Γράφει ο Βασίλης Στεφ. Λάππας
Είναι αλήθεια πως δεν θέλω να σε σκοτίζω αγαπημένε μου αναγνώστη με τις σκέψεις μου ειδικά αυτήν την περίοδο που ο καύσωνας του θερμοκηπίου είναι ωσεί παρόν και εσύ «τρέχεις» ν΄ αναζητήσεις δροσιά και γαλήνη στης θάλασσας το “καρδιοχτύπι”. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι αποτελείς έναν από τους λίγους ανθρώπους που μπορώ να απευθυνθώ και κατά συνέπεια να μοιραστώ κάποιες απόψεις μου όχι και τόσο «προσιτές, πιπεράτες και εύπεπτες» όπως μας έχουν συνηθίσει οι ποικιλώνυμοι μηχανισμοί διαμόρφωσης και χειραγώγησης της κοινωνίας, προκειμένου να καταστούμε προβλέψιμοι, ελεγχόμενοι, μαλθακοί, α-νόητοι δηλαδή στερημένοι υπαρκτικού νοήματος, ανασφαλείς, δουλικοί και υποταγμένοι.
Στο διάβα των αιώνων η ανθρωπότητα γνώρισε μεγάλες και κομβικές στιγμές που καθόρισαν και επισφράγισαν την παρουσία και το μέλλον της. Ο άνθρωπος ανήσυχος και αέναος εραστής της γνώσης, της ελευθερίας και της εξουσίας πήρε την απόφαση μετά την μεγάλη του Πτώση ή καλύτερα Αλλοτρίωση του να ξεκινήσει να πορεύεται στην ατραπό δημιουργώντας, καταστρέφοντας και τανάπαλιν. Αργότερα, πολλοί θα υποστηρίξουν την αντίληψη ότι η ανθρώπινη ιστορία και δράση χαράσσει επαναλαμβανόμενους κύκλους. Θα υπάρξουν όμως κι εκείνοι ίσως περισσότερο αισιόδοξοι και ιδεαλιστές που θα γράψουν και θα μιλήσουν για την ευθεία πορεία του ανθρώπου. Η μεν πρώτη περιγράφει τη ματαιότητα και τη ματαιοδοξία της ανθρώπινης φύσης αναμφισβήτητα υπαρκτή. Η δεύτερη απεικονίζει την προοπτική και την πρόοδο. Παρά το γεγονός πως αρχικά και οι δύο σχολές σκέψης τοποθετήθηκαν στην συνείδηση των κοινωνικών ομάδων με περιεχόμενο περίπου μαξιμαλιστικό, εντούτοις σήμερα μπορούμε να υποστηρίξουμε πως και οι δύο αντιλήψεις έχουν ειδικό βάρος, την οπτική, και τη θέαση απέναντι στο γίγνεσθαι και στο γέγοναι… Μολονότι η διελκυστίνδα που διέπει και τις δύο φιλοσοφικές προσεγγίσεις, θα υποστήριζα πως εξομαλύνονται με την εκπεφρασμένη σκέψη των Πατέρων της Φιλοσοφικής – τολμηρής και συνάμα καθαρής σκέψης της Αθήνας του 5ου αιώνα Π.Χ. όταν αναφέρονταν στη σπειροειδή εξελικτική διάσταση της πορείας του ανθρώπου και του Σύμπαντος.
Ιδεολογικά ρεύματα, κοσμοθεωρίες, πολιτικά κινήματα και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, τεχνοτροπίες, ταξικές εξάρσεις που οδήγησαν σε επαναστατικές δράσεις και συστημικές ανατροπές μαζί με τους βίαιους πολέμους όλες αυτές οι εκφάνσεις συνθέτουν το παζλ της συνεχούς ανθρώπινης διαλεκτικής. Γιατί ακόμη και ο πόλεμος εκδηλώνεται ως κατ΄ εξοχήν μορφή αντιπαράθεσης, συνεπώς διαλεκτικής ασφαλώς με πιο αποτρόπαια κι αλγεινά αποτελέσματα. Άλλωστε και στο εσωτερικό του ανήσυχου ή καλύτερα του αφυπνισμένου ανθρώπου είτε υποβόσκει είτε σοβεί είτε εκκολάπτεται είτε αναφύεται μια αδιάλειπτη πάλη. Ένας τις περισσότερες φορές ανομολόγητος αδυσώπητος εσωτερικός πόλεμος. Το ευτύχημα ωστόσο είναι πως μέσα από αυτήν την εναγώνια, περιπετειώδη κοπιαστική αναζήτηση του εαυτού του ο άνθρωπος οδηγείται στο Δελφικό πρόσταγμα «Το Γνώθι Σ΄ αυτόν» ήτοι την αυτογνωσία.
Μολονότι τα ιδεολογικά μανιφέστα, οι θρησκευτικές δοξασίες και τα οικονομικά μοντέλα σφυρηλάτησαν συνειδήσεις κι έδωσαν ροπή προς τη δημιουργία αλλά και προς την καταστροφή οφείλουμε να δεχτούμε με στωικότητα την ανθρώπινη μοίρα μας, τουτέστιν η ανθρώπινη κοινωνία θα εξακολουθεί να πορεύεται μέσα στο περιβάλλον των αντιθέσεων, των προσδοκιών, των ανατροπών και των συμφερόντων.
Επιπλέον, ενώ αγωνίζεται ο άνθρωπος να προσδώσει εξηγήσεις και ουσία στην παρουσία του στον ορατό του κόσμο για την ώρα αγνοεί ή εθελοτυφλεί να δει την οδό που απολήγει στην Αρετή και την Ελευθερία. Η έννοια και κυρίως η κατανόηση της σημασιολογίας της Δημοκρατίας ως ζωντανή απόδειξη της ειρηνικής συνύπαρξης και πάγιας αναγνώρισης του σεβασμού στην ανθρώπινη ετερότητα ως πρωταρχική προϋπόθεση ακόμη δεν φαίνεται να πείθει τις κοινωνίες. Ο λόγος έγκειται στο τραγικό έλλειμμα αγωγής και παιδείας. Βεβαίως η ευθύνη για το έλλειμμα δημοκρατικού φρονήματος συγκεντρώνεται τόσο στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και στα ποικιλώνυμα ιερατεία που σφυρηλατούν κοινωνικές δομές, θεσμούς και νοοτροπίες.
Είναι προφανές πως η κοσμοαντίληψη του Ερμητισμού όπως και του Κινηματικού έτσι τουλάχιστον όπως τον δίδαξε ο Διδάσκαλος Ιησούς κι όχι του κατεστημένου – εκφυλιστικού - Χριστιανισμού που συναντούμε στις μέρες μας, συνεχίζει παρά την βαθύτατη και θλιβερή έκπτωση του νοήματός του να ζει και να ερμηνεύει ακόμα και στους σημερινούς καιρούς τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου. Όπως επίσης και η οικονομική θεωρία του μαρξισμού παρά τις σαθρές επιχειρηματολογίες που αναπτύχθηκαν από πολέμιους του μετά τη διάλυση του συστήματος του υπαρκτού – πλην όμως ανελεύθερου – σοσιαλισμού και την απόλυτη καταρράκωσή του, εξακολουθεί να διδάσκει αυτονόητες αλήθειες που συνάδουν με την εκμετάλλευση του ισχυρού επί του αδύνατου. Ευτυχώς το πνεύμα του Κάρλ Μάρξ παραμένει ζωντανό κι ενεργητικό, διαψεύδοντας όλους εκείνους τους αγκυλωμένα δογματικούς, οικονομικά και κοινωνιολογικά απαίδευτους δηλαδή τους θιασώτες του παραπαίοντος κι άδικου οικονομικού συστήματος που υφιστάμεθα παντοιοτρόπως σε ολάκερο τον πλανήτη.
Ο εκπληκτικός Albert Pike γράφει στο έργο του «Ηθική και Δόγμα» ευθαρσώς πως μια δημοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να στερείται ελευθερίας και ισότητας. Εκείνο που χρειάζεται να γνωρίζουμε είναι ότι μετά από τόσες ανατροπές, μάχες και θανάτους περιττεύει το χτίσιμο νέων τοίχων. Μετά από τόση γνώση επιβάλλεται η εναρμόνιση, η αυτοσυγκράτηση πλέον και ο σκεπτικισμός. Είθε , μάλλον όμως τα ορμέμφυτα του ανθρώπου που τον δυναστεύουν και παρακωλύουν την ανάταση του πνεύματος του δεν θα τον εγκαταλείψουν εύκολα κι ανώδυνα…. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος της δημιουργίας – καταστροφής και αναδημιουργίας θα συνεχίζεται ωσάν άλγος στο διηνεκές της ιστορίας. Εκτός αν κάποτε ο άνθρωπος αναστηθεί. Ήτοι συνειδητοποιήσει το βαθύ λόγο και περιεχόμενο της αποστολής του εδώ. Αυτός όμως είναι αδήριτα ένας αγώνας επίπονος, μακρύς και προπάντων μοναχικός …
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Εβδομαδιαία εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου