Δήλωση μελών και στελεχών του ΚΚΕ: Το κόμμα μας βρίσκεται σε κρίση!

• - Χωρίς λεζάντα -

Α. Η εκτίμηση για το εκλογικό αποτέλεσμα του Κόμματος  

 1. Το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών της 17ης του Ιούνη συνιστά για το Κόμμα μας μία πρωτοφανούς έκτασης εκλογική ήττα, που δεν βρίσκει το ανάλογό της στην πρόσφατη ιστορική του διαδρομή και που θα επιδράσει αποφασιστικά στην παραπέρα πορεία του. Το Κόμμα μας έχασε 258.893 ψήφους, δηλαδή το 48.29% της εκλογικής του δύναμης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στις εκλογές  της 6ης του Μάη. Από 26 βουλευτές, που είχε εκλέξει, στις επαναληπτικές εκλογές εξέλεξε μόνο 12. Ενώ στην κατάταξη, κατά την εκλογική δύναμη, των κομμάτων που εισέρχονται και αντιπροσωπεύονται στη βουλή κατρακύλησε στην τελευταία θέση.

Από την άποψη της ιστορικής αναλογίας το εκλογικό αποτέλεσμα της  17ης του Ιούνη είναι χειρότερο και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993, κατά τις οποίες το Κόμμα μας είχε αποσπάσει 313.001 ψήφους έναντι 277.179 ψήφων στις εκλογές της 17ης του Ιούνη και το 4.54% έναντι του 4.50% των ψηφισάντων.  Η διαφορά με τις εκλογές του 1993 βρίσκεται στο γεγονός ότι, τότε, το Κόμμα μας  τελούσε ακόμη κάτω από την ισχυρή επίδραση των δραματικών γεγονότων των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κ. και Αν. Ευρώπης αλλά και κάτω από την επίδραση της διάσπασης που είχε υποστεί, όπου έχασε τα 2/3 των κομματικών οργανωμένων του δυνάμεων. 

Το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ότι το Κόμμα μας έχει εισέλθει σε μια νέα φάση της πορείας του, που το εμφανές χαρακτηριστικό της στοιχείο είναι ότι απομονώνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, γεγονός που θα θέσει σε ισχυρή δοκιμασία τη δυνατότητα ανάκαμψής του, παραπέρα θα διακινδυνεύσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη, εάν συνεχίσει να πορεύεται με μια πολιτική, που για δεύτερη φορά και σε διάστημα ενός μηνός και με τον πιο καταλυτικό και επίσημο τρόπο απορρίφθηκε. 

2. Η καθοδική πορεία του Κόμματος είχε ήδη γενικά δρομολογηθεί από το 2007 όπου εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της Γενικής Οικονομικής Κρίσης του καπιταλισμού, όπου το Κόμμα μας αδυνατεί να τοποθετηθεί με σαφήνεια απέναντι σ' αυτήν  αλλά και να σχεδιάσει άμεσα τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει, σε συνάρτηση με το καθεστώς της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και με στόχο την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και τη χρεοκοπία. 

Με την επίσημη αναγνώριση της καπιταλιστικής κρίσης, τον Οχτώβρη του 2008, από τη διεθνή και ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, η ηγεσία του Κόμματος προβάλλει τη θέση ότι η διέξοδος από την οικονομική κρίση και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι  «η Λαϊκή Εξουσία και η Λαϊκή Οικονομία», που επεξηγείται περαιτέρω με την επίσημη θέση: Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την  οικονομική κρίση με εργατική λαϊκή εξουσία, μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. 

Όσο χρονικό διάστημα αυτή η θέση, που με τους κομματικούς όρους σημαίνει αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την οικονομική κρίση με σοσιαλιστική επανάσταση, δεν γίνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, από τα μικροαστικά στρώματα, που βρίσκονται σε πορεία μαζικής καταστροφής, πραχτικά κατανοητή και για όσο χρονικό διάστημα δεν έχουν απεμπλακεί από το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, το Κόμμα μας μπορεί ακόμα να διατηρεί τις δυνάμεις του και να γίνεται αποδέχτης και ενός μέρους της δυσαρέσκειας που προκαλεί η αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων. 

Από τη στιγμή, όμως, που οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα άρχισαν να εγκαταλείπουν το δικομματισμό - εξ αιτίας της εφαρμοζόμενης, κύρια, οικονομικής πολιτικής - με κορύφωση τις εκλογές της 6ης του Μάη και δεν αναγνώριζαν στην πρόταση διεξόδου που πρόβαλε το Κόμμα μας μια ουσιαστική πρόταση που θα αφορούσε στα άμεσα και καυτά προβλήματα που αντιμετώπιζαν, σε συνδυασμό με το πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας και την επίλυση του αναπτυξιακού της προβλήματος, οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα που επηρέαζε το εγκατέλειψαν με τον πιο εκκωφαντικό, τιμωρητικό και ιστορικά παραδειγματικό τρόπο. 

3. Οι ευθύνες της ηγεσίας του Κόμματος είναι τεράστιες και καθίστανται ακόμη πιο σοβαρές από τη στιγμή που συνεχίζει να αρνείται να τις αναγνωρίσει και να τις παραδεχτεί, από τη στιγμή που ενοχοποιεί, ασυλλόγιστα και ακατανόητα, τις ίδιες τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, τα μικροαστικά στρώματα, γιατί έπεσαν «θύματα των αυταπατών τους» και της «διαχειριστικής λογικής» της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ! 

Η ηγεσία του Κόμματος αποδεικνύει με τη στάση της, στην καλύτερη περίπτωση,  ότι είναι ολοκληρωτικά αποσπασμένη από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, ότι έχει κατασκευάσει στο μυαλό της και υπηρετεί μια εικονική πραγματικότητα, θολή και συγχυσμένη κι αυτή, που την έχει θεωρητικοποιήσει και που αυτή οδηγεί στη μείωση του κύρους του Κόμματος, στην απομάκρυνση λαϊκών δυνάμεων από αυτό, στην αποδιάρθρωση και στην ασυναρτησία του πολιτικού του λόγου,  στη διάλυση της οργανωτικής του δομής, στον πολιτικό και ιδεολογικό αφοπλισμό των μελών του κόμματος, των οπαδών και ψηφοφόρων του. Με τη στάση της αυτή, επίσης,  η ηγεσία του Κόμματος συμβάλλει στην καλλιέργεια εύλογων αποριών, αναπάντητων ερωτημάτων, ενοχικών αισθημάτων και τάσεων φυγής και απομάκρυνσης των κομματικών δυνάμεων που απέμειναν σ' αυτό.   

Η απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του Κόμματος, της 18ης του Ιούνη, καταδεικνύει την αποφασιστικότητα της ηγεσίας του Κόμματος να φορτώσει τις ευθύνες για το κραυγαλέα άσκημο εκλογικό αποτέλεσμα στον ίδιο τον εργαζόμενο λαό, να προχωρήσει στον ίδιο ολισθηρό δρόμο που έχει χαράξει. Αναδεικνύει την περίσσεια του ανορθολογικού πολιτικού λόγου που χαρακτηρίζει τη σημερινή ηγεσία του Κόμματος, την αμεριμνησία της και την έλλειψη ευθύνης για το μέλλον του και την ύπαρξή του, αποκαλύπτει τον αλαζονικό της χαρακτήρα. 

Η ηγεσία του Κόμματος δεν αντιλαμβάνεται ότι ήδη άλλαξαν οι όροι για την πολιτική δράση του Κόμματος και της δυναμικής του μέσα στο λαϊκό και εργατικό κίνημα, της εθνικής και διεθνούς απήχησής του. Ο σχηματισμός κυβέρνησης και η προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός νέου αστικού πολιτικού συστήματος περιλαμβάνει την με κάθε κόστος εφαρμογή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, γεγονός που θα οδηγήσει στην αύξηση του αυταρχισμού και της καταστολής, την ίδια στιγμή που  το μακρύ χέρι της «Χρυσής Αυγής» θα αναλαμβάνει να «παρεμβαίνει» στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και στην καθημερινότητα των εργαζομένων με την καλλιέργεια του φόβου και της τρομοκρατίας.   

Όσο για τη δική μας πρωτοβουλία να δημοσιοποιήσουμε το πολιτικό και κομματικό μας πρόβλημα αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης του Μάη ήρθε η ίδια η ζωή να μας δικαιώσει μπροστά στα μάτια όλων των κομματικών δυνάμεων, των οπαδών και ψηφοφόρων του Κόμματος, να αποδείξει την πολιτική αμετροέπεια όλων εκείνων που μας κατηγόρησαν για τους άδηλους σκοπούς μας, την ίδια στιγμή που οι μεν μας κατέτασσαν στην «απέναντι όχθη» ως «άσπονδους φίλους» και οι άλλοι «στο πλευρό» της ηγεσίας. Αυτοί οι τελευταίοι δεν είχαν καν και το πολιτικό θάρρος να ανακοινώσουν την ανοιχτή τους υποστήριξη στο Κόμμα στις εκλογές, μιλούσαν και μιλούν στο όνομα της σωτηρίας του, αλλά,  δυστυχώς, στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως κληρονόμοι των ερειπίων του. Από την πλευρά μας κλείνουμε οριστικά και αμετάκλητα αυτό το θέμα και «με τους μεν» και «με τους δε» και δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το ΚΚΕ και να παλεύουμε με το ΚΚΕ. 

Β. Ποιοι παράγοντες διαμόρφωσαν το εκλογικό αποτέλεσμα 

Η εκλογική αποτυχία του Κόμματος δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Είναι το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα της συνολικής πορείας του, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Οι παράγοντες που το διαμόρφωσαν είναι οι παρακάτω: 

1. Η εγκατάλειψη εκ μέρους της ηγεσίας του Προγράμματος του Κόμματος, που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο. Με τον τρόπο αυτό στερήθηκε τη δυνατότητα να προτείνει λύση στην πιο κρίσιμη περίοδο που οι εργαζόμενοι, μετά την εγκατάλειψη του δικομματισμού, πρακτικά έβαζαν θέμα διακυβέρνησης της χώρας. Ταύτισε την τακτική με τη στρατηγική - αποκλείοντας τη πρώτη και στρέφοντάς τη, ταυτόχρονα, σε βάρος της δεύτερης, και εγκλωβίστηκε στο στρατηγικό στόχο του κόμματος με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην εργάζεται για να δημιουργηθεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας και την εξουσία, αλλά, παραπέρα, αφού, μ' αυτόν τον τρόπο δε δημιουργούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση τελικά να την υπονομεύει αδυνατίζοντας στο έπακρο τη δύναμη και το ρόλο του Κόμματος, που είναι προϋπόθεση για την πραγματοποίησή της.  

2. Η ουσιαστική εγκατάλειψη της ιδεολογία μας και η αντικατάστασή της από ένα συνοθύλευμα  τροτσκιστικών και νεοτροτσκιστικών επεξεργασιών, που ιστορικά αποδείχτηκαν λαθεμένες, έχουν ως υπόστρωμα τη μικροαστική ανυπομονησία για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ δεν είναι σε θέση στο πολιτικό επίπεδο να αποδώσουν πολιτικές λύσεις με βάση τη λενινιστική αρχή: «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Η ηγεσία του Κόμματος παρασύρθηκε από το γενικό σχήμα ότι ανάμεσα σε δυο κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς δεν μπορεί να παρεμβληθεί ένας τρίτος, που αυτό είναι σωστό, αλλά το επέκτεινε και στα ζητήματα της πολιτικής εξουσίας, πράγμα που είναι λάθος. Δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «κοινωνικό». Έτσι διέγραψε τις μεταβατικές περιόδους, οι οποίες υπάρχουν στην κοινωνία (και στη φύση) και ιστορικά έχουν καταγραφεί (και στη φύση έχουν αποτυπωθεί). 

3. Η πολιτική και η στάση του Κόμματος στο εργατικό κίνημα, γιατί απομονώθηκε από την εργατική τάξη, γιατί πέραν του αναγκαίου πολιτικού και ιδεολογικού διαχωρισμού με τις αστικορεφορμιστικές, σοσιαλρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις διαχώρισε και οργανωτικά το εργατικό κίνημα κάθετα μέχρι κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να  αποσύρει πρακτικά και επί της ουσίας τις δυνάμεις του από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες με παράγωγο αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασχοληθεί ουσιαστικά, παρά μόνο αποσπασματικά, με τα πραγματικά και άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, στη σύνδεσή τους με το πρόγραμμα του κόμματος και την προοπτική του σοσιαλισμού, αφού αναίρεσε τη βασική αρχή του κομμουνιστικού κινήματος ότι «το κόμμα είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός μέσα στο εργατικό κίνημα». Το γενικό αποτέλεσμα ήταν να αδρανοποιηθούν τα σωματεία των εργαζομένων, αυτός ο θεμελιώδης και αναντικατάστατος οργανωτικός και συνδικαλιστικός θεσμός τους. Έτσι το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει παράλληλα και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και γενικότερα τον οπορτουνισμό. Τελικά αυτή η πολιτική και η στάση του Κόμματος έφερε και τη μείωση των δυνάμεών του μέσα στο εργατικό κίνημα. 

4. Η οργανωτική του δομή και λειτουργία, γιατί αναίρεσε στην πράξη το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τους λενινιστικούς κανόνες λειτουργίας ενός επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος. Αφαίρεσε το αντικείμενο δουλειάς των ΚΟΒ με αποτέλεσμα αυτές να γενικολογούν γύρω από το στρατηγικό στόχο του κόμματος, να αποσπαστούν από τη ζωντανή πραγματικότητα των εργαζομένων, να σπάσουν τους δεσμούς τους μ' αυτούς. Να μη μπορούν να αναπτύξουν τη δράση τους στο χώρο τους, που είναι το οξυγόνο για τη λειτουργία των ΚΟΒ, το καθημερινό «σχολείο» για τη δραστηριότητα των κομματικών μελών και για την ανάδειξη στελεχών. Αυτή η κατάσταση έφερε οργανωτική καχεξία και η ανάδειξη των στελεχών δεν ήταν το αποτέλεσμα της δράσης τους και της άμεσης επαφής τους με τους εργαζόμενους. 

Γ. Το Κόμμα μας βρίσκεται σε κρίση 

Το Κόμμα μας έχει περιέλθει σε κρίση. Κρίση που εκφράζεται στην πολιτική του, την ιδεολογία του και την οργανωτική του λειτουργία. Κορυφαία έκφραση αυτής της κρίσης, γι αυτή τη περίοδο, είναι η ίδια η αλαζονική στάση της ηγεσίας του Κόμματος που αυτοεπαίρεται ότι εν γνώσει της ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα πήγε «κόντρα στο ρεύμα». Δηλαδή, ισχυρίζεται η ηγεσία του Κόμματος ότι είχε προβλέψει το εκλογικό αποτέλεσμα και πήγε στις εκλογές «χτυπώντας τις καμπάνες» μήπως και ακούσουν οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός για την «εργατική, λαϊκή εξουσία». Αδιαφόρησε παγερά και παρέκαμψε όλες τις σαφείς και καταγεγραμμένες προειδοποιήσεις εκ μέρους των οπαδών και ψηφοφόρων του Κόμματος για τη γραμμή του Κόμματος. Δεν έλαβε υπόψη της ότι στις δημόσιες συσκέψεις κανείς από τους οπαδούς του Κόμματος δεν τη κατηγόρησε γιατί είπε «όχι» στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την «Αριστερή κυβέρνηση». Την κατηγόρησαν, όμως, γιατί εγκατέλειψε το Πρόγραμμα του Κόμματος. 

Μία απάντηση και ένα ερώτημα. 

Η απάντηση είναι: Το Κόμμα μας από τότε που δημιουργήθηκε πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Πηγαίνει κόντρα στις αστικές ιδεολογίες, στα κόμματα της ολιγαρχίας, στη σοσιαλδημοκρατία, στο φασισμό, στις προκαταλήψεις των λαϊκών μαζών, στις αντιδημοκρατικές πρακτικές των αστικών πολιτικών δυνάμεων, στην καταστολή, στον αυταρχισμό, στον πόλεμο, στον ανορθολογισμό, στο μυστικισμό, στη μεταφυσική, στις θρησκείες, στις θεωρίες της «ψωροκώσταινας», στην καθυστέρηση, στην εξαθλίωση των εργαζομένων, στην υποτέλεια, στην εξάρτηση, στις ξένες επεμβάσεις, στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. 

Σ' αυτήν την αιματόβρεχτη και γεμάτη θυσίες πορεία κόντρα στο ρεύμα απέκτησε κύρος, καθορίστηκε ως ιστορικός πατριωτικός και διεθνιστικός προοδευτικός πολιτικός οργανισμός με αδιαμφισβήτητη προσφορά στην ιστορική εξέλιξη της χώρας μας. Υποκλίθηκαν μπροστά του ακόμη και οι αντίπαλοί του. Κόντρα στο ρεύμα αυξήθηκε στις εκλογές του 1981 και κόντρα στο ρεύμα αύξησε τις ψήφους του στις εκλογές το 1985, παρά τη μικρή μείωση του ποσοστού του. ΠΟΤΕ, όμως δεν πήγε κόντρα στους όρους και τις προϋποθέσεις ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Η ηγεσία του Κόμματος οδήγησε τα πράγματα σε τέτοιο σημείο, που στη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών να μειωθεί το κύρος του, να απαξιωθεί ο πολιτικός του λόγος με αποτέλεσμα να του γυρίσουν την πλάτη. 

Το ερώτημα είναι:  Πως συμβαίνει οι θέσεις του Κόμματος να έχουν ευρύτερη απήχηση αλλά να βρίσκονται «σε αναντιστοιχία» με το εκλογικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα να έχει προβλέψει αυτό το αποτέλεσμα; Κάθε πολιτικός οργανισμός που προβλέπει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό γι αυτόν, ταυτόχρονα, διαπιστώνει ότι η απήχηση των θέσεών του μειώνεται. Κάθε πολιτικός οργανισμός που διαπιστώνει την ευρύτερη απήχηση των θέσεών του ανταμείβεται με την αύξηση των δυνάμεών του, ίσως όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Πως εδώ, με την ηγεσία του Κόμματος, συμβαίνει αυτό το παράλογο φαινόμενο; 

Φαίνεται ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι το Κόμμα μας το στήριξαν και το ψήφισαν αυτοί που το πόναγαν, που αντιλαμβάνονταν την αναγκαιότητα της ύπαρξής του, την αναγκαιότητα να μην αποκλειστεί από τη βουλή κι ας διαφωνούσαν με την πολιτική του γραμμή. Και μ' αυτήν την έννοια σημειώθηκαν και ορισμένες επιστροφές ψηφοφόρων. 

Το Κόμμα μας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Οι κομματικές δυνάμεις θα επωμιστούν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης και ανάτασης του Κόμματος. Όλοι πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και όλες μας τις δυνάμεις. Η ηγεσία του Κόμματος πρέπει να αντιληφθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της και να διευκολύνει την ανασυγκρότηση του Κόμματος. Αυτό που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι κομματικές δυνάμεις είναι να κατανικήσουν τα αισθήματα λύπης και απογοήτευσης. Αυτό που δεν χρειάζονται οι κομματικές δυνάμεις είναι να βρεθούν μπροστά σε ένα ανοίκειο κυνήγι μαγισσών. Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.  

 

 

πηγή : www.pathfinder.gr

 18/06/2012

Νέα Σπορά

Παρέμβαση στο Twitter για Χρηματιστήρια και Καπιταλισμό

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Τώρα καθώς "πέφτουν" πάλι οι δείκτες των χρηματιστηρίων σε όλο τον κόσμο νέος άνεμος για αγορές πρόκειται να "σηκωθεί" τις επόμενες μέρες.

Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos  

 Άλλωστε στον καπιταλισμό πάντοτε ανθίζουν νέες ευκαιρίες! Ασχέτως αν κάποοι σκοτώνονται, αυτοκτονούν, διαλύονται.Κοινωνικός δαρβινισμός

Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Όποιος δεν μπορεί να δεχτεί το μοντέλο του οικομικοκοινωνικού δαρβινισμού που αναπτύσσεται στον καπιταλισμό είναι σίγουρα σοσιαλιστής.

Παρεμβάσεις στο Twitter για τον Ποδοσφαιρικό Αγώνα Ανάμεσα στην Ε.Ο. Ελλάδας και Ε.Ο. Γερμανίας

Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Είναι πράγματι κρίμα να παρασυρόμαστε σ΄ έναν φρενήρη κι επικίνδυνο φανατισμό. Ας σοβαρευτούν επιτέλους οι δημοσιολογούντες !

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Μήπως πρέπει να σκεφτούμε πως πρόκειται για έναν απλό ποδοσφαιρικό αγώνα και όχι για ένοπλη αντικατοχική αντίσταση ;

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Δηλαδή για να καταλάβω αν απόψε η Εθνική ομάδα κερδίσει το ματς με τη Γερμανία θα αλλάξει κάτι σημαντικό στη ζωή μας ; Δεν νομίζω !

Παρεμβάσεις στο Twitter με Αφορμή την Υπουργοποίηση του κ. Βρούτση στο ΥΠ.ΕΡΓ.

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Γνωρίζουμε καλά πως υπάρχουν δίπλα μας εργαζόμενοι με συμβ. μερικής απασχόλησης που δουλεύουν πλήρες ωράριο με αμοιβή όμως αναντίστοιχη.

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Η Καταστρατήγιση του 8 άωρου στον ιδιωτ. τομέα είναι συστηματική και τείνει να νομιμοποιηθεί !

Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Επιπροσθέτως ανυπομονώ να δω και τις επιμέρους ενέργειες του κ. Βρούτση σχετικά με το ζήτητμα των συλ. συμβ. εργ. καθώς και με το 8 αωρο.

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Διότι όπως δήλωσε ο απέρχόμενος υπ. υπουργός κ. Ρουμπακιώτης η κατάσταση που επικρατεί στον εργασιακό χώρο του ιδ. τομέα είναι εκρηκτική !

  Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Περιμένω να δω τις ενέργειες του νέου υπουργού εργασίας προκειμένου να μπει μια τάξη στο χάος της "μαύρης" κι ανασφάλιστης εργασίας.

Vassilios Lappas ‏@FilikosEtairos

Περιμένω λοιπόν από τον κ. Βρούτση ένα σαφές πλαίσιο πρωτοβουλιών, αποφάσεων και πράξεων. Πριν οι εργαζόμενοι στον ιδ. τομέα γίνουν σκλάβοι.

Επιτάχυνση της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» θέλει το Βερολίνο

Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε επαναλαμβάνει ότι η κρίση χρέους «επέδειξε την ανάγκη επιτάχυνσης της ολοκλήρωσης» της Ευρώπης, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα Le Figaro. «Η κρίση επέδειξε την ανάγκη επιτάχυνσης της ολοκλήρωσης. Ενα σφάλμα διαπράχθηκε κατά τη δημιουργία του κοινού νομίσματος: η οικονομική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι επαρκώς συντονισμένη...Η Ευρώπη είναι κάτι περισσότερο από μία κοινή αγορά και ένα κοινό νόμισμα. Είναι μία κοινότητα έκφρασης της κοινής μας κουλτούρας...Η επαναδιατύπωση του ευρωπαϊκού σχεδίου αποτελεί το καθοριστικό βήμα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και επίσης για την υπέρβαση της κρίσης χρέους. Κανείς επενδυτής δεν θα ποντάρει την Ευρώπη, εάν δεν έχει την πεποίθηση ότι η Ευρώπη πιστεύει στον εαυτό της και εργάζεται για την πρόοδό της», λέει ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών. Στο πολιτικό επίπεδο, ο Γκίντο Βεστερβέλε προτείνει κάθε μεγάλη πολιτική ευρωπαϊκή οικογένεια να παρουσιάσει έναν κοινό επικεφαλής υποψήφιο στις προσεχείς ευρωεκλογές. «Αυτό θα έκανε καλό στην Ευρώπη, εάν οι επόμενοι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές παρουσιάζονταν από κοινού σε όλες τις χώρες και έκαναν από κοινού προεκλογική εκστρατεία σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ευρώπη θα αποκτούσε πιο οικείες ευρωπαϊκές φυσιογνωμίες. Για τον λόγο αυτόν επιθυμούμε οι πολιτικές οικογένειες να παρουσιάσουν κοινό επικεφαλής υποψήφιο», λέει Ο Γκίντο Βέστερβέλε. Ο Γερμανός υπουργός εκφράζει επίσης την υποστήριξή του προς την Ιταλία, η οποία βρίσκεται και πάλι στο στόχαστρο των αγορών και εφαρμόζει αποφασιστικής σημασίας μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας. «Η Ιταλία είναι μία πολύ ανταγωνιστική χώρα με πολλά πλεονεκτήματα, όπως και η Ισπανία. Μόλις εφαρμοσθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι χώρες αυτές θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους», λέει. πηγή : www.kathimerini.gr Πηγή: ΑΜΠΕ

Αλλαγή εποχής με την Αριστερά

Σε καθοριστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων αναδεικνύεται, αν και δεύτερος, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό - ρεκόρ για την Αριστερά 27% περίπου. Πρώτη η Ν.Δ. με 29,7%, αλλά με 3,5% λιγότερο και από την ήττα της του 2009

Πηγή :Εφημερίδα :"Η Αυγή" 

Γιατί Ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ

 Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Λιγότερα πλέον από δύο εικοσιτετράωρα μας χωρίζουν από το άνοιγμα της κάλπης. Την Κυριακή 17 Ιουνίου 2012 οι Έλληνίδες και οι Έλληνες πολίτες προσέρχονται στα εκλογικά κέντρα για να ασκήσουν το αναφαίρετο δημοκρατικό τους δικαίωμα. Μετά την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης ως απόρροια του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαίου ο ελληνικός λαός καλείται επί της ουσίας να στείλει τούτη τη φορά ένα σαφές και καθαρό μήνυμα για το τι είδους διακυβέρνηση επιθυμεί. Νέα Δημοκρατία και ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς με την ένδειξη των επάλληλων δημοσκοπήσεων φαίνεται να συγκεντρώνουν την προσοχή του εκλογικού σώματος για το μεγάλο διακύβευμα της διακυβέρνησης. 

Η συντηρητική δεξιά παράταξη μετά τις μαζικές προσχωρήσεις στελεχών από τον ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο χώρο εγγυάται μια απαρέγκλιτη πολιτική απόλυτα ευθυγραμμισμένη στις δεσμεύσεις που αυτές υπαγορεύονται τόσο από τα δύο μνημόνια όσο και από τις δανειακές συμβάσεις. Τα περιθώρια αυτονόμησης για τη ΝΔ είναι σχεδόν αδύνατα και ο λόγος βρίσκεται στην υπογραφή του προέδρου της κ. Αντώνη Σαμαρά στην Κομισιόν και στην Τρόικα. Κατά συνέπεια πιθανή κυβέρνηση από τη ΝΔ και τους πρόθυμους εταίρους της - αν βεβαίως δεν έχει διασφαλίσει αυτοδυναμία - θα βασίζεται στα μνημόνια που άλλωστε έχει ψηφίσει η προηγούμενη κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος και ασφαλώς ο Αντώνης Σαμαράς.

 Επομένως, τα περί επαναδιαπραγμάτευσης, είναι καθαρές δημοκοπίες που στοχεύουν στην κατ΄ εξακολούθηση εξαπάτηση του φοβισμένου και τρομοκρατημένου εκλογικού σώματος. Είναι άλλωστε προφανές πως η ηγεσία και το στελεχιακό επικοινωνιακό δυναμικό της Δεξιάς επιχείρησε να χειραγωγήσει τους ψηφοφόρους της όχι προτάσσοντας ένα πρόγραμμα βιώσιμης ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το φόβο και τα χαλκευμένα συμπλέγματα ευρώ - δραχμή επιχείρησαν συστηματικά να  κινδυνολογούν ασύστολα και ασύδοτα εξωθώντας την κοινωνία στην παραζάλη κι όχι όπως θα περίμενε ο καθένας εχέφρων πολίτης  την παράθεση μιας νηφάλιας και συγκροτημένης πολιτικής θέσης. Είναι θλιβερό γεγονός πως  η επικοινωνιακή τακτική της ΝΔ επιδίωξε και εν πολλοίς αναλώθηκε στην προσπάθεια να νεκραναστήσει ακόμα και τον .... κομμουνιστικό κίνδυνο ο οποίος καιροφυλακτεί και επαπειλείται. Τόσο μεγάλη πολιτική αποκοτιά και αβελτηρία αναμφίβολα αιφνιδίασε ακόμη και τους πλέον παραδοσιακούς πλην όμως φιλελεύθερους ψηφοφόρους του κόμματος της ΝΔ.

 Απέναντι λοιπόν σε αυτόν τον απροκάλυπτο πανικό που ενορχηστρωμένα ενέσπειρε ο γκεμπελικός μηχανισμός προπαγάνδας της ΝΔ υψώνεται η φωνή της ηρεμίας και του υπεύθυνου πολιτικού λόγου. Δίχως άναρθρες κραυγές και μεγαλοστομίες ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις πρόσκαιρες κι ως ένα βαθμό δικαιολογημένες αμφισημίες - αφού μέσα σε διάστημα λιγότερο του μήνα η Αριστερά αναδείχθηκε από κόμμα του 4,6% έτοιμη να "κρούσει" τη θύρα της εξουσίας εβρισκόμενη στις εκλογές της 6ης Μαίου στο 17%  και να διεκδικεί με αξιώσεις ψηλαφητές τη διακυβέρνηση -  αποτελούν την εγγυημένη πολιτική πρόταση που στις υπάρχουσες και διαμορφωμένες πολιτικοοικονομικές συνθήκες, μπορούν να δώσουν λύση απεγκλωβισμού, ανάσας και προοπτικής για το σύνολο της χειμαζόμενης κοινωνίας από την ληστρική και ακολουθητέα οικονομική πολιτική που ισχύει εδώ και δυόμισι χρόνια στη χώρα.

Δίχως να υπόσχεται θαύματα μα και χωρίς να διολισθήσει σε ακατάσχετη παροχολογία, όπως έπραξαν όλοι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν την πατρίδα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα με σύνεση εξαγγέλλει ένα πρόγραμμα οικονομικής ανόρθωσης με την κοινωνία όχι στο περιθώριο αλλά αντιθέτως στο κέντρο και σύμμαχο. Σχολεία, Νοσοκομεία και άλλες νευραλγικές δομές που τελούν σήμερα σε κατάρρευση μπαίνουν από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ στον στόχο για τη διάσωσή  και την περαιτέρω αναβάθμιση τους. 

Η χάραξη εθνικής στρατηγικής με την ακύρωση των μνημονίων και τη δυνατότητα της επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης γίνονται εφικτά καθώς η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύεται ούτε από ενυπόγραφες επιστολές, ούτε από κοινοβουλευτικές εγκρίσεις και επιδοκιμασίες. Ειδικά όλες εκείνες οι πληθυσμιακές ομάδες όπως οι άνεργοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, οι άστεγοι, οι ανάπηροι και κυρίως τα υποσιτιζόμενα παιδιά  σήμερα βιώνουν μια κατάσταση στα όρια της απελπισίας και της απόγνωσης. Η ανοχή βρίσκεται στα μεσοαστικά στρώματα που ακόμη διαθέτουν αφορολόγητο χρήμα και ίσως κάποιες αποταμιεύσεις  ικανές για την ώρα να τους διασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης. Όλοι όμως οι υπόλοιποι ήτοι η συντριπτική πλειοψηφία πένεται και η ΝΔ είναι ανίκανη να προσφέρει χέρι βοήθειας και στήριξης στους αδύναμους.

Τα 15 χρόνια από τα 38 της μεταπολίτευσης που ο λαός έδωσε την ευκαιρία στην γαλάζια παράταξη να αναλάβει τις τύχες της χώρας, εκείνη έδειξε σαφείς προτιμήσεις προώθησης των συμφερόντων των μεγαλοαστικών, πρωτίστως και δευτερευόντως  μεσοαστικών στρωμάτων. Εργαζόμενοι, άνεργοι και άλλες αδύναμες κοινωνικές τάξεις έμεινα αθέατοι για τη ΝΔ. Πόσο μάλλον σήμερα που το κόμμα του Σαμαρά της Μπακογιάννη - ναι επαναπατρίσθηκε μόλις δεν εκλέχτηκε βουλευτής-, των ακροδεξιών Βορίδη, Γεωργιάδη και Πλεύρη έχει υπογράψει τα μνημόνια υποθήκευσης της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων  και ασφαλώς της  δημόσιας περιουσίας της χώρας. 

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα φέρει στην Ελλάδα στις 18 Ιουνίου τον σοσιαλισμό. Υπόσχεται και εγγυάται όμως να σταματήσει τον κατήφορο που διέταξε η οικονομική ολιγαρχία μαζί με τα αιρετά νεοφιλελεύθερα φερέφωνα της Ευρώπης να πάρει η χώρα. Καθώς ατυχής συγκυρία βρήκε το ελληνικό κράτος να διοικείται την περίοδο εκείνη από οσφυοκάμπτες, τυχοδιώκτες και εν τοιαύτη περιπτώσει κατώτερους των περιστάσεων υπουργούς και πρωθυπουργούς. Την Κυριακή 17 Ιουνίου χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε ψήφο ενίσχυσης της πολιτικής δύναμης εκείνης που θα αγωνιστεί να αποτρέψει την απόλυτη ανθρωπιστική καταστροφή που ενσκήπτει απειλητικά στην κοινωνία μας. Επομένως, με σιγουριά και αισιοδοξία μα κυρίως με ψυχραιμία και με αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης ψηφίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως Συνισταμένη Δύναμη Αποτροπής και Ανατροπής.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ του 1981;

Πηγή :Εφημερίδα " Η Αυγή της Κυριακής" 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/06/2012

Του ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΤΟΥΛΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να είναι η σύγχρονη δημοκρατική ριζοσπαστική Αριστερά, προσπαθεί να εκφράζει, να συνθέτει ό,τι το καλύτερο έχουν να επιδείξουν τα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς, το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό και της ευρύτερης Αριστεράς, να συμμετέχει, να βοηθά και να βοηθιέται από την οργανωμένη "κοινωνία των πολιτών", από τα νέα κινήματα, τα κοινωνικά φόρουμ, τις "πλατείες των Αγανακτισμένων".

Από αρκετούς διατυπώθηκε ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του εβδομήντα και του ογδόντα, ότι το πολιτικό και εκλογικό σκηνικό θυμίζει 1981, ότι ο Τσίπρας ακόμη και στα συνθήματα και τα σχήματα λόγου μοιάζει με τον Α. Παπανδρέου. Συνήθως οι ισχυρισμοί αυτοί εδράζονται σε αντιφατικές ιδεολογικές και πολιτικές προελεύσεις, προσεγγίσεις και σκοπιμότητες. Άλλοι το ισχυρίζονται για να περιγράψουν απλώς τη δυναμική, άλλοι ως κάτι το θετικό και άλλοι, οι περισσότεροι, για να πουν ότι ο Τσίπρας είναι δημαγωγός και λαϊκιστής όπως ήταν ο Α. Παπανδρέου, συνεπώς και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, θα γίνει, το ΠΑΣΟΚ της εποχής μας, που θα κοροϊδέψει και θα προδώσει τον κόσμο και το λαϊκό κίνημα.
Οι παραπάνω ισχυρισμοί και αναλύσεις δεν είναι απλώς αβάσιμοι, αλλά και όπου διατυπώνονται από σοβαρούς αναλυτές και διανοούμενους, ακόμη και της Αριστεράς, και όχι μόνο από ασόβαρα "παπαγαλάκια" και ανόητους προπαγανδιστές και συκοφάντες -και είναι πολλοί αυτοί- δεν παίρνουν υπόψη τους δύο βασικούς παράγοντες που διαφοροποιούν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ από εκείνο του ΠΑΣΟΚ.







Το ΠΑΣΟΚ του χθες και του σήμερα

Πράγματι το σημερινό σκηνικό από την άποψη της πολιτικής και εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μοιάζει με εκείνο του 1981 και είναι θετικό αυτό, αλλά οι ιστορικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες -ελληνικές, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες-είναι εντελώς διαφορετικές. Επίσης οι πρωταγωνιστές, τότε το ΠΑΣΟΚ, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτούν εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες, τόσο από άποψη ιστορικής προέλευσης όσο και από ιδεολογική, πολιτική, θεωρητική και προγραμματική στρατηγική στόχευση.
Το ΠΑΣΟΚ του '81 είχε πίσω του τη δεκαετία του εβδομήντα και τη μεγάλη πολιτικοϊδεολογική απάτη του Α. Παπανδρέου που συνοψιζόταν στα συνθήματα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και "Στις 18 σοσιαλισμός". Τα συνθήματα εκείνα και πολλά άλλα παρόμοια εγκλώβισαν αρκετές λαϊκές δυνάμεις και αριστερές μάζες, φαίνονταν αριστερά ριζοσπαστικά, εθνικο-απελευθερωτικά και έτσι παγιδεύτηκε ένας ολόκληρος λαός. Στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ, αφού αναρριχήθηκε στην εξουσία και αφού προσπάθησε τα πρώτα χρόνια και έκανε αρκετά θετικά φιλολαϊκά πράγματα, γρήγορα προσγειώθηκε σ' αυτό που ήταν, σ' αυτό που κυρίως αποσκοπούσε ο αρχηγός του: στο στρίμωγμα της Αριστεράς και στην "εξουσία για την εξουσία".
Με τις πρώτες δυσκολίες παραδόθηκε στα μικρά και κυρίως στα μεγάλα συμφέροντα, στους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές του Δημοσίου, γέννησε και έθρεψε τη διαφθορά στην κοινωνία και το κράτος, δημιούργησε τα αμέτρητα λαμόγια, τους κλέφτες και τους αδίστακτους νεόπλουτους, τα καινούργια τζάκια, την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, την κομματοκρατία στο Δημόσιο, τον εκφυλισμό των συνδικάτων και τις κομματοκρατικές συντεχνίες.
Το κομματικοποιημένο κράτος και το κρατικοποιημένο κόμμα γίνονται ο κύριος μοχλός εξασφάλισης κομματικής και πολιτικής πελατείας. Την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων και του εκσυγχρονισμού του Σημίτη έγινε το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του λαού και της οικονομίας και με γοργούς ρυθμούς το ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκε στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας.
Οι σημερινοί ηγέτες και ηγετίσκοι του, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, φιλοδοξούν να γίνουν Μπλερ ή Σρέντερ και η εξουσιομανία του αρχηγού τους συγκεντρώνει μόνο τ' αρνητικά χαρακτηριστικά του Α. Παπανδρέου. Με αυτό το ΠΑΣΟΚ και με αυτή την αναξιόπιστη, ηθικά και πολιτικά, ηγετική ομάδα, κανένας σοβαρός διάλογος δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει. Διάλογος και συνεργασία μπορεί να γίνει με ό,τι υγιές έχει μείνει και κυρίως με τη βάση και τα απλά μέλη του, αφού πρώτα απαλλαγούν από την ηγεσία που τα τελευταία χρόνια με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις παρέδωσε την Ελλάδα στην τρόικα, στους κερδοσκόπους δανειστές και την οδήγησε στην καταστροφή.



Ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα και του αύριο

Η ιστορία, οι ιδεολογικές και στρατηγικές κατευθύνσεις που γέννησαν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς διαφορετικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, προσπαθεί να είναι, ο συνεχιστής των καλύτερων παραδόσεων του ελληνικού και ευρωπαϊκού εργατικού, σοσιαλιστικού, κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Η καθοριστική του συνιστώσα, που είναι ο ΣΥΝ, καθώς και κάποιες άλλες μικρότερες, όπως η ΑΚΟΑ, προέρχονται κυρίως από τα σπλάχνα της ελληνικής κομμουνιστικής παράδοσης, εκφράζουν και προσπαθούν να εκφράσουν και να συνεχίσουν τις καλύτερες παραδόσεις, όπως εκείνες του ΕΑΜ και της ΕΔΑ.
Οι κεντρικές ιδέες, οι στρατηγικές κατευθύνσεις, οι θεωρητικές διερευνήσεις, οι ιδεολογικοί και οραματικοί ορίζοντές τους προέρχονται κυρίως από τις δύο κρίσεις, ρήξεις, τομές και διασπάσεις του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Εκείνη του 1968 που γέννησε το ΚΚΕ Εσωτερικού και εκείνη των αρχών της δεκαετίας του ενενήντα, όταν το μισό περίπου ΚΚΕ -τότε που ο σ. Δραγασάκης έχασε τη γραμματεία του κόμματος από την Παπαρήγα με 3-4 ψήφους διαφορά- εξοστρακίστηκε και διαγράφτηκε από το ΚΚΕ και έμεινε στον ΣΥΝ, από τον οποίο αποχώρησε το ΚΚΕ.
Οι κεντρικές ιδέες και κατευθύνσεις των δύο εκείνων αντιδογματικών και αντισεχταριστικών ρήξεων εμπνέουν σε σημαντικό και καθοριστικό βαθμό τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ. Οι διασπάσεις του ΚΚΕ συμπύκνωναν και συμπυκνώνουν και σήμερα την ανάγκη της συνεχούς ανανέωσης, εμπλουτισμού και επικαιροποίησης του προγράμματος, του σχεδίου, της θεωρίας και της στρατηγικής του αντικαπιταλιστικού δημοκρατικού δρόμου. Πορεία που απαιτεί τη συγκρότηση του ευρύτερου δυνατού και πλειοψηφικού μπλοκ των πολιτικών, κοινωνικών, λαϊκών και ταξικών δυνάμεων για να βγει σήμερα η χώρα από τα Μνημόνια της καταστροφής, ν' αναδομηθεί η Ευρώπη προς την κατεύθυνση της ρήξης με τη δικτατορία των κερδοσκοπικών χρηματοπιστωτικών αγορών. Έτσι και μόνον έτσι μπορεί να σωθεί και η Ευρώπη από την κατάρρευσή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να είναι η σύγχρονη δημοκρατική ριζοσπαστική Αριστερά, προσπαθεί να εκφράζει, να συνθέτει ό,τι το καλύτερο έχουν να επιδείξουν τα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς, το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό και της ευρύτερης Αριστεράς, να συμμετέχει, να βοηθά και να βοηθιέται από την οργανωμένη "κοινωνία των πολιτών", από τα νέα κινήματα, τα κοινωνικά φόρουμ, τις "πλατείες των Αγανακτισμένων". Μέσα σ' αυτές τις διεργασίες να επικαιροποιεί το σχέδιο και το αναλυτικό πρόγραμμα των φιλολαϊκών, φιλοεργατικών μεταρρυθμίσεων, των δομικών αλλαγών στην οικονομία, στην παραγωγή και στους θεσμούς προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης και του "βαθέματος" της δημοκρατίας, που όλο και περισσότερο συρρικνώνεται, αφυδατώνεται, κενοποιείται από τη λειτουργία και τη δράση της παγκόσμιας δικτατορίας των χρηματοπιστωτικών ασύδοτων αγορών και των υπηρετών τους.
Αυτή η στρατηγική απαιτεί διαδοχικές δομικές ρήξεις με το ελληνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα της τραπεζοκρατίας και του κεφαλαίου. Όλα αυτά θα φωτίζονται και θα φορτίζονται ιδεολογικά, επιστημονικά και θεωρητικά, υπερβαίνοντας οριστικά τη θεωρία των σταδίων, από το όραμα και τη στρατηγική του σοσιαλισμού που ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.
Απ' όλα τα παραπάνω νομίζω πως είναι φανερό ότι οι ιδέες και οι δυνάμεις που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ελάχιστη σχέση -και σε κεντρικά στοιχεία τους είναι συγκρουσιακά αντιτιθέμενες- με εκείνες του ΠΑΣΟΚ. Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο θα τον έφερνε σ' αντίθεση, σε σύγκρουση με τον γενετικό κώδικα των ιδεών του και συνεπώς είναι αδύνατο.
Εκτιμώ ότι αυτό το κατανοούν απόλυτα ο σ. Τσίπρας και η αρκετά άξια νέα ηγετική ομάδα που τον στηρίζει, τα κεντρικά όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Οι όποιες ανεπάρκειες και λαθεμένες, μεμονωμένες τοποθετήσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ακόμη και ανώτερων στελεχών ή και κάποιων μικρών συνιστωσών, είναι αρνητικά φαινόμενα και δυσκολεύουν, αλλά δεν αλλοιώνουν και δεν απειλούν την κεντρική φυσιογνωμία και κατεύθυνση.
Η κεντρική κατεύθυνση θα δυσκολευτεί, μπορεί και να μην προχωρήσει επαρκώς ή ακόμη και ν' ανατραπεί, τόσο γιατί μπορεί ν' αποδειχθούν οι αντικειμενικές δυσκολίες και τα εμπόδια -ελληνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή- υπέρτερα των δυνάμεών μας, όσο και γιατί οι άλλες αντιενωτικές δυνάμεις της Αριστεράς, και κυρίως η ΔΗΜ.ΑΡ. και το ΚΚΕ, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετική βαρύτητα η κάθε μία, ίσως να μη συμβάλλουν όσο θα μπορούσαν και όσο θα έπρεπε για ν' ανταποκριθεί η Αριστερά στο μοναδικό ιστορικό ραντεβού, στην ιστορική πρόκληση που μπορεί ακόμη να την καλέσει να κυβερνήσει. Για τον ρόλο και τις ευθύνες της ΔΗΜ.ΑΡ. και του ΚΚΕ θα επανέλθω με άλλο κείμενό μου.

ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ στην " ΑΥΓΗ της Κυριακής"

Σλάβοϊ Ζίζεκ: "Χρειαζόμαστε σε όλη την Ευρώπη κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/06/2012

Η τραγωδία χωρών όπως η Ελλάδα είναι πως πήραν ό,τι χειρότερο είχε να επιδείξει ο καπιταλισμός. Χρειαζόμαστε μία εξαιρετικά αδίστακτη πραγματιστική αντιμετώπιση. Οι παραδοσιακές δυνάμεις θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν να πρόκειται για τρελούς ριζοσπάστες και από την άλλη μέρος της Αριστεράς θα τον κατηγορήσει πως κάνει εκπτώσεις και βελτιωτικές ενέσεις



    Ο ριζοσπάστης διανοητής Σλάβοϊ Ζίζεκ, του οποίου το έργο, που συνδυάζει τη λακανική ψυχανάλυση, τον χεγκελιανισμό και τον μαρξισμό, που όρισε την ιδεολογία και έχει καθορίσει τη μεταμοντέρνα φιλοσοφία όσο λίγοι μίλησε στην "Αυγή" της Κυριακής στις εγκαταστάσεις του "Κόκκινου 105.5". Φορώντας μια μπλούζα με το σήμα της ειρήνης και με το motto "Music is respect" (Η μουσική είναι σεβασμός) και με ιδιαίτερα καλή διάθεση μας μίλησε για την Αριστερά, για το κίνημα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ρόλο του σύγχρονου διανοούμενου.



*"Μόνο μια νέα 'αίρεση' - που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να σώσει ό,τι αξίζει να σωθεί από την ευρωπαϊκή κληρονομία: τη δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη κ.λπ.". Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε πώς αυτή η "αίρεση" του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να μας σώσει ακόμη, σε επίπεδο Ευρώπης και έστω ως παράδειγμα;

Παραμένω σε μεγάλο βαθμό αυτό που μου καταλογίζει πολύς κόσμος, δηλαδή ευρωκεντρικός, και δεν δέχομαι τη γενικόλογη απόρριψη πως η Ευρώπη είναι απλά ιμπεριαλιστική. Θεωρώ πως όλες οι αξίες περί χειραφέτησης, η ισότητα, η δημοκρατία, η ελευθερία, είναι βαθιά ριζωμένες στην ευρωπαϊκή παράδοση. Τώρα βρισκόμαστε σε μια πολύ επικίνδυνα παράδοξη κατάσταση: η ευρωπαϊκή κληρονομιά απειλείται εκ των έσω.
Δεν μου αρέσει ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός, αλλά δεν νομίζω πως είναι σοβαρή απειλή. Η πραγματική απειλή έρχεται από την ίδια την Ευρώπη, από τη μία χωρίς όραμα ακολουθεί μια τεχνοκρατική προσέγγιση στο πλαίσιο της καλά οργανωμένης κοινής αγοράς και από την άλλη υπάρχει ένα συμπληρωματικό κομμάτι πολιτικής ενός νέου λανθασμένου ευρωπαϊκο-εθνικιστικού ρατσιστικού μορφώματος που μας προστατεύει από τη μεταναστευτική απειλή.
Φαντάζεστε μια τέτοια Ευρώπη; Με μια σφαιρική τεχνοκρατική πολιτική από τη μια και σε επίπεδο ιδεολογίας κάτι παρόμοιο με αυτό που σηματοδοτούσε ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Βίλντερς στην Ολλανδία... Αυτό θα σηματοδοτούσε το πραγματικό τέλος της Ευρώπης. Στις πολιτικές μάχες δεν πρέπει να επιτρέπεις στον εχθρό να καθορίζει το πεδίο. Λένε πως η Ελλάδα αποτελεί απειλή για την Ευρώπη, αλλά δεν πρέπει να αποδεχθούμε το επιχείρημα μπαίνοντας στη διαδικασία αποδόμησης.
Θα έπρεπε να τους αντιτάξουμε το εξής: "Ποιοι είστε εσείς που μιλάτε υπέρ της Ευρώπης; Εσείς είστε οι προδότες". Η απάντησή σας, εσάς των Ελλήνων, στους συντηρητικούς που υποστηρίζουν πως η μεταμοντέρνα ανοχή στην ομοφυλοφιλία απειλεί τις οικογενειακές αξίες πρέπει να είναι: Ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε για τέτοιες αξίες; Όλοι γνωρίζουν πως οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές κατάφεραν να προκαλέσουν μεγαλύτερη συντριβή στις οικογενειακές αξίες από ό,τι όλοι οι ομοφυλόφιλοι μαζί. Με αυτόν τον τρόπο δεν αποξενώνονται οι μελλοντικοί σύμμαχοί μας.
Είναι σημαντικό να παλέψουμε για να κερδίσουμε εκείνους που δεν είναι απαραίτητα εχθρικοί απέναντί μας. Αν μιλήσεις με κάποιους σεχταριστές αριστερούς για οικογενειακές αξίες, θα σου πουν πως πλησιάζεις τον φασισμό. Γιατί να αφήσουμε το αίσθημα του καθήκοντος και της αυτοθυσίας, της στρατιωτικής πειθαρχίας και της κοινότητας στους εχθρούς; Είναι καιροί που χρειαζόμαστε συλλογικές θυσίες και στρατιωτική πειθαρχία και η Αριστερά κάνει συχνά το λάθος να παραχωρεί στον εχθρό κάθε δικαίωμα αναφοράς στην ηθική.



* Στις μέρες μας τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το ελληνικό κατεστημένο χρησιμοποιούν τον παράγοντα του "φόβου" σε μία απόπειρα να αποτραπεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρείτε πως κάτι τέτοιο αποτελεί ένδειξη πως η Δεξιά έχει χάσει την ιδεολογική μάχη και πλέον χρησιμοποιεί όπλα τελευταίας καταφυγής;

Δυστυχώς δεν είμαι τόσο αισιόδοξος, καθώς μπορεί έως έναν βαθμό να βλέπουμε την υπερίσχυση της πολιτικής του φόβου -ακόμη και κατά τον Ψυχρό Πόλεμο είχαμε να κάνουμε με μία σύγκρουση θετικών οραμάτων, ακόμη και οι φασίστες είχαν κάποια μορφή θετικού οράματος μιας οργανικής κοινότητας. Σήμερα όμως έχουμε από τη μία την τεχνοκρατική αποτελεσματικότητα που καθορίζεται από ειδήμονες ανεξάρτητα από το αν αυτή ισχύει ή όχι, άνευ πάθους.
Ο μόνος τρόπος να βάλουμε το πάθος στην πολιτική είναι μέσω του φόβου, το λυπηρό όμως είναι πως αυτό δεν αποτελεί πρακτική μόνο της Δεξιάς. Θεωρώ πως είναι εξαιρετικά σημαντικό σήμερα να σταματήσουμε να αντισταθμίζουμε την απειλή και να λειτουργήσουμε όχι σαν δύναμη φόβου, αλλά ελπίδας και θετικού οράματος. Αν δούμε ψυχρά την κατάσταση, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι όλα τόσο μαύρα όσο θέλουν να μας τα παρουσιάσουν.
Nα σας δώσω ένα παράδειγμα. Ακόμη και οι ταινίες καταστροφής κρύβουν ένα υποβόσκον ουτοπικό μήνυμα ελπίδας. Πάρτε για παράδειγμα μια κακή εμπορική ταινία το 2012 που αφορά τη μαζική καταστροφή του πλανήτη. Το λυπηρό είναι βέβαια πως για να λειτουργήσουμε αλληλέγγυα πρέπει να απειλείται ο πλανήτης από κάποιον... αστεροειδή. (γέλια)


* Το 2011 σημαδεύτηκε από εξεγέρσεις και μαζικές διαδηλώσεις παγκοσμίως, από την πλατεία Ταχρίρ μέχρι τα κινήματα "Καταλάβατε". Σε ποιο βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως το περασμένο έτος σηματοδότησε την αλλαγή στον τρόπο που αντιδρούν οι μάζες, άνευ ιδιαίτερης οργάνωσης πολλές φορές μαχόμενοι ωστόσο την απολυταρχική διακυβέρνηση των καπιταλιστικών αγορών;

Θεωρώ πως ζούμε σημαντικές στιγμές. Μου αρέσει να είμαι κυνικός, ίσως και σαρκαστικός, με αυτούς μου μιλούν για οργασμικές λαϊκές μαζώξεις. Αυτό που έχει σημασία είναι η επόμενη μέρα. Αν είναι πέντε χρόνια αργότερα να συναντιόμαστε να αναπολούμε αυτές τις στιγμές, τότε δεν έχει νόημα. Δεν θεωρώ πως τα πράγματα θα επιστρέψουν στην προτεραία κατάσταση, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ καλό, βλέπουμε όμως πως η κρίση συνεχίζεται, στην Ισπανία θα υπάρξουν νέες εκρήξεις.
Σημασία έχει να προχωρήσουμε ένα βήμα μπροστά από την απλή διαμαρτυρία, γι' αυτό και υποστηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι κάνει αυτήν την ιστορική προσπάθεια να αντιταχθεί σε ένα είδος Αριστεράς, όπως διαμορφώθηκε την προηγούμενη δεκαετία και το οποίο αναλωνόταν μονάχα στην έκρηξη χωρίς να συμβαίνει τίποτα μετά. Κινούμασταν από τη μία εξέγερση στην επόμενη, με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα αυτό να λειτουργεί σταθεροποιητικά για το σύστημα.
Χρειαζόμαστε σε όλη την Ευρώπη κόμματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα φοβούνται να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, με όλους τους κινδύνους που ενέχει μια τέτοια κίνηση. Η κατάσταση είναι κακή, το πιθανότερο είναι πως η Ευρώπη θα μποϋκοτάρει την Ελλάδα για ένα διάστημα, στην περίπτωση που επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό το πνεύμα, πως δεν φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε το αδύνατο, είναι το ουσιώδες...
Κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ο στόχος τώρα είναι να συνδυαστούν οι αρχές της ριζοσπαστικής πολιτικής και των αλλαγών και την ίδια στιγμή να αποφευχθούν πλήρως οι σεχταριστικές προσεγγίσεις. Πρέπει να καταστεί σαφές πως, αν ελέγχεται σωστά, ο καπιταλισμός μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Η λογική δεν είναι να αναλωθούμε σε σεχταριστικούς αγώνες. Η τραγωδία χωρών όπως η Ελλάδα είναι πως πήραν ό,τι χειρότερο είχε να επιδείξει ο καπιταλισμός.
Χρειαζόμαστε μία εξαιρετικά αδίστακτη πραγματιστική αντιμετώπιση. Οι παραδοσιακές δυνάμεις θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν να πρόκειται για τρελούς ριζοσπάστες και από την άλλη μέρος της Αριστεράς θα τον κατηγορήσει πως κάνει εκπτώσεις και βελτιωτικές ενέσεις. Γιατί όχι; Πρόκειται για ένα υπέροχο παράδοξο, αν αποδειχθεί πως ένα αριστερό κόμμα -τρελό κατά τους μεχρι τώρα κυβερνώντες- όπως ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να κάνει ακόμη και τον καπιταλισμό να λειτουργεί καλά.
Πρέπει να σπάσουμε τα ταμπού που χρησιμοποιούν ακόμη και κάποιοι αριστεροί, οι οποίοι θεωρούν πως η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει, ότι μπορεί να έχει μια ενθουσιώδη στιγμή, αλλά, όταν πρόκειται για διακυβέρνηση, πρέπει να αναλάβουν οι πραγματιστές. Πρέπει να δείξουμε πως μπορούμε να μην φοβηθούμε, πρέπει να ανακαλύψουμε την ικανότητα να κάνουμε καθημερινή δουλειά, όχι μόνο μεγάλα όνειρα, να δούμε τι σημαίνουν για τους απλούς ανθρώπους. Μπορεί να πρόκειται για παγκόσμιο σύστημα, αλλά όχι ομογενές, αλλαγές γίνονται. Δεν είναι κακό να θέλουν οι απλοί άνθρωποι την ηρεμία τους και μια καλή ζωή, η Αριστερά θα έπρεπε να ασχολείται με αυτό.



* Τάσσεστε υπέρ της "πολιτικοποίησης της πολιτικής", ωστόσο ακόμη και η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ -όπως παρουσιάζεται από τα εγχώρια και τα διεθνή ΜΜΕ- δείχνει ότι, αν και δεν είναι προσωποπαγές κόμμα, επικεντρώνεται στον Αλέξη Τσίπρα. Πώς μπορούμε να κάνουμε τη μετάβαση από τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμη έχετε πει πως σε ό,τι αφορά την ταξική συνειδητοποίηση των ανθρώπων "δεν υπάρχουν σαφή δομικά χαρακτηριστικά". Μπορεί να επιτευχθεί η πολιτικοποίηση της πολιτικής;

Η πολιτικοποίηση της πολιτικής πρέπει να γίνει το αντιστάθμισμα είτε της ουδέτερης τεχνοκρατίας είτε της επίπλαστης πολιτισμικής πολιτικής όπου τα ζητήματα αφορούν τις εκτρώσεις, τη μετανάστευση, τον ρατσισμό. Υπάρχει μια σαφής αναγκαιότητα, ας μην ζούμε σε ψευδαισθήσεις. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πώς να τραβήξεις την προσοχή από την προσωποποιημένη πολιτική, ωστόσο είναι στοιχείο ταυτοποίησης, χρειάζεται ένας ηγέτης. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Σοβιετική Ένωση, όπου ο Λένιν επέμενε πως δεν χρειάζονται ηγέτες και μια γενιά αργότερα είχαν τον ισχυρότερο ηγέτη. Δεν είναι ειρωνικό;
Αυτό που πρέπει να προσέξει ο Τσίπρας είναι να μην φοβηθεί να τσαλακωθεί, αυτό δεν θα τον κάνει πιο αδύναμο αλλά ισχυρότερο. Πιο σημαντικό είναι το πώς το πρόσωπο θα επηρεάσει την ενότητα του κινήματος. Με ανησυχεί περισσότερο το κατά πόσο θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει κυβέρνηση, η οποία θα μπορέσει να διεισδύσει και να αλλάξει τον κρατικό μηχανισμό της πελατειακής πρακτικής κ.ο.κ. Φαντάζεστε τι προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας από την μία την Ευρώπη και από την άλλη να πρέπει να προσπαθεί να αλλάξει το σύστημα, με τους γραφειοκράτες και τους βολεμένους να γίνονται εχθροί και να αντιστέκονται;
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει τον κρατικό μηχανισμό, να τον καθαρίσει, να τον κάνει λειτουργικό. Δεν αναπαράγω τα στερεότυπα για τους Έλληνες, ακόμη και αν το κράτος σας είναι διεφθαρμένο όπως λένε οι δυτικοί, εκείνοι είναι που συνεργάστηκαν μαζί του. Γνωρίζετε πως αναφέρονται στους Έλληνες ως τους τεμπέληδες, φοροδιαφεύγοντες, διεφθαρμένους, ξέρουμε ποια κόμματα αντιπροσωπεύουν αυτήν τη διαφθορά, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που μοιράζονταν τόσα χρόνια την εξουσία, και την ίδια ώρα η Δύση υποστηρίζει τα δύο αυτά κόμματα ως μόνη διέξοδο από την κρίση.
Δεν είναι παράδοξο; Αν μιλούσαν σοβαρά κατά της διαφθοράς και της πελατειακότητας, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση. Λένε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εμπειρία διακυβέρνησης. Πράγματι δεν έχει εμπειρία στο πώς να διαφθείρει και να καταστρέφει μια χώρα. Νομίζω πως αυτή η απειρία του ΣΥΡΙΖΑ του δίνει και το προβάδισμα και την ευκαιρία. Κάθε μορφή αλληλεγγύης σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι απαραίτητη, όχι μόνο αυτή κάποιων τρελών διανοούμενων (γέλια)...
Είναι σημαντικό τα σωματεία, οι οργανισμοί να δείξουν αλληλεγγύη. Δεν μου αρέσει το επιχείρημα πως η Γερμανία θέλει να μας ανακαταλάβει, γιατί οι εχθροί είναι και εσωτερικοί -και αυτός είναι ο λόγος που δεν θα σας σώσει ο εθνικός πατριωτισμός.


* Είναι πιο εφικτό σήμερα από ό,τι ήταν πριν από χρόνια να λάβει χώρα η πολυπόθητη επανάσταση; Το όνειρο κάθε αριστερού για επανάσταση πιστεύετε πως θα γίνει ποτέ πραγματικότητα ή θα παραμείνει όνειρο παντοτινό;

Πρέπει να είμαστε ακριβείς στον ορισμό της επανάστασης. Επανάσταση για μένα είναι η αληθινή επανάσταση, αυτή που ξεκινάει με τη μετριοπαθή δουλειά της αναδόμησης της κοινωνίας με υπομονή. Πραγματική επανάσταση δεν είναι πλέον η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα... Και μετά τι; Πώς αναδομούμε την χώρα; Δεν έχω τίποτε με τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά πρέπει να είμαστε εξαιρετικά σαφείς: ο 20ός αιώνας έχει παρέλθει, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε όσο κι αν τον νοσταλγούμε.
Αν πέτυχε κάτι ο καπιταλισμός, ήταν να επαναστατικοποιήσει τις κοινωνίες μας. Οι αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας ήταν ραγδαίες. Το πρόβλημα με την Αριστερά είναι πως για καιρό είχε αναλάβει ρόλο αντίδρασης, αλλά στον σημερινό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, τον ρυθμό τον έδιναν οι άλλοι, ρόλος της Αριστεράς ήταν να διασώζει ό,τι σώζεται, να μάχεται για παλιά δικαιώματα.
Πριν από 30 χρόνια η απεργία των ανθρακωρύχων στη Βρετανία μπορεί να ήταν ηρωική, αλλά πολεμούσαν για έναν χαμένο σκοπό. Η Αριστερά μπορεί να παλέψει, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση πως θα βρει τον τρόπο όπως και το ότι θα τα καταφέρει με μαρξιστικούς όρους. Πλέον δεν υπάρχουν βεβαιότητες, η μόνη βεβαιότητα είναι πως, αν αφήσουμε το σύστημα να προχωράει απερίσπαστο προς την κατεύθυνση που προχωράει, τότε κινούμαστε προς τη δημιουργία μιας νέας απολυταρχικής κοινωνίας σε δύο - τρεις δεκαετίες.
Δεν θα πρόκειται για παλαιού τύπου φασισμό, όμως, αλλά για ένα ηδονιστικά ανεκτικό απολυταρχικό σύστημα, με τους πολίτες να απολαμβάνουν κάποιες ελευθερίες όπως ο καταναλωτισμός, οι σεξουαλικές ελευθερίες. Αλλά την ίδια ώρα θα πρόκειται για μια ασφυκτικά ελεγχόμενη κοινωνία. Όταν ο καπιταλισμός ξεκίνησε να λειτουργεί αποτελεσματικά, παρήγαγε και την ανάγκη για δημοκρατία. Ο πεσιμισμός μου έγκειται στο ότι ο γάμος, η άρρηκτη σχέση ανάμεσα σε καπιταλισμό και δημοκρατία έχει πλέον διαρρηχθεί, πήραν διαζύγιο. Έχουμε νέες μορφές καπιταλισμού, όπως στην Κίνα και τη Σιγκαπούρη, με στοιχεία δυναμικής παραγωγής, όπου δεν ανακύπτει η αναγκαιότητα για δημοκρατία. Αυτή η απώλεια της δημοκρατίας θα έπρεπε να ανησυχεί τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ.



* Έχετε περιγράψει τον εαυτό σας σαν "κομμουνιστή με μια ιδιαίτερη αίσθηση" σαν, "ριζοσπάστη αριστερό" και έχετε εκφράσει άποψη επί πολλών και διαφορετικών θεμάτων. Ποιος θεωρείτε πως πρέπει να είναι ο ρόλος του μεταμοντέρνου διανοούμενου όντας κάποιος που έχει μιλήσει στους καταληψίες του κινήματος Occupy και έχει επισκεφθεί και την Ελλάδα για να μιλήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ; Πρέπει αυτή η τακτική της δράσης που ακολουθείτε να είναι ο κανόνας ή η εξαίρεση για τους διανοούμενους;


Έχω μιλήσει και για θέματα για τα οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα (γέλια). Θα πρέπει να είναι κανόνας, αλλά "όχι για γενική χρήση" αν θέλετε. Επιμένω να λέω πως ως φιλόσοφος δεν έχω μεγάλες απαντήσεις. Θεωρώ πως καθήκον μας σήμερα δεν είναι να παρέχουμε απαντήσεις, αλλά να διευκολύνουμε τους ανθρώπους στη διαδικασία να θέσουν τη σωστή ερώτηση. Η ιδεολογική συγκάλυψη είναι όταν καταπιάνεσαι με το πραγματικό πρόβλημα αλλά ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεις το πρόβλημα το συγκαλύπτει. Δεν μπορώ να παρέχω καθοδήγηση, μπορώ όμως να κάνω τους ανθρώπους να δουν τις όποιες απειλές και να τους ανοίξω τα μάτια στις νέες.
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τι συμβαίνει στη βιογενετική γίνεται ολοένα και πιο δυνατό να συνδεθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή ο οποίος διαβάζει τις βασικές λειτουργίες και εντολές. Κάποιος που βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι θα μπορεί να το κινήσει μόνο με τη σκέψη, μόνο αν σκεφτεί την εντολή "μπροστά"...
Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι πως, όταν οι σκέψεις μπορούν να πάνε από μέσα έξω, τότε μπορεί να γίνει και το αντίστροφο. Αυτή είναι η τελευταία ανακάλυψη στα ζητήματα άμυνας. Πώς να ελέγχονται οι μάζες χωρίς καν να πυροβολήσεις, με τη δημιουργία ραδιοκυμάτων. Στις ΗΠΑ υπάρχει η συσκευή και έχει μέγεθος βαλίτσας. Τα ηθικά ζητήματα είναι τεράστια: πώς αντιδρούμε εμείς στην πιθανότητα να ελέγχονται οι σκέψεις μας από αυτούς που μας κυβερνούν. Και τούτο δεν αποτελεί πλέον ουτοπία, όπως στην ταινία "Ο άνθρωπος από την Μαντζουρία". Παρεμπιπτόντως, στη νέα έκδοση η Μέριλ Στριπ είναι πολύ καλή...

5 Απαντήσεις του Γιώργου Σταθάκη στους Αμφισβητίες του Εκλογικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ

ΠΗΓΉ : Εφημερίδα "Η Αυγή της Κυριακής" 10 - 06 -2012

Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του επικαιροποιημένου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, τα ΜΜΕ έστρεψαν το ενδιαφέρον τους ή, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι έστρεψαν τα βέλη τους σε ζητήματα που υποθέτουν ότι δεν υπάρχουν επαρκείς απαντήσεις, ζητήματα που φοβίζουν τον κόσμο. Τα θέσαμε υπόψη του υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στον Νομό Χανίων, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Γιώργου Σταθάκη.



* Στα μεγάλα ΜΜΕ δεσπόζει η ερώτηση προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η μόνιμη ερώτηση, πού θα βρείτε τα χρήματα να υλοποιήσετε την πολιτική σας. Ποια απάντηση κλείνει αυτό το θέμα, στο οποίο σπεκουλάρουν επίμονα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ;

Η αναζήτηση πόρων δεν μπορεί παρά να προκύψει από τις τρεις συνήθεις πηγές. Πρώτον, την καταπολέμηση της σπατάλης και της διαφθοράς αναφορικά με τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος ή, με άλλα λόγια, τη μείωση των τιμών των προμηθειών, αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και έργων που εκτελεί το Δημόσιο. Δεύτερον, την άντληση πόρων, αλλά, κυρίως, τη βελτίωση της διαχείρισης των ευρωπαϊκών πόρων αναφορικά με τις επιδοτήσεις, τα έργα υποδομής και τα κοινωνικά προγράμματα. Οι δυνατότητες άντλησης ευρωπαϊκών πόρων αναμένεται να βελτιωθούν ανάλογα με τη μορφή που θα πάρει το “αναπτυξιακό πακέτο” που συζητιέται στην Ε.Ε. Η τρίτη πηγή είναι η σταδιακή αύξηση των φορολογικών εσόδων εφόσον διαμορφωθεί ένα ενιαίο, καθολικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα σταθεροποιήσει τα φορολογικά έσοδα.



* Από τις κριτικές στο πρόγραμμα, ξεχωρίζω κάποιες σύμφωνα με τις οποίες στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει επαρκής αναφορά στον ρόλο και τη σημασία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα ωφεληθεί από τις ριζικές μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τη διαφάνεια, τη δημιουργία αναπτυξιακών θεσμών, τις τομές που προβλέπονται στη χωροταξία και στα θέματα του περιβάλλοντος. Η σταθερότητα του πλαισίου λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα από κοινού με τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις για την ενεργοποίηση των ιδιωτικών επενδύσεων. Ένας νέος αναπτυξιακός νόμος που θα επικεντρωθεί στην ενίσχυση των επενδύσεων σε παραδοσιακούς, αλλά και νέους τομείς της οικονομίας, τη γεωργία, τη μεταποίηση, την καινοτομία, την ενέργεια και το περιβάλλον, θα ενθαρρύνει νέες επενδυτικές πρωτοβουλίες. Το μεγαλύτερο όφελος φυσικά θα προκύψει από τη σταθεροποίηση της οικονομίας και τη βελτίωση της μακροοικονομικής σταθερότητας.



* Για την κατάργηση του Μνημονίου επί της ουσίας δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Όμως οι εκβιασμοί εστιάζονται στους κινδύνους διακοπής της χρηματοδότησης από τη δανειακή σύμβαση και την απομόνωση της χώρας ώς του σημείου να τεθεί εκτός Ευρωζώνης. Ποια είναι η απάντηση;

Η δανειακή σύμβαση είναι προσανατολισμένη στην αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της χώρας. Σταδιακά θα μηδενιστεί η συμβολή στον ελληνικό προϋπολογισμό, το 2012, όταν αναμένεται να μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού. Ήδη το 2011 το προγραμματισμένο έλλειμμα και η συμβολή της δανειακής σύμβασης είναι μικρό, μόλις 2 δισ. Συνεπώς, η ιδέα ότι η άρση της ομαλής πληρωμής των δόσεων επηρεάζει τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας είναι παραπλανητική. Η δανειακή σύμβαση εξυπηρετεί τους τόκους των δανείων μέχρις ότου η ελληνική οικονομία αρχίσει να εξυπηρετεί από μόνη της τις δανειακές υποχρεώσεις της μέσα από πλεονάσματα πλέον στον προϋπολογισμό και εκτάκτως από τις περίφημες ιδιωτικοποιήσεις. Το σχέδιο ως έχει είναι σε κάθε περίπτωση μη βιώσιμο και μία νέα ρύθμιση είναι αναγκαία και προβλεπόμενη. Ο εξαναγκασμός της Ελλάδας να φύγει από το ευρώ λόγω ακύρωσης του Μνημονίου δεν είναι υπαρκτό ενδεχόμενο. Αντίθετα, αν οι εταίροι ακυρώσουν την αναχρηματοδότηση του χρέους, θα προκαλέσουν τη στάση πληρωμών, χωρίς ορατό στόχο.



* Η συνολική αποτυχία των γερμανικών συνταγών λιτότητας, με αποκορύφωμα την Ισπανία, δημιουργεί, όπως όλοι συμφωνούν, καλύτερες προοπτικές για συνολική ευρωπαϊκή λύση. Έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις χωρίς να κάνουμε τίποτε που έχει ρίσκο;

Η Ε.Ε. έχει φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο. Συντηρεί και αναπαράγει την ευρωπαϊκή κρίση αντιμετωπίζοντας κάθε χώρα ως ειδική εθνική περίπτωση. Αυτό έγινε αρχικά με την Ελλάδα, στη συνέχεια με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αργότερα με την Ιταλία και πρόσφατα, με ακραίο τρόπο, με την Ισπανία. Οι μηχανισμοί αντιμετώπισης της κρίσης έχουν πλήρως αποδυναμωθεί. Το “ελληνικό πρόγραμμα” είναι σε πλήρες αδιέξοδο. Ο μηχανισμός EFSF δεν δανείζεται πλέον, παρά μόνο βραχυχρόνια, από τις αγορές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα συντηρεί τη ρευστότητα στην Ιταλία προκειμένου να πληρώνει τα εσωτερικά ομόλογα που λήγουν. Η αδυναμία αναγνώρισης της ευρωπαϊκής διάστασης της κρίσης οδηγεί την Ε.Ε. σε κλιμάκωση, αντί για αποκλιμάκωση της κρίσης και τη Γερμανία στην άσκηση μιας καταστροφικής οικονομικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Σήμερα η συζήτηση αρχίζει με αρκετές ενδιαφέρουσες ιδέες. Η πρώτη είναι η ενιαία αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης με αμοιβαία στήριξη των τραπεζών, εγγύηση των καταθέσεων και αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως εγγυητή της ύστατης στιγμής. Η δεύτερη είναι η κοινή διαχείριση του ευρωπαϊκού χρέους μέσω κοινού ταμείου. Και φυσικά η αναζήτηση αναπτυξιακών ιδεών για αντιμετώπιση της ύφεσης, που έχει πλέον καταλάβει το σύνολο της Ευρωζώνης.

* Η Ν.Δ. διατύπωσε θέσεις για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Συνιστούν αυτές κάτι το ισχυρό και δυναμικό για αντιστροφή της υφεσιακής πραγματικότητας;
Η Ν.Δ., με την προσέγγισή της για “μικρό κράτος”, διατηρεί την κεντρική ιδέα της μνημονιακής πολιτικής, που θέλει να συρρικνώσει τις δημόσιες δαπάνες από το 43% του ΑΕΠ, που είναι εδώ και 20 χρόνια, στο 34%, που είναι επίπεδο λατινοαμερικάνικης οικονομίας. Η ιδέα αυτή συνεπάγεται την πλήρη αποδιάρθρωση των βασικών μηχανισμών του κοινωνικού κράτους, μιας και αυτές οι δημόσιες δαπάνες είναι συντάξεις (11%), υγεία (9%), εκπαίδευση (6%). Το δεύτερο πρόβλημα των προτάσεων της Ν.Δ. είναι η αδυναμία να διαμορφώσει με σαφήνεια, παρά τα διαδοχικά προγράμματα που έχει παρουσιάσει στο Ζάππειο 1, 2, 3 κ.λπ., μια μακροοικονομική πολιτική ικανή να σταθεροποιήσει την οικονομία. Η ανάλωση σε μέτρα αποσπασματικά και συχνά αντιφατικά δεν αντιμετωπίζει το καίριο πρόβλημα της λαθεμένης οικονομικής πολιτικής που εκπορεύεται από το Μνημόνιο.

Η Κοινωνία να Προστατεύσει τη Δημοκρατία

 Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Η τηλεοπτική χειροδικία του ναζιστή Η. Κασσαδιάρη επί των Ρένας Δούρου και  Λιάνας Κανέλλη έδωσε την ευκαιρία σε όσους δεν γνώριζαν τα καμώματα και το παρελθόν της οργάνωσης Μιχαλολιάκου να κατανοήσουν επιτέλους επαρκώς περί τίνος ακριβώς επρόκειτο. Ωστόσο μένει να αποδειχθεί από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου εάν τελικώς ο ελληνικός λαός θα επαναστηρίξει δια της ψήφου τη εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή.   Μολονότι είναι αυτόχρημα και κρίμα που η ηθική απαξίωση του αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος οδηγεί  πολλούς συμπολίτες μας στην επιδοκιμασία και αποδοχή φασιστικών συμπεριφορών που προωθούν ως μέσο πάλης και αντιπαράθεσης την απροκάλυπτη άσκηση βίας και τρομοκρατίας. Ο υπόδικος Κασσιδιάρης είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα καρκινογενήσεων που αναπτύσσονται στο κοινωνικό σώμα καθώς αυτό αποσυντίθεται και διαλύεται εξαιτίας της βάναυσης επίθεσης που δέχεται από τις αδυσώπητες και ανελέητες δυνάμεις του εγχώριου και παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως πολύτιμο δεκανίκι του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσης και αμφισβήτησης του  αποτελεί αναντίλεκτα η εκκόλαψη ναζιστικών και φασιστικών ομάδων προκειμένου τα φτωχά κοινωνικά λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη να βρουν "αποκούμπι" σε αυτά κι όχι να δείξουν την εμπιστοσύνη τους στους δημοκρατικούς θεσμούς που διέπουν ο πολιτικός φιλελευθερισμός, η κοινοβουλευτική δημοκρατία και τα αιρετά όργανά της. 

Το Σύνταγμα της Ελλάδας ως ένα από τα πλέον φιλελεύθερα στην Ευρώπη και σίγουρα στον κόσμο πρέπει να προστατευθεί. Κι αυτό επαφίεται στον Πατριωτισμό Όλων των πολιτών που πιστεύουν στις αέναες αξίες της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Στην Ελλάδα ο πολιτικός καταστατικός χάρτης, το Σύνταγμα δηλαδή, εκφυλίζεται και γι αυτό ευθύνη πρώτιστη και βαρύτατη έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. ως βασικοί και συστηματικοί  καταπατητές  του. Σήμερα καταργείται η έννοια και η σημασία  στην Ανθρώπινη ετερότητα κι Αξιοπρέπεια όπως και στην Ανεξιθρησκεία. Αν παραιτηθούμε από τον αγώνα μας για την προστασία των ήδη καταρρακωμένων -  με ευθύνη των μέχρι και σήμερα κομμάτων που διακυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 και μετά - δημοκρατικών  θεσμών, τότε μοιραία υποσκάπτουμε  τα ήδη σαθρά θεμέλια της κοινωνικής συνοχής και οδηγούμαστε σε συνθήκες που εν τοιαύτη περιπτώσει δεν συνάδουν στην κληρονομιά του ελληνικού κι  ευρωπαϊκού πολιτισμού και αδήριτα καταργούν τις σπάνιες αξίες του ανθρωπισμού και της ειρήνης. Ενδεχόμενο επιδείνωσης της πολιτικής αστάθειας, θα επιφέρει δραματικές κοινωνικές συγκρούσεις, οι οποίες θα καμφθούν με την  αναζωπύρωση των εθνικιστικών κινημάτων και του μιλιταρισμού τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Ο κίνδυνος γενικευμένης ανάφλεξης συρράξεων είναι υπαρκτός όσο σοβούν και κυριαρχούν οι οξύτατοι οικονομικοί ανταγωνισμοί ως προϊόν του καπιταλισμού. Η Ελλάδα και η Ευρώπη οφείλει να προτάξει ως πολιτικό στόχο την εδραίωση συνθηκών που διαμορφώνονται μέσα από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό.

Η κοινωνία έχει χρέος προς τις επόμενες γενιές να αγωνιστεί για την επιστροφή της Δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος που τόσο προκλητικά κατάργησαν οι αγορές κεφαλαίου, οι ποικιλώνυμες συντεχνιακές ομάδες, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι διαπλοκές εργολάβων και ιδιοκτητών ΜΜΕ με πολιτικούς και κόμματα. Στις 17 Ιουνίου οι Έλληνες πρέπει να ψηφίσουν όχι μόνο για την απαλλαγή τους από τα μνημόνια αλλά και για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής και ουσιαστικής δημοκρατικής λειτουργίας. Αν δεν προστατέψουμε το Σύνταγμα τότε η κοινωνία θα γνωρίσει την απόλυτη ισοπέδωση και τη χειραγώγηση της από τις φασιστικές επιρροές των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου! . .

Όλο και πιο Κοντά στη Διάλυση της Ευρωζώνης

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας 

Οι επάλληλες τραπεζικές κρίσεις που έχουν ξεσπάσει μέχρι και σήμερα στην Ευρωζώνη δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αισιόδοξα μηνύματα για το εγγύς μέλλον. Ήδη η Ισπανία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δανεισμού και κατά συνέπεια άμεσης εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Οι συστάσεις της κυβέρνησης του Βερολίνου για προσφυγή και της Ισπανίας στον μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης μέσω της Τρόικα προκαλεί πονοκεφάλους και αντιδράσεις στην κυβέρνηση της Μαδρίτης. Αφού γνωρίζει πολύ καλά πως τυχόν ζήτηση βοήθειας από την Τρόικα απλά θα σημάνει την απόλυτη δέσμευση της χώρας σε ένα αυστηρό έως ανάλγητο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας τέτοιο που αδήριτα θα προκαλέσει οξύτατη κοινωνική αναστάτωση.

Εκείνο που είναι καλό να γνωρίζουμε είναι πως εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν τον απρόσκοπτο δανεισμό της Ισπανίας τότε οι κυλιόμενες επιπτώσεις θα αποδειχθούν καταστροφικές για την Ε.Ε. Συγκεκριμένα, αν τελικά αρνηθεί η ισπανική κυβέρνηση του δεξιού Ραχόι να προσφύγει στην Τρόικα και δεν λυθεί έγκαιρα το ζήτημα της χρηματοδότησης του ισπανικού δημόσιου χρέους τότε η πτώχευση της οικονομίας στην Ιβηρική χερσόνησο θα καταστεί αναπόφευκτη και μοιραία θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις - ντόμινο - σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία. Βεβαίως ούθτε λόγος να γίνεται γι τις συνέπειες που θα προκύψουν για τις μικρότερες χώρες της πολύπαθης κι εύθραυστης ζώνης του ευρώ.  Κι όλα αυτά θα συμβούν όχι σε μακρινό χρονικό ορίζοντα αλλά σε άμεσο. Το οποίο πολύ απλά σημαίνει πως η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και η συνεπακόλουθοι τριγμοί στην ισπανική οικονομία αποτελούν ικανό συνδυασμό για να οδηγήσουν την Ιταλία σε χρεοστάσιο και τη Γαλλία σε περιπέτειες.  

 Γίνεται προφανές πως η Ευρωζώνη με τις συνταγές που αποφασίζει το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο της Αγκέλα Μέρκελ στοχεύει να διασώσει  το κλαμπ της χρεοκοπημένης τραπεζοκρατίας της ευρωζώνης καθώς και των ιδιωτικών Fund, μεγαλόσχημων τοκογλύφων, που πιέζουν τις κυβερνήσεις του ευρώ για την εναρμόνιση τους με τις κερδοσκοπικές επιλογές και τις ντιρεκτίβες των τραπεζιτών. 

Βεβαίως, η γενεσιουργός αιτία όλων των κρίσεων δημοσίου χρέους που ξεσπούν εδώ και δύο χρόνια διαδοχικά στα κράτη της ευρωζώνης είναι  αναντίλεκτα η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και στη συνέχεια των δραματικών κοινωνικών ανατροπών που επέρχονται ως συνέπεια αυτής στους παραγωγικούς συντελεστές όπως του κεφαλαίου και της εργασίας. Η ύφεση ζυγώνει για τα καλά στις οικονομίες εκείνες που βρίσκονται στη μέγκενη των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας με αποτέλεσμα η ανεργία, η εξαθλίωση και η κοινωνική περιθωριοποίηση σημαντικών πληθυσμιακών ομάδων να επιφέρει τραγικά παρεπόμενα όχι μόνο στη συνοχή και στη ζωή των πολιτών της ευρωζώνης μα και στις καθημαγμένες και αποστεωμένες από ανάπτυξη οικονομίες.

Οι προκλητικές και ανερυθρίαστες  παρεμβάσεις των δανειστών αποικιοκρατικού τύπου στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας αφενός δίνουν ένα σαφές δείγμα γραφής για το πολιτικό περιεχόμενο που φιλοδοξούν να δώσουν οι χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου στην Ευρώπη αρχικά και στην συνέχεια σε όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο κι αφετέρου με τις μεθοδεύσεις αυτές επιχειρούν μια παραποίηση έως ακύρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και  κατάργησης των αξιών εκείνων που ανέδειξε ο  ευρωπαϊκός πολιτισμός. 

Συνεπώς, οι επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα αποκτούν πολύσημο και βαθύ πολιτικό περιεχόμενο εάν ασφαλώς το αποτέλεσμα αυτών δώσει στην Αριστερά την πλειοψηφική δύναμη που απαιτείται για να προχωρήσει με θάρρος και δυναμισμό στην ανατροπή των πολιτικών αποφάσεων που επί της ουσίας όχι μόνο ακυρώνουν κάθε προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης μα κυρίως εξωθούν το κοινωνικό σώμα μαζικά σε συνθήκες διαβίωσης αθλιότητας. Οι λαοί και φυσικά ο ελληνικός που σήμερα συνθλίβεται μέσα από εκβιασμούς, τρομολαγνικές ανακοινώσεις  φερεφόνων της παγκόσμιας ολιγαρχίας πρέπει να υψώσει ανάστημα και να συντρίψει με τη δύναμη της ψήφου τις φασιστικής έμπνευσης   απειλές. 

Ένα θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρο πως ο δρόμος που έχει πάρει η ευρωζώνη με τους εθνικιστικούς οξύτατους οικονομικούς ανταγωνισμούς και με τη λογική της υποταγής των κυβερνήσεων στις ορέξεις και στις εντολές του τραπεζικού κεφαλαίου η ισορροπία και πολύ περισσότερο η βιωσιμότητα αυτής καθίσταται έωλη και αμφισβητήσιμη. Πλησιάζει όλο και πιο κοντά το τέλος της ζώνης του Ευρώ και ενός οράματος για μια Ευρωπαϊκή Ένωση πολιτισμένη, ενωμένη αλληλέγγυα και ευημερούσα.

Η Ελλάδα Ετοιμάζεται για Στροφή προς Αριστερά !

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας 

Η ζωή τα τελευταία δύο χρόνια -κυρίως - έχει καταστεί από δύσκολη έως απελπιστική για πολλούς συμπολίτες μας. Ιδιαίτερα εκείνοι που αντιμετωπίζουν την ανεργία ή αυτή επαπειλείται , προλειαίνοντας ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.  Η ασκούμενη από τα δύο πάλαι ποτέ κραταιά κόμματα της οικονομικής διαχείρισης έφερε το διάστημα αυτό με την καθοδήγηση της Τρόικα και με την επιβολή των επάλληλων μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων σαρωτικές και σαφώς αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή των Ελλήνων και των Ελληνίδων. 

Τώρα πια βρισκόμαστε μετά τις εκλογές της 6 Μαϊου στο μεγάλο διακύβευμα. Ποια πολιτική διακυβέρνησης θα επιλέξουμε για τα επόμενα 4 χρόνια. Η Ν.Δ. εγγυάται συνέχιση της υφιστάμενης οικονομικής πολιτικής, άλλωστε έχει ήδη ο Αντώνης Σαμαράς δώσει τα διαπιστευτήρια του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και είναι εκείνη η πολιτική στρατηγική που ακολούθησε ο Λουκάς Παπαδήμος. Πρόκειται για μια άκρως συντηρητική πολιτική με αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα τα οποία με απόλυτη ακρίβεια αναμένεται να σπρώξουν την κοινωνία και ειδικά τις λαϊκές ομάδες του πληθυσμού σε ακόμα μεγαλύτερη επιβάρυνση και επιδείνωση στις εργασιακές σχέσεις και στο εισόδημα. Ενώ σε ό,τι αφορά το προνοιακό πακέτο αυτό παραμένει πενιχρό και ατελέσφορο. Με λίγα λόγια η Ν.Δ. κινούμενη σε τροχιά ακροδεξιάς κατεύθυνσης σχεδιάζει να ισοπεδώσει την κοινωνική πλειοψηφία. 

Με βάση αυτόν τον τόσο σοβαρό και άμεσο κίνδυνο να υποστεί η εργατική τάξη μια παράταση της ληστρικής δημοσιονομικής πειθαρχίας οι επιλογές περιορίζονται στην εξής μία. Αλέξης Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν πλέον το εναλλακτικό κυβερνητικό σενάριο για τους πληττόμενους αγρίως Έλληνες εργαζόμενους και ανέργους. Δεν υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς και δολιχοδρομίες.  Αν και συνεπής κι αξιόπιστη και πάντως φιλολαϊκή η πολιτική του ΚΚΕ στον παρόντα χρόνο δυστυχώς -και με ευθύνη της άτολμης και πολύ κατώτερης των περιστάσεων κομματικής ηγεσίας - δεν δύναται αυτή να συγκεντρώσει πλειοψηφικό ρεύμα προκειμένου να αποσοβηθεί ο επαπειλούμενος κίνδυνος της απόλυτης εξαθλίωσης και απόγνωσης του λαού. Συνεπώς η προθυμία και το θάρρος του Αλέξη Τσίπρα να αναμετρηθεί με την ιστορία του τόπου και να προσπαθήσει να απεγκλωβίσει την κοινωνία από το άγχος της επιβίωσης καθιστά τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχους πρωταγωνιστές των εκλογών της 17ης Ιουνίου. 

Ο λαός της εργασίας δεν ζει με αυταπάτες όπως αρέσκεται να διατυμπανίζει συχνά η Γ.Γ. του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα απλά δεν είναι έτοιμος να προχωρήσει σε ρήξη οριστική με την στρατηγική της χώρας ως μέλος της Ευρωζώνης, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Είναι γνωστή και η αδυναμία του ΚΚΕ να  εξηγήσει επαρκώς πως ακριβώς σκέφτεται να πορευτεί η Ελλάδα απομονωμένη από την ευρωπαϊκή γειτονιά της. Ενώ την ίδια ώρα ακόμη και η Σερβία που προ 12 ετών βομβαρδίστηκε η χώρα από τις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ σήμερα εποφθαλμιά προς την Βορειοατλαντική συμμαχία. Επιπροσθέτως, ο κομμουνιστής πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας δεν διανοήθηκε να θέσει τη χώρα του μακριά από το δρόμο της ευρωζώνης και της Ε.Ε. 

Η Ελλάδα μια μικρή χώρα με γεωγραφική θέση αξιοζήλευτη και κομβική δεν μπορεί να αλλάξει άρδην το δρόμο της. Επιβάλλονται επιλογές και λύσεις συνυφασμένες και καθαρές εντός όμως των γραμμών και των οριοθετήσεων που αυτές καθορίστηκαν με τη δημοκρατική συγκατάθεση του λαού της τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια. Καλούμαστε ως έθνος  να διαμορφώσουμε μια στρατηγική που θα οδηγήσει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και την κοινωνία σε ευημερία και συνοχή μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα άκρως ανταγωνιστικό και με τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις να καθορίζουν και να κυριαρχούν σε όλο τον δυτικό κόσμο. 

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική παράταξη θα σηματοδοτήσει ενδεχομένως  και την αφετηρία για περαιτέρω αλλαγές και σε άλλες χώρες του νότου κυρίως στην Ευρώπη. Οι μετασχηματισμοί που συμβαίνουν αυτή την περίοδο είναι πράγματι ιστορικής σημασίας και θα κρίνουν το μέλλον της γηραιάς ηπείρου. Τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών συνθλίβονται και πολλά απ΄ αυτά καταργούνται. Επομένως οι λαοί οφείλουν να προχωρήσουν σε βήματα αποφασιστικά που θα αλλάξουν το ιδεολογικό περιεχόμενο των οικονομικών και των κοινωνικών πολιτικών αλλά δεν θα ακυρώσουν το όραμα για μια Ένωση της Ευρώπης των Ελεύθερων και ακηδεμόνευτων λαών και οι οποίοι θέλουν να ζουν και να δημιουργούν σ΄  ένα περιβάλλον ισοτιμίας, σεβασμού και αξιοπρέπειας. 

Η Ελλάδα σύμφωνα με τον Γιώργο Παπανδρέου αποτέλεσε η χώρα πείραμα. Ο Λαός οφείλει να κάνει κι εκείνος με τη σειρά του το δικό του Πείραμα. Στροφή επειγόντως Αριστερά !