Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Λέγεται συχνά πως η ίδρυση και το κυριότερο η παρουσία των κομμάτων στο πολιτικό σκηνικό βασίζεται στις ανάγκες και στους στόχους του λαού. Σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα ταίριαζε η διαπίστωση αυτή περισσότερο από τη γένεση και την συνεχή παρέμβαση στα πολιτικοοικονομικά, κοινωνικά και ιδεολογικά δρώμενα της πατρίδας όσο αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ιδρύθηκε αρχικά με την ονομασία Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Στο 3ο έκτακτο Συνέδριό του (Νοέμβρης 1924) μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Η ίδρυσή του στηρίχτηκε στην εργατική τάξη και στο εργατικό κίνημα. Πυρήνας στελεχών επάνδρωσης του νεοσύστατου ελληνικού σοσιαλιστικού κόμματος ήταν εργάτες μέλη της federation της Εβραϊκής Συνομοσπονδίας Εργατών στη Θεσσαλονίκη καθώς και Έλληνες που συσπειρώθηκαν στην προσπάθεια διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών εργασίας, καθώς την εποχή εκείνη η βιομηχανική ανάπτυξη παρουσίαζε σημαντική δυναμική και οδηγούσε αναπότρεπτα στον επικείμενο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Στις απαρχές του περασμένου αιώνα το πέρασμα από την αγροτική στη βιοτεχνική - βιομηχανική οικονομία με τη συγκέντρωση κεφαλαίου σε προύχοντες αστούς δημιούργησε τις γόνιμες εκείνες προϋποθέσεις για την ίδρυση και την οργάνωση εργατικών κέντρων όπως επίσης και του εργατικού κινήματος. Μέσα σε συνθήκες εργασίας άθλιες κι απάνθρωπες, οι εργάτες δούλευαν όχι για τη διασφάλιση της αξιοπρέπειάς τους αλλά για το άπληστο κι ακόρεστο κέρδος του Καπιταλιστή. Συνεπώς, τα λαϊκά στρώματα πληττόμενα από την φτώχεια και την εξαθλίωση αναπόφευκτα παρωθήθηκαν - ύστερα και από τα συγκλονιστικά γεγονότα που έφερε και σημάδεψαν την Ευρώπη η Μεγάλη Ρωσική Επανάσταση του Οκτώβρη του 1917- στην έναρξη της αγωνιστικής ταξικής πάλης. Εργάτες, αγρότες και νεολαία συγκρότησαν μέτωπο αντίστασης κι ανυπακοής στα κελεύσματα της άρχουσας τάξης. Το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκαιο του Εργάτη» σφυρηλατούσε ανθρώπινες συνειδήσεις, αφού η βάναυση εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν άφηνε ούτε επέτρεπε εφησυχασμό και κοινωνική ειρήνη. Οι επάλληλες απεργίες σωματείων με την καθοδήγηση και την υποστήριξη των συνδικάτων και του ΣΕΚΕ κι αργότερα του ΚΚΕ επέφεραν το ξέσπασμα σκληρών συγκρούσεων και οι απειλές του Εργοδοτικού Κεφαλαίου για απολύσεις όπως και οι διωγμοί αλλά και οι εν ψυχρώ δολοφονίες εργατών απεργών ενεργοποίησαν τη διανόηση και τον πνευματικό κόσμο κι ανάγκασαν στα μαρτυρικά εκείνα γεγονότα του Μάη του 1936 τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο να τα καταγράψει έτσι όπως ήταν στιλπνά, δωρικά, ελληνικά στον «Επιτάφιό του».
Σίγουρα, ούτε τότε όπως ούτε και σήμερα σε μερικούς να μην αρέσει καθόλου ο τρόπος που επιλέγει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να δρα πολιτικά ως κοινοβουλευτική συνιστώσα του αστικού πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, χρήσιμο για εκείνους θα είναι να μην λησμονούν πως ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας παραμένει ζωντανό κι ενεργό κύτταρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου για περισσότερα από ενενήντα ολάκερα χρόνια. Τα οποία σημαδεύτηκαν από οξύτατες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σ΄ εκείνο και στα συντηρητικά και φιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που ιδρύθηκαν, αναπτύχθηκαν κι έδρασαν καθ΄ όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα και μέχρι σήμερα η πολιτική αυτή αναμέτρηση εξακολουθεί να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Παράλληλα, για αρκετές δεκαετίες τα μέλη και τα στελέχη όπως ακόμη και οι ιδεολογικά ταυτισμένοι με το χώρο του μαρξισμού βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας στυγνής καταδίωξης με μαζικές εξορίες, βασανισμούς, φυλακίσεις κι ασφαλώς εκτελέσεις αγνών αγωνιστών που το μοναδικό τους «κακούργημα» ήτο η στράτευση τους στις γραμμές και στις επάλξεις της Κομμουνιστικής θεωρίας και δράσης.
Είναι αλήθεια πως οι Έλληνες κομμουνιστές γαλουχήθηκαν δια πυρός και σιδήρου. Υπέστησαν θυσίες και εξουθενωτικές ηθικής φύσεως ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από την αντίπαλη παράταξη κι όμως παρέμειναν άκαμπτοι μαχητές και σταθερά προσηλωμένοι στα πιστεύω τους ακόμα κι όταν επαπειλούνταν άμεσα η ζωή τους. Το ΚΚΕ από την αρχή της συστάσεως του ταυτίστηκε όχι μόνο με τους ταξικούς αγώνες αλλά φρόντισε γρήγορα ν΄ αναδείξει τόσο το πατριωτικό του όσο και το διεθνιστικό του χαρακτήρα.
Καταλυτικός παράγοντας ενδυνάμωσης του ΚΚΕ αποτέλεσε το παλλαϊκό κίνημα της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής της πατρίδας από τις αστικές φασιστικές δυνάμεις του Άξονα με αιχμή του δόρατος τη δράση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ) και του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.) όπου προσέδωσαν αίγλη και τιμή τόσο στα ιδανικά και στις αξίες του κόμματος όσο και συνέβαλαν καθοριστικά στα επόμενα εφιαλτικά για το έθνος και την χώρα γεγονότα.
Το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ως απότοκος εξέλιξη των προφανέστατων εμπλοκών στα εσωτερικά της Ελλάδας αλλότριων δυνάμεων αποικιοκρατικής αντίληψης όπως αυτές υπήρξαν η Αγγλία και στη συνέχεια οι Η.Π.Α. συνέβαλαν στα μέγιστα στην κατατρόπωση των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και στη συνέχεια τον ασταμάτητο εξανδραποδισμό Κομμουνιστών και εν γένει Αριστερών και Δημοκρατικών πολιτών που κάπου κατέληξε και κόπασε - ύστερα και από μια αμερικανικώς υποκινούμενη στρατιωτική δικτατορία - αμέσως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1981. Τα χρόνια που επακολούθησαν υπήρξαν αναμφισβήτητα καταιγιστικά και σαφώς σηματοδότησαν σαρωτικές ανατροπές στο χώρο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Η ίδρυση του Συνασπισμού που προέκυψε κατόπιν της ένωσης των δυνάμεων του ισχυρού ΚΚΕ με ηγέτη τον Χαρίλαο Φλωράκη και της αδύναμης Ν.ΑΡ του Λεωνίδα Κύρκου αποτέλεσε ως αναγκαία κατάσταση καθώς τα μαντάτα που έρχονταν από την Ανατολική Ευρώπη προκαλούσαν σοβαρό σκεπτικισμό και προβληματισμό, αφού οι προβλέψεις για το μέλλον του σοσιαλισμού το έδειχναν μετέωρο.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η επανενοποίηση της Γερμανίας, η ταχεία κατάρρευση των καθεστώτων στις βαλκανικές χώρες και στις ανατολικοκεντρικές της Ευρώπης κλόνισαν όπως ήταν φυσικό την ιδεολογική ταυτότητα του εγχώριου αριστερού κοινοβουλευτικού σχήματος. Η διάσπαση δεν άργησε να έλθει ως αναπόφευκτη και ουσιαστική. Στις εργασίες του 13ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης σε μια κρίσιμη συγκυρία δείχνει το ηγετικό του εκτόπισμα και το μεστό ιδεολογικό του φορτίο. Στην ιστορική του ομιλία αναφέρει : «Αυτό το χώρισμα, επανέρχομαι, σε ανανεωτικούς και συντηρητικούς, σύντροφοι, είναι ένα από τα ευρήματα των αντιπάλων μας, του αστικού Τύπου, γιατί ελπίζουν απ' αυτήν την κατάσταση, απ' αυτήν τη διαπάλη να κλονίσουν, τουλάχιστον, την ενότητα και τις γραμμές του Κόμματος». Ο Φλωράκης τολμά και αποσαφηνίζει πως για το ΚΚΕ και το εργατικό κίνημα ο δρόμος μπορεί να οδηγήσει στο σοσιαλισμό μονάχα εντός του πλαισίου που ορίζει η μαρξιστική – λενινιστική θεωρία και πρακτική.
Το ρήγμα ανάμεσα στους διαβόητους ανανεωτικούς και στους ιδεολόγους όπου χαρακτηρίζονταν από κάποιους ως απολογητές του παλαιού καθεστώτος ήταν μοιραίο. Έκτοτε η διαμάχη ανάμεσα στα δύο κόμματα ήτοι ΚΚΕ και Συνασπισμό ή στη σημερινή του μορφολογική πολυδιάστατη και αντιφατική κοινοβουλευτική εικόνα του ως ΣΥΡΙΖΑ είναι οφθαλμοφανής και δικαιολογεί περίτρανα όλους εκείνους που στο παρελθόν εκτιμούσαν πως η αστικοποίηση του Συνασπισμού στοχεύει στη διάλυση και στον αφανισμό από τον κοινοβουλευτικό βίο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Σήμερα πια αποτελεί τρανότατη απόδειξη πως για το αστικό πολιτικό σύστημα ο αντίπαλος δεν είναι άλλος από τη δράση του ΚΚΕ. Τούτη άλλωστε εκδηλώνεται και στις μέρες μας όπου οι κινητοποιημένοι φτωχοί αγρότες συνεπικουρούμενοι από τις συμπαγείς δυνάμεις της ΠΑΝαγροτικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ) διεκδικούν μέσω του κλεισίματος των εθνικών οδών καλύτερο εισόδημα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών. Βεβαίως, ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα χειραγωγούμενα από την κυβέρνηση και τα μεγάλα αφεντικά μέσα ενημέρωσης εναγωνίως επιδιώκουν τον εκμαυλισμό της οποιασδήποτε αγωνιστικής δράσης όλων των κοινωνικών ομάδων που απεργούν και αναστατώνουν την ήρεμη ρότα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Συχνά συμπαρασύρουν και αφελείς πολίτες λέγοντας πως ταλαιπωρούνται και ενδεχομένως να ζημιώνονται από την κινητοποίηση για παράδειγμα των αγροτών ενώ λησμονούν ότι η εισοδηματική αφαίμαξη σήμερα των αγροτών αύριο θα επηρεάσει καταλυτικά και τους ίδιους τους σημερινούς «αγανακτισμένους»!!! Είναι επιτακτικώς αναγκαίο να γίνει σαφές πως όταν τα φτωχά λαϊκά κοινωνικά στρώματα συνθλίβονται εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες από την αδιάλειπτη εισοδηματική μέγγενη και τη βαθμιαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου μαζί με τη συρρίκνωση των υποτυπωδών κοινωνικών παροχών τότε περιθώρια για διαβούλευση δεν υπάρχουν ούτε μπορούν να αναπτυχθούν.
Με την ραγδαία υποβάθμιση και κατάργηση των εργασιακών σχέσεων, με ντιρεκτίβες είτε των εκάστοτε αστικών κυβερνήσεων είτε της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι επιλογές της χειμαζόμενης εργατικής τάξης περιορίζονται μόνο στην ενεργητική δράση για απεργιακούς αγώνες. Βασική προϋπόθεση όμως απαιτείται η αφυπνισμένη ταξική συνείδηση και η απομάκρυνση από κόμματα και συντεχνίες που πωλούν τον αγώνα και την αγωνία των εργαζομένων. Σε αυτήν την προσπάθεια το Κ.Κ.Ε. παραμένει καθοδηγητής σταθερός και απαρασάλευτος. Χωρίς να υποστεί καμία αλλοίωση και δίχως να προβεί σε κανένα βήμα υποχώρησης από τις βαθύτατα πατριωτικές και λαϊκές αξίες και αρχές του. Ο άνθρωπος του μόχθου οφείλει να γνωρίζει πως αν δεν συγκρουστεί με τις κατεστημένες δυνάμεις του επιχειρηματικού κεφαλαίου που τον υποτάσσουν και σήμερα συνεχίζει να υποφέρει και να στερείται ευημερίας, πρόνοιας κι ασφάλειας, δεν θα καταφέρει να αποκτήσει την πραγματική του ελευθερία. Θα καθίσταται στο διηνεκές υποταγμένος της εξουσίας των καπιταλιστών. Η Ελλάδα διέρχεται πράγματι σοβαρή οικονομική κρίση εξαιτίας των πολιτικών που ακολούθησαν οι εντεταλμένες κυβερνήσεις των αστών. Έτσι αν δεν αφυπνιστούν η εργατική, αγροτική τάξη, οι άνεργοι και η νεολαία τότε το μέλλον τους σταδιακά θα διαγράφεται όλο και ζοφερότερο.
(το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ").
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου