτης Κουβέλης, ενώ αρχικά είχε πλαγιοκοπήσει το ΠΑΣΟΚ και όλα έδειχναν πως θα αποτελούσε έναν μελλοντικό συνεταίρο σε κυβέρνηση κεντροαριστερής απόχρωσης, τα τελευταία εικοσιτετράωρα αυτό το σενάριο πάγωσε, αφού καταψήφισε το μνημόνιο 2, το PSI, αλλά και τη δανειακή σύμβαση. O Αλέξης Τσίπρας επιμένει να ζητά από τις όμορες αριστερές δυνάμεις συνεργασία και συσπείρωση, όμως, αυτό προσκρούει στην ίδια την πολιτική του στρατηγική. Η οποία είναι ομιχλώδης, αντιφατική κι εν πολλοίς μη ρεαλιστική. Η Αλέκα Παπαρήγα εξακολουθεί να κρατά μικρό καλάθι και να μην παρασύρεται, καθώς ορθά αναγνωρίζει πως αυτό το ποσοστό που δείχνουν οι δημοσκοπικές έρευνες πιθανόν να μην εκδηλωθεί στο τέλος έμπρακτα στην κάλπη. Μολονότι, οφείλει η έμπειρη και σκεπτόμενη Γ.Γ. του ΚΚΕ να θέσει απερίφραστα ζήτημα διεκδίκησης της εξουσίας και σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία. Οφείλει να δείξει ακόμη και σ΄ εκείνους που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν ή ακόμη και να αμφισβητούν τις κυβερνητικές βλέψεις του ΚΚΕ πως το κόμμα δεν περιορίζεται απλά σε ένα ρόλο άσκησης αντιπολίτευσης έστω και ηχηρής. Χρειάζεται η πολιτική ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος να θέσει ενώπιον του λαού ένα πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης το οποίο θα διέπεται από σαφήνεια και σφικτά χρονοδιαγράμματα υλοποίησης.
Είναι σκέτη ματαιότητα να περιμένει η Γ.Γ. του ΚΚΕ την αφύπνιση της εργατικής τάξης και στη συνέχεια την ενότητα της όταν παρά την απροκάλυπτη, βίαιη και ανεπίστροφη υφαρπαγή του λαϊκού εισοδήματος που στωικά δέχεται από την παρούσα συγκυβέρνηση Λ. Παδαμήμου εντούτοις εκείνη παραμένει κατακερματισμένη και εγκλωβισμένη σε ιδεολογικά στερεότυπα, συμπλέγματα και ψευδαισθήσεις. Έχει χρέος η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ να αποτανθεί στις ευρύτερες λαϊκές κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και να μιλήσει δυναμικά και αποφασιστικά. Πρέπει να τολμήσει και όπως διλημματικά θέτουν τα δύο αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα το ζήτημα "Ευρώπη ή χάος" με τον ίδιο τρόπο και τόσο μα τόσο εκβιαστικά να το θέσει απέναντι στο λαό το δίλημμα και η Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε "Υποταγή ή Ανεξαρτησία".
Οι μέρες που ζούμε είναι αυτόχρημα δύσκολες και συνάμα ιστορικές. Η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα έχει χρέος στην μεγάλη, έντιμη και αγωνιστική πορεία του Κ.Κ.Ε να θέσει το λαό και δη τις φτωχές και αδιαλείπτως πληττόμενες κοινωνικές τάξεις στο μεγάλο διακύβευμα : Αταλάντευτη και ισχυρή υποστήριξη για να κυβερνηθεί η χώρα μέσα στο πλαισιο του κοινοβουλευτισμού πλην όμως σε άλλη κατεύθυνση και με ανθρώπινη προοπτική. Άλλη οδός διαφυγής για την πλειοψηφία του λαού δεν υπάρχει. Είναι καιρός η πολιτική ηγεσία και η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ να πουν στον κόσμο απευθυνόμενοι παντού ακόμη και στο μικροαστικό - μεσοαστικό τμήμα της κοινωνίας πως επιβάλλεται η εκλογική στήριξη του κόμματος για να κυβερνηθεί επιτέλους η χώρα από Έλληνες κι ακηδεμόνευτους πολιτικούς και όχι από ξενόδουλους υποτακτικούς και εντολοδόχους του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012
Οι Έλληνες Καλούνται να Δώσουν Βιώσιμη Λύση
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Αναντίλεκτα είναι ιστορικά αποδεκτή αλήθεια πως ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και κυρίως το πνεύμα της Φιλοσοφίας οφείλει τη διάσωσή του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τόσο τη Δυτική όσο και κυρίως την Ανατολική, στους Άραβες, καθώς και στους Ευρωπαίους δασκάλους, λόγιους και κληρικούς της μέσης και της ύστερης περιόδου του Δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Ασφαλώς, σημαντική ακμή παρουσιάζεται σε ό,τι αφορά την ελληνική φιλοσοφία και πολιτειολογία, στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.
Γίνεται συνεπώς κατανοητό πως δίχως την πολύτιμη συμβολή των Ευρωπαίων μεταφραστών, δεν θα ήταν καθόλου σίγουρη η μεταλαμπάδευση στους σημερινούς χρόνους της γνώσης των κοσμολογικών αναζητήσεων, των ιστορικών καταγραφών και των επικολυρικών ποιημάτων των Ελλήνων προγόνων μας, που σήμερα διαμορφώνουν και καθορίζουν τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.
Είναι επίσης ιστορικά αποδεκτή η αλήθεια πως η ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους το 1830 αποτελεί μια απόπειρα των ευρωπαϊκών ισχυρών δυνάμεων, (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας)να θέσουν σε υλοποίηση την στρατηγική τους για την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους, καθώς διέβλεπαν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτή άλλωστε την απόφαση κατέληξαν αφού προηγουμένως διέγνωσαν πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επρόκειτο για μια εξαιρετικά καθυστερημένη στους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης κι εκσυγχρονισμού, κρατικής οντότητας. Συνεπώς, η άνοδος των αστών στην κυρίαρχη οικονομική τάξη στη Δυτική και την Κεντρική Ευρώπη, προκαλούσε ζωηρό ενδιαφέρον για την χάραξη των πρώτων ιμπεριαλιστικών εγχειρημάτων Σαφώς, η αφορμή ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων. Δηλαδή η εναγώνια προσπάθεια να αποτινάξουν από πάνω τους τον τουρκικό ζυγό. Ωστόσο, πρέπει να λεχθεί πως η αφετηρία του Αγώνα υπήρξε η βάναυση ταξική εκμετάλλευση που δέχονταν στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες τόσο από τους Τούρκους πασάδες όσο και κυρίως από τους ομοεθνείς τους προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Από μια δηλαδή παρασιτική κοινωνική τάξη που υφάρπαζε το ούτως ή άλλως πενιχρό εισόδημα.
Στην προσπάθεια για την ανοικοδόμηση του πρώτου ελληνικού κράτους οι ξένες δυνάμεις που επέτρεψαν και συνέβαλαν καθοριστικά - θυμίζω τον ρόλο που διαδραμάτισε στις εξελίξεις η ναυμαχία στο Ναβαρίνο - στη δημιουργία του, θέλησαν να το "συνδράμουν" παρέχοντάς του ισχυρή οικονομική δύναμη έτσι ώστε να ανταπαξέλεθει. Η δανειοδότηση αν και απαραίτητη για να συσταθεί τπ κράτος υπήρξε αναμφίβολα δυσβάσταχτη για έναν καθημαγμένο λαό. Επομένως είναι προφανές πως ένα σημαντικό μέρος της μέχρι πρό δύο ετών ακηδεμόνευτης κι ανεξάρτητης εθνικής υποστάσεως μας την οφείλουμε κατά ένα σημαντικό μέρος και στους Ευρωπαίους.
Παρ΄ όλα αυτά η Ελλάδα ξεπλήρωσε και με το παραπάνω το όποιο "καλό" έπραξαν γι΄ αυτήν οι εταίροι και συμμαχοί μας και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και μάλιστα στον δεύτερο με πολύ μεγάλο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε υποδομές αλλά και με ένα ανεξόφλητο τεράστιο οικονομικό χρέος, για το οποίο η Γερμανία προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει!
Η ευθύνη σωστά χρεώνεται στις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις που δεν άσκησαν το καθήκον του Αντιθέτως πέρασαν 50 ολάκερα χρόνια για να συνέλθουμε από τον εσωτερικό ιδεολογικό διχασμό. Και αυτό συνέβη όταν στο "μεγάλο φαγοπότι" άρχισαν να λαμβάνουν μέρος και οι...σοσιαλιστές!!!. Από την επάρατο στρατιωτική χούντα και μετά ο βιοπορισμός των Ελλήνων εξαντλούνταν μέσα και μόνο μέσα από τα δάνεια. Τα οποία απέσπασε η χώρα από την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά των ομολόγων. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε η υποψία ότι κάποια μέρα μπορεί να ... παλαβώσουν οι αγορές ή να βρεθούν στο τιμόνι της χώρας άνθρωποι με σαφείς προθέσεις και διαθέσεις να υπομονομεύσουν την αξιοπιστία της χώρας ή να κλονίσουν την πιστοληπτική της ικανότητα. Και αυτό έγινε. Η άνοδος του Γιώργου Παπανδρέου ενσάρκωσε ακριβώς τους φόβους μας. Ένας εξαιρετικά επικίνδυνος για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας αφού παγίδεψε με ακατάσχετα ψέματα την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος εκλέχθηκε πρωθυπουργός Και έπραξε ό,τι μέχρι σήμερα όλοι μας γνωρίζουμε.
Δυστυχώς, όμως, και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος, όπως και στις μέρες μας βρήκαν τη μεγάλη ευκαιρία κάποιοι μεγαλοσχήμονες, τα δάνεια που έπαιρνε η χώρα προκειμένου να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη εισέρρεαν στα ταμεία των προυχόντων ή των τραπεζών. Και μόνο ένα μικρό μέρος τελικά κατέληγε στον σκοπό του. Την αποπληρωμή τους - όπως και μερικών ακόμη δανείων που συνήφθησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα - την ανέλαβε ο αρχικά ρακένδυτος και μέχρι πρόσφατα φτωχός ελληνικός λαός. Σήμερα πια μπορούμε να μιλάμε για έναν λαό που πορεύεται προς την εξαθλίωση.
Έτσι σήμερα με τα 230 δισ. ευρώ που λαμβάνει η Ελλάδα ως δανειακή χρηματοδότηση από την Τρόικα (Δ.Ν.Τ. Ε.Κ.Τ. και Ε.Ε.) συνοδευόμενα από τα μνημόνια 1 και 2 και σκοπό έχουν την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων παλαιότερων δανείων. Και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος και σήμερα η διεθνής τάξη των καπιταλιστικών δυνάμεων επιχειρεί να σφετεριστεί έναντι πινακίου φακής τον εν δυνάμει και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας.
Την Ελλάδα την ξεπουλάνε αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και σε αυτό το άγριο πλιάτσικο εδάφους και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών συμμετέχει και η εγχώρια πολιτική τάξη των σύγχρονων υποτακτικών και οσφυοκαπτών. Οι Έλληνες έχυσαν πράγματι ακόμη και αδελφικό αίμα, προκειμένου να θελήσουν να ζήσουν σ΄ ένα κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο. Δεν το κατάφεραν. Ανέκαθεν το πατρονάρισμα από τις ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρώπης και των Η.Π.Α. ήταν φανερό και απροκάλυπτο.
Η Ελλάδα ακόμη και μετά την ένταξη της στην Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να της δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα ν΄ αναπτύξει τις δομές της, ωστόσο με δεδομένο τον πακτωλό χρήματος που εισέρρευσε στα ταμεία του κράτους τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια και ο οποίος κοστολογείται όσο το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν περίπου 65 δισ. ευρώ, δεν κατάφερε να αξιοποιήσει επαρκώς και ισοτίμως τους πόρους που έλαβε για την ανόρθωση της οικονομίας.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν ασύστολα τον ελληνικό λαό. Ναι τον εξαπάτησαν. Τον άφησαν πολιτικά και κοινωνικά απαίδευτο, ανώριμο και ανεύθυνο. Αφού με αυτόν τον τρόπο επιτύγχαναν τους φαύλους και ιδιοτελείς σκοπούς τους. Σήμερα εμφανίζονται τα κόμματα που εξευτέλισαν κάθε αρχή και αξία δημοκρατίας, πολιτικής ισονομίας και κοινωνικής συνοχής, να βαυκαλίζονται ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα και την χρεοκοπία. Τα ψέματα όμως κάποια μέρα τελειώνουν. Τα δύο κόμματα που διακυβέρνησαν και διαχειρίστηκαν το κρατικό ταμείο αποδείχθηκαν καταστροφικά. Συνεπώς, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εγγυηθούν την προοπτική της χώρας.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει επειγόντως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Οι Έλληνες πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στις δυνάμεις εκείνες που μπορούν, μέσα από ένα συγκροτημένο, επεξεργασμένο και εθνικά επωφελές στρατηγικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης να δώσουν λύση στο εθνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Η παραμονή μας στην Ε.Ε. στις παρούσες συνθήκες δεν επιτρέπει τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και την ανόρθωση της κατακερματισμένης και παρακμιακής παραγωγικής βάσης της χώρας. Το σίγουρο είναι πως όσο παραμένουμε εντός της Ένωσης η Ελλάδα σπρώχνεται στο περιθώριο και μετατρέπεται σε αποικία πάμφθηνης εργασίας και πολιτικής ανυποληψίας.
Η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους στο οποίο ο ελληνικός εργαζόμενος λαός δεν συνέβαλε καθόλου, καθίσταται λυτρωτική λύση. Προϋποθέτει όμως η λύση αυτή ότι τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν, η επιχειρηματικότητα θα γίνει συνεταιριστική στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι όχι μας κάστας κομματικών εγκαθέτων και το κράτος θα αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, συνάπτοντας διμερείς συνεργασίες με όμορα ή και άλλα κράτη, εντός κι εκτός της Ε.Ε. με όρους όμως που θα αναγνωρίζουν το αμφότερο όφελος.
Στις προσεχείς εθνικές εκλογές - εάν βεβαίως τελικά πραγματοποιηθούν - ο ελληνικός λαός οφείλει να δώσει λύση βιώσιμη και με προοπτική συνέχισης της εθνικής αυθυπαρξίας και ανεξαρτησίας Δίχως τη δαμόκλειο σπάθη των τροικανών να επικρέμαται επί της κεφαλής μας ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμη να υποπέσει και καρατομήσει το παρόν και το μέλλον μιας Ελλάδας που ακόμη αντιστέκεται, μορφώνεται, διαβάζει, γράφει, αγωνίζεται, εργάζεται, προβληματίζεται και ζει.
Αναντίλεκτα είναι ιστορικά αποδεκτή αλήθεια πως ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και κυρίως το πνεύμα της Φιλοσοφίας οφείλει τη διάσωσή του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τόσο τη Δυτική όσο και κυρίως την Ανατολική, στους Άραβες, καθώς και στους Ευρωπαίους δασκάλους, λόγιους και κληρικούς της μέσης και της ύστερης περιόδου του Δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Ασφαλώς, σημαντική ακμή παρουσιάζεται σε ό,τι αφορά την ελληνική φιλοσοφία και πολιτειολογία, στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.
Γίνεται συνεπώς κατανοητό πως δίχως την πολύτιμη συμβολή των Ευρωπαίων μεταφραστών, δεν θα ήταν καθόλου σίγουρη η μεταλαμπάδευση στους σημερινούς χρόνους της γνώσης των κοσμολογικών αναζητήσεων, των ιστορικών καταγραφών και των επικολυρικών ποιημάτων των Ελλήνων προγόνων μας, που σήμερα διαμορφώνουν και καθορίζουν τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.
Είναι επίσης ιστορικά αποδεκτή η αλήθεια πως η ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους το 1830 αποτελεί μια απόπειρα των ευρωπαϊκών ισχυρών δυνάμεων, (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας)να θέσουν σε υλοποίηση την στρατηγική τους για την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους, καθώς διέβλεπαν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτή άλλωστε την απόφαση κατέληξαν αφού προηγουμένως διέγνωσαν πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επρόκειτο για μια εξαιρετικά καθυστερημένη στους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης κι εκσυγχρονισμού, κρατικής οντότητας. Συνεπώς, η άνοδος των αστών στην κυρίαρχη οικονομική τάξη στη Δυτική και την Κεντρική Ευρώπη, προκαλούσε ζωηρό ενδιαφέρον για την χάραξη των πρώτων ιμπεριαλιστικών εγχειρημάτων Σαφώς, η αφορμή ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων. Δηλαδή η εναγώνια προσπάθεια να αποτινάξουν από πάνω τους τον τουρκικό ζυγό. Ωστόσο, πρέπει να λεχθεί πως η αφετηρία του Αγώνα υπήρξε η βάναυση ταξική εκμετάλλευση που δέχονταν στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες τόσο από τους Τούρκους πασάδες όσο και κυρίως από τους ομοεθνείς τους προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Από μια δηλαδή παρασιτική κοινωνική τάξη που υφάρπαζε το ούτως ή άλλως πενιχρό εισόδημα.
Στην προσπάθεια για την ανοικοδόμηση του πρώτου ελληνικού κράτους οι ξένες δυνάμεις που επέτρεψαν και συνέβαλαν καθοριστικά - θυμίζω τον ρόλο που διαδραμάτισε στις εξελίξεις η ναυμαχία στο Ναβαρίνο - στη δημιουργία του, θέλησαν να το "συνδράμουν" παρέχοντάς του ισχυρή οικονομική δύναμη έτσι ώστε να ανταπαξέλεθει. Η δανειοδότηση αν και απαραίτητη για να συσταθεί τπ κράτος υπήρξε αναμφίβολα δυσβάσταχτη για έναν καθημαγμένο λαό. Επομένως είναι προφανές πως ένα σημαντικό μέρος της μέχρι πρό δύο ετών ακηδεμόνευτης κι ανεξάρτητης εθνικής υποστάσεως μας την οφείλουμε κατά ένα σημαντικό μέρος και στους Ευρωπαίους.
Παρ΄ όλα αυτά η Ελλάδα ξεπλήρωσε και με το παραπάνω το όποιο "καλό" έπραξαν γι΄ αυτήν οι εταίροι και συμμαχοί μας και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και μάλιστα στον δεύτερο με πολύ μεγάλο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε υποδομές αλλά και με ένα ανεξόφλητο τεράστιο οικονομικό χρέος, για το οποίο η Γερμανία προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει!
Η ευθύνη σωστά χρεώνεται στις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις που δεν άσκησαν το καθήκον του Αντιθέτως πέρασαν 50 ολάκερα χρόνια για να συνέλθουμε από τον εσωτερικό ιδεολογικό διχασμό. Και αυτό συνέβη όταν στο "μεγάλο φαγοπότι" άρχισαν να λαμβάνουν μέρος και οι...σοσιαλιστές!!!. Από την επάρατο στρατιωτική χούντα και μετά ο βιοπορισμός των Ελλήνων εξαντλούνταν μέσα και μόνο μέσα από τα δάνεια. Τα οποία απέσπασε η χώρα από την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά των ομολόγων. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε η υποψία ότι κάποια μέρα μπορεί να ... παλαβώσουν οι αγορές ή να βρεθούν στο τιμόνι της χώρας άνθρωποι με σαφείς προθέσεις και διαθέσεις να υπομονομεύσουν την αξιοπιστία της χώρας ή να κλονίσουν την πιστοληπτική της ικανότητα. Και αυτό έγινε. Η άνοδος του Γιώργου Παπανδρέου ενσάρκωσε ακριβώς τους φόβους μας. Ένας εξαιρετικά επικίνδυνος για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας αφού παγίδεψε με ακατάσχετα ψέματα την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος εκλέχθηκε πρωθυπουργός Και έπραξε ό,τι μέχρι σήμερα όλοι μας γνωρίζουμε.
Δυστυχώς, όμως, και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος, όπως και στις μέρες μας βρήκαν τη μεγάλη ευκαιρία κάποιοι μεγαλοσχήμονες, τα δάνεια που έπαιρνε η χώρα προκειμένου να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη εισέρρεαν στα ταμεία των προυχόντων ή των τραπεζών. Και μόνο ένα μικρό μέρος τελικά κατέληγε στον σκοπό του. Την αποπληρωμή τους - όπως και μερικών ακόμη δανείων που συνήφθησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα - την ανέλαβε ο αρχικά ρακένδυτος και μέχρι πρόσφατα φτωχός ελληνικός λαός. Σήμερα πια μπορούμε να μιλάμε για έναν λαό που πορεύεται προς την εξαθλίωση.
Έτσι σήμερα με τα 230 δισ. ευρώ που λαμβάνει η Ελλάδα ως δανειακή χρηματοδότηση από την Τρόικα (Δ.Ν.Τ. Ε.Κ.Τ. και Ε.Ε.) συνοδευόμενα από τα μνημόνια 1 και 2 και σκοπό έχουν την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων παλαιότερων δανείων. Και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος και σήμερα η διεθνής τάξη των καπιταλιστικών δυνάμεων επιχειρεί να σφετεριστεί έναντι πινακίου φακής τον εν δυνάμει και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας.
Την Ελλάδα την ξεπουλάνε αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και σε αυτό το άγριο πλιάτσικο εδάφους και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών συμμετέχει και η εγχώρια πολιτική τάξη των σύγχρονων υποτακτικών και οσφυοκαπτών. Οι Έλληνες έχυσαν πράγματι ακόμη και αδελφικό αίμα, προκειμένου να θελήσουν να ζήσουν σ΄ ένα κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο. Δεν το κατάφεραν. Ανέκαθεν το πατρονάρισμα από τις ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρώπης και των Η.Π.Α. ήταν φανερό και απροκάλυπτο.
Η Ελλάδα ακόμη και μετά την ένταξη της στην Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να της δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα ν΄ αναπτύξει τις δομές της, ωστόσο με δεδομένο τον πακτωλό χρήματος που εισέρρευσε στα ταμεία του κράτους τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια και ο οποίος κοστολογείται όσο το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν περίπου 65 δισ. ευρώ, δεν κατάφερε να αξιοποιήσει επαρκώς και ισοτίμως τους πόρους που έλαβε για την ανόρθωση της οικονομίας.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν ασύστολα τον ελληνικό λαό. Ναι τον εξαπάτησαν. Τον άφησαν πολιτικά και κοινωνικά απαίδευτο, ανώριμο και ανεύθυνο. Αφού με αυτόν τον τρόπο επιτύγχαναν τους φαύλους και ιδιοτελείς σκοπούς τους. Σήμερα εμφανίζονται τα κόμματα που εξευτέλισαν κάθε αρχή και αξία δημοκρατίας, πολιτικής ισονομίας και κοινωνικής συνοχής, να βαυκαλίζονται ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα και την χρεοκοπία. Τα ψέματα όμως κάποια μέρα τελειώνουν. Τα δύο κόμματα που διακυβέρνησαν και διαχειρίστηκαν το κρατικό ταμείο αποδείχθηκαν καταστροφικά. Συνεπώς, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εγγυηθούν την προοπτική της χώρας.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει επειγόντως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Οι Έλληνες πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στις δυνάμεις εκείνες που μπορούν, μέσα από ένα συγκροτημένο, επεξεργασμένο και εθνικά επωφελές στρατηγικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης να δώσουν λύση στο εθνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Η παραμονή μας στην Ε.Ε. στις παρούσες συνθήκες δεν επιτρέπει τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και την ανόρθωση της κατακερματισμένης και παρακμιακής παραγωγικής βάσης της χώρας. Το σίγουρο είναι πως όσο παραμένουμε εντός της Ένωσης η Ελλάδα σπρώχνεται στο περιθώριο και μετατρέπεται σε αποικία πάμφθηνης εργασίας και πολιτικής ανυποληψίας.
Η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους στο οποίο ο ελληνικός εργαζόμενος λαός δεν συνέβαλε καθόλου, καθίσταται λυτρωτική λύση. Προϋποθέτει όμως η λύση αυτή ότι τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν, η επιχειρηματικότητα θα γίνει συνεταιριστική στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι όχι μας κάστας κομματικών εγκαθέτων και το κράτος θα αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, συνάπτοντας διμερείς συνεργασίες με όμορα ή και άλλα κράτη, εντός κι εκτός της Ε.Ε. με όρους όμως που θα αναγνωρίζουν το αμφότερο όφελος.
Στις προσεχείς εθνικές εκλογές - εάν βεβαίως τελικά πραγματοποιηθούν - ο ελληνικός λαός οφείλει να δώσει λύση βιώσιμη και με προοπτική συνέχισης της εθνικής αυθυπαρξίας και ανεξαρτησίας Δίχως τη δαμόκλειο σπάθη των τροικανών να επικρέμαται επί της κεφαλής μας ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμη να υποπέσει και καρατομήσει το παρόν και το μέλλον μιας Ελλάδας που ακόμη αντιστέκεται, μορφώνεται, διαβάζει, γράφει, αγωνίζεται, εργάζεται, προβληματίζεται και ζει.
Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012
Μια Μεγάλη Ιστορική Μοναδική Απαράμιλλη Επιτυχία !!!
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Από σήμερα μπορούμε ν΄ ανασάνουμε με ανακούφιση καθώς οι στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης και του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου για το σχέδιο ανταλλαγής των ομολόγων (P.S.I) ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Έτσι, περιχαρείς οι υπουργοί ανακοινώνουν στον αποσβολωμένο και καταρρακωμένο λαό, πως το δημόσιο χρέος της χώρας μειώθηκε κατά το 53% και πως τώρα ανοίγουν οι δίαυλοι ώστε να κυκλοφορήσει "ζεστό" χρήμα στο χρεοκοπημένο αστικό κράτος των "Πασοκονουδούληδων". Κουβέντα για το πετσόκομμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων. Λέξη για το πως θα καλυφθεί η ... χασούρα!
Είναι όντως κατανοητό πως σ΄ ένα τόσο βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό κράτος το οποίο υπηρετεί και ενδιαφέρεται για την πρόταξη και την ικανοποίηση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της Τάξης των πλουσίων κι ευπόρων, να αξιολογεί ως πρώτιστη προτεραιότητα την καινούργια χρηματοδότηση εισροή 30δισ. ευρώ στις εγχώριες τράπεζες, προκειμένου να μπορέσουν εκείνες με τη σειρά τους αφενός να εγγυηθούν τις λαϊκές καταθέσεις και αφετέρου να ενισχύσουν την πεθαμένη αγορά με νέα δάνεια!!!
Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το αστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας περίμενε σαν από καιρό να "ξεσπαθώσει" και ν΄ ανακοινώσει επιτέλους μια ευχάριστη είδηση για τους αφελείς και υποτελείς υπηκόους του. Με άλλους λόγους, ανακοινώνει σήμερα ότι ιδού μπορεί το λαϊκό εισόδημα να υφαρπάζεται, οι άνεργοι να στοιβάζονται στο κοινωνικό περιθώριο, οι άστεγοι να συναθροίζονται στα πάρκα και στα "σπίτια γαλήνης" της Εκκλησίας, το σύστημα υγείας να ιδιωτικοποιείται και επί της ουσίας η δημόσια υγεία να απαξιώνεται, μπορεί η κοινωνική ασφάλιση να εκμηδενίζεται και οι συντάξεις να συνθλίβονται, όμως όλα αυτά κι άλλο πολλά γίνονται προς όφελος της χώρας !!! Τής διάσωσης της ένδοξης πατρίδος των προγόνων μας ήτοι των κατοχικών κυβερνήσεων, των ταγμάτων ασφαλείας, του κράτους και παρακράτους της φασιστικής κι εθνικόφρονης Δεξιάς, του "αυριανισμού" !!!
Η Αστική μιντιοκρατία ερμήνευσε με διθυράμβους την ανεπανάληπτη αυτή επιτυχία που μπορεί να κάνει τους μίζερους Έλληνες υπερήφανους για τη φυλή και την πολιτική τους Τάξη!! ! Αυτό γίνεται καθαρό από το πρωί σήμερα με τα πλουμιστά σχόλια των περισπούδαστων δημοσιολόγων των ιδιωτικών και δημοσίων ΜΜΕ.
Ωστόσο, πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε πως μας ταΐζουν με βρώμικο κουτόχορτο. Από τη μια μας λένε πως με τη συρρίκνωση του δημοσίου χρέους θα ελαφρύνουμε στην αποπληρωμή των τόκων και από την άλλη καλούμαστε να εισπράξουμε υπό τη μορφή νέου δανείου το ποσό των 130δισ. ευρώ. Το οποίο πρόκειται να προστεθεί στα άλλα 110δισ ευρώ που λάβαμε αφού προηγουμένως η σοσιαληστρική κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου ψήφισε την υποταγή της χώρας στην "ιερά επιτροποία" της Ε.Ε. του Δ.Ν.Τ. και της Goldman Sachs.Ακολούθως το δεύτερο μνημόνιο που αφορούσε το δάνειο των 130δισ. ευρώ το επικύρωσε σθεναρά ό λαοπλάνος και κατ΄εξακολούθησιν συνδαιτυμόνας των μεγάλων οικονομικών παραγόντων αρχηγός της "ανοιξιάτικης Ν.Δ." Α. Σαμαράς.
Να είναι καλά οι επόμενες γενιές του αθάνατου ελληνικού έθνους να το πληρώνουν για τα επόμενα 200 χρόνια. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες οφείλουν να πράξουν το χρέος τους το εθνικό προς την άρχουσα τάξη της ολιγαρχίας του πλούτου. Οφείλουν να ξεπληρώσουν τα καλώς καμωμένα έργα των πολιτικών τους ταγών! Πως ; Με τη θαρραλέα απόφαση τους να δώσουν κι άλλο από το ήδη λεηλατημένο εισόδημά τους και επιτέλους να τεκνοποιούν. Το Έθνος χρειάζεται επειγόντως όχι σκεπτόμενους ελεύθερους πολίτες αλλά νέο στρατό από σκλάβους έτοιμους να υποφέρουν και να δώσουν και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα κι αν χρειαστεί και αίματος για να παραμείνει η χώρα έστω και αποικιοκρατούμενη στο ευρωπαϊκό νόμισμα του Ευρώ. Για να μπορούν οι μελλοντικοί ηγέτες του αστικού πολιτικού συστήματος να βαυκαλίζονται για το μεγαλείο της Ελληνικής Φυλής και του Ευρωπαϊκού δρόμου ανάπτυξης.
Από σήμερα μπορούμε ν΄ ανασάνουμε με ανακούφιση καθώς οι στόχοι της ελληνικής κυβέρνησης και του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου για το σχέδιο ανταλλαγής των ομολόγων (P.S.I) ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Έτσι, περιχαρείς οι υπουργοί ανακοινώνουν στον αποσβολωμένο και καταρρακωμένο λαό, πως το δημόσιο χρέος της χώρας μειώθηκε κατά το 53% και πως τώρα ανοίγουν οι δίαυλοι ώστε να κυκλοφορήσει "ζεστό" χρήμα στο χρεοκοπημένο αστικό κράτος των "Πασοκονουδούληδων". Κουβέντα για το πετσόκομμα των αποθεματικών των ασφαλιστικών φορέων. Λέξη για το πως θα καλυφθεί η ... χασούρα!
Είναι όντως κατανοητό πως σ΄ ένα τόσο βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό κράτος το οποίο υπηρετεί και ενδιαφέρεται για την πρόταξη και την ικανοποίηση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων της Τάξης των πλουσίων κι ευπόρων, να αξιολογεί ως πρώτιστη προτεραιότητα την καινούργια χρηματοδότηση εισροή 30δισ. ευρώ στις εγχώριες τράπεζες, προκειμένου να μπορέσουν εκείνες με τη σειρά τους αφενός να εγγυηθούν τις λαϊκές καταθέσεις και αφετέρου να ενισχύσουν την πεθαμένη αγορά με νέα δάνεια!!!
Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το αστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας περίμενε σαν από καιρό να "ξεσπαθώσει" και ν΄ ανακοινώσει επιτέλους μια ευχάριστη είδηση για τους αφελείς και υποτελείς υπηκόους του. Με άλλους λόγους, ανακοινώνει σήμερα ότι ιδού μπορεί το λαϊκό εισόδημα να υφαρπάζεται, οι άνεργοι να στοιβάζονται στο κοινωνικό περιθώριο, οι άστεγοι να συναθροίζονται στα πάρκα και στα "σπίτια γαλήνης" της Εκκλησίας, το σύστημα υγείας να ιδιωτικοποιείται και επί της ουσίας η δημόσια υγεία να απαξιώνεται, μπορεί η κοινωνική ασφάλιση να εκμηδενίζεται και οι συντάξεις να συνθλίβονται, όμως όλα αυτά κι άλλο πολλά γίνονται προς όφελος της χώρας !!! Τής διάσωσης της ένδοξης πατρίδος των προγόνων μας ήτοι των κατοχικών κυβερνήσεων, των ταγμάτων ασφαλείας, του κράτους και παρακράτους της φασιστικής κι εθνικόφρονης Δεξιάς, του "αυριανισμού" !!!
Η Αστική μιντιοκρατία ερμήνευσε με διθυράμβους την ανεπανάληπτη αυτή επιτυχία που μπορεί να κάνει τους μίζερους Έλληνες υπερήφανους για τη φυλή και την πολιτική τους Τάξη!! ! Αυτό γίνεται καθαρό από το πρωί σήμερα με τα πλουμιστά σχόλια των περισπούδαστων δημοσιολόγων των ιδιωτικών και δημοσίων ΜΜΕ.
Ωστόσο, πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε πως μας ταΐζουν με βρώμικο κουτόχορτο. Από τη μια μας λένε πως με τη συρρίκνωση του δημοσίου χρέους θα ελαφρύνουμε στην αποπληρωμή των τόκων και από την άλλη καλούμαστε να εισπράξουμε υπό τη μορφή νέου δανείου το ποσό των 130δισ. ευρώ. Το οποίο πρόκειται να προστεθεί στα άλλα 110δισ ευρώ που λάβαμε αφού προηγουμένως η σοσιαληστρική κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου ψήφισε την υποταγή της χώρας στην "ιερά επιτροποία" της Ε.Ε. του Δ.Ν.Τ. και της Goldman Sachs.Ακολούθως το δεύτερο μνημόνιο που αφορούσε το δάνειο των 130δισ. ευρώ το επικύρωσε σθεναρά ό λαοπλάνος και κατ΄εξακολούθησιν συνδαιτυμόνας των μεγάλων οικονομικών παραγόντων αρχηγός της "ανοιξιάτικης Ν.Δ." Α. Σαμαράς.
Να είναι καλά οι επόμενες γενιές του αθάνατου ελληνικού έθνους να το πληρώνουν για τα επόμενα 200 χρόνια. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες οφείλουν να πράξουν το χρέος τους το εθνικό προς την άρχουσα τάξη της ολιγαρχίας του πλούτου. Οφείλουν να ξεπληρώσουν τα καλώς καμωμένα έργα των πολιτικών τους ταγών! Πως ; Με τη θαρραλέα απόφαση τους να δώσουν κι άλλο από το ήδη λεηλατημένο εισόδημά τους και επιτέλους να τεκνοποιούν. Το Έθνος χρειάζεται επειγόντως όχι σκεπτόμενους ελεύθερους πολίτες αλλά νέο στρατό από σκλάβους έτοιμους να υποφέρουν και να δώσουν και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα κι αν χρειαστεί και αίματος για να παραμείνει η χώρα έστω και αποικιοκρατούμενη στο ευρωπαϊκό νόμισμα του Ευρώ. Για να μπορούν οι μελλοντικοί ηγέτες του αστικού πολιτικού συστήματος να βαυκαλίζονται για το μεγαλείο της Ελληνικής Φυλής και του Ευρωπαϊκού δρόμου ανάπτυξης.
Κυριακή 4 Μαρτίου 2012
Η Μετανάστευση στον Καιρό της Παγκοσμιοποίησης και του Καπιταλισμού
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Παγκοσμιοποίηση όπως αυτή εξελίσσεται και διαμορφώνεται τις τελευταίες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ορίζεται ως ένας κυρίαρχος παράγοντας ο οποίος αποσταθεροποιεί τις εξορισμού εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε διακρατικές ακόμη και διηπειρωτικές συμφωνίες. Αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος πως πλέον ισχύει η ελεύθερη κι απρόσκοπτη μεταφορά κεφαλαίων καθώς και οι μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Τα παγκόσμια δίκτυα επικοινωνιών και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογία αιχμής στην πληροφορική και στις μεταφορές επέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική δικτύωση του κόσμου. Μολονότι η απελευθέρωση των αγορών χρηματιστικού κεφαλαίου και οι μεταναστεύσεις αποτελούν δυο πολύ σημαντικές παράμετροι που επιδρούν και είναι πολύ φυσικό να προκαλούν νέες ανακατατάξεις στο εσωτερικό των κοινωνιών και μάλιστα τέτοιας κλίμακας που αναμφίβολα θίγουν και καταργούν παγιωμένα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία ρύθμιζαν τόσο τις εργασιακές σχέσεις, όσο και τη γενικότερη εύρυθμη κοινωνική ζωή τουλάχιστον στην Ευρώπη. Επιπλέον, η διεθνοποίηση των ροών κεφαλαίου καθοδηγούμενες από τον πόθο τους ν΄ αναζητούν αδιαλείπτως καινούργιες και πρόσφορες αγορές με δυναμισμό, αναπόφευκτα μεταβάλλουν δυσμενώς την κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης στις αδύναμες οικονομικά χώρες με αστραπιαία ταχύτητα, καθιστώντας τες όλο και περισσότερο ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη φυγή πολύτιμων για την επιβίωση και ανάπτυξη τους κεφαλαίων όσο και ανθρώπινου δυναμικού. Η μετανάστευση άλλωστε δεν αποτελεί μοναδική απόρροια των εμπόλεμων συρράξεων μα και του οξύτατου παγκόσμιου οικονομικού ανταγωνισμού. Γι΄ αυτόν άλλωστε το λόγο και διακρίνουμε την προσφυγική από την οικονομική μετανάστευση.
1. Η Μετανάστευση από τον 20ο στον 21Ο Αιώνα
Στις απαρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων και αποικιοκρατικών χωρών δεν άφηναν περιθώρια για επίλυση και εξομάλυνση των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμφερόντων με ειρηνικά μέσα. Αποτέλεσμα αυτής της σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε κράτη της Ευρώπης ήταν η γηραιά ήπειρος να γνωρίσει ως θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων δύο παγκόσμιους πολέμους οι οποίοι δεν προκάλεσαν μόνο ανείπωτο ανθρώπινο πόνο με τα εκατομμύρια θυμάτων, μα και ολέθριες καταστροφές σε υποδομές κρατών και πολιτισμικής κληρονομιάς. Κι όμως παρά την πενηντάχρονη ειρήνη στην Ευρώπη ο πόλεμος δεν έφυγε από το έδαφος της. Οι διεθνείς οικονομικές κρίσεις που προέκυψαν ως εύλογο παρεπόμενο των οξύτατων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και γεωπολιτικών ανταγωνισμών με αιχμή του δόρατος τις αντιπαραθέσεις –ένοπλες συρράξεις – για τα ενεργειακά αποθέματα σε υδρογονάνθρακες μετά το πέρας των δύο παγκοσμίων πολέμων, παρώθησε πληθυσμούς σε βίαιους εκτοπισμούς. Αμέσως μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως έπειτα από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ευρωπαϊκή Ένωση καθοδηγούμενη εκ νέου από τις ιμπεριαλιστικές τάσεις της Γερμανίας και προκειμένου αυτή να καλύψει νέο οικονομικό ζωτικό γι΄ αυτήν χώρο –απόλυτα πιστή στην παράδοση και στη μελέτη της ποσοτικής γεωγραφίας – θέλησε κι επέβαλε την πολιτική της να αποφασίσει τελικά η Ε.Ε. τον κατακερματισμό της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας μέσα από την ανεξαρτητοποίηση της Σλοβενίας και της Κροατίας τον Δεκέμβριο του 1991. Οι συνέπειες κι αυτού του πολέμου μετρούνται σε ανθρώπινες ζωές, υλικές καταστροφές και μαζικά ρεύματα προσφύγων τα οποία κατευθύνθηκαν σε όμορα κράτη. Το 1999 η βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αλβανόφωνης μειονότητας του Κοσσυφοπεδίου έδωσε το έναυσμα ώστε οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ να εφορμήσουν εναντίον της Σερβίας με προσχηματικό λόγο τη διάσωση και ασφάλεια των απειλούμενων από το Σερβικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς Αλβανών του Κοσσόβου και με πραγματικό στόχο την ανατροπή του Σέρβου ηγέτη. Τελικά η χώρα υπέστη σημαντικές καταστροφές, τα ανθρώπινα θύματα υπήρξαν εκατοντάδες και μέσα σε διάστημα 78 ημερών που διήρκησε το «σφυροκόπημα» του ΝΑΤΟ επί της αδύναμης βαλκανικής χώρας, η οικονομία της Σερβίας επιδεινώθηκε δραματικά, πλήττοντας με αυτόν τον τρόπο τους ίδιους τους πολίτες και ειδικά εκείνους που ούτως ή άλλως ανήκαν στα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Και σε αυτήν την περίπτωση η προσφυγική μετανάστευση υπήρξε σημαντική.
Στην παρούσα εργασία συνεπώς εξετάζουμε τον συσχετισμό που ενυπάρχει ανάμεσα στη μετανάστευση και τον κοινωνικό διαχωρισμό εντός των πόλεων.
2. Πως Μεταβάλλει η Παγκοσμιοποίηση τις Ροές και τις Δομές.
Μέσα στο πέρασμα των χρόνων και με την Παγκοσμιοποίηση να εξελίσσεται και να λαμβάνει χαρακτηριστικά μοντέλου και μακρόπνοου σχεδιασμού προέκυψε σταδιακά αλλαγή στη σύνθεση των μεταναστών, στους τόπους προορισμού και προέλευσης, την επαγγελματική διάρθρωση των κοινοτήτων των μεταναστών όπως επίσης και τους τρόπους κινητοποίησης τους που πλέον υπερβαίνουν τα σύνορα και γίνονται διεθνικοί, παγκόσμιοι. (Λ.Λεοντίδου, 2010 σελ 364)
. Στους τύπους μετανάστευσης συναντάμε και ομάδες γραφειοκρατών κι εύπορων να μετακινούνται εντός των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως και κάποιοι που μεταναστεύουν σε οικισμικούς τουριστικούς τόπους επιδιώκοντας να απολαύσουν τις ανέσεις ενός ποιοτικού περιβάλλοντος με γεωφυσικό κάλλος δίχως όμως να στερηθούν και τη δυνατότητα της εργασίας πρόκειται για μια ιδιαίτερη τάξη μεταναστών που διέπονται από μόρφωση, ευμάρεια και κοσμοπολιτισμό. Αυτός όμως ο τύπος σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πολυπληθές και συμπαγές μεταναστευτικό ρεύμα.
3. Καπιταλισμός Και Οικονομική Μετανάστευση
Βεβαίως είναι αλήθεια πως στη σκακιέρα των γεωστρατηγικών στόχων οι ηγεμονικές δυνάμεις του πλανήτη δεν διστάζουν να επιβάλλουν με καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την πυγμή τους. Ο καπιταλισμός άλλωστε ως οικονομικό σύστημα δεν αφήνει περιθώρια για αλτρουισμούς και ευαισθησίες. Απόλυτα σύμφυτος με όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού δαρβινισμού αποσκοπεί στην επιβίωση του ισχυρότερου. Είναι σαφές πάντως πως η οικονομική επέκταση και ισχύς αναντίλεκτα γεννά προϋποθέσεις πολιτικής ισχύος. Ασφαλώς και το τίμημα της εξάρτησης και πολύ περισσότερο της υποταγής ενός κράτους από κάποιο άλλο το επωμίζεται ο λαός, πότε με δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος και παράλληλη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του και άλλοτε πάλι μεταναστεύοντας σε χώρες όπου μπορεί να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης χρησιμοποιούμενο όμως ως χαμηλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό.
Η γεωγραφία της Νότιας Ευρώπης γνώρισε στο διάβα των αιώνων μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών και αυτό συνέβαινε συνήθως ως απόρροια των εξαιρετικά αρνητικών συνθηκών για τη διαβίωση των φτωχών. Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 κι εντεύθεν παρατηρούμε πως τα κράτη της περιοχής που κάποτε έστελναν εργατικό δυναμικό σε αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης ή αλλού στον δυτικό κόσμο σταδιακά και πάντως μέσα σε δυο δεκαετίες μετατρέπονται σε χώρες υποδοχής μεταναστευτικών ρευμάτων. Κυρίως από γεωγραφικούς τόπους που γνώρισαν δραματικές ανατροπές όπως ήταν τα κράτη της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης και Ανατολικής Ευρώπης κυρίως όμως των Βαλκανίων και της Βόρειας Αφρικής. Ειδικά δε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 εκδηλώνεται μαζική φυγή Αλβανών και Γιουγκοσλάβων προς την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία. Δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η έλευση των κουρασμένων κι απελπισμένων ανθρώπων στα προαναφερόμενα κράτη προκάλεσε σωρεία εσωτερικών κοινωνικών προβλημάτων εξαιτίας των ελλείψεων σε κέντρα φιλοξενίας καθώς και της ομαλής ένταξης τους στον κοινωνικό ιστό. Ασφαλώς η εγκατάσταση τους υποβοηθήθηκε από μια σειρά παραγόντων όπως οι άτυπες σχέσεις στην οργάνωση παραγωγής, η διόγκωση του τομέα υπηρεσιών σε κύκλο εργασιών, η εποχική εργασία στους κλάδους της γεωργίας και των κατασκευών, προσέφεραν ευκαιρίες και δυνατότητες απασχόλησης στους μετανάστες ενώ η απουσία συνδικαλιστικής κάλυψης αποτέλεσε ένα ακόμη ισχυρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την εκμετάλλευση τους ως ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό ( Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 140). Η εξέλιξη αυτή επέτρεψε σε γαιοκτήμονες, επιχειρηματίες –εργολάβους - να αναζητήσουν και τελικά να βρίσκουν μια «αστείρευτη πηγή» από πεινασμένους σχεδόν ρακένδυτους αλλοδαπούς εργάτες. Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε προκάλεσε σαν συνέπεια την εκτίναξη της ανεργίας για τους ημεδαπούς εργάτες και τη ραγδαία επιδείνωση του πραγματικού κι όχι του θεωρητικά και νόμιμα κατοχυρωμένου ημερομισθίου. Με αυτή τη διαδικασία όπως ήταν φυσικό και ιστορικά αναγνωρίσιμο προέκυψε η ανάπτυξη ξενοφοβικών και ρατσιστικών αισθημάτων τα οποία βρήκαν σύντομα και πολιτική έκφραση. Αν και τα κύματα των μεταναστών εξαπλώθηκαν σε ό,τι αφορά την Ελλάδα σε όλη την επικράτεια, εντούτοις η συντριπτική πλειονότητα τους συγκεντρώθηκε στα μεγάλα αστικά κέντρα, στα νησιά του Αιγαίου, και στην Κρήτη. Ειδικά στην Αττική σύμφωνα με έρευνα της ΕΣΥΕ που προκύπτει από την απογραφή του 2001 οι Αλβανοί καταλαμβάνουν ως ποσοστό των αλλοδαπών το 63,9% και τα υπόλοιπο μοιράζονται οικονομικοί μετανάστες άλλων εθνικοτήτων που προέρχονται κατά κύριο λόγο από την Ευρώπη και δη από κράτη μέλη της Ε.Ε. Μόλις ένα 11% περίπου προέρχεται από χώρες όπως Τουρκία, Ιράκ, Ρωσία και Ουκρανία. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 149).
4. Η Σύγχρονη Μετανάστευση Και η Διαμόρφωση των Πολύχρωμων Πόλεων.
Στον Ευρωπαϊκό χώρο η έλευση μεταναστών από την Αφρική ως απόρροια της δημογραφικής κρίσης και μετά από το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου και από την Κεντρική κι Ανατολική Ασία επέφερε στις πόλεις μια πολυχρωμία. Η οποία εστιάζονταν στα ιδιαίτερα εθνοτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Έτσι πλέον ο διαχωρισμός εντός των πόλεων δεν εξαντλούνταν στις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες που αυτές ούτως άλλως υπήρχαν ως πάγιο γνώρισμα του καπιταλιστικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης αλλά αποκτούσε και άλλες ιδιαιτερότητες που συνδέονταν με εθνικά και πολιτισμικά στοιχεία. Συνεπώς η αλλαγή των πόλεων δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εξωγενείς –διεθνείς παράγοντες αλλά αντιθέτως και από τοπικούς –ενδογενείς. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 141). Συνεπώς παρατηρείται σταδιακά μια διαδικασία μορφογένεσης. Με άλλους λόγους, παρατηρούμε να λαμβάνει χώρα ένας βαθμιαίος μετασχηματισμός στον υλικό ιστό της πόλης. Η μορφολογία της πόλης αλλάζει όχι επειδή ένας νέος ιστός προστίθεται στην πόλη αλλά και γιατί ο ίδιος ο ιστός της πόλης τροποποιείται. Έτσι, λοιπόν είναι καθαρό πως κάθε διαδοχική φάση αστικής ανάπτυξης επηρεάζεται αναμφίβολα από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές δυνάμεις που δρουν εντός της πόλης. Κάθε φάση προσθέτει νέο ιστό είτε με προσθήκες είτε με αντικατάσταση παλαιότερων. (P. Knox – S. Pinch 2009 σελ 133).
5. Πως Ορίζεται και πως Καταγράφεται ο Κοινωνικός Διαχωρισμός
Η κατοίκηση επιμέρους κοινωνικών ομάδων σε μια πόλη σε διαφορετικές μεταξύ τους περιοχές δηλώνεται ως κοινωνικός διαχωρισμός. Έτσι όταν χωρίζουμε τον πληθυσμό μιας πόλης σε γηγενείς και μετανάστες τότε επιχειρούμε να μελετήσουμε τον διαχωρισμό των μεταναστών. Δηλαδή τον τύπο της μετανάστευσης, την εθνική και φυλετική ταυτότητα τους, την ιθαγένεια. Πρότυπα διαχωρισμού αποτυπώνονται με ειδικούς δείκτες όπως είναι ο συντελεστής χωροθέτησης. Σύμφωνα με τον οποίο καταδείχνεται η εκπροσώπηση μιας εθνοτικής ή κοινωνικής ομάδας σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Στην συνέχεια χρησιμοποιούμε τον δείκτη «ανομοιότητας» με τον οποίο αποτυπώνουμε συνολικά πως μια ομάδα μεταναστών ή κοινωνική τάξη διαφοροποιείται από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Δίνουμε λοιπόν την τιμή 1 όταν ισχύει απόλυτος διαχωρισμός και 0 όταν δεν ισχύει καθόλου διαχωρισμός. Με βάση τα διεθνή στατιστικά δεδομένα όταν ο δείκτης ξεπερνά το 0.5 τότε λαμβάνεται απόφαση μετακίνησης της ομάδας προκειμένου να επιτευχθεί ίση χωρική κατανομή. Τέλος ένας ακόμη δείκτης που συνδράμει στην έρευνα είναι εκείνος της «ποικιλομορφίας» που αποτυπώνει την τάση συνύπαρξης ή διαχωρισμού περισσότερων μεταναστευτικών ομάδων. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 145).
Σημαντικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσέγγιση της σχολής του Σικάγο η οποία εξετάζει τον διαχωρισμό των μεταναστών και την ομαλή ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, ξεκινώντας πρώτα και κύρια με τις κοινωνικές και πολιτιστικές σχέσεις που αναπτύσσουν με την πλειονότητα και στη συνέχεια με τις διαδικασίες μετασχηματισμού με τις δομές της πόλης. Πάντως, αποτελεί ιστορικά και κοινωνιολογικά παραδεκτό γεγονός πως οι κοινωνικές σχέσεις των μεταναστών με το γηγενές στοιχείο ακολουθεί έναν κύκλο αρχικά επαφής, ακολούθως ανταγωνισμού, κατόπιν αποκατάστασης και τελικά αφομοίωσης τους από την πολιτισμική ταυτότητα της πλειονότητας. (Β. Αράπογλου 2007 σελ 12).
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να επισημάνουμε πως υπάρχουν και μειονότητες εθνοτικές ή ακόμη και ταξικές που επιλέγουν την περιχαράκωση και την απομόνωση τους στο κοινωνικό περιθώριο, αρνούμενοι να υπαχθούν στην κατεστημένη νόρμα είτε από πεποίθηση είτε εξαιτίας της ολιγωρίας των πολιτειακών θεσμών. Καθιστώντας ένα γκέτο το οποίο σταδιακά εξελίσσεται σε επαπειλούμενο σπινθήρα που εγκυμονεί τον κίνδυνο σε μακροπρόθεσμη προοπτική να δημιουργήσει προϋποθέσεις εξέγερσης. Εξάλλου η αντίληψη της σχολής του Σικάγο αμφισβητήθηκε τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στη Βόρεια Ευρώπη. Στις ΗΠΑ η παρουσία Ασιατών και Ισπανοφώνων κατέδειξε ακριβώς την επανάληψη του φαινομένου των γκέτο και προαστίων κατοικούμενα από «μαύρους» και από «λευκούς» αντιστοίχως .
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως οι μεταναστεύσεις είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών καταστάσεων κυρίως οικονομικών και ειδικά καπιταλιστικών - πλέον στις μέρες μας - κρίσεων που συνάδουν άμεσα με το βαθμό, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης καθώς κι ευημερίας των πολιτών. Αναμφίβολα από την εμφάνιση του καπιταλισμού ως συστήματος οργάνωσης των οικονομιών διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Σήμερα πια στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε ν΄ αναφερόμαστε σε αμιγείς εθνικά χώρες. Η πολυπολιτισμικότητα ως διαπίστωση της ποικιλομορφίας ενώ θεωρητικά δείχνει αθώα και προβάλλεται συνήθως με θετικό πρόσημο για την κοινωνική πρόοδο στην πραγματικότητα εμφανίζεται ως βραδυφλεγής βόμβα έτοιμη να δυναμιτίσει το κοινωνικό περιβάλλον και να αποσταθεροποιήσει ακόμα και τη δημοκρατική λειτουργία πολλών κρατών ακόμη κι εντός της Ευρώπης. Θυμίζω άλλωστε τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να «οικοδομήσει» μια «Ευρώπη φρούριο». Η συνθήκη “Σέγκεν” όπως και της πρόσφατα εγκριθείσας “Λισαβόνας” μπορεί να επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση πολιτών της Ε.Ε. ωστόσο μετανάστες προερχόμενοι εκτός των συνόρων της Ε.Ε. καθίσταται όλο και περισσότερο δυσπρόσιτη η άφιξη τους στον ευρωπαϊκό χώρο. Παρ΄ όλα αυτά, η λαθραία είσοδος ανθρώπων μέσα από γεωφυσικές πύλες όπως είναι το Αιγαίο παραμένει σε υψηλό ποσοστό. Τέτοιο μάλιστα ώστε εξαναγκάζουν την Ελλάδα να ζητήσει την αρωγή και την τεχνογνωσία της Κομισιόν και μέσω του κατασταλτικού μηχανισμού της Frondex ενισχύεται η περιφρούρηση των συνόρων της. Ενώ οι πολιτικές διενέξεις για το αν πρόκειται για πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες ή λαθρομετανάστες οξύνει το ήδη τεταμένο στο εσωτερικό της κοινωνίας κλίμα. Συν τοις άλλοις, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, της αύξησης της ανεργίας και της εξάπλωσης της φτώχειας στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα καθιστούν δυσχερή την αποσόβηση του κοινωνικού αποκλεισμού ειδικά σε ομάδες του πληθυσμού που διαφοροποιούνται από το ευρύτερο σύνολο και εξωθούνται στο περιθώριο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Αράπογλου Β : Ευρωπαϊκές Γεωγραφίες, Τεχνολογία και Υλικός Πολιτισμός, επιμ. εκδ΄ ΕΑΠ, Πάτρα 2008
2. Λεοντίδου Λ. :Αγεωγράφητος Χώρα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2010
3. Αράπογλου Β. :Σημειώσεις Παραδόσεων Αστικής Κοινωνιολογίας , οικονομική αναδιάρθρωση, κοινωνική πόλωση και διαχωρισμός των μεταναστών στην Αθήνα, 2007 Τμήμα Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιο Κρήτης Ρέθυμνο.
4. Knox P & Pinch S. : Κοινωνική Γεωγραφία των Πόλεων εκδ. Σαββάλας Αθήνα 2009.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Παγκοσμιοποίηση όπως αυτή εξελίσσεται και διαμορφώνεται τις τελευταίες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες ορίζεται ως ένας κυρίαρχος παράγοντας ο οποίος αποσταθεροποιεί τις εξορισμού εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε διακρατικές ακόμη και διηπειρωτικές συμφωνίες. Αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος πως πλέον ισχύει η ελεύθερη κι απρόσκοπτη μεταφορά κεφαλαίων καθώς και οι μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Τα παγκόσμια δίκτυα επικοινωνιών και η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογία αιχμής στην πληροφορική και στις μεταφορές επέτρεψαν την οικονομική και κοινωνική δικτύωση του κόσμου. Μολονότι η απελευθέρωση των αγορών χρηματιστικού κεφαλαίου και οι μεταναστεύσεις αποτελούν δυο πολύ σημαντικές παράμετροι που επιδρούν και είναι πολύ φυσικό να προκαλούν νέες ανακατατάξεις στο εσωτερικό των κοινωνιών και μάλιστα τέτοιας κλίμακας που αναμφίβολα θίγουν και καταργούν παγιωμένα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία ρύθμιζαν τόσο τις εργασιακές σχέσεις, όσο και τη γενικότερη εύρυθμη κοινωνική ζωή τουλάχιστον στην Ευρώπη. Επιπλέον, η διεθνοποίηση των ροών κεφαλαίου καθοδηγούμενες από τον πόθο τους ν΄ αναζητούν αδιαλείπτως καινούργιες και πρόσφορες αγορές με δυναμισμό, αναπόφευκτα μεταβάλλουν δυσμενώς την κατάσταση και το επίπεδο διαβίωσης στις αδύναμες οικονομικά χώρες με αστραπιαία ταχύτητα, καθιστώντας τες όλο και περισσότερο ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τη φυγή πολύτιμων για την επιβίωση και ανάπτυξη τους κεφαλαίων όσο και ανθρώπινου δυναμικού. Η μετανάστευση άλλωστε δεν αποτελεί μοναδική απόρροια των εμπόλεμων συρράξεων μα και του οξύτατου παγκόσμιου οικονομικού ανταγωνισμού. Γι΄ αυτόν άλλωστε το λόγο και διακρίνουμε την προσφυγική από την οικονομική μετανάστευση.
1. Η Μετανάστευση από τον 20ο στον 21Ο Αιώνα
Στις απαρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων και αποικιοκρατικών χωρών δεν άφηναν περιθώρια για επίλυση και εξομάλυνση των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συμφερόντων με ειρηνικά μέσα. Αποτέλεσμα αυτής της σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε κράτη της Ευρώπης ήταν η γηραιά ήπειρος να γνωρίσει ως θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων δύο παγκόσμιους πολέμους οι οποίοι δεν προκάλεσαν μόνο ανείπωτο ανθρώπινο πόνο με τα εκατομμύρια θυμάτων, μα και ολέθριες καταστροφές σε υποδομές κρατών και πολιτισμικής κληρονομιάς. Κι όμως παρά την πενηντάχρονη ειρήνη στην Ευρώπη ο πόλεμος δεν έφυγε από το έδαφος της. Οι διεθνείς οικονομικές κρίσεις που προέκυψαν ως εύλογο παρεπόμενο των οξύτατων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και γεωπολιτικών ανταγωνισμών με αιχμή του δόρατος τις αντιπαραθέσεις –ένοπλες συρράξεις – για τα ενεργειακά αποθέματα σε υδρογονάνθρακες μετά το πέρας των δύο παγκοσμίων πολέμων, παρώθησε πληθυσμούς σε βίαιους εκτοπισμούς. Αμέσως μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κυρίως έπειτα από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ευρωπαϊκή Ένωση καθοδηγούμενη εκ νέου από τις ιμπεριαλιστικές τάσεις της Γερμανίας και προκειμένου αυτή να καλύψει νέο οικονομικό ζωτικό γι΄ αυτήν χώρο –απόλυτα πιστή στην παράδοση και στη μελέτη της ποσοτικής γεωγραφίας – θέλησε κι επέβαλε την πολιτική της να αποφασίσει τελικά η Ε.Ε. τον κατακερματισμό της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας μέσα από την ανεξαρτητοποίηση της Σλοβενίας και της Κροατίας τον Δεκέμβριο του 1991. Οι συνέπειες κι αυτού του πολέμου μετρούνται σε ανθρώπινες ζωές, υλικές καταστροφές και μαζικά ρεύματα προσφύγων τα οποία κατευθύνθηκαν σε όμορα κράτη. Το 1999 η βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της αλβανόφωνης μειονότητας του Κοσσυφοπεδίου έδωσε το έναυσμα ώστε οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ να εφορμήσουν εναντίον της Σερβίας με προσχηματικό λόγο τη διάσωση και ασφάλεια των απειλούμενων από το Σερβικό καθεστώς του Μιλόσεβιτς Αλβανών του Κοσσόβου και με πραγματικό στόχο την ανατροπή του Σέρβου ηγέτη. Τελικά η χώρα υπέστη σημαντικές καταστροφές, τα ανθρώπινα θύματα υπήρξαν εκατοντάδες και μέσα σε διάστημα 78 ημερών που διήρκησε το «σφυροκόπημα» του ΝΑΤΟ επί της αδύναμης βαλκανικής χώρας, η οικονομία της Σερβίας επιδεινώθηκε δραματικά, πλήττοντας με αυτόν τον τρόπο τους ίδιους τους πολίτες και ειδικά εκείνους που ούτως ή άλλως ανήκαν στα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Και σε αυτήν την περίπτωση η προσφυγική μετανάστευση υπήρξε σημαντική.
Στην παρούσα εργασία συνεπώς εξετάζουμε τον συσχετισμό που ενυπάρχει ανάμεσα στη μετανάστευση και τον κοινωνικό διαχωρισμό εντός των πόλεων.
2. Πως Μεταβάλλει η Παγκοσμιοποίηση τις Ροές και τις Δομές.
Μέσα στο πέρασμα των χρόνων και με την Παγκοσμιοποίηση να εξελίσσεται και να λαμβάνει χαρακτηριστικά μοντέλου και μακρόπνοου σχεδιασμού προέκυψε σταδιακά αλλαγή στη σύνθεση των μεταναστών, στους τόπους προορισμού και προέλευσης, την επαγγελματική διάρθρωση των κοινοτήτων των μεταναστών όπως επίσης και τους τρόπους κινητοποίησης τους που πλέον υπερβαίνουν τα σύνορα και γίνονται διεθνικοί, παγκόσμιοι. (Λ.Λεοντίδου, 2010 σελ 364)
. Στους τύπους μετανάστευσης συναντάμε και ομάδες γραφειοκρατών κι εύπορων να μετακινούνται εντός των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως και κάποιοι που μεταναστεύουν σε οικισμικούς τουριστικούς τόπους επιδιώκοντας να απολαύσουν τις ανέσεις ενός ποιοτικού περιβάλλοντος με γεωφυσικό κάλλος δίχως όμως να στερηθούν και τη δυνατότητα της εργασίας πρόκειται για μια ιδιαίτερη τάξη μεταναστών που διέπονται από μόρφωση, ευμάρεια και κοσμοπολιτισμό. Αυτός όμως ο τύπος σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πολυπληθές και συμπαγές μεταναστευτικό ρεύμα.
3. Καπιταλισμός Και Οικονομική Μετανάστευση
Βεβαίως είναι αλήθεια πως στη σκακιέρα των γεωστρατηγικών στόχων οι ηγεμονικές δυνάμεις του πλανήτη δεν διστάζουν να επιβάλλουν με καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την πυγμή τους. Ο καπιταλισμός άλλωστε ως οικονομικό σύστημα δεν αφήνει περιθώρια για αλτρουισμούς και ευαισθησίες. Απόλυτα σύμφυτος με όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού δαρβινισμού αποσκοπεί στην επιβίωση του ισχυρότερου. Είναι σαφές πάντως πως η οικονομική επέκταση και ισχύς αναντίλεκτα γεννά προϋποθέσεις πολιτικής ισχύος. Ασφαλώς και το τίμημα της εξάρτησης και πολύ περισσότερο της υποταγής ενός κράτους από κάποιο άλλο το επωμίζεται ο λαός, πότε με δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος και παράλληλη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του και άλλοτε πάλι μεταναστεύοντας σε χώρες όπου μπορεί να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης χρησιμοποιούμενο όμως ως χαμηλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό.
Η γεωγραφία της Νότιας Ευρώπης γνώρισε στο διάβα των αιώνων μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών και αυτό συνέβαινε συνήθως ως απόρροια των εξαιρετικά αρνητικών συνθηκών για τη διαβίωση των φτωχών. Ωστόσο, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 κι εντεύθεν παρατηρούμε πως τα κράτη της περιοχής που κάποτε έστελναν εργατικό δυναμικό σε αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης ή αλλού στον δυτικό κόσμο σταδιακά και πάντως μέσα σε δυο δεκαετίες μετατρέπονται σε χώρες υποδοχής μεταναστευτικών ρευμάτων. Κυρίως από γεωγραφικούς τόπους που γνώρισαν δραματικές ανατροπές όπως ήταν τα κράτη της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης και Ανατολικής Ευρώπης κυρίως όμως των Βαλκανίων και της Βόρειας Αφρικής. Ειδικά δε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 εκδηλώνεται μαζική φυγή Αλβανών και Γιουγκοσλάβων προς την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία. Δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι η έλευση των κουρασμένων κι απελπισμένων ανθρώπων στα προαναφερόμενα κράτη προκάλεσε σωρεία εσωτερικών κοινωνικών προβλημάτων εξαιτίας των ελλείψεων σε κέντρα φιλοξενίας καθώς και της ομαλής ένταξης τους στον κοινωνικό ιστό. Ασφαλώς η εγκατάσταση τους υποβοηθήθηκε από μια σειρά παραγόντων όπως οι άτυπες σχέσεις στην οργάνωση παραγωγής, η διόγκωση του τομέα υπηρεσιών σε κύκλο εργασιών, η εποχική εργασία στους κλάδους της γεωργίας και των κατασκευών, προσέφεραν ευκαιρίες και δυνατότητες απασχόλησης στους μετανάστες ενώ η απουσία συνδικαλιστικής κάλυψης αποτέλεσε ένα ακόμη ισχυρό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την εκμετάλλευση τους ως ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό ( Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 140). Η εξέλιξη αυτή επέτρεψε σε γαιοκτήμονες, επιχειρηματίες –εργολάβους - να αναζητήσουν και τελικά να βρίσκουν μια «αστείρευτη πηγή» από πεινασμένους σχεδόν ρακένδυτους αλλοδαπούς εργάτες. Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε προκάλεσε σαν συνέπεια την εκτίναξη της ανεργίας για τους ημεδαπούς εργάτες και τη ραγδαία επιδείνωση του πραγματικού κι όχι του θεωρητικά και νόμιμα κατοχυρωμένου ημερομισθίου. Με αυτή τη διαδικασία όπως ήταν φυσικό και ιστορικά αναγνωρίσιμο προέκυψε η ανάπτυξη ξενοφοβικών και ρατσιστικών αισθημάτων τα οποία βρήκαν σύντομα και πολιτική έκφραση. Αν και τα κύματα των μεταναστών εξαπλώθηκαν σε ό,τι αφορά την Ελλάδα σε όλη την επικράτεια, εντούτοις η συντριπτική πλειονότητα τους συγκεντρώθηκε στα μεγάλα αστικά κέντρα, στα νησιά του Αιγαίου, και στην Κρήτη. Ειδικά στην Αττική σύμφωνα με έρευνα της ΕΣΥΕ που προκύπτει από την απογραφή του 2001 οι Αλβανοί καταλαμβάνουν ως ποσοστό των αλλοδαπών το 63,9% και τα υπόλοιπο μοιράζονται οικονομικοί μετανάστες άλλων εθνικοτήτων που προέρχονται κατά κύριο λόγο από την Ευρώπη και δη από κράτη μέλη της Ε.Ε. Μόλις ένα 11% περίπου προέρχεται από χώρες όπως Τουρκία, Ιράκ, Ρωσία και Ουκρανία. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 149).
4. Η Σύγχρονη Μετανάστευση Και η Διαμόρφωση των Πολύχρωμων Πόλεων.
Στον Ευρωπαϊκό χώρο η έλευση μεταναστών από την Αφρική ως απόρροια της δημογραφικής κρίσης και μετά από το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου και από την Κεντρική κι Ανατολική Ασία επέφερε στις πόλεις μια πολυχρωμία. Η οποία εστιάζονταν στα ιδιαίτερα εθνοτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Έτσι πλέον ο διαχωρισμός εντός των πόλεων δεν εξαντλούνταν στις ταξικές διακρίσεις και ανισότητες που αυτές ούτως άλλως υπήρχαν ως πάγιο γνώρισμα του καπιταλιστικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης αλλά αποκτούσε και άλλες ιδιαιτερότητες που συνδέονταν με εθνικά και πολιτισμικά στοιχεία. Συνεπώς η αλλαγή των πόλεων δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εξωγενείς –διεθνείς παράγοντες αλλά αντιθέτως και από τοπικούς –ενδογενείς. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 141). Συνεπώς παρατηρείται σταδιακά μια διαδικασία μορφογένεσης. Με άλλους λόγους, παρατηρούμε να λαμβάνει χώρα ένας βαθμιαίος μετασχηματισμός στον υλικό ιστό της πόλης. Η μορφολογία της πόλης αλλάζει όχι επειδή ένας νέος ιστός προστίθεται στην πόλη αλλά και γιατί ο ίδιος ο ιστός της πόλης τροποποιείται. Έτσι, λοιπόν είναι καθαρό πως κάθε διαδοχική φάση αστικής ανάπτυξης επηρεάζεται αναμφίβολα από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές δυνάμεις που δρουν εντός της πόλης. Κάθε φάση προσθέτει νέο ιστό είτε με προσθήκες είτε με αντικατάσταση παλαιότερων. (P. Knox – S. Pinch 2009 σελ 133).
5. Πως Ορίζεται και πως Καταγράφεται ο Κοινωνικός Διαχωρισμός
Η κατοίκηση επιμέρους κοινωνικών ομάδων σε μια πόλη σε διαφορετικές μεταξύ τους περιοχές δηλώνεται ως κοινωνικός διαχωρισμός. Έτσι όταν χωρίζουμε τον πληθυσμό μιας πόλης σε γηγενείς και μετανάστες τότε επιχειρούμε να μελετήσουμε τον διαχωρισμό των μεταναστών. Δηλαδή τον τύπο της μετανάστευσης, την εθνική και φυλετική ταυτότητα τους, την ιθαγένεια. Πρότυπα διαχωρισμού αποτυπώνονται με ειδικούς δείκτες όπως είναι ο συντελεστής χωροθέτησης. Σύμφωνα με τον οποίο καταδείχνεται η εκπροσώπηση μιας εθνοτικής ή κοινωνικής ομάδας σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Στην συνέχεια χρησιμοποιούμε τον δείκτη «ανομοιότητας» με τον οποίο αποτυπώνουμε συνολικά πως μια ομάδα μεταναστών ή κοινωνική τάξη διαφοροποιείται από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Δίνουμε λοιπόν την τιμή 1 όταν ισχύει απόλυτος διαχωρισμός και 0 όταν δεν ισχύει καθόλου διαχωρισμός. Με βάση τα διεθνή στατιστικά δεδομένα όταν ο δείκτης ξεπερνά το 0.5 τότε λαμβάνεται απόφαση μετακίνησης της ομάδας προκειμένου να επιτευχθεί ίση χωρική κατανομή. Τέλος ένας ακόμη δείκτης που συνδράμει στην έρευνα είναι εκείνος της «ποικιλομορφίας» που αποτυπώνει την τάση συνύπαρξης ή διαχωρισμού περισσότερων μεταναστευτικών ομάδων. (Β. Αράπογλου επιμ. 2008 σελ 145).
Σημαντικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσέγγιση της σχολής του Σικάγο η οποία εξετάζει τον διαχωρισμό των μεταναστών και την ομαλή ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, ξεκινώντας πρώτα και κύρια με τις κοινωνικές και πολιτιστικές σχέσεις που αναπτύσσουν με την πλειονότητα και στη συνέχεια με τις διαδικασίες μετασχηματισμού με τις δομές της πόλης. Πάντως, αποτελεί ιστορικά και κοινωνιολογικά παραδεκτό γεγονός πως οι κοινωνικές σχέσεις των μεταναστών με το γηγενές στοιχείο ακολουθεί έναν κύκλο αρχικά επαφής, ακολούθως ανταγωνισμού, κατόπιν αποκατάστασης και τελικά αφομοίωσης τους από την πολιτισμική ταυτότητα της πλειονότητας. (Β. Αράπογλου 2007 σελ 12).
Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να επισημάνουμε πως υπάρχουν και μειονότητες εθνοτικές ή ακόμη και ταξικές που επιλέγουν την περιχαράκωση και την απομόνωση τους στο κοινωνικό περιθώριο, αρνούμενοι να υπαχθούν στην κατεστημένη νόρμα είτε από πεποίθηση είτε εξαιτίας της ολιγωρίας των πολιτειακών θεσμών. Καθιστώντας ένα γκέτο το οποίο σταδιακά εξελίσσεται σε επαπειλούμενο σπινθήρα που εγκυμονεί τον κίνδυνο σε μακροπρόθεσμη προοπτική να δημιουργήσει προϋποθέσεις εξέγερσης. Εξάλλου η αντίληψη της σχολής του Σικάγο αμφισβητήθηκε τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στη Βόρεια Ευρώπη. Στις ΗΠΑ η παρουσία Ασιατών και Ισπανοφώνων κατέδειξε ακριβώς την επανάληψη του φαινομένου των γκέτο και προαστίων κατοικούμενα από «μαύρους» και από «λευκούς» αντιστοίχως .
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως οι μεταναστεύσεις είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών καταστάσεων κυρίως οικονομικών και ειδικά καπιταλιστικών - πλέον στις μέρες μας - κρίσεων που συνάδουν άμεσα με το βαθμό, τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης καθώς κι ευημερίας των πολιτών. Αναμφίβολα από την εμφάνιση του καπιταλισμού ως συστήματος οργάνωσης των οικονομιών διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων. Σήμερα πια στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε ν΄ αναφερόμαστε σε αμιγείς εθνικά χώρες. Η πολυπολιτισμικότητα ως διαπίστωση της ποικιλομορφίας ενώ θεωρητικά δείχνει αθώα και προβάλλεται συνήθως με θετικό πρόσημο για την κοινωνική πρόοδο στην πραγματικότητα εμφανίζεται ως βραδυφλεγής βόμβα έτοιμη να δυναμιτίσει το κοινωνικό περιβάλλον και να αποσταθεροποιήσει ακόμα και τη δημοκρατική λειτουργία πολλών κρατών ακόμη κι εντός της Ευρώπης. Θυμίζω άλλωστε τις επιδιώξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να «οικοδομήσει» μια «Ευρώπη φρούριο». Η συνθήκη “Σέγκεν” όπως και της πρόσφατα εγκριθείσας “Λισαβόνας” μπορεί να επιτρέπουν την ελεύθερη διακίνηση πολιτών της Ε.Ε. ωστόσο μετανάστες προερχόμενοι εκτός των συνόρων της Ε.Ε. καθίσταται όλο και περισσότερο δυσπρόσιτη η άφιξη τους στον ευρωπαϊκό χώρο. Παρ΄ όλα αυτά, η λαθραία είσοδος ανθρώπων μέσα από γεωφυσικές πύλες όπως είναι το Αιγαίο παραμένει σε υψηλό ποσοστό. Τέτοιο μάλιστα ώστε εξαναγκάζουν την Ελλάδα να ζητήσει την αρωγή και την τεχνογνωσία της Κομισιόν και μέσω του κατασταλτικού μηχανισμού της Frondex ενισχύεται η περιφρούρηση των συνόρων της. Ενώ οι πολιτικές διενέξεις για το αν πρόκειται για πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες ή λαθρομετανάστες οξύνει το ήδη τεταμένο στο εσωτερικό της κοινωνίας κλίμα. Συν τοις άλλοις, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, της αύξησης της ανεργίας και της εξάπλωσης της φτώχειας στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα καθιστούν δυσχερή την αποσόβηση του κοινωνικού αποκλεισμού ειδικά σε ομάδες του πληθυσμού που διαφοροποιούνται από το ευρύτερο σύνολο και εξωθούνται στο περιθώριο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Αράπογλου Β : Ευρωπαϊκές Γεωγραφίες, Τεχνολογία και Υλικός Πολιτισμός, επιμ. εκδ΄ ΕΑΠ, Πάτρα 2008
2. Λεοντίδου Λ. :Αγεωγράφητος Χώρα, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2010
3. Αράπογλου Β. :Σημειώσεις Παραδόσεων Αστικής Κοινωνιολογίας , οικονομική αναδιάρθρωση, κοινωνική πόλωση και διαχωρισμός των μεταναστών στην Αθήνα, 2007 Τμήμα Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιο Κρήτης Ρέθυμνο.
4. Knox P & Pinch S. : Κοινωνική Γεωγραφία των Πόλεων εκδ. Σαββάλας Αθήνα 2009.
Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012
Τι Αποκαλύπτει Η Επίθεση του Α. Σαμαρά στην Αριστερά
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Η επίθεση του Αντώνη Σαμαρά προς την Αριστερά ως σύνολο - ωσάν να επρόκειτο για ένα κόμμα - σηματοδοτεί την απροκάλυπτη πρεμούρα του, καθώς είναι εμφανής πλέον η μετατόπιση ενός μέρους εκλογικού σώματος που μέχρι προημερών στήριζε τη Ν.Δ. προς τα αριστερά του πολιτικού χάρτη δείχνοντας μέσα από τις δημοσκοπήσεις έντονες διαθέσεις ... αποχαιρετισμού !
Ο Σαμαράς και η νεοφιλελεύθερη παρεούλα που τον πλαισιώνει αδυνατεί να καταλάβει πως ο λαός δεν έχει ούτε την υπομονή ούτε την ανοχή. Η συνταγή άλλωστε που προτείνει ως μέθοδος απεγκλωβισμού της χώρας από τη μέγγενη της ασφυκτικής λιτότητας και της παρατεταμένης ύφεσης είναι τουλάχιστον ομιχλώδης, ασαφής και επί της ουσίας επιδιώκει και αυτός - όπως και ο έτερος συμφοιτητής του - να εξαπατήσει τους καλοπροαίρετους και ταλαιπωρημένους κεντρώους ψηφοφόρους. Επίσης, είναι προκλητικά αναξιόπιστος καθώς από αντιμνημονιακός, αίφνης μεταλλάχθηκε σε υπερμνημονιακό. Και μόνο με το επιχείρημα του "κουρέματος" του χρέους κατά 53% που επικαλείται - όταν είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δανείζεται επιπλέον 130 δισ ευρώ - αποκαλύπτει την ένδεια σε υπευθυνότητα και την αμηχανία του. Επομένως, αυτή η ανακολουθία του θα πρέπει να γνωρίζει πως θα του κοστίσει και μάλιστα ακριβά!
Είναι πάντως εξαιρετικά προσβλητικό να υποτιμά τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού ο πάλαι ποτέ αυτοαποακαλούμενος υπερβατικός και ανέκαθεν σοβαροφανής Αντώνης Σαμαράς. Τέλος αποδεικνύεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων και μέγας δημαγωγός και λαϊκιστής όταν βαυκαλίζεται πως την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση φέρει η Αριστερά. Όπως και ο συμφοιτήτής του Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται με την ίδια μιζέρια και με την ίδια δονκιχωτική έπαρση. Με την στοχοποίηση της Αριστεράς από τη μεριά της Δεξιάς γίνεται καθαρή πλέον η πρόθεση να στοχοποιηθούν τώρα και στο μέλλον ο αγώνας του λαϊκού εργατικού κίνηματος καθώς και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων των οποίων το εισόδημα συνθλίβεται κατόπιν της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Ο αρχηγός της γαλάζιας παράταξης ακολουθώντας τα νάματα του μέντορά του Ευάγγελου Αβέρωφ ξεμπροστιάζει το αισχρό προσωπείο της μετεμφυλιακής Δεξιάς.
Είναι γελασμένος Όμως ο επικεφαλής της Ν.Δ. αν καταρχήν καταφέρει να κάμψει ή πολύ πρισσότερο αν ακυρώσει την αγωνιστικότητα του εργαζόμενου λαού κι αν με αυτόν τον πολιτικό λόγο μπορεί να αποτρέψει την κατακόρυφη πτώση της Ν.Δ. στις εκλογές όποτε κι αν αυτές αποφασίσει η άρχουσα τάξη να τις διεξάγει. Μόνο ένα συνοικέσιο με το απαξιωμένο ΠΑΣΟΚ και τη θλιβερή ακροδεξιά καρικατούρα του ΛΑ.Ο.Σ δύναται να ελπίζει για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που ποντάρουν πάνω του και που ίσως να τον θέλουν πρωθυπουργό της σημερινής αποικιοκρατούμενης Ελλάδας.
Ο εΛΛηνιός λαός έχει μόνο μια επιλογή για να αποτινάξει τόσο τον γερμανικό όσο και τον ευρωατλαντικό βρόγχο από πάνω του. Οφείλει να στηρίξει με αποφασιστικότητα και θάρρος το πατριωτικό και ασυμβίβαστο Κ.Κ.Ε. Άλλες επιλογές δεν υπάρχουν.
Η επίθεση του Αντώνη Σαμαρά προς την Αριστερά ως σύνολο - ωσάν να επρόκειτο για ένα κόμμα - σηματοδοτεί την απροκάλυπτη πρεμούρα του, καθώς είναι εμφανής πλέον η μετατόπιση ενός μέρους εκλογικού σώματος που μέχρι προημερών στήριζε τη Ν.Δ. προς τα αριστερά του πολιτικού χάρτη δείχνοντας μέσα από τις δημοσκοπήσεις έντονες διαθέσεις ... αποχαιρετισμού !
Ο Σαμαράς και η νεοφιλελεύθερη παρεούλα που τον πλαισιώνει αδυνατεί να καταλάβει πως ο λαός δεν έχει ούτε την υπομονή ούτε την ανοχή. Η συνταγή άλλωστε που προτείνει ως μέθοδος απεγκλωβισμού της χώρας από τη μέγγενη της ασφυκτικής λιτότητας και της παρατεταμένης ύφεσης είναι τουλάχιστον ομιχλώδης, ασαφής και επί της ουσίας επιδιώκει και αυτός - όπως και ο έτερος συμφοιτητής του - να εξαπατήσει τους καλοπροαίρετους και ταλαιπωρημένους κεντρώους ψηφοφόρους. Επίσης, είναι προκλητικά αναξιόπιστος καθώς από αντιμνημονιακός, αίφνης μεταλλάχθηκε σε υπερμνημονιακό. Και μόνο με το επιχείρημα του "κουρέματος" του χρέους κατά 53% που επικαλείται - όταν είναι γνωστό ότι η Ελλάδα δανείζεται επιπλέον 130 δισ ευρώ - αποκαλύπτει την ένδεια σε υπευθυνότητα και την αμηχανία του. Επομένως, αυτή η ανακολουθία του θα πρέπει να γνωρίζει πως θα του κοστίσει και μάλιστα ακριβά!
Είναι πάντως εξαιρετικά προσβλητικό να υποτιμά τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού ο πάλαι ποτέ αυτοαποακαλούμενος υπερβατικός και ανέκαθεν σοβαροφανής Αντώνης Σαμαράς. Τέλος αποδεικνύεται πολύ κατώτερος των περιστάσεων και μέγας δημαγωγός και λαϊκιστής όταν βαυκαλίζεται πως την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση φέρει η Αριστερά. Όπως και ο συμφοιτήτής του Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται με την ίδια μιζέρια και με την ίδια δονκιχωτική έπαρση. Με την στοχοποίηση της Αριστεράς από τη μεριά της Δεξιάς γίνεται καθαρή πλέον η πρόθεση να στοχοποιηθούν τώρα και στο μέλλον ο αγώνας του λαϊκού εργατικού κίνηματος καθώς και των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων των οποίων το εισόδημα συνθλίβεται κατόπιν της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Ο αρχηγός της γαλάζιας παράταξης ακολουθώντας τα νάματα του μέντορά του Ευάγγελου Αβέρωφ ξεμπροστιάζει το αισχρό προσωπείο της μετεμφυλιακής Δεξιάς.
Είναι γελασμένος Όμως ο επικεφαλής της Ν.Δ. αν καταρχήν καταφέρει να κάμψει ή πολύ πρισσότερο αν ακυρώσει την αγωνιστικότητα του εργαζόμενου λαού κι αν με αυτόν τον πολιτικό λόγο μπορεί να αποτρέψει την κατακόρυφη πτώση της Ν.Δ. στις εκλογές όποτε κι αν αυτές αποφασίσει η άρχουσα τάξη να τις διεξάγει. Μόνο ένα συνοικέσιο με το απαξιωμένο ΠΑΣΟΚ και τη θλιβερή ακροδεξιά καρικατούρα του ΛΑ.Ο.Σ δύναται να ελπίζει για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που ποντάρουν πάνω του και που ίσως να τον θέλουν πρωθυπουργό της σημερινής αποικιοκρατούμενης Ελλάδας.
Ο εΛΛηνιός λαός έχει μόνο μια επιλογή για να αποτινάξει τόσο τον γερμανικό όσο και τον ευρωατλαντικό βρόγχο από πάνω του. Οφείλει να στηρίξει με αποφασιστικότητα και θάρρος το πατριωτικό και ασυμβίβαστο Κ.Κ.Ε. Άλλες επιλογές δεν υπάρχουν.
Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012
Ο Αστικός Κοινοβουλευτικός Κόσμος σε Κατάρρευση !
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Είναι καιρός να το πούμε πια με όλη τη δύναμη της φωνής μας ότι τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα και ειδικά τα τρία ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑ.Ο.Σ. καταστρατηγόντας το Σύνταγμα που τα δύο πρώτα το ψήφισαν το 1975, αφού ανέλαβαν τον σχηματισμό κυβέρνησης δίχως καμία λαϊκή νομιμοποίηση, σήμερα ακολουθώντας συγχρόνως την πορεία την εθνικής οικονομίας χρεοκοπούν.
Τα κόμματα αυτά Χρεοκοπούν όχι μόνο στην συνείδηση των πολιτών ως αναξιόπιστα και δημαγωγικά, αλλά και ως τα αποκλειστικά υπεύθυνα για την σημερινή κατάντια και το τέλμα στο οποίο βρίσκεται πλέον η κοινωνία. Οι βουλευτές των τριών κομμάτων που σχημάτισαν και στηρίζουν την κυβέρνηση του τραπεζοϋπάλληλου Λ. Παπαδήμου οδηγούν την χώρα στην υποδούλωση και το λαό στον εξανδραποδισμό. Κανένα από τα τρία αυτά κόμματα δεν μπορεί να μιλήσει και πολύ περισσότερο να εγγυηθεί το αύριο της πατρίδας για τον πολύ απλό λόγο διότι αυτά το υποθηκεύσανε.
Είμαστε ως λαός στο σημείο μηδέν ή εν πάση περιπτώσει κάπου εκεί κοντά. Αξιοθρήνητοι και γελοίοι υπουργοί ετοιμάζονται να αποσαρθρώσουν τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα και να ωθήσουν τον κόσμο της βιοπάλης στην κατάσταση που ζούσαν οι άνθρωποι στα τέλη του 19ου αιώνα. Λίγο πριν την εξέγερση των εργατών του Σικάγου το 1886.
Η μοναδική λύση που διαθέτουν στο εξής οι εργαζόμενοι είναι να σταματήσουν να ακούν εκφοβιστικές απειλές και να πατήσουν στα πόδια τους. Να ορθώσουν τη συνείδησή τους και να δώσουν υπόσχεση για αγώνα στα παιδιά τους. Ο λαός ας μην τρέφει άλλες αυταπάτες. Το πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκοπίας καταρρέει με πάταγο. Ο λόγος έγκειται στη γενικευμένη σήψη και στην ληστρική οικονομική πολιτική που αφενός συναποφάσισαν τα τρία αστικά κόμματα παρέα με τα όργανα του Διεθνούς Κεφαλαίου και της Αστικής ολιγαρχίας να επιβάλλουν στη ράχη του κι αφετέρου υπονομεύουν την Εθνική Ανεξαρτησία.
Είναι ώρα να δράσουμε για την συντριβή των ξοφλημένων ηγητόρων και την οσφυοκάμπτουσα διανόηση που τους ακολουθεί γονυπετής. Ο Ελληνικός Λαός καλείται από το βάρος της ένδοξης ιστορίας να αποτινάξει τον ζυγό του.
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσει πως το ΚΚΕ είναι επιτακτικώς αναγκαίο ν΄ αναδειχθεί σε Μπροστάρης και Ηγετική πολιτική δύναμη ικανή για την μεγάλη, την πραγματική συστημική Ανατροπή. Δίνοντας ένα οριστικό τέρμα στους ιδιοτελείς τυχοδιωκτισμούς των αστών αφεντικών που ζητούν ανερυθρίαστα την λιμοκτονία των ανθρώπων της εργασίας.
Η πολιτική τάξη του υφιστάμενου συστήματος παρά το γεγονός πως παρακολουθεί την κατάρρευση σχεδόν ανήμπορη σίγουρα δεν έχει πει την τελευταία λέξη. Στην ανάγκη αν χρειαστεί θα δημιουργήσει face lift είτε στους υπαρχοντες κομματικούς σχηματισμούς είτε θα παροτρύνει να δημιουργηθούν καινούργιοι δήθεν νέοι. Ένα τέτοιο εγχείρημα αποτελεί το κόμμα του κ. Καμμένου που σήμερα μόλις ανακοινώθηκε. Πρόκειται για μια ακόμη σπασμωδική κι απονενοημένη προσπάθεια να περιχαρακωθούν τα λαϊκά στρώματα στην παγίδα που τους στήνει η άρχουσα τάξη.
Επίσης στη φαρέτρα των αστών ενυπάρχουν και κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς τα οποία αναμφίβολα θα επιχειρήσουν να μαντρώσουν τους ψηφοφόρους εκείνους που ακόμα δεν έχουν πειστεί ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν κατανοήσει πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη είναι βαθιά ταξικά και ιδεολογικά.
Αν λοιπόν δεν αντιληφθούμε πως όσο θα ενισχύονται οι δυνάμεις του αστικού χώρου τόσο τα αποδυναμώνεται η δική μας θέση τότε μοιραία τα βάσανα και οι καημοί δεν θα πάψουν ποτέ. Είναι χρέος μας να καταλάβουμε επιτέλους πως όσο εθελοτυφλούμε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η υποταγή και η υπακουή στις προσταγές και στους εκφοβισμούς μιας φασιστικής αντίληψης όπως αυτή εκδηλώνεται από τον υπουργό οικονομικών Ε.Βενιζέλο αναμφίβολα η ζωή μας θα καθίσταται όλο και ζοφερότερη.
Σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνεται ο μεγάλος ποιητής Κὠστας Βάρναλης όταν έγραφε "Δειλοί, Μοιραίοι κι Άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα!" Ας μην επιτρέψουμε τουλάχιστον να δέσουμε το συλλογικό πεπρωμένο μας από την σωτηρία των Εξοφλημένων Πολιτικών μορφωμάτων της Τάξης των Λίγων και των Αφεντικών.
Είναι καιρός να το πούμε πια με όλη τη δύναμη της φωνής μας ότι τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα και ειδικά τα τρία ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑ.Ο.Σ. καταστρατηγόντας το Σύνταγμα που τα δύο πρώτα το ψήφισαν το 1975, αφού ανέλαβαν τον σχηματισμό κυβέρνησης δίχως καμία λαϊκή νομιμοποίηση, σήμερα ακολουθώντας συγχρόνως την πορεία την εθνικής οικονομίας χρεοκοπούν.
Τα κόμματα αυτά Χρεοκοπούν όχι μόνο στην συνείδηση των πολιτών ως αναξιόπιστα και δημαγωγικά, αλλά και ως τα αποκλειστικά υπεύθυνα για την σημερινή κατάντια και το τέλμα στο οποίο βρίσκεται πλέον η κοινωνία. Οι βουλευτές των τριών κομμάτων που σχημάτισαν και στηρίζουν την κυβέρνηση του τραπεζοϋπάλληλου Λ. Παπαδήμου οδηγούν την χώρα στην υποδούλωση και το λαό στον εξανδραποδισμό. Κανένα από τα τρία αυτά κόμματα δεν μπορεί να μιλήσει και πολύ περισσότερο να εγγυηθεί το αύριο της πατρίδας για τον πολύ απλό λόγο διότι αυτά το υποθηκεύσανε.
Είμαστε ως λαός στο σημείο μηδέν ή εν πάση περιπτώσει κάπου εκεί κοντά. Αξιοθρήνητοι και γελοίοι υπουργοί ετοιμάζονται να αποσαρθρώσουν τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα και να ωθήσουν τον κόσμο της βιοπάλης στην κατάσταση που ζούσαν οι άνθρωποι στα τέλη του 19ου αιώνα. Λίγο πριν την εξέγερση των εργατών του Σικάγου το 1886.
Η μοναδική λύση που διαθέτουν στο εξής οι εργαζόμενοι είναι να σταματήσουν να ακούν εκφοβιστικές απειλές και να πατήσουν στα πόδια τους. Να ορθώσουν τη συνείδησή τους και να δώσουν υπόσχεση για αγώνα στα παιδιά τους. Ο λαός ας μην τρέφει άλλες αυταπάτες. Το πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκοπίας καταρρέει με πάταγο. Ο λόγος έγκειται στη γενικευμένη σήψη και στην ληστρική οικονομική πολιτική που αφενός συναποφάσισαν τα τρία αστικά κόμματα παρέα με τα όργανα του Διεθνούς Κεφαλαίου και της Αστικής ολιγαρχίας να επιβάλλουν στη ράχη του κι αφετέρου υπονομεύουν την Εθνική Ανεξαρτησία.
Είναι ώρα να δράσουμε για την συντριβή των ξοφλημένων ηγητόρων και την οσφυοκάμπτουσα διανόηση που τους ακολουθεί γονυπετής. Ο Ελληνικός Λαός καλείται από το βάρος της ένδοξης ιστορίας να αποτινάξει τον ζυγό του.
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσει πως το ΚΚΕ είναι επιτακτικώς αναγκαίο ν΄ αναδειχθεί σε Μπροστάρης και Ηγετική πολιτική δύναμη ικανή για την μεγάλη, την πραγματική συστημική Ανατροπή. Δίνοντας ένα οριστικό τέρμα στους ιδιοτελείς τυχοδιωκτισμούς των αστών αφεντικών που ζητούν ανερυθρίαστα την λιμοκτονία των ανθρώπων της εργασίας.
Η πολιτική τάξη του υφιστάμενου συστήματος παρά το γεγονός πως παρακολουθεί την κατάρρευση σχεδόν ανήμπορη σίγουρα δεν έχει πει την τελευταία λέξη. Στην ανάγκη αν χρειαστεί θα δημιουργήσει face lift είτε στους υπαρχοντες κομματικούς σχηματισμούς είτε θα παροτρύνει να δημιουργηθούν καινούργιοι δήθεν νέοι. Ένα τέτοιο εγχείρημα αποτελεί το κόμμα του κ. Καμμένου που σήμερα μόλις ανακοινώθηκε. Πρόκειται για μια ακόμη σπασμωδική κι απονενοημένη προσπάθεια να περιχαρακωθούν τα λαϊκά στρώματα στην παγίδα που τους στήνει η άρχουσα τάξη.
Επίσης στη φαρέτρα των αστών ενυπάρχουν και κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής αριστεράς τα οποία αναμφίβολα θα επιχειρήσουν να μαντρώσουν τους ψηφοφόρους εκείνους που ακόμα δεν έχουν πειστεί ή ακόμα χειρότερα δεν έχουν κατανοήσει πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη είναι βαθιά ταξικά και ιδεολογικά.
Αν λοιπόν δεν αντιληφθούμε πως όσο θα ενισχύονται οι δυνάμεις του αστικού χώρου τόσο τα αποδυναμώνεται η δική μας θέση τότε μοιραία τα βάσανα και οι καημοί δεν θα πάψουν ποτέ. Είναι χρέος μας να καταλάβουμε επιτέλους πως όσο εθελοτυφλούμε και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η υποταγή και η υπακουή στις προσταγές και στους εκφοβισμούς μιας φασιστικής αντίληψης όπως αυτή εκδηλώνεται από τον υπουργό οικονομικών Ε.Βενιζέλο αναμφίβολα η ζωή μας θα καθίσταται όλο και ζοφερότερη.
Σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνεται ο μεγάλος ποιητής Κὠστας Βάρναλης όταν έγραφε "Δειλοί, Μοιραίοι κι Άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα!" Ας μην επιτρέψουμε τουλάχιστον να δέσουμε το συλλογικό πεπρωμένο μας από την σωτηρία των Εξοφλημένων Πολιτικών μορφωμάτων της Τάξης των Λίγων και των Αφεντικών.
Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών
Του Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
1. Το ΚΚΕ σε έξι χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης. Ακριβώς έναν αιώνα. Θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός σταθμός αντάξια. Πάνω από όλα με έργα, που θα οδηγούν στην πύκνωση της μεγάλης στρατιάς των μαχητών και μαχητριών που παλεύουν, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.
Θα προϋπαντήσουμε αυτήν την επέτειο μαχόμενοι, με υψηλή ετοιμότητα και θέληση να αντιμετωπίσουμε κάθε απρόοπτο, καθώς βαδίζουμε μέσα από μια βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση, σε συνθήκες όπου γνωρίζουμε σε όλο της το «μεγαλείο» τη δικτατορία των μονοπωλίων, εξουσία αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο ένα σύστημα σάπιο, βαθιά παρασιτικό, ένα σύστημα που πεθαίνει.
Θα φωτίσουμε με τη δύναμη των ιδεών και τα διδάγματα της ιστορίας, τους υψηλούς σκοπούς των κομμουνιστών, την αναγκαιότητά τους, τη ρεαλιστικότητά τους και τους δρόμους κατάκτησής τους.
Τιμώντας τη μεγαλειώδη αυτή πορεία των 100 χρόνων και ατενίζοντας με ιστορική αισιοδοξία το αύριο δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε και να μην εξάρουμε ένα μοναδικό και ιδιαίτερο γνώρισμα των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, ανάμεσα στα τόσα πολλά, που χαρακτηρίζουν αυτή τη μεγάλη πορεία.
Εχουμε χρέος να αναδείξουμε και να τιμήσουμε την ακλόνητη, αμετακίνητη, αλύγιστη και αφοσιωμένη στάση χιλιάδων και χιλιάδων μελών του Κόμματος ως το τέλος, που δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω, που έφτασαν ως το τέλος της ζωής τους «ορθοστατώντας και ορθοβαδίζοντας». Που δεν υποχώρησαν μπροστά σε καμία δυσκολία του ταξικού αγώνα. Που δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους, όταν γύρω τους κυριαρχούσε σκοτάδι. Που δε λύγισαν σε καμία δυσκολία και δεν ήταν λίγες. Που δεν άφησαν τις όποιες προσωπικές πικρίες να τους καταβάλουν και να θολώσουν τη σκέψη τους. Που διδάχτηκαν μέσα στη σκληρή ταξική πάλη να βάζουν, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πάνω από όλα το Κόμμα. Να δίνουν και τη ζωή τους.
Να τιμήσουμε αυτή τη στάση που αναδείχνει μια ανώτερη ηθική, μοναδική και ανεπανάληπτη για όλους όσοι παλεύουν συνειδητά για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλης της κοινωνίας από την καπιταλιστική σκλαβιά. Να δείξουμε, με τη δύναμη του παραδείγματος, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή να ανήκεις σε αυτό το Κόμμα, να συνεχίζεις σταθερά τη μεγάλη αυτή πορεία, αποφασισμένος να φτάσεις ως το τέλος.
Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, ούτε μια περίεργη ή ξεπερασμένη αίρεση, όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν οι αντίπαλοι. Είμαστε συνειδητά, εθελοντικά, στρατευμένοι και τα δίνουμε όλα, χωρίς υπολογισμούς, για ένα μεγάλο σκοπό. Την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η δύναμη και το ηθικό κύρος των κομμουνιστών απορρέει από τα ανώτερα ιδανικά τους, από την κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, από την πίστη τους και την αφοσίωσή τους στην εργατική τάξη, το δίκιο και τη δύναμή της. Από τα ιδανικά και τις αρχές του Κομμουνιστικού Κόμματος που ηγείται του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.
Ο δρόμος των κομμουνιστών δεν είναι ανθόσπαρτος. Ακριβώς γι' αυτό αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη θέση στη στάση αρχών, στη συνέπεια λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης που διακρίνουν και ξεχωρίζουν τους κομμουνιστές. Οπως αξίζει να φωτιστούν και οι κυριότεροι παράγοντες και οι αιτίες για όσους εγκατέλειψαν ή εγκαταλείπουν τον αγώνα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν άντεξαν, υποχώρησαν και αρκετοί πέρασαν απέναντι και πολέμησαν το Κόμμα ή το πολεμούν από αντίπαλες θέσεις ή από εχθρικές προς το Κόμμα ιδέες και αρχές και ιδιαίτερα όσοι διώχθηκαν από το Κόμμα ύστερα από συστηματική και σκόπιμη παραβίαση του Καταστατικού, των κανόνων και αρχών λειτουργίας.
2. Η αφοσίωση και η συνέπεια στους σκοπούς του Κόμματος δεν είναι κάτι που κατακτιέται εφάπαξ, μια κι έξω. Είναι ένας διαρκής αγώνας. Είναι πριν από όλα ένας διαρκής αγώνας με την αστική και μικροαστική ιδεολογία και πολιτική. Ο αγώνας αυτός είναι ο πιο σκληρός, ο πιο σύνθετος, καθώς είναι κυρίαρχη ιδεολογία, επιδρά μαζικά και μέσα από πολλά κανάλια, από όλο τον τρόπο ζωής που έχει ως κύρια γνωρίσματα ο θάνατός σου η ζωή μου, το άτομό μου, ο ατομισμός πάνω από όλα, ο εγωισμός. Είναι αγώνας σκληρός και άνισος με τις απάτες, τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις, τις ψεύτικες ελπίδες, τους πολιτικούς ελιγμούς, την ψυχολογική και φυσική βία και με τις οποίες η αστική τάξη καθηλώνει, κοροϊδεύει και παγιδεύει εκατομμύρια μάζες στα ταξικά της συμφέροντα. Είναι, ταυτόχρονα, και αγώνας προφύλαξης και υπεράσπισης του Κόμματος από τη διαβρωτική επίδρασή της στην ιδεολογία και την πολιτική του, στις αρχές και τις αξίες του, στη ζωή και τη δράση των μελών και στελεχών του.
Κάθε υποτίμηση αυτού του κινδύνου έχει συνέπειες που ίσως δε φαίνονται πάντα άμεσα, αλλά επιδρούν μακροπρόθεσμα. Το Κόμμα δεν έχει άλλο όπλο από την ιδεολογία του, τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του και τη διαρκή φροντίδα για πιο βαθιά και στέρεη σύνδεση με τη ζωή και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οι ιδέες μας είναι παντοδύναμες, ανίκητες, γιατί είναι αληθινές, επιστημονικά θεμελιωμένες. Γι' αυτό, η υψηλή θεωρητική κατάρτιση του Κόμματος, των μελών και στελεχών του και σε διαρκή πάλη με την αστική και μικροαστική ιδεολογία είναι βασικός όρος για σταθερή και απαρέγκλιτη πορεία.
3. Η αστική τάξη με την ιδεολογία και την πολιτική της δεν ενδιαφέρεται μόνο να επιδρά μαζικά στις εκμεταλλευόμενες μάζες, να τις αποπροσανατολίζει και να τις παγιδεύει στα συμφέροντά της. Συχνά, όπως στις μέρες μας, όπου έχει εμπλακεί σε μια βαθιά οικονομική κρίση, επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις και συνδυάζει το καρότο με το βούρδουλα.
Ενδιαφέρεται, όμως, εξίσου έντονα να επιδράσει ακόμα και να εξουδετερώσει την επαναστατική ιδεολογία και το φορέα της, το ΚΚΕ. Ενα από τα ισχυρότερα όπλα της, με το οποίο πολεμάει την ιδεολογία και τις αρχές του Κόμματος, είναι ο οπορτουνισμός. Σύμφωνα με τη θεωρία μας, που είναι επαληθευμένη από την ιστορική πείρα του εργατικού κινήματος, ο οπορτουνισμός γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα στην ταξική πάλη και είναι φορέας των αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων στο εργατικό κίνημα.
Είναι φορέας της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, γιατί έχει ως κυρίαρχη θεωρητική και πολιτική γραμμή την άρνηση της επαναστατικής πάλης και ως κυρίαρχο σκοπό τη συνεργασία των τάξεων, την πολιτική μεταρρύθμισης του καπιταλισμού σε ένα δικαιότερο και ανθρωπιστικότερο σύστημα.
Σε συνθήκες σαν τις σημερινές, όπου ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μεγάλα αδιέξοδα και στις αξεπέραστες αντιφάσεις του, η αστική ιδεολογία, και κατ' επέκταση ο οπορτουνισμός, γίνεται ασύγκριτα πιο επιθετική, πιο πανούργα, πιο αδίστακτη. Καθώς η ταξική πάλη γίνεται πιο σκληρή και πιο σύνθετη, πιο ασταθή στοιχεία μέσα στο Κόμμα, όσοι προσέγγισαν συναισθηματικά το Κόμμα μας, τις ιδέες μας ή έχουν επιφανειακούς δεσμούς με τη ζωή και τις ανάγκες της εργατικής τάξης είναι ευάλωτοι στις πιέσεις και τις δυσκολίες.
4. Γι' αυτό το Κόμμα δεν αρκείται, και δεν πρέπει να αρκείται, από τα μέλη του να αποδέχονται το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος. Το ίδιο το Κόμμα να λειτουργεί με βάση τις αρχές του, ώστε να ανυψώνει διαρκώς το ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, να ατσαλώνει τις δυνάμεις του και κατ' επέκταση όλη την τάξη για συνεπή, σταθερό, ανυποχώρητο ταξικό αγώνα. Να φροντίζει συνεχώς η ΚΕ και τα άλλα καθοδηγητικά όργανα να γίνεται ολοκληρωμένη, πλούσια συζήτηση στις ΚΟΒ, ώστε το κάθε μέλος να έχει τη δική του συμβολή με τη γνώση και την πείρα από τη δράση. Στη βάση αυτή να δυναμώσουν οι κομματικοί δεσμοί. Αντίστοιχα να επεκτείνεται και να έχει συνέχεια η επικοινωνία, ο διάλογος και η πρακτική οργάνωση της δράσης με τους οπαδούς, φίλους και συνεργαζόμενους με το Κόμμα.
Το Κόμμα μας αξιοποιεί την πλούσια πείρα του και συνεχίζει με απαρέγκλιτο τρόπο τη χαραγμένη πορεία του εξοπλισμένο με σύγχρονη στρατηγική που την εμπλουτίζει διαρκώς.
Σε αυτόν τον αγώνα αποκτά πρωταρχική σημασία η διαρκής προσπάθεια για τη συνεχή βελτίωση της εσωκομματικής ζωής, με βάση τις αρχές συγκρότησης, λειτουργίας και καθοδήγησης.
Στην Ιστορία του Κόμματος γίναμε πολλές φορές μάρτυρες φαινομένων, όπου το ατομικό ήρθε πολλές φορές σε αντίθεση με το συλλογικό, με τη συλλογική σκέψη του Κόμματος.
Ο σεβασμός και η υποταγή στη συλλογική σκέψη απαιτεί μια ανώτερη συνειδητή στάση. Στο Κόμμα μας είναι κυρίαρχη αυτή η στάση. Δε μιλάμε εδώ για μηχανιστική αποδοχή της γνώμης των πολλών, της πλειοψηφίας. Μιλάμε για κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Για μια διαλεκτική σχέση του ατομικού με το συλλογικό ως αποτέλεσμα μιας συνδυασμένης λειτουργίας εσωκομματικής συζήτησης και δράσης. Ανόδου της ατομικής ευθύνης και συμβολής στην επεξεργασία της γραμμής, αλλά και στην υλοποίησή της. Μέσα εδώ συνυπάρχει το στοιχείο της συνεχούς κριτικής και αυτοκριτικής στάσης.
Σχέση που διαπερνάται από την αντίληψη ότι το συμφέρον του Κόμματος είναι πάνω από όλα. Πάνω από πρόσωπα, προσωπικές φιλίες, συγγένειες. Οπου οι προσωπικές πράξεις, συμπεριφορές έχουν ως βασικό κριτήριο το συμφέρον του Κόμματος και υποτάσσονται σε αυτό συνειδητά. Οπου η δράση κάθε μέλους από όποιο πόστο έχει ως βασικό κριτήριο να προωθούνται τα συμφέροντα του Κόμματος. Είναι εκείνη η συνειδητή στάση που αναγνωρίζει το δεσμό με το Κόμμα ιερό, απαραβίαστο, μοναδικό, αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης.
Δεν είναι πάντα εύκολη και απλή όλη αυτή η διαδικασία. Σε αυτήν τη σχέση κρίνεται και δοκιμάζεται καθημερινά η προσωπική ευθύνη κάθε μέλους και στελέχους, αν η δράση του είναι ενταγμένη και υποταγμένη στις συλλογικές αποφάσεις, στις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας. Κρίνεται ιδιαίτερα όταν παρουσιάζονται παραλείψεις, αδυναμίες ή όχι καλοί χειρισμοί. Εχει ευθύνη και υποχρέωση στη διόρθωσή τους μέσα στα όρια της κομματικής λειτουργίας, πάνω και πέρα από πρόσωπα, φιλίες, συναισθηματισμούς. Αυτό απαιτεί το συμφέρον του Κόμματος, το συλλογικό συμφέρον.
Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία κρίνεται και δοκιμάζεται και κάτι ακόμα πιο βαθύ και πιο θεμελιακό. Ο βαθμός αφοσίωσης στην υπόθεση του Κόμματος στην πράξη. Η εναντίωση στις συλλογικές αποφάσεις, η αμφισβήτησή τους δεν είναι δείγμα ούτε υγείας, ούτε ευθύνης. Είναι εγωισμός στο τετράγωνο. Είναι προσωπικός υπολογισμός, πληγωμένος εγωισμός. Είναι πράξη και στάση που κρύβει επίδραση εχθρικών για το Κόμμα αντιλήψεων. Κι αν ακόμη κάποιος αδικηθεί, η κομματική διαδικασία δίνει λύσεις. Οποιος βάζει τον εαυτό του πάνω από το Κόμμα έχει κόψει κάθε δεσμό με το Κόμμα και αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στο περιθώριο και σε δρόμους σκοτεινούς.
Η κομματικότητα, που συμπυκνώνει το σύνολο των αρετών ενός κομμουνιστή, κρίνεται καθημερινά και κρίνεται κυρίως στην υπεράσπιση του Κόμματος από κάθε αθλιότητα εχθρών και φίλων.
5. Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών, που απορρέει από τις ιδέες τους, την ορθότητα των πολιτικών τους θέσεων, εφόσον επαληθεύονται από τη ζωή, τις αρχές τους, τη συνέπειά τους, την ανιδιοτελή προσφορά τους στον αγώνα για το δίκιο του λαού, την αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη πάλη τους με τους εκμεταλλευτές του λαού, είναι ισχυρότατο όπλο στον αγώνα, ασκεί τεράστια επιρροή. Είναι η ζωντανή δύναμη του παραδείγματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ποικιλώνυμοι εχθροί του Κόμματος συγκέντρωναν πάντα, και σήμερα κάνουν το ίδιο, τα κύρια πυρά τους για να πλήξουν το αγωνιστικό ήθος, το ηθικό κύρος του Κόμματος και των μελών του με όλα τα άθλια μέσα, με τις προβοκάτσιες, με το ψέμα, τη συκοφαντία και τη διαστρέβλωση των θέσεών του. Δεν μπορούν ανοιχτά και καθαρά να αντιμετωπίσουν τις ιδέες, την πολιτική του και καταφεύγουν σε αυτά τα μέσα, με στόχο να παρουσιάσουν το ΚΚΕ ως ένα κόμμα που δε διαφέρει σε τίποτα από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα.
Ο,τι όμως κι αν κάνουν δε θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη.
Π
Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
1. Το ΚΚΕ σε έξι χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης. Ακριβώς έναν αιώνα. Θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός σταθμός αντάξια. Πάνω από όλα με έργα, που θα οδηγούν στην πύκνωση της μεγάλης στρατιάς των μαχητών και μαχητριών που παλεύουν, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.
Θα προϋπαντήσουμε αυτήν την επέτειο μαχόμενοι, με υψηλή ετοιμότητα και θέληση να αντιμετωπίσουμε κάθε απρόοπτο, καθώς βαδίζουμε μέσα από μια βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση, σε συνθήκες όπου γνωρίζουμε σε όλο της το «μεγαλείο» τη δικτατορία των μονοπωλίων, εξουσία αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο ένα σύστημα σάπιο, βαθιά παρασιτικό, ένα σύστημα που πεθαίνει.
Θα φωτίσουμε με τη δύναμη των ιδεών και τα διδάγματα της ιστορίας, τους υψηλούς σκοπούς των κομμουνιστών, την αναγκαιότητά τους, τη ρεαλιστικότητά τους και τους δρόμους κατάκτησής τους.
Τιμώντας τη μεγαλειώδη αυτή πορεία των 100 χρόνων και ατενίζοντας με ιστορική αισιοδοξία το αύριο δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε και να μην εξάρουμε ένα μοναδικό και ιδιαίτερο γνώρισμα των κομμουνιστών και κομμουνιστριών, ανάμεσα στα τόσα πολλά, που χαρακτηρίζουν αυτή τη μεγάλη πορεία.
Εχουμε χρέος να αναδείξουμε και να τιμήσουμε την ακλόνητη, αμετακίνητη, αλύγιστη και αφοσιωμένη στάση χιλιάδων και χιλιάδων μελών του Κόμματος ως το τέλος, που δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω, που έφτασαν ως το τέλος της ζωής τους «ορθοστατώντας και ορθοβαδίζοντας». Που δεν υποχώρησαν μπροστά σε καμία δυσκολία του ταξικού αγώνα. Που δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους, όταν γύρω τους κυριαρχούσε σκοτάδι. Που δε λύγισαν σε καμία δυσκολία και δεν ήταν λίγες. Που δεν άφησαν τις όποιες προσωπικές πικρίες να τους καταβάλουν και να θολώσουν τη σκέψη τους. Που διδάχτηκαν μέσα στη σκληρή ταξική πάλη να βάζουν, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πάνω από όλα το Κόμμα. Να δίνουν και τη ζωή τους.
Να τιμήσουμε αυτή τη στάση που αναδείχνει μια ανώτερη ηθική, μοναδική και ανεπανάληπτη για όλους όσοι παλεύουν συνειδητά για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλης της κοινωνίας από την καπιταλιστική σκλαβιά. Να δείξουμε, με τη δύναμη του παραδείγματος, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή να ανήκεις σε αυτό το Κόμμα, να συνεχίζεις σταθερά τη μεγάλη αυτή πορεία, αποφασισμένος να φτάσεις ως το τέλος.
Δεν είμαστε υπεράνθρωποι, ούτε μια περίεργη ή ξεπερασμένη αίρεση, όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν οι αντίπαλοι. Είμαστε συνειδητά, εθελοντικά, στρατευμένοι και τα δίνουμε όλα, χωρίς υπολογισμούς, για ένα μεγάλο σκοπό. Την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η δύναμη και το ηθικό κύρος των κομμουνιστών απορρέει από τα ανώτερα ιδανικά τους, από την κοσμοθεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, από την πίστη τους και την αφοσίωσή τους στην εργατική τάξη, το δίκιο και τη δύναμή της. Από τα ιδανικά και τις αρχές του Κομμουνιστικού Κόμματος που ηγείται του αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική σκλαβιά.
Ο δρόμος των κομμουνιστών δεν είναι ανθόσπαρτος. Ακριβώς γι' αυτό αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη θέση στη στάση αρχών, στη συνέπεια λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης που διακρίνουν και ξεχωρίζουν τους κομμουνιστές. Οπως αξίζει να φωτιστούν και οι κυριότεροι παράγοντες και οι αιτίες για όσους εγκατέλειψαν ή εγκαταλείπουν τον αγώνα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν άντεξαν, υποχώρησαν και αρκετοί πέρασαν απέναντι και πολέμησαν το Κόμμα ή το πολεμούν από αντίπαλες θέσεις ή από εχθρικές προς το Κόμμα ιδέες και αρχές και ιδιαίτερα όσοι διώχθηκαν από το Κόμμα ύστερα από συστηματική και σκόπιμη παραβίαση του Καταστατικού, των κανόνων και αρχών λειτουργίας.
2. Η αφοσίωση και η συνέπεια στους σκοπούς του Κόμματος δεν είναι κάτι που κατακτιέται εφάπαξ, μια κι έξω. Είναι ένας διαρκής αγώνας. Είναι πριν από όλα ένας διαρκής αγώνας με την αστική και μικροαστική ιδεολογία και πολιτική. Ο αγώνας αυτός είναι ο πιο σκληρός, ο πιο σύνθετος, καθώς είναι κυρίαρχη ιδεολογία, επιδρά μαζικά και μέσα από πολλά κανάλια, από όλο τον τρόπο ζωής που έχει ως κύρια γνωρίσματα ο θάνατός σου η ζωή μου, το άτομό μου, ο ατομισμός πάνω από όλα, ο εγωισμός. Είναι αγώνας σκληρός και άνισος με τις απάτες, τις αυταπάτες, τις ψευδαισθήσεις, τις ψεύτικες ελπίδες, τους πολιτικούς ελιγμούς, την ψυχολογική και φυσική βία και με τις οποίες η αστική τάξη καθηλώνει, κοροϊδεύει και παγιδεύει εκατομμύρια μάζες στα ταξικά της συμφέροντα. Είναι, ταυτόχρονα, και αγώνας προφύλαξης και υπεράσπισης του Κόμματος από τη διαβρωτική επίδρασή της στην ιδεολογία και την πολιτική του, στις αρχές και τις αξίες του, στη ζωή και τη δράση των μελών και στελεχών του.
Κάθε υποτίμηση αυτού του κινδύνου έχει συνέπειες που ίσως δε φαίνονται πάντα άμεσα, αλλά επιδρούν μακροπρόθεσμα. Το Κόμμα δεν έχει άλλο όπλο από την ιδεολογία του, τις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του και τη διαρκή φροντίδα για πιο βαθιά και στέρεη σύνδεση με τη ζωή και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οι ιδέες μας είναι παντοδύναμες, ανίκητες, γιατί είναι αληθινές, επιστημονικά θεμελιωμένες. Γι' αυτό, η υψηλή θεωρητική κατάρτιση του Κόμματος, των μελών και στελεχών του και σε διαρκή πάλη με την αστική και μικροαστική ιδεολογία είναι βασικός όρος για σταθερή και απαρέγκλιτη πορεία.
3. Η αστική τάξη με την ιδεολογία και την πολιτική της δεν ενδιαφέρεται μόνο να επιδρά μαζικά στις εκμεταλλευόμενες μάζες, να τις αποπροσανατολίζει και να τις παγιδεύει στα συμφέροντά της. Συχνά, όπως στις μέρες μας, όπου έχει εμπλακεί σε μια βαθιά οικονομική κρίση, επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις και συνδυάζει το καρότο με το βούρδουλα.
Ενδιαφέρεται, όμως, εξίσου έντονα να επιδράσει ακόμα και να εξουδετερώσει την επαναστατική ιδεολογία και το φορέα της, το ΚΚΕ. Ενα από τα ισχυρότερα όπλα της, με το οποίο πολεμάει την ιδεολογία και τις αρχές του Κόμματος, είναι ο οπορτουνισμός. Σύμφωνα με τη θεωρία μας, που είναι επαληθευμένη από την ιστορική πείρα του εργατικού κινήματος, ο οπορτουνισμός γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα στην ταξική πάλη και είναι φορέας των αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων στο εργατικό κίνημα.
Είναι φορέας της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, γιατί έχει ως κυρίαρχη θεωρητική και πολιτική γραμμή την άρνηση της επαναστατικής πάλης και ως κυρίαρχο σκοπό τη συνεργασία των τάξεων, την πολιτική μεταρρύθμισης του καπιταλισμού σε ένα δικαιότερο και ανθρωπιστικότερο σύστημα.
Σε συνθήκες σαν τις σημερινές, όπου ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μεγάλα αδιέξοδα και στις αξεπέραστες αντιφάσεις του, η αστική ιδεολογία, και κατ' επέκταση ο οπορτουνισμός, γίνεται ασύγκριτα πιο επιθετική, πιο πανούργα, πιο αδίστακτη. Καθώς η ταξική πάλη γίνεται πιο σκληρή και πιο σύνθετη, πιο ασταθή στοιχεία μέσα στο Κόμμα, όσοι προσέγγισαν συναισθηματικά το Κόμμα μας, τις ιδέες μας ή έχουν επιφανειακούς δεσμούς με τη ζωή και τις ανάγκες της εργατικής τάξης είναι ευάλωτοι στις πιέσεις και τις δυσκολίες.
4. Γι' αυτό το Κόμμα δεν αρκείται, και δεν πρέπει να αρκείται, από τα μέλη του να αποδέχονται το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος. Το ίδιο το Κόμμα να λειτουργεί με βάση τις αρχές του, ώστε να ανυψώνει διαρκώς το ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, να ατσαλώνει τις δυνάμεις του και κατ' επέκταση όλη την τάξη για συνεπή, σταθερό, ανυποχώρητο ταξικό αγώνα. Να φροντίζει συνεχώς η ΚΕ και τα άλλα καθοδηγητικά όργανα να γίνεται ολοκληρωμένη, πλούσια συζήτηση στις ΚΟΒ, ώστε το κάθε μέλος να έχει τη δική του συμβολή με τη γνώση και την πείρα από τη δράση. Στη βάση αυτή να δυναμώσουν οι κομματικοί δεσμοί. Αντίστοιχα να επεκτείνεται και να έχει συνέχεια η επικοινωνία, ο διάλογος και η πρακτική οργάνωση της δράσης με τους οπαδούς, φίλους και συνεργαζόμενους με το Κόμμα.
Το Κόμμα μας αξιοποιεί την πλούσια πείρα του και συνεχίζει με απαρέγκλιτο τρόπο τη χαραγμένη πορεία του εξοπλισμένο με σύγχρονη στρατηγική που την εμπλουτίζει διαρκώς.
Σε αυτόν τον αγώνα αποκτά πρωταρχική σημασία η διαρκής προσπάθεια για τη συνεχή βελτίωση της εσωκομματικής ζωής, με βάση τις αρχές συγκρότησης, λειτουργίας και καθοδήγησης.
Στην Ιστορία του Κόμματος γίναμε πολλές φορές μάρτυρες φαινομένων, όπου το ατομικό ήρθε πολλές φορές σε αντίθεση με το συλλογικό, με τη συλλογική σκέψη του Κόμματος.
Ο σεβασμός και η υποταγή στη συλλογική σκέψη απαιτεί μια ανώτερη συνειδητή στάση. Στο Κόμμα μας είναι κυρίαρχη αυτή η στάση. Δε μιλάμε εδώ για μηχανιστική αποδοχή της γνώμης των πολλών, της πλειοψηφίας. Μιλάμε για κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Για μια διαλεκτική σχέση του ατομικού με το συλλογικό ως αποτέλεσμα μιας συνδυασμένης λειτουργίας εσωκομματικής συζήτησης και δράσης. Ανόδου της ατομικής ευθύνης και συμβολής στην επεξεργασία της γραμμής, αλλά και στην υλοποίησή της. Μέσα εδώ συνυπάρχει το στοιχείο της συνεχούς κριτικής και αυτοκριτικής στάσης.
Σχέση που διαπερνάται από την αντίληψη ότι το συμφέρον του Κόμματος είναι πάνω από όλα. Πάνω από πρόσωπα, προσωπικές φιλίες, συγγένειες. Οπου οι προσωπικές πράξεις, συμπεριφορές έχουν ως βασικό κριτήριο το συμφέρον του Κόμματος και υποτάσσονται σε αυτό συνειδητά. Οπου η δράση κάθε μέλους από όποιο πόστο έχει ως βασικό κριτήριο να προωθούνται τα συμφέροντα του Κόμματος. Είναι εκείνη η συνειδητή στάση που αναγνωρίζει το δεσμό με το Κόμμα ιερό, απαραβίαστο, μοναδικό, αποτέλεσμα της συλλογικής δράσης.
Δεν είναι πάντα εύκολη και απλή όλη αυτή η διαδικασία. Σε αυτήν τη σχέση κρίνεται και δοκιμάζεται καθημερινά η προσωπική ευθύνη κάθε μέλους και στελέχους, αν η δράση του είναι ενταγμένη και υποταγμένη στις συλλογικές αποφάσεις, στις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας. Κρίνεται ιδιαίτερα όταν παρουσιάζονται παραλείψεις, αδυναμίες ή όχι καλοί χειρισμοί. Εχει ευθύνη και υποχρέωση στη διόρθωσή τους μέσα στα όρια της κομματικής λειτουργίας, πάνω και πέρα από πρόσωπα, φιλίες, συναισθηματισμούς. Αυτό απαιτεί το συμφέρον του Κόμματος, το συλλογικό συμφέρον.
Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία κρίνεται και δοκιμάζεται και κάτι ακόμα πιο βαθύ και πιο θεμελιακό. Ο βαθμός αφοσίωσης στην υπόθεση του Κόμματος στην πράξη. Η εναντίωση στις συλλογικές αποφάσεις, η αμφισβήτησή τους δεν είναι δείγμα ούτε υγείας, ούτε ευθύνης. Είναι εγωισμός στο τετράγωνο. Είναι προσωπικός υπολογισμός, πληγωμένος εγωισμός. Είναι πράξη και στάση που κρύβει επίδραση εχθρικών για το Κόμμα αντιλήψεων. Κι αν ακόμη κάποιος αδικηθεί, η κομματική διαδικασία δίνει λύσεις. Οποιος βάζει τον εαυτό του πάνω από το Κόμμα έχει κόψει κάθε δεσμό με το Κόμμα και αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στο περιθώριο και σε δρόμους σκοτεινούς.
Η κομματικότητα, που συμπυκνώνει το σύνολο των αρετών ενός κομμουνιστή, κρίνεται καθημερινά και κρίνεται κυρίως στην υπεράσπιση του Κόμματος από κάθε αθλιότητα εχθρών και φίλων.
5. Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών, που απορρέει από τις ιδέες τους, την ορθότητα των πολιτικών τους θέσεων, εφόσον επαληθεύονται από τη ζωή, τις αρχές τους, τη συνέπειά τους, την ανιδιοτελή προσφορά τους στον αγώνα για το δίκιο του λαού, την αδιάλλακτη, ασυμβίβαστη πάλη τους με τους εκμεταλλευτές του λαού, είναι ισχυρότατο όπλο στον αγώνα, ασκεί τεράστια επιρροή. Είναι η ζωντανή δύναμη του παραδείγματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ποικιλώνυμοι εχθροί του Κόμματος συγκέντρωναν πάντα, και σήμερα κάνουν το ίδιο, τα κύρια πυρά τους για να πλήξουν το αγωνιστικό ήθος, το ηθικό κύρος του Κόμματος και των μελών του με όλα τα άθλια μέσα, με τις προβοκάτσιες, με το ψέμα, τη συκοφαντία και τη διαστρέβλωση των θέσεών του. Δεν μπορούν ανοιχτά και καθαρά να αντιμετωπίσουν τις ιδέες, την πολιτική του και καταφεύγουν σε αυτά τα μέσα, με στόχο να παρουσιάσουν το ΚΚΕ ως ένα κόμμα που δε διαφέρει σε τίποτα από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα.
Ο,τι όμως κι αν κάνουν δε θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη.
Π
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)