Τι Σηματοδοτεί η Αποδυνάμωση του Κ.Κ.Ε

 


Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Πριν από έντεκα μέρες και συγκεκριμένα την Κυριακή 20 Μαΐου 2012  έγραφα εδώ σχετικά με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πως " ... Σήμερα πια δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις οποίες να μπορεί να πρωταγωνιστήσει το ΚΚΕ. Η ηγεσία του το παρόπλισε  και το έθεσε στο περιθώριο. Το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ο ρόλος του εξαντλείται στα αντιπολιτευτικά έδρανα της Βουλής και στην οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος. Μέχρι, λοιπόν,  την τελική δικαίωση των ευσεβών πόθων του η κοινωνία πρέπει να βρει συμμαχική δύναμη που να εκφράζει σθεναρά τη βούληση ώστε να δώσει φιλολαϊκή στροφή στην ασκούμενη μέχρι σήμερα οικονομική, κοινωνική πολιτική. Αυτή η συμμαχική πολιτική δύναμη εντοπίστηκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω πως το ΚΚΕ έχασε μια ακόμη ιστορική ευκαιρία να δείξει ότι δεν προσομοιάζει αν μη τι άλλο με θρησκευτικό τάγμα το οποίο να ακολουθεί με πίστη και αφοσίωση το θέσφατο του" .

 Η εν λόγω θέση τέθηκε καθώς παρατηρείται μια σθεναρή αντίσταση του ΚΚΕ σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας  με τις πολιτικές δυνάμεις που προσδιορίζονται στον πολιτικό χάρτη ως Αριστερά. Είναι αλήθεια πως η στρατηγική του Περισσού είναι διαχρονική, σταθερή και σαφής. Επομένως η πολιτική του θέση για απεγκλωβισμό της χώρας από την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δεν είναι σημερινή. Είναι πάγια και θεμελιωμένη σε πολύ ισχυρά επιχειρήματα. 

Είναι γνωστό πως από το 1993 όταν το ΠΑΣΟΚ του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου και της Φιλελεύθερης Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όπως και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου με πρόεδρο τότε τη Μαρία Δαμανάκη ψήφιζαν στη Βουλή την ευρωπαϊκή συνθήκη του Μααστριχτ, η οποία όριζε την ραγδαία ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργανισμών κι επιχειρήσεων, την απορρύθμιση της Αγοράς  καθώς και των ασφυκτικών προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας, τότε η μοναδική πολιτική δύναμη που ύψωσε το ανάστημα της άρνησης, της ανυπακοής στα επιτακτικώς  αιτούμενα της πλουτοκρατίας και της πληρέστερης ενημέρωσης της κοινωνίας για το τι πρόκειται να συμβεί με την έγκριση της συμφωνίας του Μαάστριχτ - πήρε το όνομα της από την ολλανδική πόλη στην οποία και υπογράφηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ε,Ε, - τα επόμενα χρόνια ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με την Γ.Γ. την Αλέκα Παπαρήγα. Και τότε όπως και σήμερα ήταν και είναι απέναντι σε όλο το πολιτικό σύστημα.

Οφείλουμε συνεπώς  να αναδείξουμε την συνέπεια, την εντιμότητα και την υπευθυνότητα που διέπει τις πολιτικές γραμμές του ΚΚΕ. Παρ΄ όλα αυτά, σήμερα η ελληνική κοινωνία κι ως ένα βαθμό και η ευρωπαϊκή συντρίβεται από τις ολιγαρχικές ομάδες του παγκόσμιου πλούτου και αδυνατεί να βρει το δρόμο που οδηγεί στη λύτρωση από τη μέγκενη.  Ο βασικός λόγος βρίσκεται στην εξαιρετικά αποδυναμωμένη πολιτικώς και κοινοβουλευτικώς θέση των αριστερών κομμάτων και κυρίως των Κομμουνιστικών που δεν έχουν αποκλίνει ιδεολογικά και πολιτικά από την στρατηγική του Μαρξισμού - Λενινισμού. Και αυτά τα κόμματα στη Δυτική Ευρώπη είναι πράγματι πολύ ισχνά για να αντιμετωπίσουν δυναμικά τις ολιστρικές αποφάσεις κι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των άλλων εξίσου ολιγαρχικών μηχανισμών που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μοναδική εξαίρεση για τη Δυτική Ευρώπη αποτελεί ΑΚΟΜΗ το εγχώριο Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Είναι προφανές πως οι ιθύνοντες νόες του παγκόσμιου Κεφαλαίου αλλά και των πολιτικών τους οργάνων σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να επιτρέψουν την παραμονή στο ελληνικό κοινοβουλευτικό σώμα τη δράση του ΚΚΕ και πολύ περισσότερο ενός ισχυρού κι ακμαίου ΚΚΕ. Ενοχλεί, και μάλιστα υπέρ το δέον. Γι΄ αυτό κι εξωθούν το κοινωνικό σώμα σε λιγότερο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις - παρουσιάζοντας τες όμως ως τέτοιες -  που αν μη τι άλλο έχουν χαράξει με σαφήνεια τον ευρωπαϊκό τους προσανατολισμό. Έτσι σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά εκφράζουν αυτή ακριβώς την πρόταση.  Κατά συνέπεια, ο ελληνικός λαός και ειδικά οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να έχουν στο μυαλό και την αντίσταση σε όσα αντιλαϊκά μέτρα πρόκειται να ληφθούν μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Η διαρραγή των δυνάμεων του ΚΚΕ θα σηματοδοτήσει μια άνευ προηγουμένου στα σύγχρονα ιστορικά της πατρίδας μας νίκη για εκείνους που ζητούν να μπει οριστικά το ΚΚΕ στο χρονοντούλαπο της ιστορίας κι αυτοί δεν είναι άλλοι από εκείνους που αποφασίζουν για τον εξανδραποδισμό του λαού. 

Πρέπει να αποδεχτούμε πως η Ε.Ε. με αυτή τη μορφή που λαμβάνει στις μέρες μας είναι εχθρική ενώπιον των λαϊκών συμφερόντων. Πρέπει επίσης να αποδεχτούμε πως ο δρόμος της άνισης ανάπτυξης όπως και της άνισης κι άδικης κατανομής του εθνικού - παραγόμενου - εισοδήματος είναι απολύτως σύμφυτος με την καπιταλιστική οργάνωση και λειτουργία της οικονομίας. Ο ελληνικός λαός αναμφίβολα δεν είναι έτοιμος να προχωρήσει σε ρήξη και ανατροπή του οικονομικού συστήματος, το οποίο άλλωστε επιστημονικά ιδωμένο και μόνο είναι και η πρωταρχική και η βασική αιτία των αναδιαρθρώσεων στο εργασιακό περιβάλλον όπως και στο κράτος πρόνοιας.

 Η ευέλικτη συσσώρευση κεφαλαίου ως προϊόν της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομικής διαχείρισης αφήνει  τραγικές απώλειες. Το πιθανότερο είναι πως ελληνικός λαός και δη ο κόσμος της εργασίας και της ανεργίας  θα επιλέξει στις προσεχείς εκλογές μια ακόμη ερμαφρόδιτη "λύση". Σίγουρα δεν θα είναι αυτή που θα τον οδηγήσει στην Ελευθερία και στην Ανεξαρτησία. Θα πρόκειται απλά για μια παύση της λαίλαπας. Μέχρι την επόμενη όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης που σοβεί και καταστρέφει κεφάλαιο και θέσεις εργασίας. 

Η στήριξη στο ΚΚΕ είναι ψήφος με προοπτική και με μια διάθεση προσδοκίας ότι κάποτε ο λαός θα αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να "τετραγωνίσει τον κύκλο". Με άλλους λόγους θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα ταχθεί στο πλευρό των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που ζητούν τον άμεσο και ριζικό μετασχηματισμό της οικονομίας. Είναι αδήριτα ένας δύσκολος, ίσως και μακροχρόνιος επίπονος   αγώνας γεμάτος διακινδύνευση.  Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική λύση στα μείζονα προβλήματα που ταλανίζουν τη σύγχρονη οικογένεια και κοινωνία. Την απάντηση ας τη δώσει ο καθένας στη συνείδησή του.

Κοντολογίς στις εκλογές της 17ης Ιουνίου η δημοσκοπικά μέχρι τώρα σημαντική απώλεση της δύναμης του ΚΚΕ εάν τελικώς αυτή επιοβεβαιωθεί τότε θα είναι μια δραματική εξέλιξη για την αγωνιστική έπαλξη των εργαζομένων και των ανθρώπων της βιοπάλης. Σαφώς και θα επανεκκινήσει το εργατικό κίνημα από χειρότερη θέση και μοιραία θα επιτρέψει τις αντίπαλες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις να γίνουν περισσότερο απαιτητικές και κυνικές απέναντι στην προώθηση των συμφερόντων τους. Χρειάζεται προβληματισμός ώριμος και νηφάλιος. Δύσκολο εγχείρημα πράγματι σε αυτές τις ιδιαίτερα πολωτικές συνθήκες που ζούμε. Ωστόσο, είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων, των συνταξιούχων και όλων των ευπαθών ιδίως κοινωνικών ομάδων να υποστηρίξουν τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ σε όλη την επικράτεια.Οι καιροί ου μενετοί πολύ εύκολα όμως μπορούν να εξελιχθούν σε εφιαλτικοί.