Η Διακυβέρνηση και το Αναπόφευκτο Ρίσκο για Στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Οι "Φιλικοί Εταίροι" είναι μια έπαλξη που προτάσσει σε βασικό πρόταγμα την ενότητα του λαού. Με αυτό το σκεπτικό αποφασίσαμε να καταγράψουμε και να καταθέσουμε τη θέση μας όπως και τα συμπεράσματα που προκύπτουν αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές της 6 Μαΐου.

Η ήττα που υπέστη ο μνημονιακός δικομματισμός των ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ήταν συγκλονιστικός και σε καμία περίπτωση δεν αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Τα κόμματα αυτά απώλεσαν την νομιμοποίηση του εκλογικού σώματος καθώς το μπλοκ των αντιμνημονιακών δυνάμεων συγκεντρώνουν το 68% των ψηφοφόρων. Κατά συνέπεια η εμμονή των Βενιζέλου και Σαμαρά προς την απαρέγκλιτη τήρηση και εφαρμογή  των ντιρεκτίβων της Τρόικα και του Συνδικάτου Τρομοκρατίας του Ελληνικού λαού όπως και σύσσωμων των Ευρωπαίων πολιτών το οποίο ηγείται η χρεοκοπημένη τραπεζοκρατία της Ευρωζώνης και δια αυτής η πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, δεν αφήνει περιθώρια προς τους Έλληνες εργαζόμενους και εν γένει της βιοπάλης από το να συντρίψουν τα πολιτικά αυτά απολειφάδια που έσπρωξαν εντός δύο ετών 2000 συμπολίτες μας στην αυτοχειρία, εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα στην ασιτία, δεκάδες χιλιάδες στην απώλεια της στέγης  και των επιχειρήσεων τους και εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία. Όλος αυτός ο πληθυσμός σήμερα αγωνιά για το τι ακριβώς θα συμβεί στις 18 Ιουνίου  μετά και τις νέες εκλογές που προκηρύχθηκαν έπειτα από το ναυάγιο των διευρενητικών εντολών όπως και τα συμβούλια των αρχηγών. 

Αξίζει να πούμε πως με εύσχημο τρόπο τα συστημικά ΜΜΕ και οι πολιτικές ηγεσίες των φαύλων κομματικών σχηματισμών που στήριξαν τα μνημόνια, υπέγραψαν τις δανειακές συμβάσεις και συγκρότησαν την "χουντική" κυβέρνηση Παπαδήμου ήτοι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.  επιδίωξαν να πιέσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχείρησαν αρχικά κολακεύοντας τον και στη συνέχεια εκβιάζοντας τον, να τον εξαναγκάσουν να συμμετάσχει σε κυβέρνηση υπό την αυστηρή καθοδήγηση -επιτροπεία τους . Φυσικά και δεν περίμεναν την άτεγκτη στάση του Αλέξη Τσίπρα. Είναι προφανές πως η στάση του ΣΥΡΙΖΑ τους χάλασε τα σχέδια. Έτσι οδηγούμαστε αισίως ξανά στις κάλπες ώστε ο λαός να δώσει μόνος του την κυβέρνηση εκείνη που επιθυμεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον μετά και την άρνηση της Γ.Γ. του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα να ανταποκριθεί στο αίτημα του εκλογικού σώματος που ναι μεν ζητά την κατάργηση των μνημονίων και των ασφυκτικών πολιτικών λιτότητας όχι όμως και την έξοδο της χώρας από το Ευρώ και την Ε..Ε, γίνεται φανερό πως η μόνη εφικτή λύση που μπορεί να αποσοβήσει  την παράταση του εξανδραποδισμού τον οποίο υφίστανται όλοι οι άνθρωποι της εργασίας και κυρίως τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, είναι η λαϊκή στήριξη στον ΣΥνασπισμό ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς. 

Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο αίτημα των ψηφοφόρων και επιμένει στην στρατηγική του απεγκλωβισμού της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Παρ΄ όλα αυτά μέχρι και σήμερα δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει πειστικά τι πρόκειται να συμβεί αμέσως μετά και συγκεκριμένα όταν θα έχουμε ως χώρα φύγει και από τους δύο θεσμικούς μηχανισμούς. Πως δηλαδή θα καταφέρει μια μικρή χώρα με τόσους κινδύνους κι ανοιχτούς ανταγωνισμούς στον περίγυρο να σταθεί μόνη δίχως σαφείς και συγκεκριμένες συνεργασίες με όμορες χώρες. Ασφαλώς, το έλλειμμα αυτό του ΚΚΕ εμφανίζεται ευκρινώς και στην απροθυμία του κόσμου να ακολουθήσει το δρόμο που έχει το εν λόγω κόμμα επιλέξει. Άλλωστε τούτη η άποψη επιβεβαιώνεται και από το πενιχρό ποσοστό του 8,5% που έλαβε στις εκλογές της 6ης Μαίου. Επίσης, οφείλει η ηγεσία του ΚΚΕ να κατανοήσει πως μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων έχει διαποτιστεί με την ευρωπαϊκή αντίληψη κι επομένως είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να ζητά από την κοινωνία να δεχτεί μια πολιτική πρόταση η οποία ναι μεν είναι η απόλυτα συνεπής με την πάγια θέση του μολονότι είναι ασύμφωνη για να μην πούμε και ακατανόητη για την συντριπτική πλειοψηφία ΚΑΙ του εκλογικού σώματος.

Συνεπώς, με βάση τα ισχύοντα δεδομένα ήτοι την απροθυμία των Ελλήνων και των Ελληνίδων να αποφασίσουν την έξοδο της χώρας από την ζώνη του ευρώ και πολύ περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση και συγχρόνως την σθεναρή απόφαση τους να καταγγείλουν τα μνημόνια, η επιλογή  τους αναπόφευκτα δείχνει -τουλάχιστον δημοσκοπικά - να επικυρώνεται  στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.  Η οποία συμπυκνώνεται στην προθυμία του κόμματος να συνεχίσει η χώρα να πορεύεται στον ευρωπαϊκό δρόμο και παράλληλα να υπάρξει άμεση κατάργηση των επαίσχυντων συμφωνιών και των αντιλαϊκών προγραμμάτων μέσω των οποίων πραγατοποιείται η βάναυση  υφαρπαγή του  εισοδήματος καθώς και η διάλυση του στοιχειώδους κράτους πρόνοιας που όλες αυτές τις δεκαετίες αν και ανεπαρκώς οικοδομήθηκε. Εκείνο που πρέπει να γίνει σαφές είναι πως η πολιτική είναι η τέχνη των σκληρών διαπραγματεύσεων όσπου να προκύψουν γόνιμοι και δίκαιοι συμβιβασμοί. Επιπροεθέτως οι συνετοί και διορατικοί πολιτικοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να πετύχουν το εφικτό κι όχι απαραιτήτως το ευκταίο.

Μα εύλογα εκτιμώ πως θα αναρωτηθείτε υπάρχουν τα εχέγγυα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για να του δείξουμε απόλυτη εμπιστοσύνη ; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Μολονότι οφείλουμε να καταγράψουμε την ειδοποιό διαφορά που τον διέπει από τους άλλους δύο που διεκδικούν την εξουσία και βρίσκεται στο λευκό κυβερνητικό του μητρώο. Αν όμως λάβουμε υπόψη τα καμώματα και τις πρακτικές των κομματικών του στελεχών τόσο στο πεδίο των αυτοδιοικητικών σχημάτων όσο και πολύ περισσότερο των συνδικαλιστικών παρατάξεων εκεί οι ενδοτισμοί και οι διολισθήσεις σε λογικές και πολιτικές άκρως επιθετικές προς τα συμφέροντα των εργαζομένων συνηγορούν αδήριτα στη δυσπιστία έως καχυποψία.  

Παρ΄ όλα αυτά είναι αληθές σε λιγότερο από ένα μήνα καλούμαστε να επιλέξουμε ένα τρόπο διακυβέρνησης ο οποίος να εγγυάται τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας του λαού και των εθνικών και χωρικών κεκτημένων της πατρίδας. Έτσι, ο σχηματισμός κυβέρνησης ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής είναι ο στόχος των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ο διπολισμός Αριστερά και Δεξιά είναι ορατός και υπαρκτός κι ας τον απαξιώνει η Γ.Γ. του ΚΚΕ. Ωστόσο αναμφίβολα το μεγάλο ζητούμενο είναι πως θα σταματήσουμε τον απροκάλυπτο ολετήρα που ισοπεδώνει την κοινωνία και σαφώς είναι οι δεσμευτικές συμβάσεις που υπέγραψαν η Παραδοσιακή Δεξιά του Σαμαρά με τη Νεοδεξιά των Παπανδρέου - Βενιζέλου.  Άρα η μοναδική διέξοδος για τις λαϊκές κοινωνικές τάξεις στις παρούσες συνθήκες και με στόχο τη διακυβέρνηση είναι η δυναμική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως των "Ανεξάρτητων Ελλήνων" και κατόπιν της "Δημοκρατικής Αριστεράς" η οποία εύσχημα χρησιμοποιείται από το καταρρέον σύστημα ως εφεδρική δύναμη για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πλην όμως κι ως μοχλός πίεσης προς αριστερούς ψηφοφόρους.

Άφησα για το τέλος το Κ.Κ.Ε Είναι γνωστό στους αναγνώστες του ιστοτόπου αυτού  πως ο γράφων τάχθηκε υπέρ της στήριξης του κόμματος. Τα επάλληλα επικοινωνιακά λάθη και κυρίως η εμμονή στην άρνηση για διάλογο με τον Αλέξη Τσίπρα της Γ.Γ. Αλέκας Παπαρήγα προκάλεσαν αγανάκτηση στην κοινωνική βάση που στις εκλογές του Μαίου το υποστήριξε. Σήμερα πια δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στις οποίες να μπορεί να πρωταγωνιστήσει το ΚΚΕ. Η ηγεσία του το παρόπλισε  και το έθεσε στο περιθώριο. Το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ο ρόλος του εξαντλείται στα αντιπολιτευτικά έδρανα της Βουλής και στην οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος. Μέχρι, λοιπόν,  την τελική δικαίωση των ευσεβών πόθων του η κοινωνία πρέπει να βρει συμμαχική δύναμη που να εκφράζει σθεναρά τη βούληση ώστε να δώσει φιλολαϊκή στροφή στην ασκούμενη μέχρι σήμερα οικονομική, κοινωνική πολιτική. Αυτή η συμμαχική πολιτική δύναμη εντοπίστηκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Πιστεύω πως το ΚΚΕ έχασε μια ακόμη ιστορική ευκαιρία να δείξει ότι δεν προσομοιάζει αν μη τι άλλο με θρησκευτικό τάγμα το οποίο να ακολουθεί με πίστη και αφοσίωση το θέσφατο του.