Όλο και πιο Κοντά στη Διάλυση της Ευρωζώνης

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας 

Οι επάλληλες τραπεζικές κρίσεις που έχουν ξεσπάσει μέχρι και σήμερα στην Ευρωζώνη δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αισιόδοξα μηνύματα για το εγγύς μέλλον. Ήδη η Ισπανία αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα δανεισμού και κατά συνέπεια άμεσης εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Οι συστάσεις της κυβέρνησης του Βερολίνου για προσφυγή και της Ισπανίας στον μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης μέσω της Τρόικα προκαλεί πονοκεφάλους και αντιδράσεις στην κυβέρνηση της Μαδρίτης. Αφού γνωρίζει πολύ καλά πως τυχόν ζήτηση βοήθειας από την Τρόικα απλά θα σημάνει την απόλυτη δέσμευση της χώρας σε ένα αυστηρό έως ανάλγητο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας τέτοιο που αδήριτα θα προκαλέσει οξύτατη κοινωνική αναστάτωση.

Εκείνο που είναι καλό να γνωρίζουμε είναι πως εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν τον απρόσκοπτο δανεισμό της Ισπανίας τότε οι κυλιόμενες επιπτώσεις θα αποδειχθούν καταστροφικές για την Ε.Ε. Συγκεκριμένα, αν τελικά αρνηθεί η ισπανική κυβέρνηση του δεξιού Ραχόι να προσφύγει στην Τρόικα και δεν λυθεί έγκαιρα το ζήτημα της χρηματοδότησης του ισπανικού δημόσιου χρέους τότε η πτώχευση της οικονομίας στην Ιβηρική χερσόνησο θα καταστεί αναπόφευκτη και μοιραία θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις - ντόμινο - σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία. Βεβαίως ούθτε λόγος να γίνεται γι τις συνέπειες που θα προκύψουν για τις μικρότερες χώρες της πολύπαθης κι εύθραυστης ζώνης του ευρώ.  Κι όλα αυτά θα συμβούν όχι σε μακρινό χρονικό ορίζοντα αλλά σε άμεσο. Το οποίο πολύ απλά σημαίνει πως η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και η συνεπακόλουθοι τριγμοί στην ισπανική οικονομία αποτελούν ικανό συνδυασμό για να οδηγήσουν την Ιταλία σε χρεοστάσιο και τη Γαλλία σε περιπέτειες.  

 Γίνεται προφανές πως η Ευρωζώνη με τις συνταγές που αποφασίζει το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο της Αγκέλα Μέρκελ στοχεύει να διασώσει  το κλαμπ της χρεοκοπημένης τραπεζοκρατίας της ευρωζώνης καθώς και των ιδιωτικών Fund, μεγαλόσχημων τοκογλύφων, που πιέζουν τις κυβερνήσεις του ευρώ για την εναρμόνιση τους με τις κερδοσκοπικές επιλογές και τις ντιρεκτίβες των τραπεζιτών. 

Βεβαίως, η γενεσιουργός αιτία όλων των κρίσεων δημοσίου χρέους που ξεσπούν εδώ και δύο χρόνια διαδοχικά στα κράτη της ευρωζώνης είναι  αναντίλεκτα η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και στη συνέχεια των δραματικών κοινωνικών ανατροπών που επέρχονται ως συνέπεια αυτής στους παραγωγικούς συντελεστές όπως του κεφαλαίου και της εργασίας. Η ύφεση ζυγώνει για τα καλά στις οικονομίες εκείνες που βρίσκονται στη μέγκενη των σκληρών προγραμμάτων λιτότητας με αποτέλεσμα η ανεργία, η εξαθλίωση και η κοινωνική περιθωριοποίηση σημαντικών πληθυσμιακών ομάδων να επιφέρει τραγικά παρεπόμενα όχι μόνο στη συνοχή και στη ζωή των πολιτών της ευρωζώνης μα και στις καθημαγμένες και αποστεωμένες από ανάπτυξη οικονομίες.

Οι προκλητικές και ανερυθρίαστες  παρεμβάσεις των δανειστών αποικιοκρατικού τύπου στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας αφενός δίνουν ένα σαφές δείγμα γραφής για το πολιτικό περιεχόμενο που φιλοδοξούν να δώσουν οι χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου στην Ευρώπη αρχικά και στην συνέχεια σε όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο κι αφετέρου με τις μεθοδεύσεις αυτές επιχειρούν μια παραποίηση έως ακύρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος και  κατάργησης των αξιών εκείνων που ανέδειξε ο  ευρωπαϊκός πολιτισμός. 

Συνεπώς, οι επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα αποκτούν πολύσημο και βαθύ πολιτικό περιεχόμενο εάν ασφαλώς το αποτέλεσμα αυτών δώσει στην Αριστερά την πλειοψηφική δύναμη που απαιτείται για να προχωρήσει με θάρρος και δυναμισμό στην ανατροπή των πολιτικών αποφάσεων που επί της ουσίας όχι μόνο ακυρώνουν κάθε προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης μα κυρίως εξωθούν το κοινωνικό σώμα μαζικά σε συνθήκες διαβίωσης αθλιότητας. Οι λαοί και φυσικά ο ελληνικός που σήμερα συνθλίβεται μέσα από εκβιασμούς, τρομολαγνικές ανακοινώσεις  φερεφόνων της παγκόσμιας ολιγαρχίας πρέπει να υψώσει ανάστημα και να συντρίψει με τη δύναμη της ψήφου τις φασιστικής έμπνευσης   απειλές. 

Ένα θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρο πως ο δρόμος που έχει πάρει η ευρωζώνη με τους εθνικιστικούς οξύτατους οικονομικούς ανταγωνισμούς και με τη λογική της υποταγής των κυβερνήσεων στις ορέξεις και στις εντολές του τραπεζικού κεφαλαίου η ισορροπία και πολύ περισσότερο η βιωσιμότητα αυτής καθίσταται έωλη και αμφισβητήσιμη. Πλησιάζει όλο και πιο κοντά το τέλος της ζώνης του Ευρώ και ενός οράματος για μια Ευρωπαϊκή Ένωση πολιτισμένη, ενωμένη αλληλέγγυα και ευημερούσα.