Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Σε λιγότερο από τρεις ημέρες οι Ελληνίδες και οι Έλληνες προσέρχονται στις κάλπες για την ανάδειξη της νέας Βουλής. Είναι προφανές πως οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα κόμματα είναι έντονες, αναμενόμενες και απόλυτα κατανοητές. Από τη μια μεριά του πολιτικού χάρτη συστοιχίζονται οι πολιτικές δυνάμεις που συνταυτίζονται με τις αποφάσεις και τις πρακτικές των μνημονίων 1 και 2 και από την άλλη οι πολιτικοί σχηματισμοί που ζητούν την κατάργηση των δύο δανειακών συμβάσεων.
Είναι αλήθεια πως το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου παρά τις περί του αντιθέτου προεκλογικές του βαρύγδουπες, πλην όμως απόλυτα δημαγωγικές, εξαγγελίες οδήγησε τελικά τη χώρα ως πρωθυπουργός στις "αγκάλες" της Τρόικα. Ο Αντώνης Σαμαράς ενώ τάσσονταν ενάντια στο πρώτο πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας από την Τριμερή (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) εντούτοις υποστήριξε σθεναρά και με πατριδοκάπηλη έπαρση τη δεύτερη επάρατη δανειακή σύμβαση υποθηκεύοντας ακόμη περισσότερο το παρόν και το μέλλον της χώρας. Και οι δύο αρχηγοί των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων έσπρωξαν την Ελλάδα στην υποδούλωση της και το λαό της στην απόγνωση και στην απροκάλυπτη εξαθλίωση.
Εδώ που είμαστε σήμερα δεν έχουμε και πολλές επιλογές για επιπρόσθετους πειραματισμούς. Η ελληνική κοινωνία έχει να διαλέξει μεταξύ τριών πολύ συγκεκριμένων πολιτικών στρατηγικών. Η πρώτη στρατηγική υπηρετείται από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και είναι η απόλυτη εφαρμογή και η τήρηση των συμφωνημένων δεσμεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την τρόικα. Η δεύτερη προωθεί τη στρατηγική της αποδέσμευσης από τα μνημόνια και την οποία εκφράζουν με σχετικές και φανερές διαφοροποιήσεις κόμματα που καταγράφονται σε όλο το εύρος του πολιτικού χάρτη. Από την άκρα δεξιά έως την άκρα εξωκοινοβουλευτική - για την ώρα - αριστερά. Και η τελευταία στρατηγική επιλογή αναπτύσσεται από το ΚΚΕ και αφορά την πλέον ριζοσπαστική πρόταση καθώς αναφέρεται στην αναγκαιότητα η Ελλάδα να πορευτεί στο εξής μ΄ ένα άλλο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, το σοσιαλισμό, στο οποίο κυρίαρχη κοινωνική και πολιτική τάξη θα είναι η εργατική. Αυτή ειδικά η ιδεολογική πλατφόρμα που πατά στα απόλυτα σταθερά θεμέλια του μαρξισμού λενινισμού είναι τόσο θεωρητικά όσο και πολύ περισσότερο πρακτικά άγνωστη στην κοινωνία καθώς ουδέποτε εφαρμόστηκε στην χώρα. Είναι επομένως φυσικό επόμενο να προσκρούει σε απορίες και αμφιβολίες από τη μεριά των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων αφού στερούνται γνώσης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν από κοινού τόσο τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας όσο και τα προπαγανδιστικά του έντυπα και μέσα πληροφόρησης. Έτσι η κοινωνία παρατηρεί με ύφος σκωπτικό την Γ.Γ. του Κόμματος την Αλέκα Παπαρήγα να διατυπώνει ευθαρσώς την άρνηση της σε κάθε απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα για μετεκλογική συνεργασία. Κι όμως εκείνο που οφείλει να κατανοήσει η εργατική τάξη στο ευρύτερο σύνολο της είναι πως η στρατηγική επιλογή που προτείνει το ΚΚΕ αποτελεί και τη διέξοδο από το τέλμα ή ακόμη και από την απόγνωση. Μονάχα που βασικό προαπαιτούμενο είναι η έμπρακτη εκδήλωση της βούλησης και του αγώνα της. Πρέπει να ομολογηθεί χωρίς την κινητοποίηση του λαού ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται. Και χωρίς σοσιαλισμό τα υπαρξιακά προβλήματα και τα αιτήματα της τάξης των εργαζομένων και των ανθρώπων της βιοπάλης δεν υπάρχει περίπτωση και δυνατότητα να λυθούν. Η αιτία έγκειται στη δύναμη που κρατούν στα χέρια τους οι αστικές κοινωνικές ομάδες και οι οποίες είναι πάντοτε πλήρως έτοιμες να προασπίσουν τα συμφέροντα τους αποτελεσματικά καθώς διαθέτουν ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό και μια απόλυτα ισχυρή ταξική συνείδηση.
Καλείται, λοιπόν, ο ελληνικός λαός να αποφασίσει την Κυριακή 6 Μα ίου ποιον δρόμο επιθυμεί να πορευτεί η χώρα και η κοινωνία. Είναι προφανές πως το δίλημμα είναι πράγματι καθοριστικό. Ωστόσο το μέρος της κοινωνίας που πλήττεται, ταλανίζεται και συντρίβεται σήμερα από τις πολιτικές που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου εμφανίζεται να βρίσκει σανίδα σωτηρίας στις πολιτικές προτάσεις που κομίζουν ξεχωριστά ο ΣΥΡΙΖΑ η ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ.
Οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, οι άνεργοι κι εν γένει άνθρωποι της βιοπάλης οφείλουν να δουν την πραγματικότητα και τον συσχετισμό δυνάμεων όπως αυτός αναδιαμορφώνεται. Η Αλέκα Παπαρήγα έχει αναμφίβολα τους δικούς της ισχυρούς, σοβαρούς λόγους να είναι επιφυλακτική έως και καχύποπτη σε κάθε παρότρυνση για συνεργασία, καθώς οι συνδικαλιστικοί συνδυασμοί που ανήκουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ όπως και τα αυτοδιοικητικά σχήματα συχνά πυκνά επιδιώκουν την συνεργασία και την κοινή κάθοδο σε τοπικές ή σωματειακές αρχαιρεσίες με τους αντίστοιχους συνδυασμούς που καθοδηγούνται από το ΠΑΣΟΚ. Μολονότι ο λαός επιθυμεί η Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας να σκεφθεί πως αφενός οι επικείμενες εθνικές εκλογές είναι οι πλέον κρίσιμες της μεταπολίτευσης συνεπώς απαιτούν κυβερνητική αλλαγή για να αποτραπούν τα πολύ χειρότερα που έπονται απειλητικά κι αφετέρου τα κόμματα δεν αποτελούν θέσφατα που υπηρετούν νομοτέλειες αλλά εργαλεία εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών.
Κατά συνέπεια η πλειοψηφία των αριστερών ψηφοφόρων ζητούν η Γ.Γ. του ΚΚΕ να αντιληφθεί πως οι κοινωνικές τάξεις της εργασίας επιθυμούν εναγωνίως μια ενιαία συμπόρευση προκειμένου να διασώσουν την ύπαρξή τους . Αρκετοί μάλιστα πολίτες δεν διστάζουν να μιλήσουν και για εμμονή της Αλέκας Παπαρήγα και της κομματικής ηγεσίας στην πολιτική της όξυνσης και της αδιάλλακτης στάσης με την υπόλοιπη Αριστερά. Και αξιολογούν πως με την αποστροφή αυτή που εκδηλώνει η κομματική ηγεσία του ΚΚΕ σε κρούσεις για συμπόρευση υποβαθμίζεται το αίτημα του κόσμου της εργασίας που είναι αναντίρρητα η απόρριψη των μνημονίων. Είναι αληθές πως ο μαρξισμός επιστεγάζεται στο τρίπτυχο Θέση -Αντίθεση -Σύνθεση. Ωστόσο, οφείλουν οι κοινωνικές ομάδες και κυρίως εκείνες που θέλουν διακαώς την ενωτική συστράτευση της Αριστεράς να απαντήσουν σε ένα πολύ απλό όσο και νευραλγικής σημασίας ερώτημα. Σε ποια κατεύθυνση οραματίζονται την πορεία της χώρας ; Εντός ή εκτός των οριοθετήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Το ΚΚΕ ως κόμμα του πολιτικού ορθολογισμού αποδεδειγμένα έχει κατ΄ επανάληψη δικαιωθεί για τη στάση του και πολύ περισσότερο για τις έγκυρες προβλέψεις του. Συνεπώς είναι το τελευταίο κόμμα που θα έπρεπε να εγκαλείται από την κοινωνία. Σήμερα πια δεν υπάρχουν περιθώρια για μεσοβέζικες πολιτικές. Απαιτούνται δυναμικές λύσεις που μόνο μια ριζοσπαστική και συνάμα ρηξικέλευθη λύση επιτρέπουν την ελπίδα. Στις εκλογές της Κυριακής οφείλει ο λαός που συνθλίβεται να υψώσει το ανάστημα του και να τραβήξει πλώρη για δρόμο που θα θέτει τις βάσεις οικοδόμησης του σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος. Αν μπλέξει στις εικασίες και στις ψευδεπίγραφες φαντασίες του τα προβλήματα του θα παραμείνουν. Και όσο η καπιταλιστική κρίση σοβεί και απειλεί να κατασπαράξει κι άλλο επενδυμένο κεφάλαιο τόσο η προοπτική του καθίσταται δυσοίωνη.
Ο λαός της βιοπάλης ας δώσει την Κυριακή 6 Μαίου ψήφο εμπιστοσύνης, αλλαγής, ανατροπής και λύτρωσης από τα ταξικά του δεσμά στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Σε λιγότερο από τρεις ημέρες οι Ελληνίδες και οι Έλληνες προσέρχονται στις κάλπες για την ανάδειξη της νέας Βουλής. Είναι προφανές πως οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα κόμματα είναι έντονες, αναμενόμενες και απόλυτα κατανοητές. Από τη μια μεριά του πολιτικού χάρτη συστοιχίζονται οι πολιτικές δυνάμεις που συνταυτίζονται με τις αποφάσεις και τις πρακτικές των μνημονίων 1 και 2 και από την άλλη οι πολιτικοί σχηματισμοί που ζητούν την κατάργηση των δύο δανειακών συμβάσεων.
Είναι αλήθεια πως το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου παρά τις περί του αντιθέτου προεκλογικές του βαρύγδουπες, πλην όμως απόλυτα δημαγωγικές, εξαγγελίες οδήγησε τελικά τη χώρα ως πρωθυπουργός στις "αγκάλες" της Τρόικα. Ο Αντώνης Σαμαράς ενώ τάσσονταν ενάντια στο πρώτο πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας από την Τριμερή (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) εντούτοις υποστήριξε σθεναρά και με πατριδοκάπηλη έπαρση τη δεύτερη επάρατη δανειακή σύμβαση υποθηκεύοντας ακόμη περισσότερο το παρόν και το μέλλον της χώρας. Και οι δύο αρχηγοί των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων έσπρωξαν την Ελλάδα στην υποδούλωση της και το λαό της στην απόγνωση και στην απροκάλυπτη εξαθλίωση.
Εδώ που είμαστε σήμερα δεν έχουμε και πολλές επιλογές για επιπρόσθετους πειραματισμούς. Η ελληνική κοινωνία έχει να διαλέξει μεταξύ τριών πολύ συγκεκριμένων πολιτικών στρατηγικών. Η πρώτη στρατηγική υπηρετείται από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. και είναι η απόλυτη εφαρμογή και η τήρηση των συμφωνημένων δεσμεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την τρόικα. Η δεύτερη προωθεί τη στρατηγική της αποδέσμευσης από τα μνημόνια και την οποία εκφράζουν με σχετικές και φανερές διαφοροποιήσεις κόμματα που καταγράφονται σε όλο το εύρος του πολιτικού χάρτη. Από την άκρα δεξιά έως την άκρα εξωκοινοβουλευτική - για την ώρα - αριστερά. Και η τελευταία στρατηγική επιλογή αναπτύσσεται από το ΚΚΕ και αφορά την πλέον ριζοσπαστική πρόταση καθώς αναφέρεται στην αναγκαιότητα η Ελλάδα να πορευτεί στο εξής μ΄ ένα άλλο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, το σοσιαλισμό, στο οποίο κυρίαρχη κοινωνική και πολιτική τάξη θα είναι η εργατική. Αυτή ειδικά η ιδεολογική πλατφόρμα που πατά στα απόλυτα σταθερά θεμέλια του μαρξισμού λενινισμού είναι τόσο θεωρητικά όσο και πολύ περισσότερο πρακτικά άγνωστη στην κοινωνία καθώς ουδέποτε εφαρμόστηκε στην χώρα. Είναι επομένως φυσικό επόμενο να προσκρούει σε απορίες και αμφιβολίες από τη μεριά των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων αφού στερούνται γνώσης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν από κοινού τόσο τα μέλη και τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας όσο και τα προπαγανδιστικά του έντυπα και μέσα πληροφόρησης. Έτσι η κοινωνία παρατηρεί με ύφος σκωπτικό την Γ.Γ. του Κόμματος την Αλέκα Παπαρήγα να διατυπώνει ευθαρσώς την άρνηση της σε κάθε απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα για μετεκλογική συνεργασία. Κι όμως εκείνο που οφείλει να κατανοήσει η εργατική τάξη στο ευρύτερο σύνολο της είναι πως η στρατηγική επιλογή που προτείνει το ΚΚΕ αποτελεί και τη διέξοδο από το τέλμα ή ακόμη και από την απόγνωση. Μονάχα που βασικό προαπαιτούμενο είναι η έμπρακτη εκδήλωση της βούλησης και του αγώνα της. Πρέπει να ομολογηθεί χωρίς την κινητοποίηση του λαού ο σοσιαλισμός δεν οικοδομείται. Και χωρίς σοσιαλισμό τα υπαρξιακά προβλήματα και τα αιτήματα της τάξης των εργαζομένων και των ανθρώπων της βιοπάλης δεν υπάρχει περίπτωση και δυνατότητα να λυθούν. Η αιτία έγκειται στη δύναμη που κρατούν στα χέρια τους οι αστικές κοινωνικές ομάδες και οι οποίες είναι πάντοτε πλήρως έτοιμες να προασπίσουν τα συμφέροντα τους αποτελεσματικά καθώς διαθέτουν ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό και μια απόλυτα ισχυρή ταξική συνείδηση.
Καλείται, λοιπόν, ο ελληνικός λαός να αποφασίσει την Κυριακή 6 Μα ίου ποιον δρόμο επιθυμεί να πορευτεί η χώρα και η κοινωνία. Είναι προφανές πως το δίλημμα είναι πράγματι καθοριστικό. Ωστόσο το μέρος της κοινωνίας που πλήττεται, ταλανίζεται και συντρίβεται σήμερα από τις πολιτικές που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου εμφανίζεται να βρίσκει σανίδα σωτηρίας στις πολιτικές προτάσεις που κομίζουν ξεχωριστά ο ΣΥΡΙΖΑ η ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ.
Οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, οι άνεργοι κι εν γένει άνθρωποι της βιοπάλης οφείλουν να δουν την πραγματικότητα και τον συσχετισμό δυνάμεων όπως αυτός αναδιαμορφώνεται. Η Αλέκα Παπαρήγα έχει αναμφίβολα τους δικούς της ισχυρούς, σοβαρούς λόγους να είναι επιφυλακτική έως και καχύποπτη σε κάθε παρότρυνση για συνεργασία, καθώς οι συνδικαλιστικοί συνδυασμοί που ανήκουν ή πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ όπως και τα αυτοδιοικητικά σχήματα συχνά πυκνά επιδιώκουν την συνεργασία και την κοινή κάθοδο σε τοπικές ή σωματειακές αρχαιρεσίες με τους αντίστοιχους συνδυασμούς που καθοδηγούνται από το ΠΑΣΟΚ. Μολονότι ο λαός επιθυμεί η Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας να σκεφθεί πως αφενός οι επικείμενες εθνικές εκλογές είναι οι πλέον κρίσιμες της μεταπολίτευσης συνεπώς απαιτούν κυβερνητική αλλαγή για να αποτραπούν τα πολύ χειρότερα που έπονται απειλητικά κι αφετέρου τα κόμματα δεν αποτελούν θέσφατα που υπηρετούν νομοτέλειες αλλά εργαλεία εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών.
Κατά συνέπεια η πλειοψηφία των αριστερών ψηφοφόρων ζητούν η Γ.Γ. του ΚΚΕ να αντιληφθεί πως οι κοινωνικές τάξεις της εργασίας επιθυμούν εναγωνίως μια ενιαία συμπόρευση προκειμένου να διασώσουν την ύπαρξή τους . Αρκετοί μάλιστα πολίτες δεν διστάζουν να μιλήσουν και για εμμονή της Αλέκας Παπαρήγα και της κομματικής ηγεσίας στην πολιτική της όξυνσης και της αδιάλλακτης στάσης με την υπόλοιπη Αριστερά. Και αξιολογούν πως με την αποστροφή αυτή που εκδηλώνει η κομματική ηγεσία του ΚΚΕ σε κρούσεις για συμπόρευση υποβαθμίζεται το αίτημα του κόσμου της εργασίας που είναι αναντίρρητα η απόρριψη των μνημονίων. Είναι αληθές πως ο μαρξισμός επιστεγάζεται στο τρίπτυχο Θέση -Αντίθεση -Σύνθεση. Ωστόσο, οφείλουν οι κοινωνικές ομάδες και κυρίως εκείνες που θέλουν διακαώς την ενωτική συστράτευση της Αριστεράς να απαντήσουν σε ένα πολύ απλό όσο και νευραλγικής σημασίας ερώτημα. Σε ποια κατεύθυνση οραματίζονται την πορεία της χώρας ; Εντός ή εκτός των οριοθετήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.
Το ΚΚΕ ως κόμμα του πολιτικού ορθολογισμού αποδεδειγμένα έχει κατ΄ επανάληψη δικαιωθεί για τη στάση του και πολύ περισσότερο για τις έγκυρες προβλέψεις του. Συνεπώς είναι το τελευταίο κόμμα που θα έπρεπε να εγκαλείται από την κοινωνία. Σήμερα πια δεν υπάρχουν περιθώρια για μεσοβέζικες πολιτικές. Απαιτούνται δυναμικές λύσεις που μόνο μια ριζοσπαστική και συνάμα ρηξικέλευθη λύση επιτρέπουν την ελπίδα. Στις εκλογές της Κυριακής οφείλει ο λαός που συνθλίβεται να υψώσει το ανάστημα του και να τραβήξει πλώρη για δρόμο που θα θέτει τις βάσεις οικοδόμησης του σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος. Αν μπλέξει στις εικασίες και στις ψευδεπίγραφες φαντασίες του τα προβλήματα του θα παραμείνουν. Και όσο η καπιταλιστική κρίση σοβεί και απειλεί να κατασπαράξει κι άλλο επενδυμένο κεφάλαιο τόσο η προοπτική του καθίσταται δυσοίωνη.
Ο λαός της βιοπάλης ας δώσει την Κυριακή 6 Μαίου ψήφο εμπιστοσύνης, αλλαγής, ανατροπής και λύτρωσης από τα ταξικά του δεσμά στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου