Λαϊκή Δεξιά (Μέρος Γ)

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε το 2005 στην εφημερίδα «Πολίτης της Πάρου».

Το κείμενο τότε, πήγε «άκλαφτο» και απλά κάποια στιγμή μου το θύμισε σε μία πολιτική συζήτηση ένας φίλος. Επίσης, είχε δημοσιευτεί και στο blog στις 21/3/07, αλλά μάλλον και τότε, αφού ακόμα δεν ήταν και τόσο γνωστή η σελίδα μας, δεν μπόρεσε μετά από 22 περίπου μήνες δημοσίευσης, να ξεπεράσει τις 570 επισκέψεις, κυρίως μέσα από «ψακτήρια» τύπου google.


"Η «Δεξιά» ως πολιτική δύναμη άρχεται από το ιδεώδες του Πατριωτισμού και ότι απορρέει από αυτόν.



Τα λάθη της «Δεξιάς» στα μέσα του περασμένου αιώνα την έφεραν σε μία δυσχερή θέση καθώς η «απέναντι» πλευρά έβαλε ως πρώτιστο ιδεώδες την κοινωνική αλληλεγγύη. Δυστυχώς όμως για την «απέναντι» πλευρά η αγκύλωση της σε μονοδιάστατα θέματα και μη αντιλαμβανόμενη το τέλος των τάξεων, μόνη της πλέον, επανέφερε την «Δεξιά» σε θέση ισχύος.

Το «αίμα» που πλήρωσε η «Δεξιά» για την επάνοδο της ήταν ότι έχασε διά παντός (;) την Πατριωτική-Λαϊκή τάση, η οποία αν και δεν ποτέ δεν είχε μεγάλη λαϊκή βάση, ήταν η μπροστάρισσα σε κάθε ιδεολογική της διαμάχη. Ενίοτε ήταν και αυτή που πλήρωνε με ανθρώπινες ζωές, μεγαλοϊδεατισμούς και άλλα...



Έντεχνα βέβαια η κοινωνική πλέον δεξιά φρόντισε να «πνίξει» κάθε πατριωτικό ιδεολογικό ανάστημα και να φέρει στην επιφάνεια μέτριους ή ελεγχόμενους πολιτικούς. Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι πολιτικά αναστήματα, πατριώτες, φιλόσοφοι, τύπου Ίωνα Δραγούμη, Ιωάννη Συκουτρή, Περικλή Γιαννόπουλου Παύλου Μελά, ή πιο σύγχρονοι Ευαγ. Αβέρωφ, Παν. Κανελλόπουλος στην σημερινή εποχή δυστυχώς, απλά ίσως ήταν, βουλευτές απομακρυσμένων επαρχιακών περιοχών, χωρίς καμία ισχύ στα κέντρα πολιτικών αποφάσεων. Η «Δεξιά» όπως την γνωρίσαμε από τις αρχές του 20ου αιώνα έως και την δεκαετία του 70 τελείωσε διά παντός._

Ο συνειδητοποιημένος δεξιός πατριώτης, την σημερινή εποχή απλά συνοδοιπορεί και δίνει σιωπηρές συγκαταθέσεις... Άλλωστε οι λύσεις που του προτάθηκαν σαν σχήματα από την μεταπολίτευση του 74 έως σήμερα ήταν από αστεία έως γραφικά και επικίνδυνα.

1974 ΕΔΕ-Γαρουφαλιάς με βασιλοχουντικά φαντάσματα. 1977 Εθνική Παράταξη-Στέφανος Στεφανόπουλος με το κακό χτες. 1981 Κόμμα Προοδευτικών-Μαρκεζίνης, εκτός εποχής. 1985 ΕΠΕΝ-Δημητριάδης μία καθαρή υπόθεση των τότε έγκλειστων. 1985 ΔΗΑΝΑ-Στεφανόπουλος προσωπικές αντιλήψεις του αρχηγού της. 1993 ΠΟ.ΛΑΝ.-Σαμαράς μοναδική εξαίρεση πατριωτικής δεξιάς η οποία όμως φοβήθηκε να ομολογήσει το ιδεολογικό της πιστεύω.

Ο συνειδητοποιημένος όμως πατριώτης δεξιός λόγω ότι από την πολιτική του φύση αρνείται να μείνει έξω από το πολιτικό γίγνεσθαι επιμένει και εμμένει ακόμα και σε λανθάνουσες αποφύσεις του ιδεολογικού του υπόβαθρου. Σε τέτοιο σημείο που οι εκπρόσωποι του, στον κοινοβουλευτισμό, πετούν «κορώνες» οι οποίες είναι εκτός ορθών ιδεολογικοπολιτικών θέσεων και όμως σιωπά.



Τι σχέση θα μπορούσε να είχε άλλωστε η ανόθευτη πατριωτική δεξιά με τους εκπροσώπους της επικρατούσας Θρησκείας στην χώρα μας; Ή μήπως ξέχασαν τον αυθεντικότερο εκπρόσωπο του πατριωτισμού (Θ. Κολοκοτρώνης) που φώναζε «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και εννοούσε βέβαια κάποιους ρασοφόρους... Κι όμως μιλούν για Ελληνορθόδοξο ιδεώδες. (Τι άλλο θα ακούσουμε). Τι σχέση θα μπορούσε να έχει π.χ. η ανόθευτη πατριωτική δεξιά με την ολιγαρχία η τον τέως; Κι όμως αρέσκονται να έχουν σχέσεις με τους ανεπάγγελτους εκμεταλλευτές Δημοσίου χρήματος! Τι σχέση θα μπορούσε να έχει η πατριωτική ανόθευτη δεξιά με την Διεθνοποίηση; Κι όμως οι περισσότεροι είναι με το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Η Πατριωτική Δεξιά, η ραχοκοκαλιά του Πατριωτισμού ένα και μόνο διέξοδο έχει σήμερα. Την υπεράσπιση των ιδεών της ή ένα ανόθευτο πολιτικό φορέα με ξεκάθαρη ιδεολογική βάση. Αλλιώς θα συνεχίσουν να είναι ουραγοί και «εκμεταλλεύσιμοι».



Δ.Μ.Μ.».