Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Αναντίλεκτα είναι ιστορικά αποδεκτή αλήθεια πως ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και κυρίως το πνεύμα της Φιλοσοφίας οφείλει τη διάσωσή του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία τόσο τη Δυτική όσο και κυρίως την Ανατολική, στους Άραβες, καθώς και στους Ευρωπαίους δασκάλους, λόγιους και κληρικούς της μέσης και της ύστερης περιόδου του Δυτικοευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Ασφαλώς, σημαντική ακμή παρουσιάζεται σε ό,τι αφορά την ελληνική φιλοσοφία και πολιτειολογία, στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.
Γίνεται συνεπώς κατανοητό πως δίχως την πολύτιμη συμβολή των Ευρωπαίων μεταφραστών, δεν θα ήταν καθόλου σίγουρη η μεταλαμπάδευση στους σημερινούς χρόνους της γνώσης των κοσμολογικών αναζητήσεων, των ιστορικών καταγραφών και των επικολυρικών ποιημάτων των Ελλήνων προγόνων μας, που σήμερα διαμορφώνουν και καθορίζουν τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.
Είναι επίσης ιστορικά αποδεκτή η αλήθεια πως η ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους το 1830 αποτελεί μια απόπειρα των ευρωπαϊκών ισχυρών δυνάμεων, (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας)να θέσουν σε υλοποίηση την στρατηγική τους για την προώθηση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους, καθώς διέβλεπαν τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτή άλλωστε την απόφαση κατέληξαν αφού προηγουμένως διέγνωσαν πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία, επρόκειτο για μια εξαιρετικά καθυστερημένη στους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης κι εκσυγχρονισμού, κρατικής οντότητας. Συνεπώς, η άνοδος των αστών στην κυρίαρχη οικονομική τάξη στη Δυτική και την Κεντρική Ευρώπη, προκαλούσε ζωηρό ενδιαφέρον για την χάραξη των πρώτων ιμπεριαλιστικών εγχειρημάτων Σαφώς, η αφορμή ήταν ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων. Δηλαδή η εναγώνια προσπάθεια να αποτινάξουν από πάνω τους τον τουρκικό ζυγό. Ωστόσο, πρέπει να λεχθεί πως η αφετηρία του Αγώνα υπήρξε η βάναυση ταξική εκμετάλλευση που δέχονταν στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες τόσο από τους Τούρκους πασάδες όσο και κυρίως από τους ομοεθνείς τους προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Από μια δηλαδή παρασιτική κοινωνική τάξη που υφάρπαζε το ούτως ή άλλως πενιχρό εισόδημα.
Στην προσπάθεια για την ανοικοδόμηση του πρώτου ελληνικού κράτους οι ξένες δυνάμεις που επέτρεψαν και συνέβαλαν καθοριστικά - θυμίζω τον ρόλο που διαδραμάτισε στις εξελίξεις η ναυμαχία στο Ναβαρίνο - στη δημιουργία του, θέλησαν να το "συνδράμουν" παρέχοντάς του ισχυρή οικονομική δύναμη έτσι ώστε να ανταπαξέλεθει. Η δανειοδότηση αν και απαραίτητη για να συσταθεί τπ κράτος υπήρξε αναμφίβολα δυσβάσταχτη για έναν καθημαγμένο λαό. Επομένως είναι προφανές πως ένα σημαντικό μέρος της μέχρι πρό δύο ετών ακηδεμόνευτης κι ανεξάρτητης εθνικής υποστάσεως μας την οφείλουμε κατά ένα σημαντικό μέρος και στους Ευρωπαίους.
Παρ΄ όλα αυτά η Ελλάδα ξεπλήρωσε και με το παραπάνω το όποιο "καλό" έπραξαν γι΄ αυτήν οι εταίροι και συμμαχοί μας και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και μάλιστα στον δεύτερο με πολύ μεγάλο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και σε υποδομές αλλά και με ένα ανεξόφλητο τεράστιο οικονομικό χρέος, για το οποίο η Γερμανία προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει!
Η ευθύνη σωστά χρεώνεται στις μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις που δεν άσκησαν το καθήκον του Αντιθέτως πέρασαν 50 ολάκερα χρόνια για να συνέλθουμε από τον εσωτερικό ιδεολογικό διχασμό. Και αυτό συνέβη όταν στο "μεγάλο φαγοπότι" άρχισαν να λαμβάνουν μέρος και οι...σοσιαλιστές!!!. Από την επάρατο στρατιωτική χούντα και μετά ο βιοπορισμός των Ελλήνων εξαντλούνταν μέσα και μόνο μέσα από τα δάνεια. Τα οποία απέσπασε η χώρα από την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά των ομολόγων. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε η υποψία ότι κάποια μέρα μπορεί να ... παλαβώσουν οι αγορές ή να βρεθούν στο τιμόνι της χώρας άνθρωποι με σαφείς προθέσεις και διαθέσεις να υπομονομεύσουν την αξιοπιστία της χώρας ή να κλονίσουν την πιστοληπτική της ικανότητα. Και αυτό έγινε. Η άνοδος του Γιώργου Παπανδρέου ενσάρκωσε ακριβώς τους φόβους μας. Ένας εξαιρετικά επικίνδυνος για τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας αφού παγίδεψε με ακατάσχετα ψέματα την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος εκλέχθηκε πρωθυπουργός Και έπραξε ό,τι μέχρι σήμερα όλοι μας γνωρίζουμε.
Δυστυχώς, όμως, και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος, όπως και στις μέρες μας βρήκαν τη μεγάλη ευκαιρία κάποιοι μεγαλοσχήμονες, τα δάνεια που έπαιρνε η χώρα προκειμένου να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη εισέρρεαν στα ταμεία των προυχόντων ή των τραπεζών. Και μόνο ένα μικρό μέρος τελικά κατέληγε στον σκοπό του. Την αποπληρωμή τους - όπως και μερικών ακόμη δανείων που συνήφθησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα - την ανέλαβε ο αρχικά ρακένδυτος και μέχρι πρόσφατα φτωχός ελληνικός λαός. Σήμερα πια μπορούμε να μιλάμε για έναν λαό που πορεύεται προς την εξαθλίωση.
Έτσι σήμερα με τα 230 δισ. ευρώ που λαμβάνει η Ελλάδα ως δανειακή χρηματοδότηση από την Τρόικα (Δ.Ν.Τ. Ε.Κ.Τ. και Ε.Ε.) συνοδευόμενα από τα μνημόνια 1 και 2 και σκοπό έχουν την πληρωμή των τόκων και των χρεολυσίων παλαιότερων δανείων. Και τότε που στήνονταν το πρώτο ελληνικό κράτος και σήμερα η διεθνής τάξη των καπιταλιστικών δυνάμεων επιχειρεί να σφετεριστεί έναντι πινακίου φακής τον εν δυνάμει και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας.
Την Ελλάδα την ξεπουλάνε αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και σε αυτό το άγριο πλιάτσικο εδάφους και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών συμμετέχει και η εγχώρια πολιτική τάξη των σύγχρονων υποτακτικών και οσφυοκαπτών. Οι Έλληνες έχυσαν πράγματι ακόμη και αδελφικό αίμα, προκειμένου να θελήσουν να ζήσουν σ΄ ένα κράτος ελεύθερο και ανεξάρτητο. Δεν το κατάφεραν. Ανέκαθεν το πατρονάρισμα από τις ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρώπης και των Η.Π.Α. ήταν φανερό και απροκάλυπτο.
Η Ελλάδα ακόμη και μετά την ένταξη της στην Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να της δόθηκε η ευκαιρία και η δυνατότητα ν΄ αναπτύξει τις δομές της, ωστόσο με δεδομένο τον πακτωλό χρήματος που εισέρρευσε στα ταμεία του κράτους τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια και ο οποίος κοστολογείται όσο το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν περίπου 65 δισ. ευρώ, δεν κατάφερε να αξιοποιήσει επαρκώς και ισοτίμως τους πόρους που έλαβε για την ανόρθωση της οικονομίας.
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν ασύστολα τον ελληνικό λαό. Ναι τον εξαπάτησαν. Τον άφησαν πολιτικά και κοινωνικά απαίδευτο, ανώριμο και ανεύθυνο. Αφού με αυτόν τον τρόπο επιτύγχαναν τους φαύλους και ιδιοτελείς σκοπούς τους. Σήμερα εμφανίζονται τα κόμματα που εξευτέλισαν κάθε αρχή και αξία δημοκρατίας, πολιτικής ισονομίας και κοινωνικής συνοχής, να βαυκαλίζονται ότι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα και την χρεοκοπία. Τα ψέματα όμως κάποια μέρα τελειώνουν. Τα δύο κόμματα που διακυβέρνησαν και διαχειρίστηκαν το κρατικό ταμείο αποδείχθηκαν καταστροφικά. Συνεπώς, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εγγυηθούν την προοπτική της χώρας.
Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει επειγόντως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Οι Έλληνες πρέπει να δώσουν την ευκαιρία στις δυνάμεις εκείνες που μπορούν, μέσα από ένα συγκροτημένο, επεξεργασμένο και εθνικά επωφελές στρατηγικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης να δώσουν λύση στο εθνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Η παραμονή μας στην Ε.Ε. στις παρούσες συνθήκες δεν επιτρέπει τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και την ανόρθωση της κατακερματισμένης και παρακμιακής παραγωγικής βάσης της χώρας. Το σίγουρο είναι πως όσο παραμένουμε εντός της Ένωσης η Ελλάδα σπρώχνεται στο περιθώριο και μετατρέπεται σε αποικία πάμφθηνης εργασίας και πολιτικής ανυποληψίας.
Η μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους στο οποίο ο ελληνικός εργαζόμενος λαός δεν συνέβαλε καθόλου, καθίσταται λυτρωτική λύση. Προϋποθέτει όμως η λύση αυτή ότι τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν, η επιχειρηματικότητα θα γίνει συνεταιριστική στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι όχι μας κάστας κομματικών εγκαθέτων και το κράτος θα αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, συνάπτοντας διμερείς συνεργασίες με όμορα ή και άλλα κράτη, εντός κι εκτός της Ε.Ε. με όρους όμως που θα αναγνωρίζουν το αμφότερο όφελος.
Στις προσεχείς εθνικές εκλογές - εάν βεβαίως τελικά πραγματοποιηθούν - ο ελληνικός λαός οφείλει να δώσει λύση βιώσιμη και με προοπτική συνέχισης της εθνικής αυθυπαρξίας και ανεξαρτησίας Δίχως τη δαμόκλειο σπάθη των τροικανών να επικρέμαται επί της κεφαλής μας ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτοιμη να υποπέσει και καρατομήσει το παρόν και το μέλλον μιας Ελλάδας που ακόμη αντιστέκεται, μορφώνεται, διαβάζει, γράφει, αγωνίζεται, εργάζεται, προβληματίζεται και ζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου