Εθελουσία Έξοδος ή Προτεκτοράτο !

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Μετά από όσα ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας τρομάζει η ιδέα ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η Ελλάδα από χώρα κατ΄ ευφημισμόν και μόνο ανεξάρτητη και κυρίαρχη να καταλήξει σύντομα κράτος υπό επιτροπεία και ασφυκτικά ελεγχόμενη από τις ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρωζώνης. Είναι ορατό και συνεπώς αντιληπτό πως όλο αυτό το διάστημα σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα μιλούσε για την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν οι εταίροι μας προκειμένου να μας διασώσουν από την οικονομική καταστροφή.

Σήμερα πια κανείς από τους εταίρους που συγκροτούν την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν τολμά να αμφισβητήσει τις εντολές και τις απαιτήσεις τόσο της κοινοπραξίας (Δ.Ν.Τ. Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Κομισιόν) όσο και της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας της Γερμανίας. Αντιθέτως, ακόμη και ο περιλάλητος και απροκάλυπτος δημαγωγός με έντονες κι ακραιφνείς ροπές προς τον λαϊκισμό και το ψέμα Γιώργος Καρατζαφέρης παρά τα όσα διατράνωνε αυτός και η κομματική και κοινοβουλευτική του οπερέτα τα έχουν κάνει όλα «γαργάρα»! Και αυτό συμβαίνει γιατί αίφνης ενέσκηψε πάλι κομμουνιστικός κίνδυνος ! Έτοιμος να σαρώσει τις τόσο αδιάβλητες και αξιόπιστες δομές του πολιτικού συστήματος που έστησαν φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές όλα αυτά τα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να αφήσουμε στην άκρη τους λεονταρισμούς της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Είναι καιρός επιτέλους να παραδεχτούμε ως λαός και κοινωνικό σώμα ότι εμείς δεν θέλαμε ούτε φιλελεύθερο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο ούτε βεβαίως σοσιαλιστικό. Εμείς επιδιώξαμε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης - και τελικά αυτό στήσαμε – να αποκτήσουμε ένα κράτος πελατειακό, ένα κράτος που το κάθε κυβερνητικό κόμμα θα το λυμαίνεται, θα το ληστεύει και τα λάφυρα θα τα προσπορίζει στους ημετέρους εκλεκτούς του πρασινογάλαζου συρφετού.

Σίγουρα ο Θ. Πάγκαλος όταν έλεγε ότι όλοι μαζί συμμετείχαμε στο «πάρτι» μπορεί να ήταν άδικος και ισοπεδωτικός. Παρ΄ όλα αυτά ήξερε πολύ καλά εκείνος σε ποιους αναφέρονταν. Συντεχνίες άμεσα χειραγωγημένες από την ΠΑΣΚΕ αλώνιζαν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα καλλιεργώντας νοοτροπία κι αντίληψη ενός παρασιτικού κομματικού κράτους, όπου η διαφάνεια και η ευπρέπεια παραχωρούσαν τη θέση στην εξαχρείωση και στο βόρβορο. Δυστυχώς το απόστημα αυτό δεν κατάφερε να το σταματήσει πόσο μάλλον να το ιάσει ούτε οι κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Έτσι οι απάτες και οι βρώμικες συνδιαλλαγές εξακολούθησαν να βρίσκουν γόνιμο έδαφος εξάπλωσης. Με αυτόν τον τρόπο φτάσαμε στο σημείο της ολοκληρωτικής απαξίωσης και του διεθνούς διασυρμού. Φταίμε όλοι ; Ασφαλώς, γιατί ποτέ δεν ζητήσαμε από τους πολιτικούς ταγούς να οργανώσουμε και να οικοδομήσουμε ένα κράτος που θα σέβεται και θα διακονεί τον πολίτη. Βολευτήκαμε με τα ρουσφέτια και τις παντί τρόπω εκδουλεύσεις δίχως να θωρακίσουμε την κοινωνία με τις ήδη διασφαλισμένες από το Σύνταγμα αρχές και δεσμεύσεις. Ποτέ δεν καθαιρέσαμε από το βάθρο της εξουσίας όσους υπέπεσαν στο ατόπημα της υποκρισίας, της εξαπάτησης και της απάτης. Συρθήκαμε από τους εγκαθέτους των κομματικών γραφείων, ενώ ταυτιζόμασταν με εκδοτικά και δημοσιογραφικά συμφέροντα χωρίς να διαθέτουμε δικό μας κριτήριο αξιολόγησης.

Έτσι απωλέσαμε την ευκαιρία να οικοδομήσουμε ένα κράτος δημοκρατικό, φιλελεύθερο και οικονομικά υγιές με πολιτισμό και παιδεία. Στο οποίο κράτος ύψιστο καθήκον του Έλληνος πολίτου θα έπρεπε να ήταν ο απόλυτος κι αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στον συνάνθρωπο και η αμέριστη αλληλεγγύη σε αυτόν.

Παντού σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής δράσης παρατηρούμε το μεγάλο κι απροκάλυπτο έλλειμμα κοινωνικής αγωγής και συμπεριφοράς. Ο Έλληνας θαρρεί πως ζει μόνος του. Τίποτα δεν τον νοιάζει εκτός απ΄ ό,τι άπτεται το ίδιον όφελος. Εξακολουθεί να ζει σε ένα καθεστώς σχετικής νομιμοφάνειας ενώ στην πραγματικότητα η ανομία διαχέεται διαταξικά. Ένας ιδιότυπος αν και καθαρός και το κυριότερο πανθομολογούμενος κοινωνικός δαρβινισμός εξελίσσεται σε αποτελεσματική αντίληψη ατομικής επιβίωσης. Ο ισχυρότερος «εξοντώνει» τον αδύναμο.

Ο σύγχρονος Έλληνας είναι συνειδησιακά ανάπηρος. Αδυνατεί να ορίσει τον εαυτό του ως πολιτικό υποκείμενο. Ζει σ΄ ένα περιβάλλον στο οποίο αισθάνεται συνεχώς απειλούμενος, ότι μειονεκτεί κι έτσι με χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης παραπαίει κι εγκλωβίζεται. Παρά τα 38 ολάκερα χρόνια μεταπολίτευσης τα οποία διάγουμε, εντούτοις πια βρισκόμαστε ενώπιον τεράστιων διλημμάτων η προσπέλαση των οποίων προϋποθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης και κοινωνικής ωριμότητας. Δυστυχώς στερούμαστε κι ευθύνης και ωριμότητας καθώς το έλλειμμα παιδείας αποκαλύπτεται αποστομώνοντας μας.
Σήμερα παρακολουθούμε αποσβολωμένοι την κατάπτωση μας, αρνούμενοι να δεχτούμε την αλγεινή πραγματικότητα όπως και τις επιλογές μας. Διότι εδώ φτάσαμε εξαιτίας των λαθεμένων και σε πολλές περιπτώσεις ολέθριων επιλογών κι αποφάσεων μας. Τώρα πια δεν έχουμε πολλαπλές επιλογές. Καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα αν θα συνεχίσουμε ως χώρα εντός της Ευρώπης το οποίο σημαίνει μετατροπή της χώρας σε απόλυτο προτεκτοράτο της Γερμανίας με τον Χορστ Ραϊχενμπαχ σε ρόλο επιτρόπου ή σε έξοδο εθελουσία από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακολουθώντας κατά γράμμα μια λύση σαφώς τολμηρή με ξεκάθαρο όμως προσανατολισμό όπως αυτός προσδιορίζεται από το ΚΚΕ. Αν δεν επιθυμούμε τη στροφή αυτή τότε η υποταγή στις ντιρεκτίβες της Μεργκελ και της τριμερούς κοινοπραξίας, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο –Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι μονόδρομος πλέον.

Κανένας από τους δύο δρόμους δεν είναι εύκολος και δεν αποτελεί ντροπή. Χρειάζεται απλά να αποφασίσουμε αυτή τη φορά με γνώμονα το συμφέρον της κοινωνικής μας τάξης και της πατρίδας.

Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα χρόνια οι ποικιλόχρωμες ελίτ –έχοντας τη συγκατάθεση των μικροαστών και των φουκαράδων –απτόητα καπηλεύονταν τον εθνικά παραγόμενο πλούτο ενώ εκείνοι ζούσαν με ανοιχτούς λογαριασμούς στις τράπεζες. Λοιπόν, ας κατανοήσουμε έστω και την ύστατη ώρα που περνάμε το σαφές διακύβευμα. Η Ελλάδα χρειάζεται νέα ρότα αν θέλουμε να ζήσει ανεξάρτητη και κυρίαρχη επί του εδάφους και του πλούτου της. Αυτή μπορεί να την προσφέρει στην προκείμενη φάση μόνο μια θαρραλέα στροφή –με απόλυτα ρεαλιστικούς όρους - προς τη στρατηγική που θέτει το ΚΚΕ. Τα υπόλοιπα ας γνωρίζουμε πως μας καθιστούν πιόνια στην σκακιέρα της διεθνούς τραπεζοκρατίας.
•