Απόπειρα Νοήματος μέσα από το ταξίδι του Ανθρώπου

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
------------------------------------------------------------------

Ο σύγχρονος άνθρωπος παλεύει νυχθημερόν να αντιμετωπίσει ένα σωρό από προβλήματα και προκλήσεις που συνδέονται είτε με το βιοπορισμό του, είτε με την καριέρα και την ανάδειξη του στα ψηλά κοινωνικά στρώματα είτε με την εκφυλιστική τάση και ροπή του να καλύψει τις όποιες ανεπάρκειες του μέσα από την εφήμερη ευζωία και την απόκτηση οιασδήποτε υλικής απόλαυσης και απολαβής. Στα απονενοημένα βήματά του συνθλίβεται στη μέγγενη του άγχους, της πίεσης και της αλλοτρίωσης. Ένας κουρνιαχτός και ορυμαγδός ψυχοπαθολογικών καταστάσεων παρωθούν τον άνδρα και τη γυναίκα του 21ου αιώνα στο τέλμα, όπου ο δρόμος της απώλειας της συνείδησης, της ευαισθησίας και της αυτογνωσίας γίνεται τόσο προφανής κι όμως παρ΄ όλα αυτά δεν γίνεται σχεδόν ποτέ έγκαιρα ορατός και αντιληπτός.

Ο λόγος έγκειται στην αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει και να αξιολογήσει τις πραγματικές του ανάγκες, να τις διαφοροποιήσει από τις ανερμάτιστες επιθυμίες του και στο τέλος να τις τιθασεύσει. Απέναντί σ΄ αυτόν τον τύπο ανθρώπου ενυπάρχει έστω κι ως είδος προς εξαφάνιση Ο σημερινός καλλιεργημένος άνθρωπος. Σίγουρα ανήκει στην μειονοτική τάξη των μοναχικών οδοιπόρων, είναι εκείνος που θέτει προτεραιότητες και τις διαβαθμίζει σύμφωνα μ΄ ένα πολύ ιδιαίτερο ποιοτικό του κριτήριο, την παιδεία του. Όχι την κατάρτιση σ΄ ένα τμήμα επιστημονικής ή τεχνικής γνώσης αλλά τη σφυρηλάτηση της προσωπικότητας του με αξίες και ιδανικά που διαμορφώνουν και κομίζουν μια πράγματι ελεύθερη ανεξάρτητη ευγενική ανθρώπινη παρουσία.

Μολονότι λοιπόν, ενυπάρχει στις μέρες μας αφθονία στην πρόσβαση σε βιβλία, εγχειρίδια και σε κάθε μορφή γνώση εντούτοις, ο άνθρωπος παγιδεύεται στα δίχτυα της αυταπάτης του. Σπαταλά τον πολύτιμο και ανεπιστρεπτί κινούμενο χρόνο του κατά τρόπο αλόγιστο και παντελώς ανώφελο. Στερείται σαφήνειας αυτοκαθορισμού όπως και προσανατολισμού. Ελάχιστα ή έστω πολύ λίγο νοιάζεται για την γνώση του εαυτού του. Φοβάται να αγγίξει τις μύχιες άκρες τις ψυχής του. Διστάζει να προχωρήσει με αυταπάρνηση σε νέους πνευματικούς δρόμους, ως ασκητής της ασφάλτου, που προάγουν την ελευθερία της συνείδησης. Παλεύει για τα φθαρτά και τα τρωτά. Αρνείται, καθώς πορεύεται τυφλός, να δει το φοβερό και ουσιαστικό νόημα της υπάρξεως του. Αλλοτριώνεται και χάνεται στο λαβύρινθο των επίγειων αντικατοπτρισμών κι έτσι εκτροχιάζεται. Εκμηδενίζεται. Οδοιπόρος στερούμενος εθνικής ταυτότητας, συνεπώς συλλογικού πεπρωμένου, προσωπικής στάσης κι ετερότητας, υποτιμά αγνοώντας κι απαξιώνοντας τη στιγμή του στο Θανάτου του.

Αποστειρωμένος από ιστορική και ιδεολογική θεώρηση της ζωής αντιλαμβάνεται με όρους πληκτικά υλιστικούς το μεγαλειώδες νόημα που κρίβεται εντός της κυτταρικής του δομής. Άθυρμα του αγοραίου modus vivendi (τρόπου ζωής ) συντρίβεται στη λαιμητόμο της κάλπικής ευδαιμονίας.

Εξακολουθεί κι επιλέγει να δίνει στο «εγώ» του και στην ανθρώπινη οντότητα χαρακτηριστικά πρωτογενώς ζωώδη, αιχμάλωτος των ορμέμφυτων ενστίκτων του, έρποντας ως σαλίγκαρος συνωστίζεται, σπρώχνεται στην εξουσία για δημόσια αναγνώριση και κατάκτηση πλούτου που ανάγεται σε επιταγή κοινωνικής καταξίωσης. Κάποτε όμως επέρχεται η απογοήτευση, έτσι αφυδατωμένος από δύναμη και ικμάδα ζωής καταρρακώνεται, συνθλίβεται, αποσυντίθεται. Μοιάζει με προσωπικότητα που ρέπει κι εγγίζει τη ματαιότητα κατόπιν συχνών κι επάλληλων αποτυχιών και απαισιόδοξων εκτιμήσεων για το μέλλον και τη ζωή. Αποκαμωμένος από ταυτότητα συλλογικού προσδιορισμού παραπαίει και προσδίδει στην υλιστική ευδαιμονία χαρακτηριστικά υπαρξιακής αυτεπιβεβαίωσης. Διστάζει να δοκιμάσει, να επιδιώξει απόπειρα ανασυγκρότησης, ιδεολογικής αναζήτησης και φιλοσοφικού στοχασμού μέσω του οποίου θα επιτευχθεί η αναγέννηση ή καλύτερα ή ανεύρεση του απολσθέντος νοήματος της ενσαρκωμένης γήινης υποστάσεως του.

Αναντίρρητα η ζωή συχνά αποκαλύπτει πτυχές του μεγάλου μυστικού που εμφωλεύει στα σπλάχνα της. Η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αφουγκράζεται με το δικό της τρόπο τα μηνύματα που στέλνει η ζωή μέσα από την θεωρητική και εμπειρική γνώση. Η Γνώση όμως είναι Ιερή για τον απλούστατο λόγο εκπηγάζει και σηματοδοτείται μέσα από τον εναγώνιο βίο. Η νουθεσία της Θείας Πρόνοιας – τουλάχιστον έτσι όπως την κατέγραψαν φωτισμένα μυαλά που η ιστορία τους χάνεται στην αχλύ του χρόνου - προς τους Αδελφούς Ανθρώπους είναι σαφής : Μην σπαταλιέστε, μην αναλώνεστε στη ματαιότητα της ματαιόδοξης εφημερίας και μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να παρασύρεται από το ισχυρό και καταιγιστικό ρεύμα των παθών. Ο Άνθρωπος ωθείται προς τα πάθη όταν αισθάνεται αδύναμος να αντικρίσει το Είναι του. Ο Λόγος χάνεται και μαζί του χάνεται το Πνεύμα και το Κέντρο της ισορροπίας. Η ειμαρμένη καθίσταται Πραγματική, ζωντανή και υπαρκτή συνιστώσα που επικαθορίζει και εν πολλοίς επισφραγίζει την πορεία του Ανθρώπου.

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο ! Παρ΄ όλα αυτά, η Ειμαρμένη αναπροσαρμόζεται, αλλάζει, αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με τις επιλογές και τη δράση της ελευθέρας βουλήσεως καθώς ο Άνθρωπος παίρνει το ρίσκο και σηκώνει το βάρος των σκέψεων εκείνων που εξελίσσονται σε αποφάσεις και τελικά υλοποιούνται και εκτελούνται σε ψηλαφητές πραγματικότητες. Το Μυστικό της ζωής φυλάσσεται στον καθένα καλά μέσα στο σφηνόλιθο της ψυχής του. Στην αναγκαιότητα και στην επιμονή του Ανθρώπου εναπόκεινται η σύλληψη και η κατανόηση σε βάθος του Μυστικού της ζωής και του υπαρκτικού του σκοπού. Κοντολογίς, η ζωή του Ανθρώπου αποτελεί έναν ακατάβλητο και συχνά ατελέσφορο αγώνα καθώς το τέλος της επίγειας παρουσίας δεν συνάδει με το πέρας της Συνείδησης και της Ψυχής. Ο ένθεος προσανατολισμός είναι εκείνος που αναγεννά την ελπίδα και κάποτε θα φέρει τη χαραυγή.

Ο Άνθρωπος έρχεται προικισμένος με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για να βαπτιστεί στη δοκιμασία της ενσάρκωσης για τη λάξευση του Λίθου ήτοι της ψυχής του και της συνέχισης της Οικο-Δόμησης του Ναού του. Γιατί όπως γράφει και ο επιστήμονας της αδάμαστης ελεύθερης σκέψης Χρίστος Γούδης η πορεία του ανθρώπου πρέπει να τελειώνει σε Ναό. Μην εγκαταλείπετε την Οικο-Δομή για να μην νοτίσουν τα θεμέλια και να μην σκεβρώσει ο σκελετός. Συνεχίστε με Δύναμη και Καθαρό Νού για την Αποπεράτωση της ΟικοΔομής ακούγεται σαν φωνή παρότρυνσης μέσα μου, ως άνθρωπος της μοίρας, την αφουγκράζομαι και προχωρώ !