Θα Τολμήσει το ΚΚΕ ;

Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας

Στο φως της δημοσιότητας εμφανίζονται δημοσκοπικές έρευνες στις οποίες καταγράφεται μια σαφής στροφή του εκλογικού σώματος προς επιλογές που προσδιορίζονται αριστερά του πολιτικού χάρτη. Έτσι, παρατηρούμε η Δημοκρατική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να καταγράφουν σημαντικά ποσοστά τα οποία ισοδυναμούν αθροιστικά με εκείνη που συγκεντρώνουν τα πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ήτοι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. επίσης σε αθροιστικό σύνολο.

Η δημοσκοπική, για την ώρα, αυτή προτίμηση προς τις πολιτικές δυνάμεις του ευρύτερου αριστερού χώρου σε καμία περίπτωση δεν αξιολογείται ως τυχαία και συμπτωματική Η απόλυτη ευθυγράμμιση των δύο αστικών κομμάτων που διακυβέρνησαν καθ΄ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τη χώρα και την οδήγησαν στην σημερινή αναξιοπρεπή κατάσταση με τις ντιρεκτίβες της Τρόικα και τα μνημόνια, με ότι αυτά συν επάγουν για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, σίγουρα παρωθούν τους εργαζόμενους και γενικά τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα σε επιλογές αντίθετες απ΄αυτές που εκβιαστικά θέλησαν να επιβάλλουν στο λαό ως αναπόφευκτες. Οι εκφοβισμοί που θέτουν σε εφαρμογή τα επιτελεία των δύο κομμάτων της ελληνικής χρεοκοπίας και της πολιτικής απαξίωσης στερούνται έμπνευσης, με συνέπεια ο απροκάλυπτος και ιταμός αυτός τρόπος βίαιου πειθαναγκασμού του εκλογικού σώματος προκειμένου να υποστηρίξει τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις δεν δείχνουν για την ώρα ικανές να αλλάξουν το δημοσκοπικό σκηνικό.

Είναι αλήθεια πράγματι πως οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν εκλογικό αποτέλεσμα ούτε ασφαλώς αποδεικνύουν κάτι περισσότερο από μια στιγμιαία καταγραφή των προτιμήσεων ενός συνόλου πολιτών. Ωστόσο, είναι επίσης παραδεκτό πως τα στελέχη και κυρίως οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη και τις παρακολουθούν σχολαστικά. Συνεπώς, ακόμη κι αν δεν βγαίνουν να το δηλώσουν ευθαρσώς ότι προβληματίζονται έντονα από τη σημερινή δημοσκοπική στάση του εκλογικού σώματος, αναμφίβολα τη συζητούν. Αυτό άλλωστε διαφαίνεται και από την επίθεση, τη βάναυση και λαϊκίστικη στην οποία επιδίδεται τις τελευταίες μέρες ο αρχηγός της Ν.Δ. Α. Σαμαράς προς το ΚΚΕ καθώς και ο νεοεκλεγείς - μέσα από μια διαδικασία στημένη, διαβλητή και αντιδημοκρατική - πρόεδρος του εκφυλισμένου ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλος η επιθετικότητα του οποίου έναντι της Αριστεράς στο σύνολο της βρίσκεται σε κλιμάκωση εδώ και οχτώ μήνες. Δηλαδή από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντα του ως αντιπρόεδρος και υπουργός οικονομικών.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι πως στέκονται απέναντι σε αυτή τη δημοσκοπική μετατόπιση του λαού προς ένα σαφές αντιμνημονιακό μπλοκ, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ένα μέρος της κεντροδεξιάς όπως αυτό ορίζεται μέσα από τη νεοσύστατη κινηματική προσπάθεια ή έστω απόπειρα του Πάνου Καμμένου με τους Ανεξάρτητους Έλληνες,να συμπαραταχθεί η κοινοβουλευτική έκφραση της Αριστεράς. Παρατηρούμε αρχικά δυστοκία.

Συγκεκριμένα ο Φώτης Κουβέλης, ενώ αρχικά είχε πλαγιοκοπήσει το ΠΑΣΟΚ και όλα έδειχναν πως θα αποτελούσε έναν μελλοντικό συνεταίρο σε κυβέρνηση κεντροαριστερής απόχρωσης, τα τελευταία εικοσιτετράωρα αυτό το σενάριο πάγωσε, αφού καταψήφισε το μνημόνιο 2, το PSI, αλλά και τη δανειακή σύμβαση. O Αλέξης Τσίπρας επιμένει να ζητά από τις όμορες αριστερές δυνάμεις συνεργασία και συσπείρωση, όμως, αυτό προσκρούει στην ίδια την πολιτική του στρατηγική. Η οποία είναι ομιχλώδης, αντιφατική κι εν πολλοίς μη ρεαλιστική. Η Αλέκα Παπαρήγα εξακολουθεί να κρατά μικρό καλάθι και να μην παρασύρεται, καθώς ορθά αναγνωρίζει πως αυτό το ποσοστό που δείχνουν οι δημοσκοπικές έρευνες πιθανόν να μην εκδηλωθεί στο τέλος έμπρακτα στην κάλπη. Μολονότι, οφείλει η έμπειρη και σκεπτόμενη Γ.Γ. του ΚΚΕ να θέσει απερίφραστα ζήτημα διεκδίκησης της εξουσίας και σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης με ισχυρή πλειοψηφία. Οφείλει να δείξει ακόμη και σ΄ εκείνους που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν ή ακόμη και να αμφισβητούν τις κυβερνητικές βλέψεις του ΚΚΕ πως το κόμμα δεν περιορίζεται απλά σε ένα ρόλο άσκησης αντιπολίτευσης έστω και ηχηρής. Χρειάζεται η πολιτική ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος να θέσει ενώπιον του λαού ένα πολιτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης το οποίο θα διέπεται από σαφήνεια και σφικτά χρονοδιαγράμματα υλοποίησης.

Είναι σκέτη ματαιότητα να περιμένει η Γ.Γ. του ΚΚΕ την αφύπνιση της εργατικής τάξης και στη συνέχεια την ενότητα της όταν παρά την απροκάλυπτη, βίαιη και ανεπίστροφη υφαρπαγή του λαϊκού εισοδήματος που στωικά δέχεται από την παρούσα συγκυβέρνηση Λ. Παδαμήμου εντούτοις εκείνη παραμένει κατακερματισμένη και εγκλωβισμένη σε ιδεολογικά στερεότυπα, συμπλέγματα και ψευδαισθήσεις. Έχει χρέος η πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ να αποτανθεί στις ευρύτερες λαϊκές κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού και να μιλήσει δυναμικά και αποφασιστικά. Πρέπει να τολμήσει και όπως διλημματικά θέτουν τα δύο αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα το ζήτημα "Ευρώπη ή χάος" με τον ίδιο τρόπο και τόσο μα τόσο εκβιαστικά να το θέσει απέναντι στο λαό το δίλημμα και η Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε "Υποταγή ή Ανεξαρτησία".

Οι μέρες που ζούμε είναι αυτόχρημα δύσκολες και συνάμα ιστορικές. Η Γ.Γ. Αλέκα Παπαρήγα έχει χρέος στην μεγάλη, έντιμη και αγωνιστική πορεία του Κ.Κ.Ε να θέσει το λαό και δη τις φτωχές και αδιαλείπτως πληττόμενες κοινωνικές τάξεις στο μεγάλο διακύβευμα : Αταλάντευτη και ισχυρή υποστήριξη για να κυβερνηθεί η χώρα μέσα στο πλαισιο του κοινοβουλευτισμού πλην όμως σε άλλη κατεύθυνση και με ανθρώπινη προοπτική. Άλλη οδός διαφυγής για την πλειοψηφία του λαού δεν υπάρχει. Είναι καιρός η πολιτική ηγεσία και η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ να πουν στον κόσμο απευθυνόμενοι παντού ακόμη και στο μικροαστικό - μεσοαστικό τμήμα της κοινωνίας πως επιβάλλεται η εκλογική στήριξη του κόμματος για να κυβερνηθεί επιτέλους η χώρα από Έλληνες κι ακηδεμόνευτους πολιτικούς και όχι από ξενόδουλους υποτακτικούς και εντολοδόχους του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.