Είναι μακριά για να δω καθαρά πέρα στον ανοιχτό γαλάζιο ορίζοντα,
την ελπίδα που έρχεται και ποτέ σ΄ αυτή δεν φτάνω!
Μα και κοντά όταν κοιτώ ο ζόφος σκεπάζει γύρω μου τον κόσμο.
Τρομάζω, φοβάμαι, χάνομαι !
Ο δρόμος δύσβατος πορεύομαι δίχως οδηγό.
Άνθρωπος της μοίρας σαν σύγχρονος Κόρτο Μαλτέζε γεμάτος δίψα για την κατάκτηση του άπιαστου, της Αλήθειας. Παρά την ενηλικίωση μου ακόμα ζω με τα παιδικά όνειρα, όπως αυτά γαλουχήθηκαν στις περιπέτειες του Ούγκο Πραττ μέσα από τον ήρωα του τον Κόρτο Μαλτέζε. Αξίες όπως γενναιότητα – Τιμή - Δικαιοσύνη και Ελευθερία ενέπνευσαν την φαντασία και μετά τη συνείδησή μου.
Έτσι Συνεχίζω τη διαδρομή περιστοιχισμένος από συμπληγάδες που με κουράζουν, μ΄ εξασθενούν μα πάντα σφυρηλατούν και χαλυβδώνουν την βούληση μου.
Σαν συγκαιρινός Αργοναύτης συνεχίζω το ταξίδι.
Είναι στιγμές που Διστάζω μα στο τέλος τολμώ, απαιτώ να συνεχίσω. Η πίστη μου κλονίζεται μα στέκει εκεί υπομονετικά και φωλιασμένη στα βάθη των κυττάρων της συνειδησιακής μου πληρότητας.
Κόκκος άστερόσκονης προερχόμενης από τη Μήτρα του Γαλαξία, ταξιδεύοντας στο άπειρο χωροχρόνο κι εμπεριέχοντας γνώση αρχέτυπη και ανεπίγνωστες μνήμες.
Η Ενσάρκωση, ένα ακόμα στάδιο, μια επιπρόσθετη δοκιμασία, ένας σταθμός στις ράγες της Συμπαντικής κίνησης.
ΦΙΛΙΚΟΣ ΕΤΑΙΡΟΣ
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
Γιατί η Ελλάδα Δεν Σκοπεύει να Διεκδικήσει Πολεμικές Αποζημιώσεις από τη Γερμανία
Γράφει ο Φιλικός Εταίρος
Είναι προφανές πως η Ελλάδα δεν σκοπεύει να διεκδικήσει ποτέ αποζημίωση για τους 500.000 Έλληνες νεκρούς, θύματα της γερμανικής κατοχικής κτηνωδίας, όπως συγχρόνως και αποζημιώσεις για υφαρπαγή και καταλήστευση ατομικών περιουσιών και κρατικών πόρων μαζί με τη σύναψη δανείων του ελληνικού κράτους που έγιναν υπό το βάρος δυσβάσταχτων όρων προκειμένου να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του γερμανικού καθεστώτος της εποχής. Ο λόγος έγκειται στην πασίδηλη αδυναμία των Ελλήνων πολιτικών ταγών να υψώσουν επιτέλους το ηθικό ανάστημα και το εθνικό φρόνημα προτάσσοντας επιτακτικά το ζήτημα των αποζημειώσεων ως άμεση διεκδικήση κατόπιν κιόλας της πρόσφατης κι εντελώς αδικαιολόγητης απαξιωτικής στάσης προς τη χώρα μας της γερμανίδας καγκελαριου Αγκέλας Μέργκελ΄.
Η αλήθεια είναι πως όταν ακόμα το ζήτημα ήτο καυτό η Ελλάς και διά αυτής η αστική καλπονοθευτική δημοκρατία δεν έκανε καμία απολύτως συντονισμένη ενέργεια. Τούτο οφείλεται στο γεγονός πως η κεντρο-δεξιά πολιτική ηγεσία της χώρας όπως και η κατ΄ ευφιμισμόν κεντρο-αριστερή εκινούμενες από την ίδια ραγιάδικη και υποτελή αντίληψη δεν κατάφερε ποτέ να αγωνιστεί σθεναρά. Αντιθέτως, μόλις η Ελλάδα μέσω των μετακατοχικών όπως και μετεμφυλιακών κυβερνήσεων αποτίναξε από πάνω της τους γερμανούς κατακτητές θέλησε να υποκύψει στους αγγλο-αμερικανούς. Οι οποίοι ασφαλώς και μας έσωσαν - τι καλοί κι αγαθοί άνθρωποι θεέ μου ! - από τον επαπειλούμενο κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια και τόσο μεγάλη προσφορά εις την ανεξαρτησίαν του Έθνους !
Βεβαίως το έθνος δεν απέκτησε ποτέ του την ανεξαρτησία αντιθέτως παρέμεινε από τότε και μέχρι σήμερα υποταγμένο απόλυτα +στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ήτοι των άγγλων, των γερμανών, των γάλλων και των αμερικανών ασφαλώς συμμαχων κι εταίρων μας.
Μη μου πείς που δεν αισθάνεσαι συνέλληνα το μεγαλείο της εθνικής υπερηφάνιας και της γενναιότητας των πολιτικών μας φωστήρων που απέτρεψαν τον κίνδυνο από τη χώρα να καταντήσουν οι γυναίκες Ελληνίδες φτηνές και ξισπασμένες ιερόδουλες στα σκλαβοπάζαρα της εσπερίας. Διότι ευτυχώς σήμερα η εκπόρνευση των γυναικών μας παίρνει πιο life style χαρακτηριστικά καθώς δεν πεζοδρομιάζουν στη Λεωφ. Συγγρού αλλά κλείνουν ραντεβού εχέμυθα σε πολυτελή ξενοδοχεία. Τι φοβερό και ηθικό κυρίως σύστημα προάγει για την ανθρωπότητα ο καπιταλισμός!
Αλλά έτσι αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι που η Ελλάδα μας, η πατρίδα μας, κατάφεραν οι φίλοι μας οι αμερικάνοι κι ευρωπαίοι να εξουδετερώσουν με βόμβες ναπάλμ τα "κομμούνια" αδέλφια μας στο Γράμμο και στο Βίτσι. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα κι αφού απ΄ αυτή τη χώρα έχουν περάσει εθνικόφρονες, δεξιοί, χουντικοί, κεντρωοι, σοσιαλιστές, εκσυγχρονιστές, φιλελεύθεροι κι αφού γέμισαν τα ταμεία του κράτους με πακτωλό ζεστού χρήματος από σχέδια μαρσαλ, θαλασσοδάνεια, πακέτα ντελόρ και ΚΠΣ για να καταλήξει όλος αυτός ο ορυμαγδός κεφαλαίων στις τσέπες ημετέρων κεφαλαιοκρατών και σπιούνων πολιτικάντηδων της τιποτένειας και κάλπικής εθνικοφροσύνης όπως και της χαμερπούσας ευρωλιγούρικης αριστεράς, σήμερα πια βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τον Καιάδα.
Μην ανησυχείς φίλε μου δεν θα πέσουμε μέσα. Κι αυτό ακόμη απαιτεί γενναιότητα που βεβαίως και δεν τη διαθέτουμε. Προτιμούμε ως άλλωστε εδώ και 150 χρόνια να συνεχίσουμε να ζούμε δουλικά και όχι με αξιοπρέπεια. Άλλωστε το πόσο αργυρώνητοι και υποτελείς ήσαν οι πολιτικοί μας ηγήτορες όλες τούτες τις δεκαετίες φαίνεται και σήμερα ακόμη. Μέσα σε διάστημα 4 μηνών ο Ελλην πρωθυπουργός παρέδωσε τη χώρα του βορά στα αρπακτικά της διεθνούς χρηματιστικής παρασιτικής αγοράς. Κι αφού προηγήθηκε η εσπευμένη απόδραση - λιποταξία- από το τιμόνι της χώρας του θλιβερού και πολιτικά - εθνικά αναξιοπρεπούς προκατόχου του Κ. Καραμανλή.
Είναι προφανές πως η Ελλάδα δεν σκοπεύει να διεκδικήσει ποτέ αποζημίωση για τους 500.000 Έλληνες νεκρούς, θύματα της γερμανικής κατοχικής κτηνωδίας, όπως συγχρόνως και αποζημιώσεις για υφαρπαγή και καταλήστευση ατομικών περιουσιών και κρατικών πόρων μαζί με τη σύναψη δανείων του ελληνικού κράτους που έγιναν υπό το βάρος δυσβάσταχτων όρων προκειμένου να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του γερμανικού καθεστώτος της εποχής. Ο λόγος έγκειται στην πασίδηλη αδυναμία των Ελλήνων πολιτικών ταγών να υψώσουν επιτέλους το ηθικό ανάστημα και το εθνικό φρόνημα προτάσσοντας επιτακτικά το ζήτημα των αποζημειώσεων ως άμεση διεκδικήση κατόπιν κιόλας της πρόσφατης κι εντελώς αδικαιολόγητης απαξιωτικής στάσης προς τη χώρα μας της γερμανίδας καγκελαριου Αγκέλας Μέργκελ΄.
Η αλήθεια είναι πως όταν ακόμα το ζήτημα ήτο καυτό η Ελλάς και διά αυτής η αστική καλπονοθευτική δημοκρατία δεν έκανε καμία απολύτως συντονισμένη ενέργεια. Τούτο οφείλεται στο γεγονός πως η κεντρο-δεξιά πολιτική ηγεσία της χώρας όπως και η κατ΄ ευφιμισμόν κεντρο-αριστερή εκινούμενες από την ίδια ραγιάδικη και υποτελή αντίληψη δεν κατάφερε ποτέ να αγωνιστεί σθεναρά. Αντιθέτως, μόλις η Ελλάδα μέσω των μετακατοχικών όπως και μετεμφυλιακών κυβερνήσεων αποτίναξε από πάνω της τους γερμανούς κατακτητές θέλησε να υποκύψει στους αγγλο-αμερικανούς. Οι οποίοι ασφαλώς και μας έσωσαν - τι καλοί κι αγαθοί άνθρωποι θεέ μου ! - από τον επαπειλούμενο κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια και τόσο μεγάλη προσφορά εις την ανεξαρτησίαν του Έθνους !
Βεβαίως το έθνος δεν απέκτησε ποτέ του την ανεξαρτησία αντιθέτως παρέμεινε από τότε και μέχρι σήμερα υποταγμένο απόλυτα +στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. ήτοι των άγγλων, των γερμανών, των γάλλων και των αμερικανών ασφαλώς συμμαχων κι εταίρων μας.
Μη μου πείς που δεν αισθάνεσαι συνέλληνα το μεγαλείο της εθνικής υπερηφάνιας και της γενναιότητας των πολιτικών μας φωστήρων που απέτρεψαν τον κίνδυνο από τη χώρα να καταντήσουν οι γυναίκες Ελληνίδες φτηνές και ξισπασμένες ιερόδουλες στα σκλαβοπάζαρα της εσπερίας. Διότι ευτυχώς σήμερα η εκπόρνευση των γυναικών μας παίρνει πιο life style χαρακτηριστικά καθώς δεν πεζοδρομιάζουν στη Λεωφ. Συγγρού αλλά κλείνουν ραντεβού εχέμυθα σε πολυτελή ξενοδοχεία. Τι φοβερό και ηθικό κυρίως σύστημα προάγει για την ανθρωπότητα ο καπιταλισμός!
Αλλά έτσι αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι που η Ελλάδα μας, η πατρίδα μας, κατάφεραν οι φίλοι μας οι αμερικάνοι κι ευρωπαίοι να εξουδετερώσουν με βόμβες ναπάλμ τα "κομμούνια" αδέλφια μας στο Γράμμο και στο Βίτσι. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα κι αφού απ΄ αυτή τη χώρα έχουν περάσει εθνικόφρονες, δεξιοί, χουντικοί, κεντρωοι, σοσιαλιστές, εκσυγχρονιστές, φιλελεύθεροι κι αφού γέμισαν τα ταμεία του κράτους με πακτωλό ζεστού χρήματος από σχέδια μαρσαλ, θαλασσοδάνεια, πακέτα ντελόρ και ΚΠΣ για να καταλήξει όλος αυτός ο ορυμαγδός κεφαλαίων στις τσέπες ημετέρων κεφαλαιοκρατών και σπιούνων πολιτικάντηδων της τιποτένειας και κάλπικής εθνικοφροσύνης όπως και της χαμερπούσας ευρωλιγούρικης αριστεράς, σήμερα πια βρισκόμαστε ένα βήμα πριν τον Καιάδα.
Μην ανησυχείς φίλε μου δεν θα πέσουμε μέσα. Κι αυτό ακόμη απαιτεί γενναιότητα που βεβαίως και δεν τη διαθέτουμε. Προτιμούμε ως άλλωστε εδώ και 150 χρόνια να συνεχίσουμε να ζούμε δουλικά και όχι με αξιοπρέπεια. Άλλωστε το πόσο αργυρώνητοι και υποτελείς ήσαν οι πολιτικοί μας ηγήτορες όλες τούτες τις δεκαετίες φαίνεται και σήμερα ακόμη. Μέσα σε διάστημα 4 μηνών ο Ελλην πρωθυπουργός παρέδωσε τη χώρα του βορά στα αρπακτικά της διεθνούς χρηματιστικής παρασιτικής αγοράς. Κι αφού προηγήθηκε η εσπευμένη απόδραση - λιποταξία- από το τιμόνι της χώρας του θλιβερού και πολιτικά - εθνικά αναξιοπρεπούς προκατόχου του Κ. Καραμανλή.
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Εργαζόμενοι και Συνταξιούχοι μετρούν την ανοχή τους!
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Είναι προφανές πως η χώρα εισέρχεται σε καθεστώς κηδεμονίας από την τριμερή επιτροπή, (Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) εξέλιξη παντελώς αρνητική και μέχρι προ ημερών απευκταία. Παρ΄ όλες τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών ότι η Ελλάδα θα παλέψει μοναχή της και δεν ενυπάρχει περίπτωση να ζητήσουμε τη συνδρομή του Δ.Ν.Τ. και επίσης να επιβαρύνουμε με την οικονομική πολιτική τα λαϊκά και αδύναμα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού, εντούτοις σήμερα πια τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ασφαλώς δεν επιδέχονται καμία απολύτως παρερμηνεία.
Την αντιμετώπιση της άθλιας οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας καλείται να την πληρώσει ως ο κυρίαρχα υπεύθυνος γι΄ αυτήν, ο μισθωτός υπάλληλος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας και σαφώς η ευγενής τάξη των χαμηλοσυνταξιούχων, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων καθημερινά βασανίζεται για το πώς θα ανταπεξέλθει στην ανερμάτιστη ακρίβεια σε κύρια και βασικά αγαθά και η οποία επί της ουσίας εξωθεί τους απομάχους της εργασίας στην απόγνωση και στην απελπισία, καθώς η αγοραστική τους δύναμη εξανεμίζεται. Και σαν να μην επαρκούσε η ραγδαία αναπροσαρμογή των τιμών στα καύσιμα προκύπτει και η «φορολογική μεταρρύθμιση» που ανακοίνωσε προχθές ο υπουργός οικονομικών με την πολιτική των αποδείξεων να σπρώχνει τους εξαθλιωμένους πολίτες σε ακόμα μεγαλύτερη κατάντια.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, η κυβέρνηση ακολουθεί μια ακραιφνώς αντιλαϊκή, βαθύτατα ταξική πολιτική υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των «χορηγών» καπιταλιστών εγχωρίων και υπερεθνικών. Συνεπώς κι αυτή όπως κι όλες οι προηγούμενες στοχοποιούν για την εγχώρια οικονομική αποτελμάτωση κι εξαχρείωση, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ήτοι τους συνήθεις αδύναμους κρίκους της κοινωνίας.
Προκαλεί τουλάχιστον θλίψη και συνάμα οργή αυτή η συμπεριφορά. Βεβαίως, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν από πριν και συγκεκριμένα προτού καν κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ ποια εισοδηματική πολιτική θα εφάρμοζε καθώς θα έρχονταν στην εξουσία. Σήμερα την αισθανόμαστε καλά να έρχεται και να πέφτει επάνω μας σαν χιονοστιβάδα. Είναι αλήθεια όμως πως ανάμεσα στις δύο επιλογές Ν.Δ. με Καραμανλή και ΠΑΣΟΚ με Παπανδρέου ο λαός κινήθηκε με μετριοπάθεια και σύνεση. Έτσι επέλεξε. Τώρα απ΄ ό,τι φαίνεται όλη η τακτική του κυβερνώντος σήμερα κόμματος ήταν τέτοια προκειμένου να κερδίσει με σημαντική διαφορά τον αντίπαλο και παράλληλα να αποκτήσει ισχυρή πλειοψηφία προκειμένου να μπορεί να επιβληθεί στην κοινωνία. Άλλωστε όλο αυτό το διάστημα των τεσσάρων μηνών πορεύτηκε στη λογική του Λάου – λάου. Δηλαδή στη βήμα – βήμα αποκάλυψης των προθέσεων και των προτάσεων ανακάμψεως των καταβαραθρωμένων οικονομικών δεικτών. Πάντως, οφείλει να γνωρίζει το κυβερνητικό επιτελείο και ο επικεφαλής της πως η εργατική τάξη μετρά πλέον τις αντοχές και την ανοχή της !
Είναι προφανές πως η χώρα εισέρχεται σε καθεστώς κηδεμονίας από την τριμερή επιτροπή, (Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) εξέλιξη παντελώς αρνητική και μέχρι προ ημερών απευκταία. Παρ΄ όλες τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών ότι η Ελλάδα θα παλέψει μοναχή της και δεν ενυπάρχει περίπτωση να ζητήσουμε τη συνδρομή του Δ.Ν.Τ. και επίσης να επιβαρύνουμε με την οικονομική πολιτική τα λαϊκά και αδύναμα κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού, εντούτοις σήμερα πια τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ασφαλώς δεν επιδέχονται καμία απολύτως παρερμηνεία.
Την αντιμετώπιση της άθλιας οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας καλείται να την πληρώσει ως ο κυρίαρχα υπεύθυνος γι΄ αυτήν, ο μισθωτός υπάλληλος, ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας και σαφώς η ευγενής τάξη των χαμηλοσυνταξιούχων, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων καθημερινά βασανίζεται για το πώς θα ανταπεξέλθει στην ανερμάτιστη ακρίβεια σε κύρια και βασικά αγαθά και η οποία επί της ουσίας εξωθεί τους απομάχους της εργασίας στην απόγνωση και στην απελπισία, καθώς η αγοραστική τους δύναμη εξανεμίζεται. Και σαν να μην επαρκούσε η ραγδαία αναπροσαρμογή των τιμών στα καύσιμα προκύπτει και η «φορολογική μεταρρύθμιση» που ανακοίνωσε προχθές ο υπουργός οικονομικών με την πολιτική των αποδείξεων να σπρώχνει τους εξαθλιωμένους πολίτες σε ακόμα μεγαλύτερη κατάντια.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, η κυβέρνηση ακολουθεί μια ακραιφνώς αντιλαϊκή, βαθύτατα ταξική πολιτική υποστηρίζοντας τα συμφέροντα των «χορηγών» καπιταλιστών εγχωρίων και υπερεθνικών. Συνεπώς κι αυτή όπως κι όλες οι προηγούμενες στοχοποιούν για την εγχώρια οικονομική αποτελμάτωση κι εξαχρείωση, τους άνεργους, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ήτοι τους συνήθεις αδύναμους κρίκους της κοινωνίας.
Προκαλεί τουλάχιστον θλίψη και συνάμα οργή αυτή η συμπεριφορά. Βεβαίως, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνώριζαν από πριν και συγκεκριμένα προτού καν κερδίσει τις εκλογές το ΠΑΣΟΚ ποια εισοδηματική πολιτική θα εφάρμοζε καθώς θα έρχονταν στην εξουσία. Σήμερα την αισθανόμαστε καλά να έρχεται και να πέφτει επάνω μας σαν χιονοστιβάδα. Είναι αλήθεια όμως πως ανάμεσα στις δύο επιλογές Ν.Δ. με Καραμανλή και ΠΑΣΟΚ με Παπανδρέου ο λαός κινήθηκε με μετριοπάθεια και σύνεση. Έτσι επέλεξε. Τώρα απ΄ ό,τι φαίνεται όλη η τακτική του κυβερνώντος σήμερα κόμματος ήταν τέτοια προκειμένου να κερδίσει με σημαντική διαφορά τον αντίπαλο και παράλληλα να αποκτήσει ισχυρή πλειοψηφία προκειμένου να μπορεί να επιβληθεί στην κοινωνία. Άλλωστε όλο αυτό το διάστημα των τεσσάρων μηνών πορεύτηκε στη λογική του Λάου – λάου. Δηλαδή στη βήμα – βήμα αποκάλυψης των προθέσεων και των προτάσεων ανακάμψεως των καταβαραθρωμένων οικονομικών δεικτών. Πάντως, οφείλει να γνωρίζει το κυβερνητικό επιτελείο και ο επικεφαλής της πως η εργατική τάξη μετρά πλέον τις αντοχές και την ανοχή της !
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Δραματικές στιγμές διάγει Η Ελλάδα
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Η κρίσιμη έκτακτη σύνοδος κορυφής των 27 κρατών μελών της Ε.Ε. σηματοδοτεί και τυπικά την υποστήριξη του γαλλογερμανικού άξονα στην Ελλάδα. Το ζητούμενο βεβαίως που ανακύπτει είναι με τι όρους παρέχεται αυτή η στήριξη. Μόλις χθες η χρεοκοπημένη χώρα μας ανακοίνωσε νέα αγορά πολεμικών φρεγατών από τη Γαλλία και μαχητικών αεροσκαφών τύπου «eurofighter» από τη Γερμανία. Συνεπώς οφείλουμε να γνωρίζουμε εκτός από την ασφυκτική επιτήρηση και την ανά μήνα παρακολούθηση και αξιολόγηση της πορείας αύξησης των εσόδων και ταυτοχρόνως συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών, πως μπορούμε να περιμένουμε και νέο πακέτο μέτρων. Συνάγεται, λοιπόν, το ασφαλές συμπέρασμα ότι στο εξής η χώρα τελεί και τυπικά υπό καθεστώς επιτροπείας.
Βεβαίως, σε όσους κόπτονται τόσο πολύ για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας να τους πούμε ότι αυτή τελείωσε ουσιαστικά αφενός με την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και αφετέρου με την επίσης είσοδο μας στις χώρες που απαρτίζουν την Ο.Ν.Ε. Επομένως, κάπως αργοπορημένα ξύπνησαν και σήμερα διατρανώνουν περισπούδαστα για απώλεια κυριαρχίας. Επίσης, δεν είναι καθόλου λίγοι εκείνοι οι συμπολίτες μας που μόλις ξέσπασε ο «πόλεμος» δηλώσεων αρχηγών κρατών της Ε.Ε. που έλεγαν πως η Ελλάδα μόνη της πρέπει να βγει από την κρίση και δεν υπάρχει δυνατότητα στήριξης της, τότε κατάλαβαν ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της Ε.Ε. Η αλήθεια είναι πως πράγματι αυτές τις δύσκολες ώρες περιμένεις έστω ένα δράμι βοήθειας από φίλους – συμμάχους κι εταίρους, έλα όμως που όταν εμφανίζεσαι συστηματικά αναξιόπιστος κι ανεύθυνος στους λογαριασμούς και στις δεσμεύσεις σου κανένας πια δεν σε εμπιστεύεται. Συνεπώς γιατί να σε σώσει ;
Έτσι φτάσαμε στην κατάντια να ζητούμε δια πολλοστή φορά ελεημοσύνη και πληρώνοντας αυτή αδρότατα!!!
Δυσκολεύομαι όντως να κατανοήσω πως όταν μια χώρα στηρίζει την οικονομική της επιβίωση στον ατελέσφορο είναι αλήθεια δανεισμό και την ίδια ώρα ο παραγωγικός της ιστός εξακολουθεί να παρουσιάζεται ατροφικός κι αδύναμος να σηκώσει το βάρος της ευημερίας των πολιτών και το αποτέλεσμα, αναμφίβολα εκδηλώνεται τραγικό, κάποιοι στεναχωριούνται που χάνουμε ως χώρα την ανεξαρτησία μας, όση τέλος πάντων είχε απομείνει, και οδηγούμαστε βαθμιαία στην υποταγή ως χώρα στας απαιτήσεις και προσταγάς των «μεγάλων αφεντικών». Οι Έλληνες όμως του 20ου και του 21ου Αιώνα επέλεγαν όλα αυτά τα χρόνια την νοοτροπία «σφάξεμαι αγά μου να αγιάσω!» κάπως έτσι άλλωστε θα το έλεγαν οι αρματολοί προγονοί του Έθνους στα 1821!
Είναι τουλάχιστόν προσβολή σήμερα να μιλούμε για εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια. Μπορούμε όμως έστω τούτη την ύστατη στιγμή εκπεσμού να σοβαρευτούμε και να δουλέψουμε ενωμένοι κι αποφασισμένοι οι επόμενες γενιές να ζήσουν περισσότερο ελεύθερες και ανεξάρτητες από εμάς. Στο χέρι μας είναι να πετύχουμε.
Η κρίσιμη έκτακτη σύνοδος κορυφής των 27 κρατών μελών της Ε.Ε. σηματοδοτεί και τυπικά την υποστήριξη του γαλλογερμανικού άξονα στην Ελλάδα. Το ζητούμενο βεβαίως που ανακύπτει είναι με τι όρους παρέχεται αυτή η στήριξη. Μόλις χθες η χρεοκοπημένη χώρα μας ανακοίνωσε νέα αγορά πολεμικών φρεγατών από τη Γαλλία και μαχητικών αεροσκαφών τύπου «eurofighter» από τη Γερμανία. Συνεπώς οφείλουμε να γνωρίζουμε εκτός από την ασφυκτική επιτήρηση και την ανά μήνα παρακολούθηση και αξιολόγηση της πορείας αύξησης των εσόδων και ταυτοχρόνως συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών, πως μπορούμε να περιμένουμε και νέο πακέτο μέτρων. Συνάγεται, λοιπόν, το ασφαλές συμπέρασμα ότι στο εξής η χώρα τελεί και τυπικά υπό καθεστώς επιτροπείας.
Βεβαίως, σε όσους κόπτονται τόσο πολύ για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας να τους πούμε ότι αυτή τελείωσε ουσιαστικά αφενός με την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. και αφετέρου με την επίσης είσοδο μας στις χώρες που απαρτίζουν την Ο.Ν.Ε. Επομένως, κάπως αργοπορημένα ξύπνησαν και σήμερα διατρανώνουν περισπούδαστα για απώλεια κυριαρχίας. Επίσης, δεν είναι καθόλου λίγοι εκείνοι οι συμπολίτες μας που μόλις ξέσπασε ο «πόλεμος» δηλώσεων αρχηγών κρατών της Ε.Ε. που έλεγαν πως η Ελλάδα μόνη της πρέπει να βγει από την κρίση και δεν υπάρχει δυνατότητα στήριξης της, τότε κατάλαβαν ποιο είναι το πραγματικό περιεχόμενο της Ε.Ε. Η αλήθεια είναι πως πράγματι αυτές τις δύσκολες ώρες περιμένεις έστω ένα δράμι βοήθειας από φίλους – συμμάχους κι εταίρους, έλα όμως που όταν εμφανίζεσαι συστηματικά αναξιόπιστος κι ανεύθυνος στους λογαριασμούς και στις δεσμεύσεις σου κανένας πια δεν σε εμπιστεύεται. Συνεπώς γιατί να σε σώσει ;
Έτσι φτάσαμε στην κατάντια να ζητούμε δια πολλοστή φορά ελεημοσύνη και πληρώνοντας αυτή αδρότατα!!!
Δυσκολεύομαι όντως να κατανοήσω πως όταν μια χώρα στηρίζει την οικονομική της επιβίωση στον ατελέσφορο είναι αλήθεια δανεισμό και την ίδια ώρα ο παραγωγικός της ιστός εξακολουθεί να παρουσιάζεται ατροφικός κι αδύναμος να σηκώσει το βάρος της ευημερίας των πολιτών και το αποτέλεσμα, αναμφίβολα εκδηλώνεται τραγικό, κάποιοι στεναχωριούνται που χάνουμε ως χώρα την ανεξαρτησία μας, όση τέλος πάντων είχε απομείνει, και οδηγούμαστε βαθμιαία στην υποταγή ως χώρα στας απαιτήσεις και προσταγάς των «μεγάλων αφεντικών». Οι Έλληνες όμως του 20ου και του 21ου Αιώνα επέλεγαν όλα αυτά τα χρόνια την νοοτροπία «σφάξεμαι αγά μου να αγιάσω!» κάπως έτσι άλλωστε θα το έλεγαν οι αρματολοί προγονοί του Έθνους στα 1821!
Είναι τουλάχιστόν προσβολή σήμερα να μιλούμε για εθνική αξιοπρέπεια και περηφάνια. Μπορούμε όμως έστω τούτη την ύστατη στιγμή εκπεσμού να σοβαρευτούμε και να δουλέψουμε ενωμένοι κι αποφασισμένοι οι επόμενες γενιές να ζήσουν περισσότερο ελεύθερες και ανεξάρτητες από εμάς. Στο χέρι μας είναι να πετύχουμε.
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010
Απόπειρα Νοήματος μέσα από το ταξίδι του Ανθρώπου
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
------------------------------------------------------------------
Ο σύγχρονος άνθρωπος παλεύει νυχθημερόν να αντιμετωπίσει ένα σωρό από προβλήματα και προκλήσεις που συνδέονται είτε με το βιοπορισμό του, είτε με την καριέρα και την ανάδειξη του στα ψηλά κοινωνικά στρώματα είτε με την εκφυλιστική τάση και ροπή του να καλύψει τις όποιες ανεπάρκειες του μέσα από την εφήμερη ευζωία και την απόκτηση οιασδήποτε υλικής απόλαυσης και απολαβής. Στα απονενοημένα βήματά του συνθλίβεται στη μέγγενη του άγχους, της πίεσης και της αλλοτρίωσης. Ένας κουρνιαχτός και ορυμαγδός ψυχοπαθολογικών καταστάσεων παρωθούν τον άνδρα και τη γυναίκα του 21ου αιώνα στο τέλμα, όπου ο δρόμος της απώλειας της συνείδησης, της ευαισθησίας και της αυτογνωσίας γίνεται τόσο προφανής κι όμως παρ΄ όλα αυτά δεν γίνεται σχεδόν ποτέ έγκαιρα ορατός και αντιληπτός.
Ο λόγος έγκειται στην αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει και να αξιολογήσει τις πραγματικές του ανάγκες, να τις διαφοροποιήσει από τις ανερμάτιστες επιθυμίες του και στο τέλος να τις τιθασεύσει. Απέναντί σ΄ αυτόν τον τύπο ανθρώπου ενυπάρχει έστω κι ως είδος προς εξαφάνιση Ο σημερινός καλλιεργημένος άνθρωπος. Σίγουρα ανήκει στην μειονοτική τάξη των μοναχικών οδοιπόρων, είναι εκείνος που θέτει προτεραιότητες και τις διαβαθμίζει σύμφωνα μ΄ ένα πολύ ιδιαίτερο ποιοτικό του κριτήριο, την παιδεία του. Όχι την κατάρτιση σ΄ ένα τμήμα επιστημονικής ή τεχνικής γνώσης αλλά τη σφυρηλάτηση της προσωπικότητας του με αξίες και ιδανικά που διαμορφώνουν και κομίζουν μια πράγματι ελεύθερη ανεξάρτητη ευγενική ανθρώπινη παρουσία.
Μολονότι λοιπόν, ενυπάρχει στις μέρες μας αφθονία στην πρόσβαση σε βιβλία, εγχειρίδια και σε κάθε μορφή γνώση εντούτοις, ο άνθρωπος παγιδεύεται στα δίχτυα της αυταπάτης του. Σπαταλά τον πολύτιμο και ανεπιστρεπτί κινούμενο χρόνο του κατά τρόπο αλόγιστο και παντελώς ανώφελο. Στερείται σαφήνειας αυτοκαθορισμού όπως και προσανατολισμού. Ελάχιστα ή έστω πολύ λίγο νοιάζεται για την γνώση του εαυτού του. Φοβάται να αγγίξει τις μύχιες άκρες τις ψυχής του. Διστάζει να προχωρήσει με αυταπάρνηση σε νέους πνευματικούς δρόμους, ως ασκητής της ασφάλτου, που προάγουν την ελευθερία της συνείδησης. Παλεύει για τα φθαρτά και τα τρωτά. Αρνείται, καθώς πορεύεται τυφλός, να δει το φοβερό και ουσιαστικό νόημα της υπάρξεως του. Αλλοτριώνεται και χάνεται στο λαβύρινθο των επίγειων αντικατοπτρισμών κι έτσι εκτροχιάζεται. Εκμηδενίζεται. Οδοιπόρος στερούμενος εθνικής ταυτότητας, συνεπώς συλλογικού πεπρωμένου, προσωπικής στάσης κι ετερότητας, υποτιμά αγνοώντας κι απαξιώνοντας τη στιγμή του στο Θανάτου του.
Αποστειρωμένος από ιστορική και ιδεολογική θεώρηση της ζωής αντιλαμβάνεται με όρους πληκτικά υλιστικούς το μεγαλειώδες νόημα που κρίβεται εντός της κυτταρικής του δομής. Άθυρμα του αγοραίου modus vivendi (τρόπου ζωής ) συντρίβεται στη λαιμητόμο της κάλπικής ευδαιμονίας.
Εξακολουθεί κι επιλέγει να δίνει στο «εγώ» του και στην ανθρώπινη οντότητα χαρακτηριστικά πρωτογενώς ζωώδη, αιχμάλωτος των ορμέμφυτων ενστίκτων του, έρποντας ως σαλίγκαρος συνωστίζεται, σπρώχνεται στην εξουσία για δημόσια αναγνώριση και κατάκτηση πλούτου που ανάγεται σε επιταγή κοινωνικής καταξίωσης. Κάποτε όμως επέρχεται η απογοήτευση, έτσι αφυδατωμένος από δύναμη και ικμάδα ζωής καταρρακώνεται, συνθλίβεται, αποσυντίθεται. Μοιάζει με προσωπικότητα που ρέπει κι εγγίζει τη ματαιότητα κατόπιν συχνών κι επάλληλων αποτυχιών και απαισιόδοξων εκτιμήσεων για το μέλλον και τη ζωή. Αποκαμωμένος από ταυτότητα συλλογικού προσδιορισμού παραπαίει και προσδίδει στην υλιστική ευδαιμονία χαρακτηριστικά υπαρξιακής αυτεπιβεβαίωσης. Διστάζει να δοκιμάσει, να επιδιώξει απόπειρα ανασυγκρότησης, ιδεολογικής αναζήτησης και φιλοσοφικού στοχασμού μέσω του οποίου θα επιτευχθεί η αναγέννηση ή καλύτερα ή ανεύρεση του απολσθέντος νοήματος της ενσαρκωμένης γήινης υποστάσεως του.
Αναντίρρητα η ζωή συχνά αποκαλύπτει πτυχές του μεγάλου μυστικού που εμφωλεύει στα σπλάχνα της. Η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αφουγκράζεται με το δικό της τρόπο τα μηνύματα που στέλνει η ζωή μέσα από την θεωρητική και εμπειρική γνώση. Η Γνώση όμως είναι Ιερή για τον απλούστατο λόγο εκπηγάζει και σηματοδοτείται μέσα από τον εναγώνιο βίο. Η νουθεσία της Θείας Πρόνοιας – τουλάχιστον έτσι όπως την κατέγραψαν φωτισμένα μυαλά που η ιστορία τους χάνεται στην αχλύ του χρόνου - προς τους Αδελφούς Ανθρώπους είναι σαφής : Μην σπαταλιέστε, μην αναλώνεστε στη ματαιότητα της ματαιόδοξης εφημερίας και μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να παρασύρεται από το ισχυρό και καταιγιστικό ρεύμα των παθών. Ο Άνθρωπος ωθείται προς τα πάθη όταν αισθάνεται αδύναμος να αντικρίσει το Είναι του. Ο Λόγος χάνεται και μαζί του χάνεται το Πνεύμα και το Κέντρο της ισορροπίας. Η ειμαρμένη καθίσταται Πραγματική, ζωντανή και υπαρκτή συνιστώσα που επικαθορίζει και εν πολλοίς επισφραγίζει την πορεία του Ανθρώπου.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο ! Παρ΄ όλα αυτά, η Ειμαρμένη αναπροσαρμόζεται, αλλάζει, αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιλογές και τη δράση της ελευθέρας βουλήσεως καθώς ο Άνθρωπος παίρνει το ρίσκο και σηκώνει το βάρος των σκέψεων εκείνων που εξελίσσονται σε αποφάσεις και τελικά υλοποιούνται και εκτελούνται σε ψηλαφητές πραγματικότητες. Το Μυστικό της ζωής φυλάσσεται στον καθένα καλά μέσα στο σφηνόλιθο της ψυχής του. Στην αναγκαιότητα και στην επιμονή του Ανθρώπου εναπόκεινται η σύλληψη και η κατανόηση σε βάθος του Μυστικού της ζωής και του υπαρκτικού του σκοπού. Κοντολογίς, η ζωή του Ανθρώπου αποτελεί έναν ακατάβλητο και συχνά ατελέσφορο αγώνα καθώς το τέλος της επίγειας παρουσίας δεν συνάδει με το πέρας της Συνείδησης και της Ψυχής. Ο ένθεος προσανατολισμός είναι εκείνος που αναγεννά την ελπίδα και κάποτε θα φέρει τη χαραυγή.
Ο Άνθρωπος έρχεται προικισμένος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για να βαπτιστεί στη δοκιμασία της ενσάρκωσης για τη λάξευση του Λίθου ήτοι της ψυχής του και της συνέχισης της Οικο-Δόμησης του Ναού του. Γιατί όπως γράφει και ο επιστήμονας της αδάμαστης ελεύθερης σκέψης Χρίστος Γούδης η πορεία του ανθρώπου πρέπει να τελειώνει σε Ναό. Μην εγκαταλείπετε την Οικο-Δομή για να μην νοτίσουν τα θεμέλια και να μην σκεβρώσει ο σκελετός. Συνεχίστε με Δύναμη και Καθαρό Νού για την Αποπεράτωση της ΟικοΔομής ακούγεται σαν φωνή παρότρυνσης μέσα μου, ως άνθρωπος της μοίρας, την αφουγκράζομαι και προχωρώ !
------------------------------------------------------------------
Ο σύγχρονος άνθρωπος παλεύει νυχθημερόν να αντιμετωπίσει ένα σωρό από προβλήματα και προκλήσεις που συνδέονται είτε με το βιοπορισμό του, είτε με την καριέρα και την ανάδειξη του στα ψηλά κοινωνικά στρώματα είτε με την εκφυλιστική τάση και ροπή του να καλύψει τις όποιες ανεπάρκειες του μέσα από την εφήμερη ευζωία και την απόκτηση οιασδήποτε υλικής απόλαυσης και απολαβής. Στα απονενοημένα βήματά του συνθλίβεται στη μέγγενη του άγχους, της πίεσης και της αλλοτρίωσης. Ένας κουρνιαχτός και ορυμαγδός ψυχοπαθολογικών καταστάσεων παρωθούν τον άνδρα και τη γυναίκα του 21ου αιώνα στο τέλμα, όπου ο δρόμος της απώλειας της συνείδησης, της ευαισθησίας και της αυτογνωσίας γίνεται τόσο προφανής κι όμως παρ΄ όλα αυτά δεν γίνεται σχεδόν ποτέ έγκαιρα ορατός και αντιληπτός.
Ο λόγος έγκειται στην αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει και να αξιολογήσει τις πραγματικές του ανάγκες, να τις διαφοροποιήσει από τις ανερμάτιστες επιθυμίες του και στο τέλος να τις τιθασεύσει. Απέναντί σ΄ αυτόν τον τύπο ανθρώπου ενυπάρχει έστω κι ως είδος προς εξαφάνιση Ο σημερινός καλλιεργημένος άνθρωπος. Σίγουρα ανήκει στην μειονοτική τάξη των μοναχικών οδοιπόρων, είναι εκείνος που θέτει προτεραιότητες και τις διαβαθμίζει σύμφωνα μ΄ ένα πολύ ιδιαίτερο ποιοτικό του κριτήριο, την παιδεία του. Όχι την κατάρτιση σ΄ ένα τμήμα επιστημονικής ή τεχνικής γνώσης αλλά τη σφυρηλάτηση της προσωπικότητας του με αξίες και ιδανικά που διαμορφώνουν και κομίζουν μια πράγματι ελεύθερη ανεξάρτητη ευγενική ανθρώπινη παρουσία.
Μολονότι λοιπόν, ενυπάρχει στις μέρες μας αφθονία στην πρόσβαση σε βιβλία, εγχειρίδια και σε κάθε μορφή γνώση εντούτοις, ο άνθρωπος παγιδεύεται στα δίχτυα της αυταπάτης του. Σπαταλά τον πολύτιμο και ανεπιστρεπτί κινούμενο χρόνο του κατά τρόπο αλόγιστο και παντελώς ανώφελο. Στερείται σαφήνειας αυτοκαθορισμού όπως και προσανατολισμού. Ελάχιστα ή έστω πολύ λίγο νοιάζεται για την γνώση του εαυτού του. Φοβάται να αγγίξει τις μύχιες άκρες τις ψυχής του. Διστάζει να προχωρήσει με αυταπάρνηση σε νέους πνευματικούς δρόμους, ως ασκητής της ασφάλτου, που προάγουν την ελευθερία της συνείδησης. Παλεύει για τα φθαρτά και τα τρωτά. Αρνείται, καθώς πορεύεται τυφλός, να δει το φοβερό και ουσιαστικό νόημα της υπάρξεως του. Αλλοτριώνεται και χάνεται στο λαβύρινθο των επίγειων αντικατοπτρισμών κι έτσι εκτροχιάζεται. Εκμηδενίζεται. Οδοιπόρος στερούμενος εθνικής ταυτότητας, συνεπώς συλλογικού πεπρωμένου, προσωπικής στάσης κι ετερότητας, υποτιμά αγνοώντας κι απαξιώνοντας τη στιγμή του στο Θανάτου του.
Αποστειρωμένος από ιστορική και ιδεολογική θεώρηση της ζωής αντιλαμβάνεται με όρους πληκτικά υλιστικούς το μεγαλειώδες νόημα που κρίβεται εντός της κυτταρικής του δομής. Άθυρμα του αγοραίου modus vivendi (τρόπου ζωής ) συντρίβεται στη λαιμητόμο της κάλπικής ευδαιμονίας.
Εξακολουθεί κι επιλέγει να δίνει στο «εγώ» του και στην ανθρώπινη οντότητα χαρακτηριστικά πρωτογενώς ζωώδη, αιχμάλωτος των ορμέμφυτων ενστίκτων του, έρποντας ως σαλίγκαρος συνωστίζεται, σπρώχνεται στην εξουσία για δημόσια αναγνώριση και κατάκτηση πλούτου που ανάγεται σε επιταγή κοινωνικής καταξίωσης. Κάποτε όμως επέρχεται η απογοήτευση, έτσι αφυδατωμένος από δύναμη και ικμάδα ζωής καταρρακώνεται, συνθλίβεται, αποσυντίθεται. Μοιάζει με προσωπικότητα που ρέπει κι εγγίζει τη ματαιότητα κατόπιν συχνών κι επάλληλων αποτυχιών και απαισιόδοξων εκτιμήσεων για το μέλλον και τη ζωή. Αποκαμωμένος από ταυτότητα συλλογικού προσδιορισμού παραπαίει και προσδίδει στην υλιστική ευδαιμονία χαρακτηριστικά υπαρξιακής αυτεπιβεβαίωσης. Διστάζει να δοκιμάσει, να επιδιώξει απόπειρα ανασυγκρότησης, ιδεολογικής αναζήτησης και φιλοσοφικού στοχασμού μέσω του οποίου θα επιτευχθεί η αναγέννηση ή καλύτερα ή ανεύρεση του απολσθέντος νοήματος της ενσαρκωμένης γήινης υποστάσεως του.
Αναντίρρητα η ζωή συχνά αποκαλύπτει πτυχές του μεγάλου μυστικού που εμφωλεύει στα σπλάχνα της. Η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αφουγκράζεται με το δικό της τρόπο τα μηνύματα που στέλνει η ζωή μέσα από την θεωρητική και εμπειρική γνώση. Η Γνώση όμως είναι Ιερή για τον απλούστατο λόγο εκπηγάζει και σηματοδοτείται μέσα από τον εναγώνιο βίο. Η νουθεσία της Θείας Πρόνοιας – τουλάχιστον έτσι όπως την κατέγραψαν φωτισμένα μυαλά που η ιστορία τους χάνεται στην αχλύ του χρόνου - προς τους Αδελφούς Ανθρώπους είναι σαφής : Μην σπαταλιέστε, μην αναλώνεστε στη ματαιότητα της ματαιόδοξης εφημερίας και μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να παρασύρεται από το ισχυρό και καταιγιστικό ρεύμα των παθών. Ο Άνθρωπος ωθείται προς τα πάθη όταν αισθάνεται αδύναμος να αντικρίσει το Είναι του. Ο Λόγος χάνεται και μαζί του χάνεται το Πνεύμα και το Κέντρο της ισορροπίας. Η ειμαρμένη καθίσταται Πραγματική, ζωντανή και υπαρκτή συνιστώσα που επικαθορίζει και εν πολλοίς επισφραγίζει την πορεία του Ανθρώπου.
Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο ! Παρ΄ όλα αυτά, η Ειμαρμένη αναπροσαρμόζεται, αλλάζει, αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιλογές και τη δράση της ελευθέρας βουλήσεως καθώς ο Άνθρωπος παίρνει το ρίσκο και σηκώνει το βάρος των σκέψεων εκείνων που εξελίσσονται σε αποφάσεις και τελικά υλοποιούνται και εκτελούνται σε ψηλαφητές πραγματικότητες. Το Μυστικό της ζωής φυλάσσεται στον καθένα καλά μέσα στο σφηνόλιθο της ψυχής του. Στην αναγκαιότητα και στην επιμονή του Ανθρώπου εναπόκεινται η σύλληψη και η κατανόηση σε βάθος του Μυστικού της ζωής και του υπαρκτικού του σκοπού. Κοντολογίς, η ζωή του Ανθρώπου αποτελεί έναν ακατάβλητο και συχνά ατελέσφορο αγώνα καθώς το τέλος της επίγειας παρουσίας δεν συνάδει με το πέρας της Συνείδησης και της Ψυχής. Ο ένθεος προσανατολισμός είναι εκείνος που αναγεννά την ελπίδα και κάποτε θα φέρει τη χαραυγή.
Ο Άνθρωπος έρχεται προικισμένος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για να βαπτιστεί στη δοκιμασία της ενσάρκωσης για τη λάξευση του Λίθου ήτοι της ψυχής του και της συνέχισης της Οικο-Δόμησης του Ναού του. Γιατί όπως γράφει και ο επιστήμονας της αδάμαστης ελεύθερης σκέψης Χρίστος Γούδης η πορεία του ανθρώπου πρέπει να τελειώνει σε Ναό. Μην εγκαταλείπετε την Οικο-Δομή για να μην νοτίσουν τα θεμέλια και να μην σκεβρώσει ο σκελετός. Συνεχίστε με Δύναμη και Καθαρό Νού για την Αποπεράτωση της ΟικοΔομής ακούγεται σαν φωνή παρότρυνσης μέσα μου, ως άνθρωπος της μοίρας, την αφουγκράζομαι και προχωρώ !
Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010
Η Ελλάδα σε κατάσταση ασφυξίας !
Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Στις προγραμματικές τοποθετήσεις τους οι υπουργοί της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός κ Γιώργος Παπανδρέου κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να πείσουν τον ελληνικό λαό πως με την ανάληψη των καθηκόντων τα πράγματα έστω και σταδιακά θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Κανείς δεν μιλούσε τότε ακόμη για το εκρηκτικό μάγμα που σωρευόταν στα θεμέλια του οικονομικού και ασφαλιστικού συστήματος της χώρας και απειλούσαν συθέμελα να προκαλέσουν την κατάρρευση του. Απεναντίας, οι καθησυχαστικές δηλώσεις επηρέασαν την κοινωνία που μάλλον εδραίωσε την πεποίθηση πως πάλι έστω και στο παρά τρίχα θα αποτρέπονταν το εφιαλτικό μα πιθανό ενδεχόμενο της χρεοκοπίας.
Ωστόσο, μόλις τα κυβερνητικά στελέχη διαπίστωσαν την τραγική κατάσταση που εμφάνιζαν τα επιμέρους ταμεία τόσο των ασφαλιστικών οργανισμών όσο και του ίδιου του κράτους στο οποίο παρατηρούνταν δραματική στέρηση εσόδων, τα μαντάτα που άφηναν να κοινοποιηθούν δια της οδού των μέσων ενημέρωσης ήταν ακροθιγώς δυσάρεστα. Με συνέπεια να προκύψει ένας απόλυτα δικαιολογημένος διαπαραταξιακός και κοινωνικός προβληματισμός για το αν θα καταφέρουμε ως χώρα να αποσοβήσουμε τα χειρότερα που ακόμη και σήμερα επαπειλούνται.
Η δυναμική κινητοποίηση του αγροτικού κόσμου που με τα γεωργικά του μηχανήματα έφραξε για μια ακόμα φορά τους εθνικούς οδικούς άξονες δυσχεραίνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο την κυκλοφορία ανθρώπων και οχημάτων κατά προέκταση και την τροφοδοσία της αγοράς σε μια συγκυρία καθόλου εύκολη για την κυβέρνηση όπου διεθνώς παρουσιάζεται σχεδόν αδύναμη να ανταπεξέλθει στις σφοδρές πιέσεις αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας πρωτοστατούντος του Προέδρου της Ζαν Κλοντ Τρισέ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκπροσώπων της παγκόσμιας αγοράς χρεογράφων (ομολόγων, μετοχών κλπ.), των Οίκων αξιολόγησης πιστοληπτική ικανότητας όπως και των πανίσχυρων πολυεθνικών Μ.Μ.Ε που διαμορφώνουν τις τάσεις στον επίπλαστο και μετέωρο καπιταλιστικό περίγυρο, καθιστούν όλο αυτό το πλέγμα ασφυκτικών σχέσεων και επιδράσεων εξαιρετικά δυσμενές. Οι πιέσεις αυτές επικεντρώνονταν στην εντελώς διαφορετικής αντίληψης πολιτική του Πρωθυπουργού και της κυβερνήσεως, η οποία αντιτίθονταν σε οποιαδήποτε προτροπή για δραστική μείωση μισθών και συντάξεων.
Εύλογα συνεπώς συμπεραίνουμε. πως για την κυβέρνηση η δυνατότητα προώθησης και υλοποίησης των οικονομικών αιτημάτων των ανθρώπων που εργάζονται αναμφίβολα υπό δύσκολες έως αντίξοες συνθήκες στα χωράφια και στα βοσκοτόπια στις ισχύουσες οικονομικές συνθήκες είναι περιορισμένη. Το οικονομικό κλίμα επιδεινώνεται αφού τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στα οποία επιδίδονται καθημερινά ισχυρά και υπερεθνικά τραστ χρηματοοικονομικής και πιστωτικής διαχείρισης εξωθούν την καθημαγμένη ελληνική οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη καχεξία και τον λαό της πατρίδας σε περισσότερη φτώχεια κι ανεργία.
Πράγματι έδειχνε κάπως ανακουφισμένος ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος επί των οικονομικών υπουργός κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου που καταφέρανε να βρουν τρόπο να δανειστούν στις διεθνείς αγορές ομολόγων 8 δις ευρώ προκειμένου να καλύψουν άμεσες τρέχουσες δαπάνες. Και μάλιστα ο δανεισμός αυτός προέκυψε με το ιδιαίτερα επαχθές επιτόκιο της τάξεως του 6,2% και θα πρέπει να γνωρίζουμε πως στη λήξη του πενταετούς διάρκειας ομολόγου το ελληνικό κράτος πρέπει να επιστρέψει στους δανειστές του επιπλέον 500 εκ. ευρώ. Τα οποία εμείς πάλι θα πληρώσουμε. Κατά συνέπεια αντιλαμβάνεσαι ευγενικέ μου αναγνώστη πως για να αντληθούν τα επιπρόσθετα αυτά χρήματα - που αντιστοιχεί σε μια έκτακτη ετήσια εθνική χρηματοδότηση των αγροτών – θα καταβληθούν από το υστέρημα μας.. Είναι πάντως λογικό πως στην παρούσα φάση και μέχρι να προκύψει δυναμικός ή έστω ν΄ ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός ο δανεισμός καθίσταται αναγκαστική διαφυγή από τη χρεοκοπία.
Επιπροσθέτως, αληθεύει ότι η Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κυρία Κατερίνα Μπατζελή προσπάθησε μέσα από την Εθνική Στρατηγική για τον Αγροτικό Τομέα παραγωγής που προ μιας εβδομάδος ανακοίνωσε να δώσει τους βασικούς άξονες για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κι αξιόπιστου θεσμικού πλαισίου που θα εξυγιάνει το σύστημα από τις όποιες παρασιτικές διαδικασίες και σχέσεις αναφύονται ανάμεσα στον παραγωγό και στην αγορά και το οποίο παράλληλα θα προστατεύει και θα κατοχυρώνει το – πενιχρό για τους περισσότερους σήμερα - αγροτικό εισόδημα. Δυστυχώς, όμως, παρά τις καλές προθέσεις της υπουργού η απελπιστική κατάσταση των φτωχών μικροκαλλιεργητών γης όπως και των κτηνοτρόφων δεν αφήνει περιθώρια για υπομονή από την μεριά τους.
Σίγουρα, την ευθύνη φέρουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που αντιμετώπισαν το αγροτικό ζήτημα με όρους απαξιωτικούς, δίνοντας «μπαξίσι» στους αγρότες ανεξάρτητα αν δούλεψαν και παρήγαγαν ή απλώς περιορίστηκαν στην είσπραξη της κοινοτικής επιδότησης με τη διαβεβαίωση ότι ανήκουν στο «Κόμμα»!!! Ακόμα θυμάμαι τον ανεκδιήγητο κ. Χατζηγάκη ως προκάτοχο υπουργό γεωργίας να μοιράζει παρανόμως 500 εκ ευρώ από κοινοτική χρηματοδότηση προκειμένου να εξυπηρετήσει κομματικά συμφέροντα, ενισχύοντας τη θλιβερή και παντελώς νοσηρή κι αδιέξοδη τακτική του πελατειακού κράτους. Είναι προφανές πως η σημερινή υπουργός απέχει παρασάγγας από την μυωπική λογική συστημικού εκφυλισμού του κ. Σωτ. Χατζηγάκη.
Οφείλουμε ωστόσο να επισημάνουμε και να λάβουμε υπόψη μας την χαμηλή ανταγωνιστικότητα που διέπει τα εγχώρια προϊόντα του πρωτογενούς τομέα παραγωγής τόσο στην ενδοχώρα όσο και στις διεθνείς αγορές, όπου ο συσχετισμός κόστους - ποιότητας και οφέλους καθίσταται για τις εξαγωγές μας βασικός αρνητικός παράγοντας. Έτσι άλλωστε δίνουμε στοχευμένη απάντηση γιατί το εισόδημα των αγροτών συρρικνώνεται ραγδαίως.
Επομένως, η ορθότητα των αντιλήψεων και του σχεδιασμού της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης μπορεί να καρποφορήσει μαζί και με τη διεξαγωγή ενός ανοιχτού διαλόγου ανάμεσα στην ηγεσία του υπουργείου και σε όργανα ικανής κι αξιόπιστης αντιπροσώπευσης των αγροτών, αποστασιοποιημένα πλήρως από κομματικούς εναγκαλισμούς και παρεμφερείς σκοπιμότητες με τη χρήση των οποίων κλονίζεται τόσο η ουσία του διαλόγου όσο και το αποτέλεσμα του. Μολονότι, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη στους αγρότες να καταθέσει επιτέλους μια σαφής άποψη για το αν επιθυμεί να παραμείνουν στην ενεργό δράση καλλιεργητές που διαθέτουν μικρούς κλήρους. Όπως επίσης και πως σκοπεύει να τους αντιμετωπίσει. Ενδεχόμενη αδράνεια και «στοίβαγμα» τους στο σαρωτικό άθροισμα ανεργίας που όλο και μεγεθύνεται αναμφίβολα θα μεγιστοποιήσει εκθετικά το ήδη οξυμμένο πρόβλημα της ανεργίας και θα επιφέρει ακόμα βαθύτερα ρήγματα και κοινωνικές συγκρούσεις.
Εκτιμώ πως η Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κυρία Κατερίνα Μπατζελή ως απόλυτος γνώστης της δυσχερής κατάστασης που αντιμετωπίζει η ύπαιθρος θα επιληφθεί του ζητήματος με υπευθυνότητα και πολιτική ωριμότητα. Άλλωστε τα περιθώρια στενεύουν και για την ίδια, αφού οι επίδοξοι «σύντροφοι» της καιροφυλαχτούν και στέλνουν ποικίλα μηνύματα, πλαγίως για την ώρα, στον Πρωθυπουργό εντείνοντας τις πιέσεις πάνω του για αντικατάσταση της καθώς επικαλούνται το έλλειμμα πολιτικής εμπειρίας της.
Εύχομαι την ώρα που διαβάζονται τούτες οι γραμμές η νέα βουλευτής και υπουργός που πράγματι κομίζει εκτός από επιστημονική επάρκεια κι εμπειρία κάτι ελπιδοφόρο για την πρόοδο της αγροτικής οικονομίας και το ήθος στην πολιτική ν’ αποτρέψει την πραγμάτωση των συνηθισμένων ραδιούργων επιδιώξεων των κηφήνων της πολιτικής σκηνής. Ασφαλώς η παραμονή στη θέση της θα κριθεί στην εκτόνωση της ασφυκτικής κατάστασης που ζει η χώρα με την απεμπλοκή των δρόμων από την κατάληψη των τρακτέρ δίχως να θιγεί ο αγώνας και το ηθικό των βιοπαλαιστών που οργώνουν την ελληνική γη.
Στις προγραμματικές τοποθετήσεις τους οι υπουργοί της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός κ Γιώργος Παπανδρέου κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να πείσουν τον ελληνικό λαό πως με την ανάληψη των καθηκόντων τα πράγματα έστω και σταδιακά θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Κανείς δεν μιλούσε τότε ακόμη για το εκρηκτικό μάγμα που σωρευόταν στα θεμέλια του οικονομικού και ασφαλιστικού συστήματος της χώρας και απειλούσαν συθέμελα να προκαλέσουν την κατάρρευση του. Απεναντίας, οι καθησυχαστικές δηλώσεις επηρέασαν την κοινωνία που μάλλον εδραίωσε την πεποίθηση πως πάλι έστω και στο παρά τρίχα θα αποτρέπονταν το εφιαλτικό μα πιθανό ενδεχόμενο της χρεοκοπίας.
Ωστόσο, μόλις τα κυβερνητικά στελέχη διαπίστωσαν την τραγική κατάσταση που εμφάνιζαν τα επιμέρους ταμεία τόσο των ασφαλιστικών οργανισμών όσο και του ίδιου του κράτους στο οποίο παρατηρούνταν δραματική στέρηση εσόδων, τα μαντάτα που άφηναν να κοινοποιηθούν δια της οδού των μέσων ενημέρωσης ήταν ακροθιγώς δυσάρεστα. Με συνέπεια να προκύψει ένας απόλυτα δικαιολογημένος διαπαραταξιακός και κοινωνικός προβληματισμός για το αν θα καταφέρουμε ως χώρα να αποσοβήσουμε τα χειρότερα που ακόμη και σήμερα επαπειλούνται.
Η δυναμική κινητοποίηση του αγροτικού κόσμου που με τα γεωργικά του μηχανήματα έφραξε για μια ακόμα φορά τους εθνικούς οδικούς άξονες δυσχεραίνοντας μ΄ αυτόν τον τρόπο την κυκλοφορία ανθρώπων και οχημάτων κατά προέκταση και την τροφοδοσία της αγοράς σε μια συγκυρία καθόλου εύκολη για την κυβέρνηση όπου διεθνώς παρουσιάζεται σχεδόν αδύναμη να ανταπεξέλθει στις σφοδρές πιέσεις αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας πρωτοστατούντος του Προέδρου της Ζαν Κλοντ Τρισέ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εκπροσώπων της παγκόσμιας αγοράς χρεογράφων (ομολόγων, μετοχών κλπ.), των Οίκων αξιολόγησης πιστοληπτική ικανότητας όπως και των πανίσχυρων πολυεθνικών Μ.Μ.Ε που διαμορφώνουν τις τάσεις στον επίπλαστο και μετέωρο καπιταλιστικό περίγυρο, καθιστούν όλο αυτό το πλέγμα ασφυκτικών σχέσεων και επιδράσεων εξαιρετικά δυσμενές. Οι πιέσεις αυτές επικεντρώνονταν στην εντελώς διαφορετικής αντίληψης πολιτική του Πρωθυπουργού και της κυβερνήσεως, η οποία αντιτίθονταν σε οποιαδήποτε προτροπή για δραστική μείωση μισθών και συντάξεων.
Εύλογα συνεπώς συμπεραίνουμε. πως για την κυβέρνηση η δυνατότητα προώθησης και υλοποίησης των οικονομικών αιτημάτων των ανθρώπων που εργάζονται αναμφίβολα υπό δύσκολες έως αντίξοες συνθήκες στα χωράφια και στα βοσκοτόπια στις ισχύουσες οικονομικές συνθήκες είναι περιορισμένη. Το οικονομικό κλίμα επιδεινώνεται αφού τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στα οποία επιδίδονται καθημερινά ισχυρά και υπερεθνικά τραστ χρηματοοικονομικής και πιστωτικής διαχείρισης εξωθούν την καθημαγμένη ελληνική οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη καχεξία και τον λαό της πατρίδας σε περισσότερη φτώχεια κι ανεργία.
Πράγματι έδειχνε κάπως ανακουφισμένος ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος επί των οικονομικών υπουργός κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου που καταφέρανε να βρουν τρόπο να δανειστούν στις διεθνείς αγορές ομολόγων 8 δις ευρώ προκειμένου να καλύψουν άμεσες τρέχουσες δαπάνες. Και μάλιστα ο δανεισμός αυτός προέκυψε με το ιδιαίτερα επαχθές επιτόκιο της τάξεως του 6,2% και θα πρέπει να γνωρίζουμε πως στη λήξη του πενταετούς διάρκειας ομολόγου το ελληνικό κράτος πρέπει να επιστρέψει στους δανειστές του επιπλέον 500 εκ. ευρώ. Τα οποία εμείς πάλι θα πληρώσουμε. Κατά συνέπεια αντιλαμβάνεσαι ευγενικέ μου αναγνώστη πως για να αντληθούν τα επιπρόσθετα αυτά χρήματα - που αντιστοιχεί σε μια έκτακτη ετήσια εθνική χρηματοδότηση των αγροτών – θα καταβληθούν από το υστέρημα μας.. Είναι πάντως λογικό πως στην παρούσα φάση και μέχρι να προκύψει δυναμικός ή έστω ν΄ ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός ο δανεισμός καθίσταται αναγκαστική διαφυγή από τη χρεοκοπία.
Επιπροσθέτως, αληθεύει ότι η Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κυρία Κατερίνα Μπατζελή προσπάθησε μέσα από την Εθνική Στρατηγική για τον Αγροτικό Τομέα παραγωγής που προ μιας εβδομάδος ανακοίνωσε να δώσει τους βασικούς άξονες για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου κι αξιόπιστου θεσμικού πλαισίου που θα εξυγιάνει το σύστημα από τις όποιες παρασιτικές διαδικασίες και σχέσεις αναφύονται ανάμεσα στον παραγωγό και στην αγορά και το οποίο παράλληλα θα προστατεύει και θα κατοχυρώνει το – πενιχρό για τους περισσότερους σήμερα - αγροτικό εισόδημα. Δυστυχώς, όμως, παρά τις καλές προθέσεις της υπουργού η απελπιστική κατάσταση των φτωχών μικροκαλλιεργητών γης όπως και των κτηνοτρόφων δεν αφήνει περιθώρια για υπομονή από την μεριά τους.
Σίγουρα, την ευθύνη φέρουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που αντιμετώπισαν το αγροτικό ζήτημα με όρους απαξιωτικούς, δίνοντας «μπαξίσι» στους αγρότες ανεξάρτητα αν δούλεψαν και παρήγαγαν ή απλώς περιορίστηκαν στην είσπραξη της κοινοτικής επιδότησης με τη διαβεβαίωση ότι ανήκουν στο «Κόμμα»!!! Ακόμα θυμάμαι τον ανεκδιήγητο κ. Χατζηγάκη ως προκάτοχο υπουργό γεωργίας να μοιράζει παρανόμως 500 εκ ευρώ από κοινοτική χρηματοδότηση προκειμένου να εξυπηρετήσει κομματικά συμφέροντα, ενισχύοντας τη θλιβερή και παντελώς νοσηρή κι αδιέξοδη τακτική του πελατειακού κράτους. Είναι προφανές πως η σημερινή υπουργός απέχει παρασάγγας από την μυωπική λογική συστημικού εκφυλισμού του κ. Σωτ. Χατζηγάκη.
Οφείλουμε ωστόσο να επισημάνουμε και να λάβουμε υπόψη μας την χαμηλή ανταγωνιστικότητα που διέπει τα εγχώρια προϊόντα του πρωτογενούς τομέα παραγωγής τόσο στην ενδοχώρα όσο και στις διεθνείς αγορές, όπου ο συσχετισμός κόστους - ποιότητας και οφέλους καθίσταται για τις εξαγωγές μας βασικός αρνητικός παράγοντας. Έτσι άλλωστε δίνουμε στοχευμένη απάντηση γιατί το εισόδημα των αγροτών συρρικνώνεται ραγδαίως.
Επομένως, η ορθότητα των αντιλήψεων και του σχεδιασμού της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης μπορεί να καρποφορήσει μαζί και με τη διεξαγωγή ενός ανοιχτού διαλόγου ανάμεσα στην ηγεσία του υπουργείου και σε όργανα ικανής κι αξιόπιστης αντιπροσώπευσης των αγροτών, αποστασιοποιημένα πλήρως από κομματικούς εναγκαλισμούς και παρεμφερείς σκοπιμότητες με τη χρήση των οποίων κλονίζεται τόσο η ουσία του διαλόγου όσο και το αποτέλεσμα του. Μολονότι, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη στους αγρότες να καταθέσει επιτέλους μια σαφής άποψη για το αν επιθυμεί να παραμείνουν στην ενεργό δράση καλλιεργητές που διαθέτουν μικρούς κλήρους. Όπως επίσης και πως σκοπεύει να τους αντιμετωπίσει. Ενδεχόμενη αδράνεια και «στοίβαγμα» τους στο σαρωτικό άθροισμα ανεργίας που όλο και μεγεθύνεται αναμφίβολα θα μεγιστοποιήσει εκθετικά το ήδη οξυμμένο πρόβλημα της ανεργίας και θα επιφέρει ακόμα βαθύτερα ρήγματα και κοινωνικές συγκρούσεις.
Εκτιμώ πως η Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κυρία Κατερίνα Μπατζελή ως απόλυτος γνώστης της δυσχερής κατάστασης που αντιμετωπίζει η ύπαιθρος θα επιληφθεί του ζητήματος με υπευθυνότητα και πολιτική ωριμότητα. Άλλωστε τα περιθώρια στενεύουν και για την ίδια, αφού οι επίδοξοι «σύντροφοι» της καιροφυλαχτούν και στέλνουν ποικίλα μηνύματα, πλαγίως για την ώρα, στον Πρωθυπουργό εντείνοντας τις πιέσεις πάνω του για αντικατάσταση της καθώς επικαλούνται το έλλειμμα πολιτικής εμπειρίας της.
Εύχομαι την ώρα που διαβάζονται τούτες οι γραμμές η νέα βουλευτής και υπουργός που πράγματι κομίζει εκτός από επιστημονική επάρκεια κι εμπειρία κάτι ελπιδοφόρο για την πρόοδο της αγροτικής οικονομίας και το ήθος στην πολιτική ν’ αποτρέψει την πραγμάτωση των συνηθισμένων ραδιούργων επιδιώξεων των κηφήνων της πολιτικής σκηνής. Ασφαλώς η παραμονή στη θέση της θα κριθεί στην εκτόνωση της ασφυκτικής κατάστασης που ζει η χώρα με την απεμπλοκή των δρόμων από την κατάληψη των τρακτέρ δίχως να θιγεί ο αγώνας και το ηθικό των βιοπαλαιστών που οργώνουν την ελληνική γη.
Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου είναι ιδρυτική διακήρυξη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Παρουσιάστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974
Η Ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, Ο Ανδρέας Παπανδρέου κρατώντας το έντυπο της διακήρυξης
Η Διακύρηξη της 3ης του Σεπτέμβρη
Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα. Όμως η ενότητα του λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής. Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δεν συνοδευτούν - το γρηγορότερο δυνατό από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα παρέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί. Πως είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε τον δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία.
Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.
Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ. Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων. Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η Πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτον. Επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία για να ανακοπεί η πορεία του λαού μας προς τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Προκλήθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε η βάναυση τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να διχοτομηθεί η μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο.
Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των Η.Π.Α. και της Δύσης με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην Πρωτεύουσα, μα και στην ξενιτιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.
Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Έλληνα εργαζομένου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.
Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις τους. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ' όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.
Βασικός κυρίαρχος στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του έθνους και στην υπηρεσία του λαού. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ' όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας. Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής. Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικανικές βάσεις είναι οι μονοπωλιακές, πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι' αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Κινήματος μας. Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία σε όλους τους Έλληνες. Για να καταργηθούν τα προνόμια των ολίγων στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευθούν η μητέρα, το παιδί, τα γηρατειά. Για να κατοχυρωθεί η κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων. Για να ελευθερωθεί η σκέψη και να γίνει η παιδεία κτήμα όλων των Ελλήνων.
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα. Θεμελιακή αρχή του Κινήματος είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία - από τη βάση μέχρι την ηγεσία - με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν. Και το πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου συνεδρίου που γρήγορα θα συγκληθεί. Και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.
Έχει ο λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στην φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.
Η σημερινή διακήρυξη μας είναι μια διακήρυξη που είμαστε βέβαιοι ότι αντικατοπτρίζει το πιστεύω, τους πόθους, τις απαιτήσεις, το όραμα του ελληνικού λαού. Έχει σκοπό να παρακινήσει συζήτηση και προβληματισμό σε εθνικό επίπεδο. Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους:
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία
Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.
Για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967, δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερα στυγνή μορφή αποικιοποιήσης της Ελλάδας από το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ με τη συνεργασία του εξαρτημένου δυτικοευρωπαϊκού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Σαν στόχο είχε την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεων του αμερικανικού κεφαλαίου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γι' αυτό ο αγώνας του λαού μας αποβλέπει πρώτιστα στην οριστική εξάλειψη των αιτίων που οδήγησαν στη στυγνή δικτατορία της επταετίας. Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπάρξει:
α) Τιμωρία των ενόχων και των βασανιστών της χουντικής επταετίας και των υπευθύνων της προδοσίας της Κύπρου.
β) Πλήρης αποκατάσταση των θυμάτων της δικτατορίας.
γ) Άμεση ακύρωση όλων των ανελεύθερων και καταπιεστικών έκτακτων μέτρων της χουντικής επταετίας καθώς και των παρόμοιων νομοθετημάτων των προδικτατορικών κυβερνήσεων.
δ) Εξασφάλιση της ελεύθερης επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην πατρίδα.
ε) Εξυγίανση όλου του κρατικού μηχανισμού. στ) Εξάλειψη του παρακράτους και του κομματικού κράτους.
ζ) Άμεση ένταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας στην υπηρεσία του Έθνους και του Λαού και υποβολή τους σε αποτελεσματικό, πλήρη και συνεχή έλεγχο από την νόμιμα εκλεγμένη πολιτική ηγεσία.
Για την εξάλειψη του συστήματος που οδήγησε στην ιμπεριαλιστική κατοχή της πατρίδας μας και των συνθηκών που το δημιούργησαν, το διατηρούν και το προστατεύουν, για τη θεμελίωση μιας γνήσιας, αβασίλευτης, αναγεννημένης και σοσιαλιστικής Ελληνικής Δημοκρατίας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θέτει σαν προϋπόθεση την επίτευξη των ακόλουθων συγκεκριμένων στόχων:
Κάθε εξουσία πηγάζει από τον λαό, εκφράζει τον λαό και υπηρετεί τον λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.
Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του λαού μας.
Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται. Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων.
Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες. Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται σαν ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία. Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυρίαρχο δικαίωμα του Ελληνικού λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.
Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του ελληνικού λαού. Σαν χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρεις αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς μηχανισμούς, η σύσφιγξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, σαν προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της.
Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού λαού που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:
α. Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου.
Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν τον μεσάζοντα που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση.
β. Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και σημασία της παραγωγικής μονάδας.
γ. Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
δ. Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα.
ε. Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.
στ. Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και για να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ελεύθερη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Έλληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατειά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ζ. Την κοινωνικοποίηση της υγείας που συνεπάγεται την δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Έλληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών.
η. Ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γηρατειά και ανεργία που να επεκταθεί σε όλους τους Έλληνες.
θ. Την προστασία της μητέρας και του παιδιού.
Ι. Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών και λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του λαού στην πολιτιστική εξέλιξη.
Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις των εργαζόμενου Ελληνικού λαού - εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών - η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα καλεί τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του, σε οργανώσεις βάσεις, να συμμετάσχει άμεσα στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Έτσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα.
3 Σεπτεμβρίου 1974
Η Διακύρηξη της 3ης του Σεπτέμβρη
Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα. Όμως η ενότητα του λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής. Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δεν συνοδευτούν - το γρηγορότερο δυνατό από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Λέγεται ότι δεν ήρθε η ώρα. Ότι τώρα παρέχει το εθνικό θέμα. Μα το επιχείρημα δεν ευσταθεί. Πως είναι δυνατό να παραμένουν σε θέσεις κρίσιμες για το έθνος εκείνοι που ευθύνονται για την εθνική συμφορά; Ακριβώς γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αποφασιστική καμπή, ακριβώς γι' αυτό το λόγο, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος στην τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσταση. Για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε τον δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία.
Σ' αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικά μας απόφαση να προχωρήσουμε σήμερα σε μια πολιτική πράξη, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων ενός νέου πολιτικού Κινήματος, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ' άκρου εις άκρο της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.
Η ρίζα της συμφοράς βρίσκεται στην εξάρτηση της Πατρίδας μας. Τα επτά μεσαιωνικά χρόνια που πέρασαν με τη στυγνή στρατιωτική δικτατορία και η τραγωδία της Κύπρου δεν αποτελούν παρά μια ιδιαίτερα σκληρή έκφραση της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και ΝΑΤΟ. Μεταβλήθηκε η Ελλάδα σε προχωρημένο πυρηνικό φυλάκιο του Πενταγώνου για να εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά τα στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλίων. Διαβρώθηκε ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες δυνάμεις, τα κόμματα, ο συνδικαλισμός, η Πολιτική ηγεσία του τόπου έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επιβολή ξενοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας, όταν αυτό κρίθηκε πως συνέφερε την Ουάσιγκτον. Επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία για να ανακοπεί η πορεία του λαού μας προς τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Προκλήθηκε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ακολούθησε η βάναυση τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να διχοτομηθεί η μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο.
Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των Η.Π.Α. και της Δύσης με τη συνεργασία πάντα του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Για να μαραθεί η ελληνική ύπαιθρος, για να μην αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, για να συνεχιστεί η μετανάστευση, η προσφορά φτηνής εργασίας στην Πρωτεύουσα, μα και στην ξενιτιά, την Ευρώπη, την Αυστραλία, τον Καναδά.
Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Έλληνα εργαζομένου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.
Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού Έλληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό, τον υπάλληλο, στην θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις τους. Να στελεχώσουν και να συμμετάσχουν στην κατεύθυνση ενός Κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ' όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής.
Βασικός κυρίαρχος στόχος του Κινήματος είναι η δημιουργία πολιτείας απαλλαγμένης από έλεγχο ή επιρροή της οικονομικής ολιγαρχίας, πολιτείας ταγμένης στην προστασία του έθνους και στην υπηρεσία του λαού. Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ' όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν. Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του λαού αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας. Και βέβαια πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό ΝΑΤΟ. Και βέβαια πρέπει να ακυρωθούν όλες οι διμερείς συμφωνίες που έχουν επιτρέψει στο Πεντάγωνο να μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο για την προώθηση της επεκτατικής του πολιτικής. Μα πίσω από το ΝΑΤΟ, πίσω από τις αμερικανικές βάσεις είναι οι μονοπωλιακές, πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα ντόπια υποκατάστατά τους. Γι' αυτό η κοινωνική απελευθέρωση, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Κινήματος μας. Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα. Για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να συμμετέχει ενεργά ο λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία σε όλους τους Έλληνες. Για να καταργηθούν τα προνόμια των ολίγων στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευθούν η μητέρα, το παιδί, τα γηρατειά. Για να κατοχυρωθεί η κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων. Για να ελευθερωθεί η σκέψη και να γίνει η παιδεία κτήμα όλων των Ελλήνων.
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα. Θεμελιακή αρχή του Κινήματος είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία - από τη βάση μέχρι την ηγεσία - με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν. Και το πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα θα συναποφασιστούν στην πορεία με την ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του πρώτου συνεδρίου που γρήγορα θα συγκληθεί. Και αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.
Έχει ο λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος που στηρίζονταν στην φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους. Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.
Η σημερινή διακήρυξη μας είναι μια διακήρυξη που είμαστε βέβαιοι ότι αντικατοπτρίζει το πιστεύω, τους πόθους, τις απαιτήσεις, το όραμα του ελληνικού λαού. Έχει σκοπό να παρακινήσει συζήτηση και προβληματισμό σε εθνικό επίπεδο. Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους:
Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατική Διαδικασία
Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.
Για το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα το στρατιωτικό καθεστώς της χούντας που επιβλήθηκε με το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967, δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερα στυγνή μορφή αποικιοποιήσης της Ελλάδας από το Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ με τη συνεργασία του εξαρτημένου δυτικοευρωπαϊκού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου. Σαν στόχο είχε την εξυπηρέτηση των στρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεων του αμερικανικού κεφαλαίου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Γι' αυτό ο αγώνας του λαού μας αποβλέπει πρώτιστα στην οριστική εξάλειψη των αιτίων που οδήγησαν στη στυγνή δικτατορία της επταετίας. Κι αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να δικαιωθεί αν δεν υπάρξει:
α) Τιμωρία των ενόχων και των βασανιστών της χουντικής επταετίας και των υπευθύνων της προδοσίας της Κύπρου.
β) Πλήρης αποκατάσταση των θυμάτων της δικτατορίας.
γ) Άμεση ακύρωση όλων των ανελεύθερων και καταπιεστικών έκτακτων μέτρων της χουντικής επταετίας καθώς και των παρόμοιων νομοθετημάτων των προδικτατορικών κυβερνήσεων.
δ) Εξασφάλιση της ελεύθερης επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην πατρίδα.
ε) Εξυγίανση όλου του κρατικού μηχανισμού. στ) Εξάλειψη του παρακράτους και του κομματικού κράτους.
ζ) Άμεση ένταξη των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας στην υπηρεσία του Έθνους και του Λαού και υποβολή τους σε αποτελεσματικό, πλήρη και συνεχή έλεγχο από την νόμιμα εκλεγμένη πολιτική ηγεσία.
Για την εξάλειψη του συστήματος που οδήγησε στην ιμπεριαλιστική κατοχή της πατρίδας μας και των συνθηκών που το δημιούργησαν, το διατηρούν και το προστατεύουν, για τη θεμελίωση μιας γνήσιας, αβασίλευτης, αναγεννημένης και σοσιαλιστικής Ελληνικής Δημοκρατίας, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θέτει σαν προϋπόθεση την επίτευξη των ακόλουθων συγκεκριμένων στόχων:
Κάθε εξουσία πηγάζει από τον λαό, εκφράζει τον λαό και υπηρετεί τον λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.
Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του λαού μας.
Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται. Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων.
Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.
Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες. Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται σαν ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού. Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία. Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυρίαρχο δικαίωμα του Ελληνικού λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.
Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του ελληνικού λαού. Σαν χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρεις αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς μηχανισμούς, η σύσφιγξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, σαν προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της.
Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού λαού που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η πορεία προϋποθέτει για το σήμερα ορατό μέλλον:
α. Την κοινωνικοποίηση του χρηματοδοτικού συστήματος στο σύνολό του, των βασικών μονάδων παραγωγής, καθώς και του μεγάλου εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου.
Ταυτόχρονα προωθείται συστηματικά η ένταξη των αγροτικών επιχειρήσεων σε συνεταιρισμούς νέας μορφής, με δραστηριότητα που θα επεκτείνεται στην προμήθεια πρώτων υλών και στην επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους. Οι οργανισμοί αυτοί θα καταργήσουν τον μεσάζοντα που εκμεταλλεύεται το προϊόν του ιδρώτα και της γης του αγρότη. Στη βιοτεχνία προωθείται επίσης η συνεταιριστική εκμετάλλευση.
β. Τον περιφερειακά αποκεντρωμένο κοινωνικό προγραμματισμό της οικονομίας που συνδυάζεται με τον έλεγχο των παραγωγικών μονάδων από τους εργαζόμενους (δηλαδή με την αυτοδιαχείριση) και από τους αρμόδιους κοινωνικούς φορείς. Αρμόδιος κοινωνικός φορέας είναι το κράτος, η περιφέρεια, ο δήμος ή η κοινότητα ανάλογα με το μέγεθος, τον τύπο και σημασία της παραγωγικής μονάδας.
γ. Τη διοικητική αποκέντρωση με ενίσχυση της τοπικής αυτοδιοίκησης.
δ. Το συστηματικό και προοδευτικό κλείσιμο του ανοίγματος ανάμεσα στα κατώτερα και ανώτερα εισοδήματα κατά περιφέρεια και επάγγελμα.
ε. Μια οικιστική και πολεοδομική πολιτική που να εξασφαλίζει πολιτισμένη κατοικία σε κάθε Ελληνική οικογένεια.
στ. Μια καινούργια παιδεία για να καταργηθούν οι φραγμοί που εμποδίζουν το πλάτεμα της γνώσης και για να δημιουργηθούν ελεύθερα σκεπτόμενοι και κοινωνικά υπεύθυνοι πολίτες. Η παιδεία είναι ελεύθερη του κοινωνικού συνόλου. Η ιδιωτική εκπαίδευση καταργείται. Η δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία εξασφαλίζεται ανεξαίρετα για όλους τους Έλληνες, θεσπίζεται εκπαιδευτική πολιτική που να εξασφαλίζει την πλατειά συμμετοχή όλων των λαϊκών στρωμάτων, καθώς και τη συμμετοχή των σπουδαστών στον προγραμματισμό της παιδείας και στη διοίκηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ζ. Την κοινωνικοποίηση της υγείας που συνεπάγεται την δωρεάν ιατρική, φαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, την προληπτική υγιεινή για όλους τους Έλληνες, την κατάργηση των ιδιωτικών κλινικών και όλων των προνομίων στην παροχή ιατρικών και νοσοκομειακών υπηρεσιών.
η. Ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης για υγεία, ατυχήματα, γηρατειά και ανεργία που να επεκταθεί σε όλους τους Έλληνες.
θ. Την προστασία της μητέρας και του παιδιού.
Ι. Την προστασία του περιβάλλοντος, τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των εθνικών και λαϊκών παραδόσεων και τη συμμετοχή ολόκληρου του λαού στην πολιτιστική εξέλιξη.
Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις των εργαζόμενου Ελληνικού λαού - εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών - η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα καλεί τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του, σε οργανώσεις βάσεις, να συμμετάσχει άμεσα στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Έτσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα.
3 Σεπτεμβρίου 1974
Τα Άρθρα της Διακήρυξης, 18ος αι Γαλλική Επανάσταση
Επιμέλεια Φιλικός Εταίρος 140914
Άρθρο 1 - Οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Άρθρο 2 - Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.
Άρθρο 3- Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.
Άρθρο 4 - Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο ο,τιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.
Άρθρο 5 - Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.
Άρθρο 6 - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.
Άρθρο 7 - Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.
Άρθρο 8 - Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.
Άρθρο 9 - Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.
Άρθρο 10 - Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.
Άρθρο 11 - Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.
Άρθρο 12 - Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.
Άρθρο 13 - Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Άρθρο 14 - Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.
Άρθρο 15 - Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.
Άρθρο 16 - Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.
Άρθρο 17 - Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση.
Άρθρο 1 - Οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα. Κοινωνικές διακρίσεις γίνονται μόνο με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Άρθρο 2 - Σκοπός κάθε πολιτικής ένωσης αποτελεί η διατήρηση των φυσικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τα δικαιώματα αυτά είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία.
Άρθρο 3- Το Έθνος είναι η αποκλειστική πηγή κάθε εξουσίας. Καμία ομάδα ανθρώπων και κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκεί εξουσία που δεν απορρέει από το Έθνος.
Άρθρο 4 - Ελευθερία σημαίνει το να μπορεί να πράττει το κάθε άτομο ο,τιδήποτε δε βλάπτει ένα άλλο άτομο. Έτσι, η άσκηση των φυσικών δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου θέτει σαν όριο το σημείο εκείνο, από το οποίο αρχίζει η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων για το άλλο άτομο. Το όριο αυτό δεν καθορίζεται παρά μόνον από το νόμο.
Άρθρο 5 - Ο νόμος μπορεί να απαγορεύσει μόνο ό,τι είναι επιζήμιο για την κοινωνία. Ό,τι δεν απαγορεύεται από το νόμο θεωρείται επιτρεπτό και δεν μπορεί σε κανέναν να επιβληθεί να κάνει κάτι που δεν ορίζεται από το νόμο.
Άρθρο 6 - Ο νόμος αποτελεί έκφραση της κοινής βούλησης. Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, προσωπικά ή με αντιπροσώπους τους, να μετέχουν στη θέσπισή του. Ο νόμος πρέπει να είναι ο ίδιος για όλους, ανεξάρτητα αν προστατεύει ή τιμωρεί. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, μπορούν όλοι να μετέχουν το ίδιο και στα δημόσια αξιώματα, στις θέσεις και τις υπηρεσίες ανάλογα με τις ικανότητές τους και χωρίς καμία άλλη διάκριση παρά αυτή που πηγάζει από την αρετή τους και το ταλέντο τους.
Άρθρο 7 - Κανένα άτομο δεν μπορεί να κατηγορηθεί, να συλληφθεί ή να κρατηθεί παρά μόνο στις περιπτώσεις που ο νόμος ορίζει και σύμφωνα με τις διαδικασίες που προκαθορίζονται από αυτόν. Όσοι αιτούνται, εκδιώκουν, και εκτελούν αμέσως ή εμμέσως αυθαίρετες εντολές πρέπει να τιμωρούνται. Όπως επίσης, κάθε πολίτης ο οποίος καλείται ή συλλαμβάνεται εν ονόματι του νόμου πρέπει να συμμορφώνεται αμέσως, κάθε αντίσταση που προβάλλει όντας ομολογία ενοχής.
Άρθρο 8 - Ο νόμος οφείλει να επιβάλλει ποινές που είναι αποκλειστικά και απόλυτα αναγκαίες. Κανείς δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά με νόμο που είχε θεσπιστεί πριν το αδίκημα και ο οποίος εφαρμόζεται νόμιμα.
Άρθρο 9 - Επειδή κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος έως ότου αποδειχτεί η ενοχή του, αν κριθεί αναγκαίο να συλληφθεί, κάθε αυστηρό μέτρο που δεν θα ήταν αναγκαίο για τη σύλληψή του απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο.
Άρθρο 10 - Κανείς δεν πρέπει να διώκεται για τις πεποιθήσεις του, ακόμη και τις θρησκευτικές, εφ’όσον η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που ο νόμος έχει επιβάλλει.
Άρθρο 11 - Η ελεύθερη ανταλλαγή σκέψεων και ιδεών είναι ένα από τα πολυτιμότερα δικαιώματα του ανθρώπου. Επομένως, κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να ομιλεί, να γράφει, και να τυπώνει τα έργα του ελεύθερα, αρκεί να μην κάνει κατάχρηση αυτής της ελευθερίας σε περιπτώσεις που ορίζονται σαφώς από το νόμο.
Άρθρο 12 - Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη κάνει αναγκαία την ύπαρξη μιας κρατικής εξουσίας. Άρα αυτή η εξουσία έχει θεσπιστεί για το καλό όλων και όχι για την ιδιωτική ωφέλεια αυτών, στους οποίους έχει ανατεθεί.
Άρθρο 13 - Για τη συντήρηση της κρατικής εξουσίας και για τα έξοδα της διοίκησης μια κοινή συνεισφορά είναι αναγκαία. Η συνεισφορά αυτή πρέπει να είναι κατανεμημένη με δικαιοσύνη στους πολίτες, ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Άρθρο 14 - Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα, αυτοπροσώπως ή με τους αντιπροσώπους τους, ν’αποδέχονται ελεύθερα την αναγκαιότητα της δημόσιας εισφοράς, να παρακολουθούν τη χρήση της και να καθορίζουν την ποσότητα, τη διάθεση, την είσπραξη και τη διάρκειά της.
Άρθρο 15 - Η κοινωνία έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθύνη από κάθε δημόσιο λειτουργό για τον τρόπο που άσκησε το λειτούργημά του.
Άρθρο 16 - Κάθε κοινωνία η οποία δεν έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών της και δεν έχει καθορίσει με ακρίβεια τη διάκριση των εξουσιών, δεν μπορεί να θεωρηθεί οργανωμένη.
Άρθρο 17 - Επειδή η ιδιοκτησία είναι ένα απαραβίαστο και ιερό δικαίωμα κανείς δεν μπορεί να τη στερηθεί παρά μόνο σε περίπτωση δημόσιας ανάγκης που έχει καθορισθεί από το νόμο και φυσικά με την προϋπόθεση να καταβληθεί προηγουμένως στον κάτοχο μια δίκαιη αποζημίωση.
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Ο ΘΟΥΡΙΟΣ Του Ρήγα Φεραίου
Ως πότε παλικάρια, να ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λεοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψαίνουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλ' ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πη,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιη.
Ο Σούτζος, κι' ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι' αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά 'φορμή.
Ελάτε μ' έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι ναν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένη αρχηγός.
Γιατί κ' η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, είν' πλιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
Εδώ σηκώνονται οι πατριώται ορθοί,
και υψώνοντες τας χείρας προς τον ουρανόν,
κάμνουν τον όρκον.
Όρκος κατά της τυραννίας και της αναρχίας.
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για ναμαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.
Τέλος του όρκου
Σ' ανατολή και δύσι, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι' Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσ' απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πλιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλαις ανοιχταίς,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίαις και τιμαίς.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
ένα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πλιό εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώταις και Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιαίς σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυρ' αητοί,
κι' Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήστε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τ' άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλ' ομώστε, τυράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι' οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Μ' εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτ' ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σαν θέλει σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρικήν φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τεινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραϊλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γγιουρντζή πλιά μη κοιμάσαι, συκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλ' ας μη φανή,
για να ψοφήσ' ο λύκος, όπου Σας τυραννεί.
Με μια καρδιάν όλοι, μια γνώμην, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Ν' ανάψωμεν μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξ' από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά
Ψηλά στα μπαϊράκια, συκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη σταχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι' αυτός.
Τρακόσοι Γγιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να ευγή.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κ' εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερίαν, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτζι κ' ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξωμεν για μια
τ' άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
μονάχοι σα λεοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψαίνουν, καθ' ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλ' ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πη,
κι' αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιη.
Ο Σούτζος, κι' ο Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβής
Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης, ειν' να ιδής.
Ανδρείοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι' αγάδες, με άδικον σπαθί.
Κι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι και Ρωμιοί,
ζωήν και πλούτον χάνουν, χωρίς καμμιά 'φορμή.
Ελάτε μ' έναν ζήλον, σε τούτον τον καιρόν,
να κάμωμεν τον όρκον, επάνω στον σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, με πατριωτισμόν
να βάλωμεν εις όλα, να δίδουν ορισμόν.
Οι νόμοι ναν' ο πρώτος, και μόνος οδηγός,
και της πατρίδος ένας, να γένη αρχηγός.
Γιατί κ' η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά,
να ζούμε σαν θηρία, είν' πλιο σκληρή φωτιά.
Και τότε με τα χέρια, ψηλά στον ουρανόν
ας πούμ' απ' την καρδιά μας, ετούτα στον Θεόν.
Εδώ σηκώνονται οι πατριώται ορθοί,
και υψώνοντες τας χείρας προς τον ουρανόν,
κάμνουν τον όρκον.
Όρκος κατά της τυραννίας και της αναρχίας.
Ω βασιλεύ του κόσμου, ορκίζομαι σε σε,
στην γνώμην των τυράννων, να μην έλθω ποτέ.
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ,
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε νάναι σταθερός.
Πιστός εις την πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για ναμαι, υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο ουρανός,
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός.
Τέλος του όρκου
Σ' ανατολή και δύσι, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά.
Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι' Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ' αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή.
Όσ' απ' την τυραννίαν, πήγαν στην ξενητιά
στον τόπον του καθ' ένας, ας έλθη τώρα πλιά.
Και όσοι του πολεμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυράνους να νικούν.
Η Ρούμελη τους κράζει, μ' αγκάλαις ανοιχταίς,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίαις και τιμαίς.
Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς;
ένα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής.
Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθή
ή να κρεμάση φούντα, για ξένον στο σπαθί.
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πλιό εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κ' εθνικοί.
Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν.
Σουλιώταις και Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε σταις σπηλιαίς σας, κοιμάστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυρ' αητοί,
κι' Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή.
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήστε σα θεριά.
Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τ' άρματα στο χέρι, καθ' ένας ας φανή,
Το αίμα σας ας βράση, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλ' ομώστε, τυράννου τον χαμόν.
Λεβέντες αντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννή.
Μην καρτερήτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθήτε στο μπογάζι, μ' εμάς και σεις μαζί.
Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθήτε, χτυπάτε τον εχθρόν.
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός ειν' της πατριδος, ν' ακούστε την λαλιά.
Κι' οσ' είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά.
Μ' εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γεννήτ' ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθήτε με ορμή.
Σας κράζει η Ελλάδα, σαν θέλει σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρικήν φωνή.
Τι σκέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός;
τεινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός.
Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλης να νικάς.
Συλήστρα και Μπραϊλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί.
Στρατεύματα σου στείλε, κ' εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν.
Γγιουρντζή πλιά μη κοιμάσαι, συκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσης, έχεις την αφορμήν.
Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανής.
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να συκωθής,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθής.
Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλ' ας μη φανή,
για να ψοφήσ' ο λύκος, όπου Σας τυραννεί.
Με μια καρδιάν όλοι, μια γνώμην, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθή.
Ν' ανάψωμεν μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξ' από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά
Ψηλά στα μπαϊράκια, συκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπατε τον εχθρόν.
Ποτέ μη σταχασθήτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοκτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι' αυτός.
Τρακόσοι Γγιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδή,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να ευγή.
Λοιπόν γιατί αργήτε, τι στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κ' εχθροί.
Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερίαν, πηδούσαν στη φωτιά.
Έτζι κ' ημείς, αδέλφια, ν' αρπάξωμεν για μια
τ' άρματα, και να βγούμεν απ' την πικρή σκλαβιά.
Να σφάξωμεν τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν.
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψη ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψη ο εχθρός.
Ο κόσμος να γλυτώση, απ' αύτην την πληγή,
κ' ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη.
Μαρίνος Αντύπας 1872 - 1907
Επιμέλεια : Φιλικός Εταίρος 140914
Τα όρια του θρύλου αγγίζει η σύντομη ζωή του Μαρίνου Αντύπα , του μεγάλου οραματιστή και αγωνιστή του αγροτικού ζητήματος που έπεσε θύμα των δολοφονικών σχεδίων των μεγαλοτσιφλικάδων της Θεσσαλίας, την ώρα που προσπαθούσε να αφυπνίσει τους εξαθλιωμένους κολίγους, μόλις πριν από έναν αιώνα, το 1907.
Ο Μαρής, όπως τον φώναζαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στα Φερεντινάτα της Πυλάρου, στην Κεφαλονιά, όπου πρωτοείδε το φως της ζωής το 1872, είχε αρκετή τρέλα ώστε να βαφτίσει στην αυγή του 20ου αιώνα δύο κοριτσάκια με τα ονόματα Επανάσταση και Αναρχία.
Αλλά και στη σύντομη ζωή του αυτές τις δύο αξίες πρέσβευε: την Επανάσταση και την Αναρχία, με την έννοια της αταξικής κοινωνίας. Η ζωή του ολόκληρη εξάλλου ήταν ένας αγώνας κατά της καταπίεσης και υπέρ της ελευθερίας, εθνικής και κοινωνικής, η οποία σημαδεύτηκε από τους αγώνες του και τις ιδέες του στις οποίες έμεινε πιστός μέχρι το βίαιο τέλος της ζωής του.
Δεν τον πτόησαν ούτε μία στιγμή οι διώξεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που είχε απευθύνει στους εξαθλιωμένους Θεσσαλούς κολίγους, καθώς διέτρεχε τον κάμπο απ’ άκρη σ’ άκρη, και με φλογερούς λόγους τους προέτρεπε να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα τους πάνω στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούσαν: «Εμένα θα με σκοτώσουν, μα όπου κι αν με βρει το κακό να ‘ρθείτε να με πάρετε, θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας».
Ο Μαρίνος Αντύπας ούτε αγρότης ήταν ούτε πολύ περισσότερο γαιοκτήμονας. Πρωτότοκος γιος του μαραγκού και ξυλογλύπτη Σπύρου Αντύπα, τελείωσε με χίλιες στερήσεις το γυμνάσιο στην Κεφαλονιά και έφτασε στην Αθήνα με το όνειρο να γίνει δικηγόρος. Αλλά δεν έμελλε ποτέ να πάρει το πτυχίο της Νομικής. Αντίθετα έρχεται σε επαφή με τους σοσιαλιστικούς κύκλους που εμπνέονται από τον Σταύρο Καλλέργη, μυείται στις σοσιαλιστικές ιδέες και ενεργοποιείται στον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο.
Το 1897 μαζί με άλλους συμφοιτητές του κατεβαίνει στην Κρήτη και πολεμά ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση εναντίον των Τούρκων. Ο τραυματισμός του στο στήθος σε μια μάχη τον αναγκάζει να επιστρέψει στην Αθήνα.
Απογοητευμένος αλλά και οργισμένος τόσο από την έκβαση της Κρητικής Επανάστασης όσο και από την άδοξη κατάληξη του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897 μετατρέπεται σε δριμύ κατήγορο του Παλατιού, το οποίο θεωρεί υπεύθυνο για τα εθνικά δεινά.
Η ενεργός συμμετοχή του στο λαϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Ομονοίας στις 14 Σεπτεμβρίου 1897, όπου ομιλία του στηλιτεύει με σφοδρότητα τη στάση του Παλατιού προκαλεί τη σύλληψη του και την προσαγωγή του σε δίκη. Στις 8 Ιανουαρίου 1898 καταδικάζεται σ’ ένα χρόνο φυλάκιση στις φυλακές της Αίγινας ενώ χαρακτηρίζεται ως «επικίνδυνος».
Οι συνθήκες κράτησης του χαρακτηρίζονται ως εξαιρετικά σκληρές. Οι εντολές του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης για τον «επικίνδυνο» Αντύπα: Σύμφωνα με την υπ’ αριθμόν 4176 διαταγή πρέπει να τεθεί σε απομόνωση και να μην έρχεται σε επαφή με κανέναν. Αν δε συμμορφωθεί επιβάλλεται να τον δέσουν μέσα στο κελί του και να τον θέσουν “υπό άναλον δίαιτα”.
Μετά την αποφυλάκισή του εγκαταλείπει οριστικά τις σπουδές του και επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Στη Κεφαλονιά εκδίδει την εφημερίδα “Ανάσταση”, με σκοπό τη διάδοση των σοσιαλιστικών του ιδεών. Το πρώτο φύλλο της «Ανάστασης» κυκλοφορεί στις 29 Ιουλίου του 1900, αλλά για μία ακόμη φορά οι ιδέες του Αντύπα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την καθεστηκυία τάξη και ξεκινά νέος γύρος διώξεων με αποτέλεσμα να ανασταλεί η έκδοση μέχρι και τις 3 Ιουλίου 1904 οπότε επανεκδίδεται απρόσκοπτα έως τις 27 Απριλίου 1907, μόλις λίγες ημέρες μετά το βίαιο θάνατο του.
Το 1906 φτάνει στη Θεσσαλία, να εργαστεί ως επιστάτης στα τσιφλίκια του θείου του Γεώργιου Σκιαδαρέση, ενός πλούσιου γεωπόνου ομογενή από τη Ρουμανία, τον οποίο ο ίδιος είχε πείσει σ’ ένα ταξίδι του στο Βουκουρέστι το 1903 να αγοράσει κτήματα στη συγκεκριμένη περιοχή.
Ο Αντύπας ωστόσο δε θα μπορούσε να μοιάζει λιγότερο με την τυπική εικόνα που έχουμε για έναν επιστάτη τσιφλικιών. Ξεκινά αμέσως να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για την άθλια ζωή των κολίγων, η οποία καθόλου δεν είχε βελτιωθεί με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα, για να μην πούμε ότι είχε επιδεινωθεί.
Με το θείο του ως σύμμαχο βάζει μπουρλότο στο θεσσαλικό κάμπο: παραχωρεί στους κολίγους εκτάσεις για βοσκοτόπια, για να χτίσουν σπίτια στη θέση των καλυβιών που μένουν μέχρι τότε, τους παραχωρεί το δικαίωμα να κρατούν το 75% της παραγωγής αντί για το 25% που ίσχυε μέχρι τότε, εφαρμόζει τις αργίες, όπως αυτή της Κυριακής πριν ακόμη καθιερωθεί από το κράτος, κάτι που θα γινόταν το 1910, χτίζει σχολεία για τα παιδιά τους, τους οργανώνει σε αγροτικούς συνδέσμους. Παράλληλα αλωνίζει ολόκληρο το θεσσαλικό κάμπο μιλώντας στους αγρότες για τα δικαιώματα τους στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούν και τους κινητοποιεί να απαιτήσουν δυναμικά τη διανομή της γης, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο στο Λασποχώρι αρχές του 1907.
Όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για να μπορέσουν να τα χωνέψουν οι μεγαλοτσιφλικάδες που είδαν ξαφνικά την εξουσία τους πάνω στη γη τους αλλά και στις ζωές των κολίγων τους να αμφισβητείται. Οι πρώτες προσπάθειες να αναχαιτίσουν τον οραματιστή Μαρίνο Αντύπα, μέσω συστάσεων από τη Νομαρχία και τη Χωροφυλακή, πέφτουν στο κενό.
Σαν έτοιμος από καιρό ο Αντύπας συνέχιζε τόσο τη δράση του όσο και το μονοπάτι που θα οδηγούσε στο σίγουρο θάνατο του. Οι μεγαλοτσιφλικάδες οπλίζουν τότε το χέρι –και ζεσταίνουν με μόλις 12 χιλιάδες δραχμές την τσέπη- του Ιωάννη Κυριακού, ο οποίος ήταν επιστάτης στα τσιφλίκια του Αριστείδη Μεταξά, συνεταίρου του Γ.Σκιαδαρέση. Η συνωμοσία στήνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να φανεί ως αυτοάμυνα ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η μοιραία νύχτα ήταν εκείνη της 8ης Μαρτίου του 1907. Ο μόλις 35 ετών Μαρίνος Αντύπας δολοφονείται άνανδρα από τον Κυριακού, όταν δέχεται μια σφαίρα από δίκαννο «εκ των όπισθεν και εις την οσφυακήν χώραν» και εκπνέει στην αγκαλιά του ξαδέλφου του Παναγιώτη Σκιαδαρέση. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία".
Οι Αρχές ωστόσο δεν είχαν καμία πρόθεση να αποδώσουν δικαιοσύνη αλλά το αντίθετο, αφού καλύπτουν πλήρως το δολοφόνο. Ο αστυνόμος στο τηλεγράφημα του προς το Υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει: «Αντύπας ραπίσας Κυριακού εφονεύθη αμυνομένου». Στη δίκη που ακολουθεί ο Κυριακού αθωώνεται πανηγυρικά.
Εντύπωση προκαλεί και το δημοσίευμα της 10ης Μαρτίου 1907 της προσκείμενης στην Κυβέρνηση και στο Παλάτι εφημερίδα ΕΣΤΊΑΣ, που αναφέρεται στο θάνατο του Αντύπα: «Η είδηση περί του φόνου του δικηγόρου Μ. Αντύπα εις το κτήμα Σκιαδαρέση εν Θεσσαλία προξένησεν εντύπωσιν εν Αθήναις, όπου ανεξαρτήτως των σοσιαλιστικών ιδεών του, ο Αντύπας απήλαυε συμπαθειών. Ο ατυχής δικηγόρος πίπτει θύμα ατυχώς αυτών των αρχών του, τας οποίας από έτους και πλέον εφήρμοζεν εις το μέγα κτήμα του θείου του το οποίον διηύθυνε. Τούτο αποδεικνύει, ότι ο σοσιαλισμός εν Ελλάδι μόνο εις ιδέας πρέπει να υπάρχη, και να τηρήται απόστασις από της εφαρμογής των αρχών του». Με λίγα λόγια «Ας πρόσεχε κι αυτός κι όποιος τολμήσει να τον μιμηθεί»…!
Παρά τον πρόωρο θάνατο του ωστόσο, μέσα σε δύο μόλις χρόνια, ο Μαρίνος Αντύπας πρόλαβε να σπείρει στον εύφορο κάμπο της Θεσσαλίας το σπόρο της επανάστασης αφυπνίζοντας τους εξαθλιωμένους επί αιώνες κολίγους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα τους πάνω στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούσαν.
Με το θάνατο του θα γίνει ο πρώτος μάρτυρας του αγροτικού ξεσηκωμού και ο πρώτος ουσιαστικά νεκρός της μεγάλης εξέγερσης του Κιλελέρ, που θα ξεσπάσει στην επέτειο των τριών χρόνων από το βίαιο και άδικο χαμό του, στις 6 Μαρτίου 1910.
Ο Μαρίνος Αντύπας θάφτηκε στο μέρος που αγωνίστηκε. Ο τάφος του βρίσκεται στο χωριό Ομόλιο, εκεί όπου σήμερα είναι τοποθετημένη η προτομή του, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου.
Τα κείμενα του είναι ελάχιστα αλλά υπάρχει ένα παράθεμα, η αρχή από το τελευταίο του άρθρο, με τίτλο "ΤΙ ΕΙΜΑΙ", που μας αποκαλύπτει το "πιστεύω" αυτού του μεγάλου αγωνιστή:
"Είμαι Σοσιαλιστής όνομα και πράγμα, φέρω τον τίτλο μου πιστώς και υπερηφάνως. Πιστεύω ως Παντοκράτορα, ποιητή ορατών τε και αοράτων, την εργασίαν, και ως ομοούσιον και αχώριστον τριάδα της ευτυχίας και της ειρήνης, την Ελευθερία, την Ισότητα και την Αδελφότητα".
ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ
Τα όρια του θρύλου αγγίζει η σύντομη ζωή του Μαρίνου Αντύπα , του μεγάλου οραματιστή και αγωνιστή του αγροτικού ζητήματος που έπεσε θύμα των δολοφονικών σχεδίων των μεγαλοτσιφλικάδων της Θεσσαλίας, την ώρα που προσπαθούσε να αφυπνίσει τους εξαθλιωμένους κολίγους, μόλις πριν από έναν αιώνα, το 1907.
Ο Μαρής, όπως τον φώναζαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στα Φερεντινάτα της Πυλάρου, στην Κεφαλονιά, όπου πρωτοείδε το φως της ζωής το 1872, είχε αρκετή τρέλα ώστε να βαφτίσει στην αυγή του 20ου αιώνα δύο κοριτσάκια με τα ονόματα Επανάσταση και Αναρχία.
Αλλά και στη σύντομη ζωή του αυτές τις δύο αξίες πρέσβευε: την Επανάσταση και την Αναρχία, με την έννοια της αταξικής κοινωνίας. Η ζωή του ολόκληρη εξάλλου ήταν ένας αγώνας κατά της καταπίεσης και υπέρ της ελευθερίας, εθνικής και κοινωνικής, η οποία σημαδεύτηκε από τους αγώνες του και τις ιδέες του στις οποίες έμεινε πιστός μέχρι το βίαιο τέλος της ζωής του.
Δεν τον πτόησαν ούτε μία στιγμή οι διώξεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια που είχε απευθύνει στους εξαθλιωμένους Θεσσαλούς κολίγους, καθώς διέτρεχε τον κάμπο απ’ άκρη σ’ άκρη, και με φλογερούς λόγους τους προέτρεπε να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα τους πάνω στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούσαν: «Εμένα θα με σκοτώσουν, μα όπου κι αν με βρει το κακό να ‘ρθείτε να με πάρετε, θέλω και νεκρός να είμαι ανάμεσά σας».
Ο Μαρίνος Αντύπας ούτε αγρότης ήταν ούτε πολύ περισσότερο γαιοκτήμονας. Πρωτότοκος γιος του μαραγκού και ξυλογλύπτη Σπύρου Αντύπα, τελείωσε με χίλιες στερήσεις το γυμνάσιο στην Κεφαλονιά και έφτασε στην Αθήνα με το όνειρο να γίνει δικηγόρος. Αλλά δεν έμελλε ποτέ να πάρει το πτυχίο της Νομικής. Αντίθετα έρχεται σε επαφή με τους σοσιαλιστικούς κύκλους που εμπνέονται από τον Σταύρο Καλλέργη, μυείται στις σοσιαλιστικές ιδέες και ενεργοποιείται στον Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο.
Το 1897 μαζί με άλλους συμφοιτητές του κατεβαίνει στην Κρήτη και πολεμά ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση εναντίον των Τούρκων. Ο τραυματισμός του στο στήθος σε μια μάχη τον αναγκάζει να επιστρέψει στην Αθήνα.
Απογοητευμένος αλλά και οργισμένος τόσο από την έκβαση της Κρητικής Επανάστασης όσο και από την άδοξη κατάληξη του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897 μετατρέπεται σε δριμύ κατήγορο του Παλατιού, το οποίο θεωρεί υπεύθυνο για τα εθνικά δεινά.
Η ενεργός συμμετοχή του στο λαϊκό συλλαλητήριο στην πλατεία Ομονοίας στις 14 Σεπτεμβρίου 1897, όπου ομιλία του στηλιτεύει με σφοδρότητα τη στάση του Παλατιού προκαλεί τη σύλληψη του και την προσαγωγή του σε δίκη. Στις 8 Ιανουαρίου 1898 καταδικάζεται σ’ ένα χρόνο φυλάκιση στις φυλακές της Αίγινας ενώ χαρακτηρίζεται ως «επικίνδυνος».
Οι συνθήκες κράτησης του χαρακτηρίζονται ως εξαιρετικά σκληρές. Οι εντολές του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν αφήνουν περιθώρια παρεξήγησης για τον «επικίνδυνο» Αντύπα: Σύμφωνα με την υπ’ αριθμόν 4176 διαταγή πρέπει να τεθεί σε απομόνωση και να μην έρχεται σε επαφή με κανέναν. Αν δε συμμορφωθεί επιβάλλεται να τον δέσουν μέσα στο κελί του και να τον θέσουν “υπό άναλον δίαιτα”.
Μετά την αποφυλάκισή του εγκαταλείπει οριστικά τις σπουδές του και επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Στη Κεφαλονιά εκδίδει την εφημερίδα “Ανάσταση”, με σκοπό τη διάδοση των σοσιαλιστικών του ιδεών. Το πρώτο φύλλο της «Ανάστασης» κυκλοφορεί στις 29 Ιουλίου του 1900, αλλά για μία ακόμη φορά οι ιδέες του Αντύπα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την καθεστηκυία τάξη και ξεκινά νέος γύρος διώξεων με αποτέλεσμα να ανασταλεί η έκδοση μέχρι και τις 3 Ιουλίου 1904 οπότε επανεκδίδεται απρόσκοπτα έως τις 27 Απριλίου 1907, μόλις λίγες ημέρες μετά το βίαιο θάνατο του.
Το 1906 φτάνει στη Θεσσαλία, να εργαστεί ως επιστάτης στα τσιφλίκια του θείου του Γεώργιου Σκιαδαρέση, ενός πλούσιου γεωπόνου ομογενή από τη Ρουμανία, τον οποίο ο ίδιος είχε πείσει σ’ ένα ταξίδι του στο Βουκουρέστι το 1903 να αγοράσει κτήματα στη συγκεκριμένη περιοχή.
Ο Αντύπας ωστόσο δε θα μπορούσε να μοιάζει λιγότερο με την τυπική εικόνα που έχουμε για έναν επιστάτη τσιφλικιών. Ξεκινά αμέσως να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του για την άθλια ζωή των κολίγων, η οποία καθόλου δεν είχε βελτιωθεί με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα, για να μην πούμε ότι είχε επιδεινωθεί.
Με το θείο του ως σύμμαχο βάζει μπουρλότο στο θεσσαλικό κάμπο: παραχωρεί στους κολίγους εκτάσεις για βοσκοτόπια, για να χτίσουν σπίτια στη θέση των καλυβιών που μένουν μέχρι τότε, τους παραχωρεί το δικαίωμα να κρατούν το 75% της παραγωγής αντί για το 25% που ίσχυε μέχρι τότε, εφαρμόζει τις αργίες, όπως αυτή της Κυριακής πριν ακόμη καθιερωθεί από το κράτος, κάτι που θα γινόταν το 1910, χτίζει σχολεία για τα παιδιά τους, τους οργανώνει σε αγροτικούς συνδέσμους. Παράλληλα αλωνίζει ολόκληρο το θεσσαλικό κάμπο μιλώντας στους αγρότες για τα δικαιώματα τους στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούν και τους κινητοποιεί να απαιτήσουν δυναμικά τη διανομή της γης, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο στο Λασποχώρι αρχές του 1907.
Όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για να μπορέσουν να τα χωνέψουν οι μεγαλοτσιφλικάδες που είδαν ξαφνικά την εξουσία τους πάνω στη γη τους αλλά και στις ζωές των κολίγων τους να αμφισβητείται. Οι πρώτες προσπάθειες να αναχαιτίσουν τον οραματιστή Μαρίνο Αντύπα, μέσω συστάσεων από τη Νομαρχία και τη Χωροφυλακή, πέφτουν στο κενό.
Σαν έτοιμος από καιρό ο Αντύπας συνέχιζε τόσο τη δράση του όσο και το μονοπάτι που θα οδηγούσε στο σίγουρο θάνατο του. Οι μεγαλοτσιφλικάδες οπλίζουν τότε το χέρι –και ζεσταίνουν με μόλις 12 χιλιάδες δραχμές την τσέπη- του Ιωάννη Κυριακού, ο οποίος ήταν επιστάτης στα τσιφλίκια του Αριστείδη Μεταξά, συνεταίρου του Γ.Σκιαδαρέση. Η συνωμοσία στήνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να φανεί ως αυτοάμυνα ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Η μοιραία νύχτα ήταν εκείνη της 8ης Μαρτίου του 1907. Ο μόλις 35 ετών Μαρίνος Αντύπας δολοφονείται άνανδρα από τον Κυριακού, όταν δέχεται μια σφαίρα από δίκαννο «εκ των όπισθεν και εις την οσφυακήν χώραν» και εκπνέει στην αγκαλιά του ξαδέλφου του Παναγιώτη Σκιαδαρέση. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία".
Οι Αρχές ωστόσο δεν είχαν καμία πρόθεση να αποδώσουν δικαιοσύνη αλλά το αντίθετο, αφού καλύπτουν πλήρως το δολοφόνο. Ο αστυνόμος στο τηλεγράφημα του προς το Υπουργείο Εσωτερικών αναφέρει: «Αντύπας ραπίσας Κυριακού εφονεύθη αμυνομένου». Στη δίκη που ακολουθεί ο Κυριακού αθωώνεται πανηγυρικά.
Εντύπωση προκαλεί και το δημοσίευμα της 10ης Μαρτίου 1907 της προσκείμενης στην Κυβέρνηση και στο Παλάτι εφημερίδα ΕΣΤΊΑΣ, που αναφέρεται στο θάνατο του Αντύπα: «Η είδηση περί του φόνου του δικηγόρου Μ. Αντύπα εις το κτήμα Σκιαδαρέση εν Θεσσαλία προξένησεν εντύπωσιν εν Αθήναις, όπου ανεξαρτήτως των σοσιαλιστικών ιδεών του, ο Αντύπας απήλαυε συμπαθειών. Ο ατυχής δικηγόρος πίπτει θύμα ατυχώς αυτών των αρχών του, τας οποίας από έτους και πλέον εφήρμοζεν εις το μέγα κτήμα του θείου του το οποίον διηύθυνε. Τούτο αποδεικνύει, ότι ο σοσιαλισμός εν Ελλάδι μόνο εις ιδέας πρέπει να υπάρχη, και να τηρήται απόστασις από της εφαρμογής των αρχών του». Με λίγα λόγια «Ας πρόσεχε κι αυτός κι όποιος τολμήσει να τον μιμηθεί»…!
Παρά τον πρόωρο θάνατο του ωστόσο, μέσα σε δύο μόλις χρόνια, ο Μαρίνος Αντύπας πρόλαβε να σπείρει στον εύφορο κάμπο της Θεσσαλίας το σπόρο της επανάστασης αφυπνίζοντας τους εξαθλιωμένους επί αιώνες κολίγους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματα τους πάνω στη γη που οι ίδιοι καλλιεργούσαν.
Με το θάνατο του θα γίνει ο πρώτος μάρτυρας του αγροτικού ξεσηκωμού και ο πρώτος ουσιαστικά νεκρός της μεγάλης εξέγερσης του Κιλελέρ, που θα ξεσπάσει στην επέτειο των τριών χρόνων από το βίαιο και άδικο χαμό του, στις 6 Μαρτίου 1910.
Ο Μαρίνος Αντύπας θάφτηκε στο μέρος που αγωνίστηκε. Ο τάφος του βρίσκεται στο χωριό Ομόλιο, εκεί όπου σήμερα είναι τοποθετημένη η προτομή του, στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου.
Τα κείμενα του είναι ελάχιστα αλλά υπάρχει ένα παράθεμα, η αρχή από το τελευταίο του άρθρο, με τίτλο "ΤΙ ΕΙΜΑΙ", που μας αποκαλύπτει το "πιστεύω" αυτού του μεγάλου αγωνιστή:
"Είμαι Σοσιαλιστής όνομα και πράγμα, φέρω τον τίτλο μου πιστώς και υπερηφάνως. Πιστεύω ως Παντοκράτορα, ποιητή ορατών τε και αοράτων, την εργασίαν, και ως ομοούσιον και αχώριστον τριάδα της ευτυχίας και της ειρήνης, την Ελευθερία, την Ισότητα και την Αδελφότητα".
ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)