Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Μυριάδες αναλύσεις και βιβλία έχουν εκδοθεί προκειμένου οι συγγραφείς να εκφράσουν επιστημονικά και ιδεολογικά τον ραγδαίο μετασχηματισμό που συμβαίνει στον κόσμο κι εννοιολογικά καλείται παγκοσμιοποίηση. Οι ανατροπές και μεταλλαγές που πραγματοποιούνται και οι οποίες αφήνουν αποσβολωμένους τους λαούς και κατά συνέπεια επιμέρους κοινωνικές ομάδες και τάξεις, δείχνουν να προκαλούν στις περισσότερες κυβερνήσεις και ειδικά στην Ευρώπη σύγχυση. Ο σαρωτικός καπιταλισμός επελαύνει, για αρκετούς ως τελευταίος ρόγχος, δίχως κανένας φραγμός να επιτρέπει την αναχαίτιση του. Οι αδυσώπητες δυνάμεις της Αγοράς όπως αυτές εξαπλώνονται με τη γιγάντωση εθνικών και την εγκατάσταση υπερεθνικών εταιρικών κολοσσών επαναδιαμορφώνουν πλέον όχι απλά και αποκλειστικά το οικονομικό και εργασιακό περιβάλλον αλλά μετασχηματίζουν δομές θεσμών, σαρώνοντας κουλτούρες, πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, εθνικούς στόχους, αξίες κι αντιλήψεις. Το χρήμα συνάδει με την εξουσία και τη δύναμη κι αναδεικνύεται σε υπέρτατη και ίσως μοναδική «αξία» ζωής. Ο άνθρωπος στην εναγώνια προσπάθεια του να ανταποκριθεί στις κλιμακούμενες και αδιαλείπτως πολλαπλασιαζόμενες υλιστικές καταναλωτικές απολαύσεις κι επιθυμίες αναγάγει σε πρώτη προτεραιότητα την πρόσκαιρη υλική ευδαιμονία που μοιραία τον εξατομικεύει και τον απομονώνει. Συχνά μιλούμε για αλλοτρίωση του ανθρώπου. Μα δεν αρκεί η αλλοτρίωση για να περιγράψουμε τη σημερινή κατάσταση που βιώνει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα. Θα προσέθετα αναμφίβολα πως η αλλοτρίωση ήτοι η αποξένωση του ανθρώπου από το Είναι του αποτέλεσε το προανάκρουσμα. Την αφετηρία, η οποία σηματοδοτήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και στις αρχές του ’80. Στους συγκαιρινούς χρόνους βρισκόμαστε στο αμέσως επόμενο στάδιο όπου ο άνθρωπος αποκομμένος πια από οτιδήποτε τον προσδιόριζε και οριοθετούσε την αξία του δηλαδή, το έθνος, η οικογένεια, η εργασία, η κοινότητα, η ενορία, ο δήμος, ο συνδικαλισμός, στις μέρες μας παρατηρούμε τον εκφυλισμό και την κατάπτωση όλων των παραπάνω αναφορών.
Με άλλους λόγους, επισυμβαίνει με την παγκοσμιοποίηση – ομογενοποίηση μια καλά επεξεργασμένη από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς βαθμιαία πλην όμως γρήγορη χειραγώγηση των ανθρώπων με σκοπό το τελικό στάδιο που είναι η υποταγή. Επίσης, αληθεύει πως η παγκόσμια εξουσιαστική ελίτ χρησιμοποιεί μια σειρά πολύ ισχυρών και αποτελεσματικών όπλων και το πλέον κυρίαρχο εξ΄ αυτών αποτελεί ο Φόβος. Ένα υποδόριο συναίσθημα το οποίο κυριεύει την ανθρώπινη φύση όσο δεσπόζει η άγνοια. Η οποία λειτουργεί ως απότοκος του δραματικού ελλείμματος γνώσης, καθώς οι δίαυλοι προπαγάνδας καλλιεργούν αντίληψη και στάση ζωής ηττοπαθής και αδράνειας. Βεβαίως είναι εύλογο πως ένας άνθρωπος που ζει σε καθεστώς περιθωριοποίησης κι αφυδατωμένος από αξίες και ιδανικά που κομίζουν ηθική και μια μεταφυσική αναζήτηση αισθάνεται και εμφανίζεται ευάλωτος κι αδύναμος.
Ο ασφυκτικά περιορισμένος ελεύθερος χρόνος του εξαντλείται στην ικανοποίηση παντελώς εφήμερων και στις περισσότερες περιπτώσεις απόλυτα ατομικών ανούσιων ηδυπαθών απολαύσεων με παρεπόμενο την παράταση του αισθήματος της μιζέριας και του ανικανοποίητου. Οι πνευματικοί του ορίζοντες ερμητικά κλειστοί. Που χρόνος άλλωστε ! Έτσι καθώς στερείται η ζωή του νοήματος και περιεχομένου άγεται και φέρεται ως καταναλωτής και γρανάζι της παραγωγικής μηχανής, που τον θέλει αποστεωμένο από έγνοιες, αγωνίες, ιδέες και σκέψεις. Οι οποίες ξεπερνούν τη βάσανο της ατομικότητάς του. Ο συστημικός παράγοντας μέσω μιας επιτηδευμένης και α-νόητης προοδευτικότητας καθοδηγεί τον άνθρωπο ως σύγχρονο δεσμώτη στην απόλυτη σκλαβιά. Διότι πρέπει κάποτε να αντιληφθούμε πως οι θιασώτες της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής νομενκλατούρας όπως και του αριστερού διεθνισμού στοχεύουν στην επίτευξη του κοινού σκοπού. Κοντολογίς, στη στέρηση νοήματος και ταυτότητας Έθνους και Πατρίδας. Στερούμενοι επίσης κριτηρίου αισθητικής ποιότητας και συνείδησης αναφοράς όπως και συλλογικού προσδιορισμού.
Στη χώρα μας επιχειρήθηκε αρχικά η αλλοίωση της Ελληνικότητας μέσα από την εισαγωγή μιας άκριτης κι άλογης αφομοίωσης ξενόφερτων μοντέλων οργάνωσης οικονομίας, πολιτισμού, κράτους κι εν γένει ανθρώπινης ζωής, αδιαφορώντας αν την ίδια ώρα καταστρέφονταν μια γόνιμη και δημιουργική ιδιαιτερότητα στην Ευρώπη και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο η οποία μάς καθιστούσε αναγνωρίσιμους και σεβαστούς. Στη συνέχεια επιτρέψαμε τον βίαιο και βάναυσο εκπεσμό της παιδείας και του κοινωνικού οράματος. Οι μεταπολεμικές πολιτικές ηγεσίες συνεπικουρούμενοι από τους στυγνούς ιδεολογικούς ανταγωνισμούς αμερικανοσοβιετικής προελεύσεως εξώθησαν την Ελλάδα στον εμφύλιο πόλεμο και στη μετέπειτα διχοστασία του έθνους. Η ηττημένη στον πόλεμο Αριστερά κατάφερε - αφού η νικήτρια Δεξιά στάθηκε ανεπαρκής κι ανίκανη να πετύχει την επανένωση του λαού θέτοντας νέους στόχους και καλώντας σύσσωμο το έθνος σε ανάταξη και δημιουργία – να υπερκεράσει τους σκοπέλους κι ν΄ αναδειχθεί ως δύναμη διεθνιστικής γαλούχησης και διαφώτισης του ελληνικού έθνους μέσα από ποικιλώνυμους διαύλους όπως η Τέχνη, η Επιστήμη, η Παιδεία στο όνομα δήθεν ενός σοσιαλιστικού οράματος, αποσιωπώντας τον πολιτικό αυταρχισμό, τον κόκκινο ιμπεριαλισμό στην Πράγα, στην Ουγγαρία και στο Αφγανιστάν όπως επίσης και τα γκουλάγκ για τους αντιφρονούντες στη Σοβιετική Ένωση. Έπεσε το τοίχος του Βερολίνου και τότε αρχίσαμε να μαθαίνουμε πόσο ανελεύθερα και καταπιεστικά καθεστώτα υπήρξαν. Ποτέ φερ΄ ειπείν δεν εξηγήθηκε επαρκώς και πειστικά ακόμη και σήμερα από τους απολογητές του σοβιετικού σοσιαλισμού γιατί κανένας Δυτικογερμανός δεν πέρασε από την άλλη μεριά του τείχους για να βρει καταφύγιο και θαλπωρή στις αγκάλες ενός λαϊκού κράτους όπως αυτό θεωρούνταν η Λαϊκή Δημοκρατίας της Ανατολικής Γερμανίας.
Είναι προφανές σήμερα πια πως κάποτε στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας οι αριστεροί του τότε διεθνισμού και του σημερινού κοσμοπολιτισμού οδήγησαν τους Έλληνες στον σημερινό φοβερό εκφασισμό της ζωής. Είμαστε στο έσχατο σημείο όπου η εξαχρείωση του δημόσιου βίου συνοδεύεται από μια απροκάλυπτη ασυδοσία και αθέτηση κάθε δημοκρατικής συμπεριφοράς κατά προέκταση και νομιμότητας. Το φιλότιμο που πλαισίωνε και δήλωνε την αλληλεγγύη και την κοινωνικότητα του Έλλήνα, τώρα αποτελεί νοσταλγικό είδος συμπεριφοράς προς αφανισμό.
Παρακολουθούμε επιχειρηματίες να φοροδιαφεύγουν ή να επιδίδονται στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, εργατοπατέρες να διαγκωνίζονται για το ποιος θα πάρει σειρά στην κομματική επετηρίδα επιδιώκοντας την ατομική ανέλιξη, δημόσιοι υπάλληλοι να εξελίσσονται σε διεφθαρμένους μανδαρίνους, συνδικαλιστές φρικτά φερέφωνα στο όνομα μιας απαξιωμένης αριστερής ιδεοληψίας και πανθομολογούμενης πολιτικής δεσποτίας και αυταρχισμού να καταλαμβάνουν βίαια επιχειρήσεις, οργανισμούς, δρόμους και «νεοαστικά βλασταράκια» να καταλαμβάνουν σχολεία παραβιάζοντας τη νομιμότητα και το σύνταγμα. Χωρίς ποτέ να εξηγήσει κανείς στους μαθητές πως δεν έχουν το δικαίωμα της κατάληψης του σχολικού κτηρίου. Επιπροσθέτως, κοινοβουλευτικό κόμμα όντας απόλυτα συμμέτοχο κι ενεργό κύτταρο στο αστικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα εμπαίζει τους ψηφοφόρους του για το δήθεν αντισυστημικό του ρόλο και παράλληλα δεν παραλείπει να υπογραμμίζει πως όταν το επιτρέψουν οι συγκυρίες θα χρησιμοποιήσει και την ένοπλη πάλη… για την ανατροπή του πολιτεύματος και την κατάκτηση της εξουσίας. Σαφώς το παζλ συμπληρώνεται από τα αστικά φερέφωνα του πολιτικού χυλού και της «νεοποχικής» Αριστεράς που επιδιώκει παρέα με τους βραχίονες του υδροκέφαλου παγκοσμιοποιημένου Συστήματος να ισοπεδώσει αξίες και ιδεώδη με πρώτο και κυρίαρχο όλων το οντολογικό περιεχόμενο που συγκεντρώνει η έννοια Έθνος που ορθά κομίζεται ως ταυτότητα γλώσσας, πολιτισμού και συλλογικού πεπρωμένου. Η Δεξιά του ριζοσπαστικού πολιτικά ορθού λόγου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, και της αντικαπιταλιστικής οικονομικής λειτουργίας οφείλει στην Ελλάδα που φθίνει να υψώσει φωνή και πολιτικό ανάστημα, σχηματίζοντας ένα ισχυρό ανάχωμα στη γενικευμένη χρεοκοπία που σοβεί και υπερφαλαγγίζει Έθνος και Κράτος.
Αναμφίβολα πόσο τραγικά επίκαιρος δείχνει ο επίλογος ενός μοναδικού ανθρώπου και τίμιου διανοητή του Ιάπωνα λογοτέχνη - δύο φορές υποψήφιου για νόμπελ λογοτεχνίας - Εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα που στις 25 Νοεμβρίου 1970 μπροστά στο πλήθος και έχοντας όμηρο τον προσκυνημένο στους αμερικανούς υπουργό άμυνας αποφασίζει να δώσει νόημα στις ιδέες του ακόμη και με το θάνατο του, ακολουθώντας την τελετουργική διαδικασία του «Σεμπούκου».* Ο πύρινος και συνάμα καθηλωτικός μαρτυρικός λόγος του Ιάπωνα Γιούκο Μισίμα ταιριάζει τόσο οδυνηρά στην Ελλάδα που φεύγει και στους Έλληνες που εκλείπουν…
"Βλέπουμε την Ιαπωνία να γλεντοκοπά βυθισμένη σε ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και στην πνευματική της κενότητα. Είναι δυνατόν να δίνεις αξία στη ζωή, μέσα σε μια πλάση που το πνεύμα έχει πεθάνει; Ζήτω ο αυτοκράτορας! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν.» *Σεμπούκου : το χαρακίρι. Τελετουργικό της αρχέγονης παράδοσης των Σαμουράϊ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου