Οι Ευρωπαϊκοί Λαοί να Στραφούν στον Δημοκρατικό Φιλελεύθερο Σοσιαλισμό !

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας 

Παρά τις κενές σε περιεχόμενο  και μηδενικής ουσίας διατρανώσεις του Πρωθυπουργού πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και ν΄ αναμετρηθεί μ΄αυτές με αποτελεσματικότητα, καθώς  "Είμαστε Έλληνες" και στην ιστορία μας έχουμε μάθει να παλεύουμε και στο τέλος να κερδίζουμε, ο Αντώνης Σαμαράς λίγους έπεισε και ασφαλώς λιγότερους ακόμη καθησύχασε. Αφού οι δηλώσεις του έρχονται πριν την επίσημη ανακοίνωση των μέτρων ύψους  11.5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που καλείται η κυβέρνηση να πάρει προκειμένου να εδραιώσει το κλίμα εμπιστοσύνης προς τους κοινοτικούς εταίρους, το Δ.Ν.Τ. και τις χρηματαγορές. Δίχως αμφιβολία τα μέτρα στοχοποιούν τον κόσμο της εργασίας και τους συνταξιούχους για πολλοστή φορά εντός τριών ετών. Ναι σίγουρα η εμπιστοσύνη είναι ένα κρίσιμο στοίχημα διότι μπορεί η χώρα μας να απουσιάζει από τις αγορές ομολόγων, ωστόσο οι διακυμάνσεις αυτών όπως και των μετοχών στα διεθνή χρηματιστήρια επηρεάζονται καταλυτικά από τα εσωτερικά τεκταινόμενα. Συνεπώς,ο Έλληνας πρωθυπουργός αγωνιά να επανακτήσει η χώρα το απολεσθέν κύρος της  ώστε να μπορέσει να θέσει ενδεχομένως στο εγγύς μέλλον τους νέους όρους επαναδιαπραγμάτευσης και να καταφέρει να πετύχει τη διαβόητη επιμήκυνση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.  Κομματάκι δύσκολο για  έναν χειμαζόμενο ασθενή λαό όπου τα λόγια παρηγοριάς ίσως τελικά να μην λειτουργούν ούτε καν καταπραϋντικά.

Παρ΄όλα αυτά εξακολουθεί το υφεσιακό κλίμα να ισχύει και να απειλεί να κατακρημνίσει την εγχώρια οικονομία στο απόλυτο χάος μεγιστοποιώντας στο ζενίθ την ανεργία μαζί με τα επάλληλα κρούσματα εγκληματικότητας ως αποτέλεσμα όχι μόνο της ανεξέλεγκτης και λαθραίας εισροής στη χώρα κύματος παράνομων εισερχόμενων αφρικανικής και ασιατικής καταγωγής αλλά κι ως εύλογο παρεπόμενο της μεγέθυνσης της φτώχειας και της αθλιότητας που αυτή συνοδεύεται από τη δραματική επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας.

Σύμφωνοι, οι Έλληνες πολίτες ως εκλογικό σώμα προ 50 ημερών αποφάσισαν δια της ψήφου ποιον προτιμούν να διακυβερνήσει την πατρίδα. Ωστόσο, οφείλουν να γνωρίζουν πλέον πως η λύση στο οικονομικό αδιέξοδο που όλοι μας παρατηρούμε να εμφανίζεται μπροστά μας,  δεν καθορίζεται αποκλειστικά από μας τους ίδιους. Εφόσον συνεχίζουμε να επιθυμούμε την παραμονή στη ζώνη του ευρώ τότε η οικονομική μας πολιτική αναπόφευκτα καθορίζεται και διαμορφώνεται από κοινού με την τρόικα (Ε.Ε. Ε.Κ.Τ. ΔΝΤ). Με δεδομένο το γεγονός πως η .Ε.Ε στερείται πολιτικής ενοποίησης είναι φυσικό οι ενδοκοινοτικοί ανταγωνισμοί και οι αμφότεροι και ποικιλόμορφοι εθνικισμοί να βρίσκουν γόνιμο έδαφος ώστε ν΄΄αναφύονται.

Η εμμονή της Γερμανίδας Καγκελαρίου Ανγκέλα Μέρκελ στην αυστηρή λιτότητα δεν είναι τυχαία. Εδράζεται ακριβώς στην πολιτική εκείνη που εφαρμόζεται εδώ και 10 χρόνια στην χώρα της και την οποία εκίνησε ο προκάτοχος  στον πρωθυπουργικό θώκο Σοσιαλδημοκράτης Γκερχαρτ Σρέντερ. Επομένως, όσο παραμένει σε ισχύ ο νεοφιλελεύθερος άξονας οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη και κατά προέκταση στην Ε..Ε μοιραία οι λαοί θα πλήττονται από την ασκούμενη δημοσιονομική πολιτική που βασικά της στοιχεία είναι η εργασιακή απορρύθμιση, οι ιδιωτικοποιήσεις και η βάρβαρη επέλαση στο κράτος πρόνοιας που άλλοτε βαθμιαία συρρικνώνεται ο  τομέας των κοινωνικών παροχών κι άλλοτε επέρχεται κι επιβάλλεται από τις αδυσώπητες Αγορές του αυταρχισμού ο βίαιος αφανισμός του.

Σε συνθήκες οξύτατης και μακρόχρονης καπιταλιστικής κρίσης αναπόφευκτα το "χτύπημα" στις κοινωνικές παροχές θα είναι συνεχές σπρώχνοντας ευρύτερα μικρομεσαία εισοδηματικά  στρώματα στο περιθώριο και στη μέγγενη της απόγνωσης, Οφείλουμε να κατανοήσουμε πως ο καπιταλισμός δεν διέπεται από κοινωνική ευαισθησία. Είναι ένα αμείλικτο οικονομικό σύστημα παντελώς ανελεύθερο και αυταρχικό  και προφανώς προάγει σε νορμάλ συνθήκες τις ανισότητες και σε περιστάσεις όξυνσης και κρίσης την διεύρυνση τους σε απόλυτο βαθμό. Οι ευρωπαϊκοί λαοί όπως αποτίναξαν στο παρελθόν άλλα καταπιεστικά οικονομικά και πολιτικά συστήματα όπως η φεουδαρχία, ο φασισμός και ο σταλινισμός οφείλουν πλέον να αναζητήσουν ένα σύστημα απόλυτα συνυφασμένο στο φιλελεύθερο πρότυπο των αξιών του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να προτάξουν και να αγωνιστούν  για την ιδέα της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης και ολοκλήρωσης. Ο καπιταλισμός για να πάψει να δυναστεύει τις ζωές των λαών και κυρίως των ανθρώπων της εργασίας πρέπει να υπάρξει ένα σύστημα που θα το αντικαταστήσει. Ο φιλελεύθερος δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι η υγιής ευρωπαϊκή πρόταση την οποία άλλωστε κομίζει η ταυτότητα της ίδιας της μεταπολεμικής  Ευρώπης.

Οι τύχες της Ελλάδας και των Ελλήνων όσο ισχύει ακόμη η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους υπόλοιπους λαούς της γηραιάς ηπείρου και ειδικά μ΄ εκείνους του κοινού ευρωπαϊκού προσανατολισμού όπως αυτό συνεχίζεται να σφυρηλατείται στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Ο μοναχικός δρόμος όπως εγχώριες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και της Άκρα Δεξιάς ευαγγελίζονται οδηγεί μοιραία στον εγκλωβισμό ενός νέου γύρου ιδεολογικού φανατισμού με ζωηρούς τους κινδύνους του εθνικού διχασμού. Ο 21ος αιώνας διδασκόμενος από τα ολέθρια λάθη και τα εγκλήματα του 20ου κυρίως αιώνα καλείται να προχωρήσει στην εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και του Φιλελευθερισμού όχι πια ως ιδεολογικό δεκανίκι του καπιταλισμού αλλά ως διαχρονική αξία του ανθρωπισμού και της Ευρώπης με στόχο την εξουδετέρωση των ολοκληρωτικών αντιλήψεων που μας κληροδότησαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ένας ψυχρός και μια αυταρχική δεσποτεία της άρχουσας τάξης του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου.